Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 106

„Já, einmitt það. Viljið þér gera svo vel að halda á-
fram.“
„Ég gat ekki sofnað strax þetta kvöld. Óljóst hugboð
um aðsteðjandi hættu sótti að mér. Það lá einhver ó-
hugnaður í loftinu þetta kvöld. Stormurinn ýlfraði úti,
og regnið lamdi gluggana. En allt í einu yfirgnæfði tryll-
ingslegt konuóp öll hljóð óveðursins. Ég þekkti þegar, að
það var rödd systur minnar. Ég stökk fram úr rúminu og
smeygði mér í slopp. Síðan hentist ég fram í forstofuna.
Um leið og ég opnaði dyrnar fannst mér ég heyra lágt
blístur eða hvæs, svipað því, sem systir mín hafði minnzt
á, og stuttu seinna málmhljóð eins og einhver hlutur úr
málmi hefði dottið á gólfið. Er ég hljóp fram forstofuna,
sá ég, að dyrnar að herbergi systur minnar stóðu opnar
í hálfa gátt. Ég starði inn um þær stirðnuð af skelfingu.
í bjarmanum frá ljóskerinu í forstofunni sá ég systur
mína standa á þröskuldinum, og hver andlitsdráttur
hennar lýsti hryllingi og skelfingu. Hendur hennar fálm-
uðu eftir hjálp, og líkami hennar engdist af kvölum. Ég
hljóp til hennar og vafði hana örmum, en hún varð mátt-
laus í sama bili og hné út af. Um leið stundi hún: „Ó, það
var lindinn — dröfnótti lindinn." Hún reyndi að segja
eitthvað meira og benti út í loftið, í áttina að dyrum lækn-
isins, en andþrengsli vörnuðu henni máls. Ég spratt á
fætur og kallaði hástöfum á stjúpföður okkar, og hann
kom út úr herbergi sínu í sama bili, klæddur kvöldslopp.
Þegar hann kom til systur minnar, var hún meðvitund-
arlaus, og þótt hann léti hana dreypa á víni og sendi eftir
læknishjálp til þorpsins, varð allt árangurslaust.“
„Bíðið andartak,“ sagði Holmes. „Þykizt.þér viss um
að hafa heyrt þetta blístur og málmhljóð?“
KJARNAR
104
Nr. 1