Morgunblaðið - 03.04.1986, Blaðsíða 46

98er JÍÍHA .8 JtJOAQtJTMMN .(JíðÁJaVIUðgOM
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 3. APRIL1986
Xh
46----
Minning:
Friðrik Sigurbjöms-
son lögfræðingur
inni öllu því á milli himins og jarðar
sem hreif huga hans.
Og þetta voru ekki neinir dauðir
safngripir í höndum Friðriks Sigur-
bjömssonar, maður gat haldið að
þetta væru lifandi hlutir gæddir
persónuleika og jafnvel sál, þegar
hann fór um þá höndum og sagði
sögu þeirra.
Friðrik var gæddur þeirri guðs-
náðargjöf að geta orðið innilega
hrifínn og það var margt sem gat
vakið hrifningu hans, sem aðrir
merktu ekki. Það má komast svo
að orði, að Friðrik sá oft töfraheim,
þar sem aðrir sáu gráan hvers-
dagsleikann.
Friðrik var um skeið lögreglu-
stjóri í hinni fögru vestfírsku vík,
Bolungarvík, Drottningu E>júpsins.
Þá kynntist ég Friðriki fyrst og
Halldóru Helgadóttur konu hans.
Ég kom oft á hið skemmtilega
heimili þeirra og alltaf var tekið á
móti mér með sömu hlýjunni og
innileikanum og hjá þeim átti ég
margar ánægju stundir, enda kom
ég hvergi jafn oft ogtil þeirra.
Mér var harmur í hug þegar þau
fluttust frá Bolungarvík og ég
saknaði þeirra allan tímann sem ég
átti eftir að vera þar, og enn er
mér harmur og söknuður í hug, er
ég kveð einn minn besta vin hinstu
kveðju, Friðrik Sigurbjömsson.
Þegar maður eins og Friðrik
Sigurbjömsson deyr um aldur fram
fínnst manni sem hljóðni á vegi og
húmi að degi.
Að lokum vil ég geta þess, að
Friðrik hafði mikinn áhuga á leik-
list, sem öðrum listgreinum, samdi
hann t.d. skemmtilegt æfintýraleik-
rit og leikstýrði þvf, þegar hann var
í Bolungarvík.
Ég votta Halldóm Helgadóttur
og allri flölskyldu hennar mína
innilegustu samúð og þakka íjöl-
skyldu hennar margra ára hlýju og
vináttu.
Guð blessi framtíð ykkar og
græði hann hamingjublóm á ævi-
brautum ykkar.
Æviskeið mannsins hefst með
fæðingu og líkur með fæðingu til
æðri sviða, þegar kallið kemur og
nú hefur Friðrik hlýtt hinu hinsta
kalli. Guð blessi minningu hans.
Ingimundur Stefánsson
Þann 20. þ.m. lést á Borgarspít-
alanum Friðrik Sigurbjömsson. Er
þar með fallinn maður með merki-
lega sögu að baki sér.
Hann var ekki aðeins góður
maður, heldur einnig traustur vinur
allra, sem umgengust hann.
Friðrik var sá maður, sem vildi
öllum vel, rejmdi að gera öllum til
hæfís sem best sem hann gat.
Mín persónulegu kynni af þessum
manni hófust fyrir um 10 árum,
þegar fjölskylda mín og ég flutt-
umst í Skeijafjörðinn, þar sem
Friðrik bjó ásamt fjölskyldu sinni í
tignarlegasta húsinu sem þar var.
Er það mér alltaf í fersku minni
þegar ég fyrst kom að þessu húsi,
þá 6 ára gamall. Var mér þá mætt
með gelti tveggja hunda og má
segja að þessir hundar hafí ekki
aðeins verið þeir fyrstu, sem buðu
mig velkominn í Skeijafjörðinn
heldur verið tákn um Harrastaði,
þar sem allir voru ávallt velkomnir
og mér eins og öllum öðrum vel
tekið af heimilisfólki. Þessi fyrsta
heimsókn mín að Harrastöðum átti
,eftir að vera upphaf á stórskemmti-
legum kjmnum mínum af þessari
Qölskyldu.
Eins og ég minntist á fyrr eru
um 10 ár síðan ég komst fyrst í
kynni við fjölskylduna á Harrastöð-
um og á þessum tíma hef ég varið
mörgum stundum með þeim í
sumarbústað þeirra að Kiðafelli og
einnig fékk ég að fara nokkrar
ferðir í sumarhús þeirra í Ólafsey
á Breiðafírðinum. Var Friðrik þar
meðal allra sinna kærustu vina,
fjölskyldu, hundanna sinna og síð-
ast en ekki sfst allra fuglanna, sem
áttu sér samastað í eyjunum hans.
Fannst Friðriki hann bera ábyrgð
á velferð þessara fugla og gerði
hann allt sem í hans valdi stóð til
að láta náttúruna um sín verk og
láta hana verða fyrir sem minnstu
ónæði og röskun af völdum manna.
Við fráfall Friðriks fellur frá
maður með mikinn viljastyrk og
löngun til að gera öllum gott og
að gera vel þá hluti sem honum var
falið.
Votta ég fjölskyldu Friðriks
dýpstu samúð og óska henni alls
góðs í framtíðinni.
Kristján Bragason
Síðan Dóra hringdi í mig og sagði
að Friðrik væri dáinn, hafa minn-
ingar frá liðnum árum hrannast upp
í huga mínum. Mín fyrstu kjmni
af Friðrik Sigurbjömssyni voru er
hann kom til Bolungarvíkur til að
taka við starfí lögreglustjóra þar.
F'yrirrennari hans, Axel V. Tulinius,
kom með hann á heimili mitt og
bað mig að taka vel á móti eftir-
manni sínum. Ég og maður minn
vorum miklir vinir Axels. Ekki
rejmdust þau Friðrik og Dóra síðri
vinir okkar. Frá fyrstu komu þeirra
til Bolungarvíkur var mikill sam-
gangur milli heimila okkar. Friðrik
var ákaflega hugljúfur maður.
Hann átti svo mörg skemmtiieg
áhugamál, sem hann hafði lag á
að láta aðra njóta og taka þátt í
með sér. T.d. komum við saman til
að lesa skáldverk, sögur og ljóð,
einkum voru ljóðakvöldin vinsæl.
Einnig var komið saman og hlustað
á góða tónlist. Friðrik var áhuga-
maður um leiklist og stjómaði ýms-
um verkefnum fyrir Kvenfélagið
Brautin og fleiri aðila, sem störfuðu
að þeim málum í Bolungarvík á
hans tíð. Friðrik var mikill náttúru-
unnandi. Hann þekkti fjölda fugla
og jurta og var mjög fróðlegt að
fara með honum í gönguferðir. Var
hann góður leiðsögumaður og hreif
mann gjaman með sér í frásagnar-
gleði sinni og lotningu fyrir undrum
náttúrunnar. Ég gleymi seint fögr-
um sunnudegi 1955 er við fjögur
fórum í gönguferð um sandinn
meðfram sjónum. Víkin hafði fyllst
af hafís nokkru áður og nú voru
heljarstórir jakar landfastir. Þetta
var stórkostleg sjón, ævintýraheim-
ur. ísjakamir aliavega lagaðir með
háum tumum og hellum, mjmduðu
stóra borg. Þama undum við lengi
dags og þama á milli ísjakanna
ákváðum við að fara í utanlands-
ferð. Við fórum í endaðan júní með
Gullfossi til Edinborgar, þaðan með
lest til London, þar sem við fengum
bfl, sem við fórum á til Frakklands,
Ítalíu, Sviss, Þýskalands og Dan-
merkur. Þetta var fyrsta utanlands-
ferð okkar hjóna og var okkur
ógleymanleg alla tíð síðan og átti
Friðrik mestan þátt í að svo varð.
Hann var alveg einstakur ferðafé-
lagi, fróður, ratvís og snjall að leysa
tilfallandi vanda.
Friðrik var lögreglustjóri í Bol-
ungarvík í 10 ár og eignaðist þar
marga góða vini, enda ljúft yfírvald.
Eftir að þau hjónin fluttu til Reykja-
víkur komu þau oft vestur í heim-
sókn á haustin eða seinni part
sumars, enda er sá árstími oftast
yndislegur fyrir vestan. Við hjónin
heimsóttum þau Friðrik og Dóm
oftast þegar við komum suður og
em mér ógleymanlegar yndislegar
samvemstundir með þeim í sumar-
bústað þeirra að Kiðafelli í Kjós.
En árin líða, allt breytist, ég flyst
til Reykjavíkur og missti minn
mann. Þá er eins ög borgin gleypi
mann og ferðum fækkar milli vina.
Og síðustu árin hef ég ekki hitt
Dóm og Friðrik nema á fömum
vegi en samt fínnst mér þau ekki
hafa fjarlægst þó vissulega fínni ég
fyrir því, nú á kveðjustundu, að vel
hefði ég mátt rækja vináttuna betur
við þetta elskulega fólk. En gömul
kjmni glejrmast ekki og vil ég að
endingu þakka Friðrik Sigurbjöms-
sjmi fyrir aliar samvemstundimar
og innilega vináttu hans.
Dóra mín. Ég veit að þú ert sterk
og lætur ekki bugast. Guð styrki
þig og þína nánustu.
Ósk Ólafsdóttir
Ég hitti vin minn Friðrik Sigur-
bjömsson síðast réttri viku áður en
hann lézt.
Var hann þá að veita mér aðstoð
við ákveðið verkefni er var árviss
viðburður um hartnær tveggja ára-
tuga bil.
Það duldist ekki hve lífsþrek
hans var þá mjög þorrið og að þessi
aðstoð hans var veitt meira af vilja
en mætti. Og þó átti hann enn eftir
töluvert af sínum hvassa skilningi
andspænis hinu áminnsta verkefni.
Við hin miklu vegaskil Friðriks
Sigurbjömssonar, hvarflar hugur
minn til baka um röskra þriggja
áratuga skeið.
Ég var þá að hefja störf sem
kirkjunnar þjónn í Bolungarvík
vestur haustið 1954. Var þar um
aukaþjónustu að ræða í tengslum
við setningu að Stað í Gmnnavík.
í þessu vestfírzka sjávarþorpi
þekkti ég við komuna þangað ein-
ungis tvær manneskjur og þó ekki
nema takmarkað. Það vora lög-
regslustjórahjónin: Friðrik Sigur-
bjömsson og Halldóra Helgadóttir.
En frá fyrstu stundu á heimili þeirra
í Bolungarvík fann ég gerla, að þar
var sönnum vinum að mæta. Þessi
vinátta þeirra og gestrisni brást
aldrei þann tíma allan er dvöl mín
í Bolungarvík varði, eða í tæplega
ár.
Og víst vora þeir þónokkra fleiri
er urðu ámóta vináttu og gestrisni
aðnjótandi af hálfu þeirra hjóna.
Viðkynningin við Friðrik Sigur-
bjömsson varð mér ómetanlegur
ávinningur. Þama fann ég fyrir
fjölmenntaðan mann, ekki aðeins
með kandidatspróf í sinni háskóla-
grein, lögfræðinni, heldur var
menntun hans víðfeðmari miklu og
þá að sjálfsögðu mest á sjálfsnámi
byggð.
Því Friðrik Sigurbjömsson átti
sér fjölmörg áhugaefni á ýmsum
sviðum, svo sem t.d. í bókmenntum
og listum, eins og t.d. myndlist,
leiklist að ógleymdri tónlistinni. I
því sambandi má þess minnast að
hann efndi á heimili þeirra hjóna í
Bolungarvík til músikfunda til að
kynna sígild tónverk horfínna
meistara.
Friðrik Sigurbjömsson var að
mínu mati húmanisti í hópi þeirra
mestu er ég hef kynnst. Hann var
óvenju skemmtilegur maður og á
síðkvöldum í góðra vina hópi á
heimili þeirra hjóna var stundin
fljót að líða hjá og verða ekki neitt
eins og Tómas sagði forðum í
minnisverðu ljóði.
Það var ekki einungis mannlffíð
í þess margbreytilegu tilbrigðum
er átti sér sívökulan skoðanda þar
sem Friðrik Sigurbjömsson var,
heldur og líf dýra og blóma. Því
náttúraunnandi og náttúraskoðari
var hann í ríkari mæli miklu en
almennt gerist. í þessu efni sem
og mörgum öðram vora þau hjónin
einkar samhent.
jí samræðum við Friðrik kom
stundum fram að strengur guðstrú-
arinnar var sterkur í bijósti hans,
enda þótt hann hampi því að jafnaði
lítt, enda kjmntist hann ungur og
mótaðist af æskulýðsstarfi sr. Frið-
riks Friðrikssonar.
Eftir að dvöl minni í Bolungarvík
lauk bar fundum okkar sjaldan
saman næstu árin, enda þá orðin
vfk milli vina.
Síðar þegar þau hjónin vora flutt
til Reylqavíkur, rifjuðust gömlu,
góðu kynnin upp, en þá bar fundum
helzt saman á einstaka Qölskyldu-
hátíðum, en Halldóra eiginkona
Friðriks er systir Herdísar eigin-
konu sr. Ragnars Fjalars bróður
míns.
Eins og fram hefur komið, þá
var það ætíð uppörvandi að eiga tal
við Friðrik Sigurbjömsson, enda
þótt á stopulum stundum væri, og
fá miðlað af hans létta og græsku-
lausa skopskjmi, að heyra bein-
skeyttar athugasemdir hans um
menn og málefni.
Nú, þegar Friðrik Sigurbjömsson
er allur, fínn ég bezt í hve stórri
þakkarskuid ég stend við þau hjón-
in. __
Ég bið þess þá og að hin eilífa
miskunn Guðs umveQi vininn
horfna á nýjum lífssviðum og hjálpi
eiginkonunni hans elskuðu í hennar
erfíðu sporam.
Samhug minn og konu minnar
heilan á hún og böm þeirra, svo
og öldrað móðir hans og aðrir ást-
vinir.
Guð blessi minningu Friðriks
Sigurbjömssonar.
Stefán Lárusson
Ég vil minnast í nokkram orðum
undursamlegrar lífsreynslu, þegar
við Friðrik tókum upp á því á
miðjum aldri að endurlifa æskuvin-
áttu okkar.
Á jmgri áram höfðu spor okkar
fléttast æði mikið saman, sem
markaðist einfaldlega af því, að við
ólumst upp á sitt hvora götuhom-
inu, eins og tveir hliðverðir Fjölnis-
vegarins. I tuttugu ár, máttum við
varla hver af öðram missa, hittumst
svo sem á hveijum degi, sátum
saman í skólum, mynduðum með
fleiram nágrönnum strákaklíku,
sem köliuðust Smellar og sögur
hafa farið af bæði innbyrðis og út-
byrðis.
En þar sem við síðan hossuðumst
á lífsins öldum, fór okkur ekki betur
en hinum fomu Grænlendingum,
að floti okkar riðlaðist og urðum
sumir að snúa aftur til sama lands.
Þá gátu nálægð jafnt sem fjarlægð
stíað okkur í sundur, hvort sem
Friðrik var dómari með kaskejrti
vestur í Bolungarvík eða blaðamað-
ur og Dagbókarritstjóri niðrá
Mogga.
Vorið 1971 bað ég Friðrik að
taka að sér útgáfu á stóra fuglabók-
inni, um leið upphafíð að úgáfu
Fjölva á bókum um náttúrafræði
og aðra grandvallarþekkingu.
Sjálfsagt gerðum við okkur ekki
í bjrcjun mikla grein fyrir því út í
hvað við voram að demba okkur.
Bókin var upphaflega eftir tékkn-
eskan fuglafræðing, en fuglalíf er
svo nátengt hveiju þjóðemi, að hér
varð að semja flest upp á nýtt.
Þetta var óhemju starf, við urðum
að ljúka tveggja ára verkefni á sex
mánuðum. Friðrik var hinn mikli
meistari, konungur fuglanna, en ég
varð að koma inn sem sekreteri og
vélritunarmeistari, mitt hlutverk að
færa í stílinn, stytta og lagfæra
(sem mér fannst þó alltof oft vera
í því fólgið að skera niður og
skemma), en Friðrik óð með mér
um undralönd fuglanna, frá einum
varphólmanum í annan. Þama
endurlifðum við æsku okkar. Við
voram ekki komnir til að lifa okkur
upp úr bamaskapnum, heldur urð-
um við böm á ný.
Friðrik hafði sterkari tilfinninga-
tengsl við íslenska náttúra en nokk-
ur annar maður sem ég hef þekkt.
í náttúrafræðiritum hans bæði títt
nefndri Stóra fuglabók og kannski
enn meir í stórfenglegri bók hans
Sól skein sunnan, skapaði Friðrik
paradís fuglanna. Sú paradísar-
sköpun er að mínu áliti mikilvægara
framlag til íslenskrar náttúrafraaði
en margar nákvæmar doktorsrit-
gerðir.
Þorsteinn Thorarensen
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Þræll Jesú Krists
Eg heyrði prestinn minn segja í predikun, að þegar
við yrðum kristnir, yrðum við þrælar Jesú Krists. Eg
vil ekki verða þræll neins.
Við erum allir þrælar á einhveiju* sviði eða einhverra
manna. Biblían segir: „Vitið þér ekki, að þeim sem þér
frambjóðið sjálfa yður fyrir þjóna til hlýðni, þess þjónar
eruð þér sem þér hlýðið, hvort heldur er syndar til dauða
eða hlýðni til réttlætis? En ... þér voruð þjónar syndarinnar
. .. og gjörðust þjónar réttlætisins eftir að hafa verið leyst-
ir frá syndinni." (Róm. 6,16—18).
Að dómi Biblíunnar er um tvennt að ræða: Við erum
þrælar syndarinnar eða þrælar Krists. Eg vil heldur vera
þræll Krists.
Á dögum Rómveija voru bæði góðir húsbændur og
slæmir. Væri húsbóndinn góður, mildur og skilningsríkur,
átti þrællinn góða daga. Húsbóndi hans sá fyrir öllum
þörfum hans. Hann bar umhyggju fyrir fjölskyldu hans.
Hann studdi hann í veikindum, sorg og dauða.
Lík er sú staða, sem okkur er veitt, þegar við verðum
þrælar húsbóndans Jesú Krists. Biblían segir: „Guð minn
mun uppfylla sérhveija þörf yðar eftir auðlegð sinni með
dýrð fyrir samfélag yðar við Krist Jesúm.“ (Fil. 4,19). Þetta
er bezta félagslega trygging sem til er. Hann fullnægir
þörf okkar á kærleika, fyrirgefningu, samfylgd og styrk.
Jesús kenndi að við yrðum annað hvort þrælar syndarinn-
ar eða hans, frelsarans. Eg segir fyrir mitt leyti, að eg
vildi heldur vera þjónn og þræll Jesú Krists en gegna æðsta
embætti þjóðar okkar.
Svo háleitt og heilagt er það að þjóna Kristi, að tilveran
á himnum snýst um það. Biblían segir um himininn:
„Þjónar hans munu þjóna honum. Og þeir munu sjá
ásjónu hans.“