Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 7

horfa á snjóinn. „Það er ekki hægt að líkja saman bíl og
skíðum.“
..Sjálfur ert þú bjáni,“ hrópaði Þóra, rak út úr sér
tunguna og gretti sig.
..Svona, svona nú krakkar, farið þið ekki að rífast,"
sagði mamma. „Þið tefjið mig svo mikið við baksturinn,
að kannski fáið þið engar kökur á jólunum/1
..Namm, — namm. Ég vil fá laufabrauð og rúsínukökur."
^g Þóra litla sneri sér í hringi á eldhúsgólfinu, eins og
skopparakringla.
„Það gæti verið gaman að byggja snjóhús," sagði Gísli.
„Skaflarnir hérna á bak við húsið eru svo stórir.“
„Já, blessuð hjálpizt þið að því, börnin mín, að byggja
snjóhús,“ svaraði mamma heils hugar fegin. „Þið megið
taka skófluna í verkfærageymslunni."
„Ég ætla að sækja kuldaúlpuna og vettlingana mína,“
hrópaði Þóra og þaut út úr eldhúsinu.
Hvort sem rætt var um þetta lengur eða skemur, varð
það úr, að systkinin færu út og byggðu snjóhús. Auðvitað
klæddu þau sig vel, svo þeim yrði ekki kalt.
Veður var svalt en bjart. Stjörnur blikuðu og norður-
ljósin dönsuðu sviflétt á heiðbláum himni. Fallegra jóla-
veður var ekki hægt að hugsa sér.
Systkinin hlupu út í garðinn á bak við húsið, og Gísli
^ar skófluna reidda um öxl. Snjórinn var ekki lengur
tnjög laus, undanfarna daga hafði hann dregið saman í
skafla, og voru þeir sums staðar mannheldir.,
Ósköp var það nú gott að koma út úr hitasvækjunni
°g anda að sér fersku lofti. Hressandi gusturinn strauk
systkinunum litlu um vanga.
Fyrsta verk Gísla og Þóru var að rannsaka, hvar heppi-
legast væri að byggja snjóhúsið. Reyndar er ekki rétt að
tala um að byggja hús. Snjórinn var orðinn of harður til
þess að stinga hann í hnausa til að hlaða úr. Bezt var að
grafa að innan stóran skafl. Þá var komið fyrirtaks snjó-
hús.
Systkinin þurftu ekki lengi að leita að heppilegum snjó-
skafli. Norðausturhorn garðsins var fennt í kaf. Girðingin
var horfin á löngum kafla.
Gísli byrjaði að grafa þar, sem skaflinn var hæstur.
Fóra velti frá snjóhnausunum. Systkinin töluðu fátt, en
kepptust við moksturinn. Ekkert komst að í huga þeirra
þessa stundina, nema snjóhúsið nýja. Það skyldi vera svo
stórt, að það rúmaði ekki einungis þau tvö, heldur gætu
þau líka boðið til sín gestum. Það væri, svei mér, gaman
aÖ bjóða til veizlu, eins og fullorðna fólkið gerði.
Systkinin skiptust á að grafa, en heldur var Þóra litla
klaufaleg við moksturinn, En kappið og vinnugleðin var
tttikil. Það var hreint undur að fylgjast með, hvernig
skaflinn breyttist í skínandi höll.
Krakkarnir gættu þess að hafa dyrnar ekki of stórar.
Ármann Kr. Einarsson
hefur skrifað þessa
skemmtilegu jólasöfru
fyrir Æskuna, en Ár-
mann er einn fremsti
rithöfundur íslendinga
í dag, þeirra er skrifa
fyrir börn og unglinga.
Auðvitað urðu þau að geta lokað húsinu. En það var
hætt við, að klumpurinn, sem þau notuðu fyrir hurð,
dytti í sundur, ef hann væri of stór. Líka var nauðsyn-
legt að gera smástromp á þakið. Það skyldi vera hreint og
tært loft í nýja snjóhúsinu.
Systkinin vissu ekkert, hvað tímanum leið. Þau létu ekki
á sig fá, þótt dimmdi með kvöldinu. Það var nóg birta
frá tungli og stjörnum. Ekki fundu þau Gísli og Þóra
heldur fyrir kuldanum. Þau unnu sér til hita. Gísli tók
meira að segja af sér trefilinn, svo að hann væri ekki
að flækjast fyrir við moksturinn.
Krakkarnir voru svo niðursokkin í verk sitt, að þau
hrukku ónotalega við, þegar kallað var á þau. Það var
mamma, sem kallaði. Hún sagði þeim að koma strax inn
að borða.
Systkinin litu undrandi hvort á annað. Hvernig hafði
tíminn getað liðið svona fljótt? Þau höfðu ætlað sér að
ljúka við snjóhúsið, en ennþá áttu þau talsvert eftir að
grafa innan úr skaflinum. Það þýddi ekki að hugsa um
það, þau yrðu að hlýða mömmu sinni. Kannski fengu
þau að fara út eftir kvöldmat.
„Nú líkar mér að sjá ykkur, börnin mín,“ sagði mamma
brosandi, þegar Gísli og Þóra komu inn. „Þið eruð bæði
svo rjóð og hraustleg, að það er eins og þið hafið stækkað
heilmikið."
„Megum við fara út, þegar við erum búin að borða?“
hrópuðu systkinin einum rómi.
„Nei, börn mega ekki vera úti eftir klukkan átta,“
svaraði mamma ákveðin. „En þið getið lokið við snjó-
húsið ykkar á morgun."
Og auðvitað varð það að vera sem mamma vildi.
Systkinin biðu ekki boðanna daginn eftir. Strax, þegar
5