Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 6

að voru ekki nema tveir dagar til jóla. En
skelfing er það langur tími. Að minnsta kosti
fannst systkinunum það, þeim Gísla og Þóru.
Þau vissu ekki hvað þau áttu að gera af sér eða hvernig
þau gætu fengið tímann til að líða ögn hraðar. Allan
liðlangan daginn voru systkinin að sniglast í kringum
mömmu sína. Þó gátu þau lítið hjálpað henni við jóla-
undirbúninginn. Hún þorði tæplega að senda þau ein út í
búð. Það var yfir fjölfarna götu að fara, og umferðin var
gífurleg. Ekki bætti það heldur úr skák, að undanfarna
daga hafði snjónum kyngt niður og víða var flughált.
„Mamma, hvað gerðir þú, þegar þú varst lítil og þurftir
að bíða eftir jólunum?“ spurði Þóra.
„í sveitinni, þar sem ég átti heima, var alltaf nóg að
gera. Ég hjálpaði til dæmis pabba að gefa kúnum og kind-
unum," svaraði mamma.
„Varstu ekki hrædd við hornin á kúnum?“
„O, sei, sei, nei,“ anzaði mamma brosandi. „Við krakk
arnir lékum okkur líka stundum á skíðum og skautum e^a
byggðum snjóhús.'
„Já, en við eigum ekki heima í sveit, hér er ekkert
nema hús og bílar,“ sagði Gísli fullorðinslega. Hann var
einu ári eldri en systir hans.
„Það eru þó garðar í kringum húsin,“ sagði Þóra,
„stórir, stórir garðar."
„Það er rétt,“ svaraði mamma, „hér er ekki eins nuú
frjálsræði og í sveitinni."
„Við eigum ekki skauta eða skíði,“ sagði Gísli og horfö’
út um gluggann.
„Iss, það gerir ekkert til, við förum allt í bílnum i°e
pabba,“ sagði Þóra litla fljótmælt, eins og þetta vaerl
sjálfsagt og auðskilið, svo að ekki þyrfti að ræða þa
frekar.
„Kjáni geturðu verið,“ sagði Gísli og hélt áfram a
4