Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 58

*
ROBERT L. STEVENSON:
Gullevian
(Stytt og endursögð)
Blaðið
með svörtu röndinni
Sjóræningjafundurinn hafði staðlð yfir æði tlma, þegar
einn þeirra félaga kom aftur tll okkar inn I húsið og bað
Silfra mjög hæðnislega að fá blysið lánað ( nokkrar minút-
ur. Silfri játti þvi, og snerl sendimaðurinn þegar út aftur og
skildl okkur eftir I myrkrinu.
„Þeir eru að fá vind í seglin, Jim,“ sagðl Silfri vingjarn-
lega við mig.
Ég leit út um skotauga á veggnum og sá, að allur hóp-
urlnn lýsti með biysinu á blað eða bók og þeir töluðu og
pötuðu með hnifum sínum hver upp f annan. Síðan sá ég,
að þeir komu allir i átt tll hússins. Þegar þeir komu inn,
afhentu þeir Silfra blað, bersýnilega rifið úr bók, og var
þetta blað með svartri rönd allt í kring. Þegar Silfri sneri þv!
við, sá hann, að þar stóð aðeins eitt orð, párað stórum
stöfum með blýanti. En orðið var „Afsettur". Þetta þýddi
( raun og veru dauðadóm yfir Jóni Silfra, en hann var nú
síður en svo af baki dottinn. Það sló ( harða brýnu milli
þeirra þarna í kofanum, og mér fannst Silfri hafa betur i
þeirri sennu. Til þess að reka svo smiðshöggið á mál sitt,
dró Silfri upp úr vasa sinum uppdráttinn af eyjunni, þann
sama, sem ég hafði fundlð I kistu kaptelnsins heima I
Benboga, og ég furðaði mig mikið á því, hvers vegna lækn-
irinn hafði látið hann af hendi við þessa sjóræningja. Þeir
skoðuðu uppdráttinn nákvæmlega:
„Jú,“ sögðu þeir. „Það er enginn vafi á þvi, að þetta er
rithönd Flints. J. F. og gamla strikið aftur úr F-inu, jú, þetta
þekkjum vlð.“
Og nú snerist lukkuhjól Silfra alveg við og hann var sam-
þykktur kapteinn I þessum hópi, sem eftir var af þorpurun-
um. Raunar maldaði Georg eltthvað í móinn, en það var
strax þaggað niður. Tóku nú allir að leggjast til svefns, og
lá ég við hliðina á Silfra. Ekki kom mér dúr á auga fyrr en
undir morgun, var að hugsa um, hvernig málalokin yrðu í
þessu ævintýri. Mér lá við að kcnna i brjósti um Silfra
greyið, jafn lllur og hann hafði þó verið, þvi að smánar-
fullur dauðdagi hlaut að bíða hans, ef hann lifði það að líta
England nokkurn tima aftur.
Ég vaknaði morguninn eftir vlð hátt og glaðlegt kall utan
við húsið. Sjóræningjarnir höfðu líka risið á fætur. Þetta
var læknirinn, sem þarna var kominn, en Silfrl hafði samlð
svo um við hann, að hann kæml þangað I læknisvitjun
annan hvern dag.
„Heill og sæll, læknir!" hrópaði Silfri. „Við áttum ekkl von
á þér svo snemma morguns. Komdu inn til okkar, við höf-
um handsamað ungan farfugl, sem þú hefur sjálfsagt gam-
an af að sjá. Ég hef geymt hann vel og látið hann sofa
fast hjá mér i nótt.“
Að þessu mæltu opnaðl Silfri hurðina, og ég heyrði, að
læknirinn spurði: „Það er þó liklega ekki Jim?“
„Jú, það er hann reyndar og heill á húfi,“ svaraði Silfri.
Læknirinn horfði undrandi og kímileitur á mig, en sagði
svo: „Jæja, það er bezt að ég liti á sjúklingana fyrst."
„Jæja, þú ert á góðum batavegl," sagði hann svo við
elnn úr hópnum, sem var með blóðugt bindi um höfuðið.
„Og hvernig liður þér, Georg? Lifrin í þér er ekki i góðu
lagi. Hefur þú tekið inn töflurnar?"
„Já, já, herra, það hefur hann gert,“ svaraði Morgan.
Læknirinn brostl út í annað munnvikið og mælti: „Þótt
ég sé nú fangalæknir, eins og ég vil kalla það, lít ég svo
á, að mér beri skylda til að bjarga sérhverju mannslífi, sem
mér er auðið, enda þótt gáiginn bíði þess sama manns."
Þeir litu mjög einkennilega hver til annars, en sögðu ekkl
neitt.
„Þetta verður að nægja I dag,“ sagði læknlrinn eftir að
hann hafði fenglð sérhverjum þeirra töflur til varnar malarí-
unni, sem sumir höfðu fengið snert af. „Og nú ætla ég að
tala nokkur orð við drenginn," sagði læknirinn að síðustu.
Georg, sem var að ræskja sig eftir einhverja bragðvonda
inntöku, urraði: „Við neltum þvi, að þeir tali saman."
Þá barði Silfri bylmingshögg i tunnuna með hækju sinni:
„Þögn, það er ég, sem ræð hér! Jim má ganga með lækn-
inum að hliðinu, og mun ég fara með þeim. Ég tek dreng-
skaparheit af þér, drengur minn, um það, að þú hlaupist
ekkl á brott."
Ég samþykkti þetta með þvl að kinka kolll. Þegar við svo
gengum allir þrir áleiðis að hliðinu, hvislaði Silfri til mín:
„Farðu bara hægt, skeð getur, að þeir gruni okkur um
græsku, og ef þeir sjá nokkurn asa á okkur, er úti um
okkur. Ég vil segja þér, herra læknir, að ég bjargaði lífi
þessa pilts núna, þegar hann kom hingað, og hætti lífl
mfnu til þess og einnig foringjastöðu minni, en hélt þó
hvorutveggja með harðneskju. Þess vegna vonast ég til, að
þú leggir mér liðsyrði, ef á liggur. Og lif þessa drengs er
i hættu ennþá."
„Hvað gengur að þér, Silfri?" spurðl læknirinn. „Hefur
þú alveg misst móðinn?"
„Nel,“ svaraði Silfri, „en fjandi er mér llla við gáigann
heima á Englandi." Að svo mæltu gekk Silfri spölkorn frá
og settist niður, en við Llversey læknir tókum tal saman.
Ég sagðl honum alla söguna, sem gerzt hafði eftir að ég
hljóp frá þeim I kofanum kvöldið góða. Ég sagði frá því,
að ég hefði náð skipinu og vissi hvar það væri og að það
væri sjófært ennþá.
„Bjargaðirðu skipinu?" hrópaði læknirinn forviða. „Jlm,