Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 57

ARZAN apabróðir
Eitt augnablik horfðust þeir í augu. Á andliti Tarzans
mátti lesa vonbrigði. Á andliti greifans vaxandi ótta.
Hann þoldi þetta ekki lengur.
„Drottinn minn, herra, skjótiðl“ æpti hann.
En Tarzan miðaði ekki. í stað þess gekk hann til greif-
ans, og þegar Flaubert og d’Arnot ætluðu að ganga á
milli, rétti hann upp vinstri höndina til merkis um, að
þeir skyldu ekki nálgast.
„Óttist ekki,“ mælti hann. „Ég skal ekki gera honum
mein.“
Tarzan var kominn til greifans. „Það hlýtur eitthvað
að hafa verið að byssu greifans," mælti hann. „Eða herr-
ann er óstyrkur. Takið mína byssu og reynið aftur,“ og
Tarzan rétti fram skammbyssu sína greifanum til hinnar
mestu undrunar.
„Drottinn minn — herra!“ hrópaði hann. „Eruð þér
brjálaður?"
„Nei, vinur minn,“ svaraði apamaðurinn. „En ég á
skilið að deyja. Á þann eina hátt get ég bætt fyrir rang-
indi, sem ég hef gert mjög góðri konu. Takið við byssu
minni og gerið sem ég segi.“
„Það væri morðl“ svaraði greifinnj „En hvaða rangind-
um beittuð þér konu mína? Hún sór mér að..
„Ég á ekki við það,“ flýtti Tarzan sér að segja. „Þér
sáuð allt, sem okkur fór rangt á milli, en það nægði til
þess að varpa skugga á mannorð hennar, hennar, sem ég
átti ekkert grátt að gjalda. Sökin var mín, svo að ég von-
aði að fá að deyja fyrir það nú í dag. Ég er óánægður
yfir því, áð þér eruð ekki eins góð skytta og mér hafði ver-
ið sagt.“
„Þér segið, að þér eigið sök á öllu?“ spurði greifinn
ákafur.
„Á öllu, herra. Kona yðar er mjög saklaus kona, en þó
get ég sagt, að öllu helzt er þetta Rokoff að kenna. Verið
svo góður og lesið þessi skjöl." Tarzan rétti greifanum
viðurkenninguna, sem Rokoff hafði undirritað.
Greifinn tók við skjalinu og las. Flaubert og d’Arnot
voru nú komnir nær og fylgdust af athygli með endalok-
um þessa sérkennilega einvígis. Enginn mælti orð frá vör-
um, meðan greifinn las. Þá leit greifinn á Tarzan. „Þér
ertið bæði hugaður maður og göfugur," mælti hann.
>.Ég þakka guði fyrir, að ég drap yður ekki.“
Greifinn var Frakki, og blóðið í Frökkum er heittj
Hann vafði höndunum um háls Tarzans og faðmaði hann
að sér. Flaubert faðmaði d’Arnot. Enginn faðmaði lækn-
mn. Ef til vill var það því af afbrýðisemi, að hann greip
íram í og krafðist þess að fá að gera að sárum Tarzans.
»Þessi maður hefur orðið fyrir að minnsta kosti einu
^oú, kannski þremur," sagði hann.
„Tveimur," sagði Tarzan. „Annað kom í vinstri öxl-
ina, en hitt í vinstri síðuna — aðeins svöðusár, held
ég.“ En læknirinn heimtaði, að hann legðist á jörðina
og síðan nostraði hann við hann þar til sárin voru
þvegin og um þau búið.
Árangurinn af hólmgöngunni varð sá, að þeir óku
allir í vagni d’Arnots aftur til Parísar beztu vinir. Greif-
inn var svo ánægður yfir því að fá órækar sannanir fyrir
tryggð konu sinnar, að hann var Tarzan ekkert gramur,
enda hafði Tarzan tekið fullkomlega sinn hlut í sökinni,
þegar hann sagði frá atburðunum kvöldið góða heima hjá
greifaynjunni.
Apamaðurinn varð að liggja í rúminu nokkra daga
vegna sára sinna. Honum fannst það að vísu bjánalegt
og óþarft, en læknirinn og d’Arnot hugðu þetta vera
honum fyrir beztu.
„Þetta er hlægilegtl" sagði Tarzan, „að liggja í rúminu
vegna smáskeinu! Hafði ég kannski mjúkt rúm til að
liggja í, þegar Bolgani — górilluapinn — reif mig því
nær í tætlur, meðan ég var drenghnokki? Nei, bælið mitt
var aðeins rakur og fúll skógarsvörðurinn. Dögum saman
lá ég falinn bak við runna og enginn hjúkraði mér nema
Kala — veslings trygglynda Kala, sem varði sár mín gegn
skordýrum og bægði rándýrunum frá mér. Þegar ég bað
um vatn, færði hún mér það í munni sínum. Hún þekkti
engin önnur ráð. Það var ekki heldur sótthreinsað lín
á boðstólum þarna í frumskóginum. Nei, þar vantaði allt,
og ég held, að læknirinn okkar hefði orðið vitlaus af því
að sjá allt þetta. En samt hjarnaði ég við, hjarnaði við
til þess að liggja hér í dúnmjúku rúmi vegna smáskeinu,
sem skógardýrin mundu ekki skeyta hið minnsta um,
nema ef hún væri á nefbroddi þeirra!"
En legutíminn hjá Tarzan varð stuttur, Fyrr en varði
var hann alheill orðinn. Greifinn hafði oft vitjað hans,
og er hann komst að því, að Tarzan vantaði einhverja
atvinnu, lofaði hann að verða honum hjálplegur í því
efni. Sama daginn og Tarzan fékk fyrst að fara út, fékk
hann boð um að finna greifann um kvöldið. Greifinn
beið hans þá og bauð hann hjartanlega velkominn. Hvor-
ugur hafði minnzt á hólmgönguna, síðan hún var háð.
„Ég held ég hafi einmitt fundið hæfilegan starfa handa
yður, herra Tarzan," mælti greifinn. „Það er ábyrgðar-
mikill starfi og þarfnast mikils styrkleika og snarræðis.
Ég get engan mann hugsað mér hæfari *en yður til þessa
starfa. Starfið krefst mikilla ferðalaga." Greifinn fylgdi
síðan Tarzan til skrifstofu Rochere hershöfðingja, sem
var æðsti maður stofnunar þeirrar, sem Tarzan átti að
starfa fyrir, ef hann þá vildi taka þetta að sér. Þar skildi
greifinn við hann eftir að hafa hælt kostum hans mjög.
Framhald.
55