Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 81

GAMLAR MYNDIR
f . . • . ' '
HöfuðbóliS Grund I Eyjaflrði á sér litrika sögu að
baki. Hér ríktu Sturlungar á 13. öid og hér bjó hag-
leiksmaðurinn Ólafur Briem, sem nam trésmiði f
Kaupmannahöfn og varð sfðan þekktur fyrlr kirkju-
byggingar slnar norðanlands á öldinni sem leið.
Núverandi klrkju á Grund lót Magnús Sigurðsson
reisa þar árið 1905. Magnús var umsvifamikill at-
hafnamaður hór. Hann flutti hingað fyrsta bflinn,
sem kom til Norðurlands árið 1907, og stundaði all-
mikla sveitaverzlun jafnframt búskapnum og mun
þessl mynd vera frá þeim tima. Þá má geta þess,
að hornsteinn Kaupfélags Eyfirðinga var lagður hér
með stofnun Pöntunarfélagsins eyfirzka þann 19.
júnf árið 1886.
G. Sæm.
með sér aðra gamla konu. Þær læddust fyrst út i fjósið og fóru
svo laumulega, að halda mátti, að þar væru þjófar á ferð. Seint
og síðar meir komu þær svo með Búkollu i bandi i áttina til
baðstofunnar!
Þær námu staðar framan við dyrnar, sem voru opnar, og töl-
uðu saman i hljóði, þvi að þær þorðu ekki að tala hátt. Síðan
hófu þær hið furðulegasta handapat, bæði yfir kroppi kýrinnar
og kringum höfuð hennar. Augljóst var, að nú ætluðu þær að
reka burt alla þá vondu anda, sem stóðu henni fyrir þrifum.
Kúnni þótti þetta kynlegir tilburðir. Hún þefaði og rumdi og
baulaði öðru hverju. Hún áttaði sig víst ekki á því, hvað þær
meintu með þessu framferði!
Eftir nokkra stund lagði gamla konan af stað með hana
kringum baðstofuna og gekk það vel fyrsta hringinn. Kýrin vildi
ráða ferðinni og fór svo hratt, að sú gamla var að springa af
mæði.
En innan úr húsinu tóku nú að berast alls konar undarleg
hljóð. Köttur mjálmaði og vældi aumkunarlega. Hani gól og
hænur gögguðu. Gaukur lét einnig til sín heyra og allir smá-
fuglar skógarins. Síðan heyrðist til hinna stóru: orra, þiðurs og
rjúpu. Það var happ, að gömlu konurnar heyrðu illa. Annars
hefðu þær áreiðanlega athugað þennan fuglasöng ofurlítið
nánar. En þær voru svo uppteknar af kukli sínu, að það leið
langur timi, áður en þær veittu honum athygli. En þegar þær
loksins urðu hans varar, töldu þær víst, að það væru andarnir
vondu, sem nú létu til sín heyra og bæru sig illa. Það voru þeir,
sem höfðu kvalið kúna. En nú skyldu þeir verða að snauta burt,
°S þá var ekki nema eðlilegt, að þeir bæru sig illa.
Kýrin varð hrædd við öll þessi læti og stakk nú við fótum.
Kerlingarnar toguðu i hana af fremsta megni, þvi að nú lá
mikið við. Ef þær kæmu henni einn hring í kringum húsið í við-
hót, þá ...
Nú birtist allt í einu i dyragættinni stórt, luralegt dýr. Það
hoppaði yfir þröskuldinn og hélt i áttina til kýrinnar í rökkrinu,
rymjandi og ýlandi. Hún varð augsýnilega hrædd, starði á dýrið,
stundi og rumdi. Og eftir skamma stund tók hún til fótanna og
hljóp niður völlinn. Gömlu konurnar ætluðu vissulega ekki að
sleppa henni, og togaði önnur i bandið en hin í halann. En þær
urðu brátt að láta i minni pokann og duttu báðar kylliflatar,
en kýrin hljóp beint til skógar. Kerlingarnar bröltu á fætur og
voru bæði reiðar og hræddar.
>,Hvaða skepnu-skömm heldurðu að það hafi verið, sem gerði
kúna hrædda?“ spurði Ingiborg undrandi.
„Hvaða skepna? Já, það skal ég segja þér. Þarna voru að verki
einhverjir af þeim strákabjálfum, sem alls staðar eru að gera
eitthvað til bölvunar! Ja-a, þessi börn nú á tímum !‘
„Nú ber þetta sjálfsagt engan árangur með kúna, fyrst stráka-
skammirnar fóru svona að ráði sínu!“ Siðan tóku þær að skamma
strákana af svo mikilli mælsku og krafti, að þeir töldu hyggileg-
ast að hypja sig burt sem fyrst. En uppi við húsin á Hóli lágu
vikadrengurinn og tveir vinnumenn á gægjum og skellihlógu. Þeir
höfðu komizt að þvi, hvað til stóð, og vildu ekki missa af góðri
skemmtun.
Búkolla kom ekki heim aftur þetta kvöld. Og daginn eftir leit-
uðu nokkrir menn lengi að henni. Meðal þeirra var Pétur sjálfur.
Hann var í fjarska vondu skapi. Hann var reiður við þessar
kjánalegu kerlingar, sem voru fullar af hjátrú og hindurvitnum,
og hann var reiður við strákana og kúna. Það bætti ekki heldur
út skák, að honum var vel ljóst, að nú mundu sveitungar hans
hafa nóg til að hlæja að næstu daga. Og þeir mundu áreiðanlega
ekki spara hláturinn, margir hverjir — á kostnað hans!
Ýmsir voru vissulega sömu skoðunar og Pétur, að nú sæist
aftur glöggt dæmi þess, hve ómerkilegir Fögruhlíðardrengirnir
væru orðnir. Já, nú sáu menn greinilega, að þeir urðu alltaf verri
og verri. Enginn mundi kæra sig um að hafa neitt saman við
slíka snáða að sælda! Og hóndinn á Mýri var sannfærður um,
að það væri að þakka ráðstöfun æðri máttarvalda, að hann hefði
losnað við að hafa Þór á heimili sínu.
En svo voru aðrir, sem litu þannig á málið, að Pétri væri þetta
mátulegt. Hann hafði rekið börnin burt úr Fögruhlíð og tekið
kúna frá þeim, og það var óréttlátt gagnvart svo góðum og
duglegum börnum. Og allt þetta tal hans um óráðvendni þeirra
og óknytti var áreiðanlega fleipur, sem hann hafði fundið upp.
Ó, já, hann Pétur karlinn hafði vafalaust séð, að telpurnar voru
duglegar eftir aldri, og að kýrin mjólkaði vel! Og vinnufólk og
mjólk var einmitt það, sem Pétur þurfti á að halda! — Þeim,
sem þannig litu á, þótti bara vænt um, að Pétur legði dálítið á
sig við að leita.
Það var leitað að kúnni i nokkra daga, en hún fannst ekki.
Loksins kom Sigga með lausnina á gátunni:
„Kannski Búkolla hafi farið aftur heim í Fögruhlíð?"
Svo var vinnumaður sendur þangað. Og þar var hún. Hún hafði
hnoðað opnar hlöðudyrnar, hámaði i sig angandi heyið og virtist
á engan hátt vansæl. Þvert á móti: Svo var að sjá sem kukl
kerlinganna hefði haft áhrif, þvi að þarna undi hún hag sinum
hið bezta. Framhald.
79