Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 61

„Uss, þú skilur ekki, hvað ég á við, Anna. Bíddu við,
nú skal ég lofa þér að heyra kvæði, sem ég er nýbúin að
læra.“ Og nú tók Tim að segja fram eitthvert háfleygt og
alvarlegt kvæði með leikrænum tilburðum og flutningi.
Það var svo áhrifamikið, að þeim vöknaði báðum um
augu. Svo drap Tim tittlinga, andvarpaði djúpt og hálf-
hló, þegar hún var búin, og byrjaði samstundis á öðru,
neistandi fyndnu og fallegu kvæði, og Anna veltist um
og hló.
„Sjáðu nú, Anna. Áðan vatnaðirðu músum, og nú skelli-
hlærðu," sagði Tim sigri hrósandi. „Skilurðu nú ekki,
Anna, hve gaman það er að geta látið fólk ýmist gráta
eða hlæja."
Tim hrökk við, því að allt í einu ískraði í hurðinni.
„Fyrirgefið þið, ég er víst að villast. Ég ætlaði út í and-
dyrið til þess að sækja dálítið í vasa minn, Ég sá reyndar
áðan, að ég var á rangri leið, en . . . ég gat ekki annað en
stanzað og hlustað." Ríkarður stóð brosandi í dyrunum.
Tim vissi ekki í fyrstu, hvernig hún átti að taka brosið,
en svo ákvað hún að taka það sem spott.
„Það er aldrei hægt að leggja refsingu við því, að menn
kvelji sjálfa sig,“ sagði hún hirðuleysislega og kafrjóð
af sneypu. Hún renndi sér niður af eldhúsborðinu og tók
af sér svuntuna, sem hún setti á sig, þegar hún fór að
hjálpa Önnu.
„Þér getið vel komizt þessa leið út í anddyrið," hélt
hún áfram og opnaði aðra hurð, og þegar hann var farinn,
læsti hún á eftir honum.
',,Er hann ekki óþolandi?" spurði hún Önnu og gretti
sig.
„Ja, ég veit ekki. Ég er nú eiginlega svo óvön að sjá
unga menn, að það er ekki neitt að marka, hvað ég segi,“
sagði Anna og hristi höfuðið. „Hér kemur aldrei nokkur
ungur maður.“
„Nei, það veit guð, að enginn riddari leitar uppi þetta
jómfrúbúr."
„Jómfrúbúr... riddari... en sá þvættingur. Ætli þú
segir ekki bráðum, að ég sé drekinn?" sagði Anna hlæj-
andi.,
Þegar gestirnir voru fyrir nokkru farnir og systurnar
voru háttaðar, kom mamma inn til að spjalla við þær
og bjóða þeim góða nótt.
„Það er leiðinlegt, að gestir skulu ekki oftar koma til
okkar. Þetta gekk ljómandi vel. Ég hef vanizt svo af öllu
slíku, að í þau skipti, sem nokkrir koma til okkar, er ég
alltaf á nálum og utan við mig. Ég hef aldrei tíma til
þess að hjálpa til að undirbúa neitt, en verð að treysta
ykkur og Önnu. Timma mín, elskan, ekki þurftir þú að
þjóta fram í eldhús til að hjálpa henni. Þú ...“
„Æ, mamma, svo að ég segi eins og er, þá gerði ég það
ekki til þess að hjálpa henni, heldur af því, að mér fannst
mér vera svo leiðinlega ofaukið.“ Tim hafði ekki fyrr
sagt þetta, en hún dauðsá eftir því. Það bar ekki oft við,
að hún léti aðra verða þess vísa, hve hún var viðkvæm.
Það hafði nú frá upphafi verið þannig. Þegar pabbi dó,
var Magga miklu þroskaðri en Tim og skildi allt langtum
betur.i Þær sameinuðust í söknuðinum, Siri og Magga,
og báðum fannst Tim vera svo lítill, að hún bæri ekkert
skyn á, hvað skeð hafði. Því var það svo oft, fyrst eftir
þennan atburð, að þær báðu hana að fara og leika sér, en
sátu sjálfar eftir og töluðu saman. Hún hlýddi og fór
sinna eigin ferða. Og í einverunni skapaði hún sér hugar-
heim og átti sér þar ósýnilega einkavini, sem hún skrafaði
og skeggræddi við og lék sér með. Oft bar það við, að hún
bjó sig út og lék eitthvað, sem andinn gaf inn, með lítilli
telpu úr nágrenninu. En þær lokuðu sig alltaf inni við
þetta. Þær vildu enga áhorfendur. Og þegar leiksystir
hennar flutti eftir nokkur ár úr þessu borgarhverfi, fann
Tim sér engan nýja leikfélaga. Hún var ekki alveg ósmeyk
um, að aðrar telpur kynnu að hlæja að þessum leikara-
látum hennar.
„Ofaukið? Hvað segirðu, Tim?“ Það var auðheyrt, að
Siri var bæði hissa og særð. „Elskan mín, það er nú ekki
oft, sem gestir koma til okkar, en þú gerir þetta nærri
alltaf, smeygir þér út, áður en við er litið."
Tim vissi, að þetta var satt. Þær áttu enga ættingja, sem
þær gátu rækt kunningsskap við. Endrum og eins bauð
Siri kunningjum sínum heim, eða öllu heldur stúlkun-
um, sem voru starfsfélagar hennar. Vinirnir höfðu fyrnzt
og fjarlægzt. Hún var við vinnu sína mestan hluta dagsins,
afkoman hafði verið erfið þangað til síðustu árin, þegar
telpurnar fóru að vinna, því að maðurinn hennar lét
eftir sig miklar skuldir, þegar hann dó. Og þegar þessir
gestir komu, snerust samræðurnar mest um daglegu störf-
in og viðskiptavinina.
Ekki gat heitið, að Magga ætti sér neinn kunningjahóp
fyrir sig. Hún var í nokkrum félögum, fór stöku sinnum
á fyrirlestra, en var oftast að lesa, þegar hún var heima.
Það hafði komið fyrir, að Tim bauð heim til sín kátum
og skrafhreifum skólasystrum, en hún sá, að mamma var
þreytt, þegar hún kom heim úr búðinni, og hún skildi,
að skólasystrunum fannst þeim ofaukið.
„Skilurðu það ekki, mamma, að. . . já, það talaði eng-
inn við mig, og mér fannst ég eins vel geta farið fram til
Önnu og sýnt henni hringinn minn og hjálpað henni
svolítið. Mér þykir skelfingar ósköp vænt um hringinn, og
á morgun ætla ég að skrifa langt bréf og þakka fyrir hann.“
Siri létti aftur, Tim var indæl. Hún var svo glöð og
þakklát fyrir allt, sem hún fékk, og gerði svo undur litlar
kröfur fyrir sjálfa sig.
Framhald.
59