Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 21

Þegar
jólasveinninn
villtist
Nnu sinni var ósköp litil telpa, sem átti heima (
ósköp stóru húsi. Foreldrar hennar voru skelfing
rík, þau höfðu gríðarmargt vinnufólk, og svo áttu
þau marga bila, svo að þið sjáið, að þau hljóta
að hafa verið forrík.
Litla telpan hét Dagmar. Faðir hennar og móðir höfðu
mikið dálæti á henni, enda var dekrað svo mikið við hana,
að hún þurfti ekki annað en benda á það, sem henni datt
i hug að vilja eignast, og þá fékk hún það. Og það fór
fyrir Dagmar litlu eins og flestum börnum, sem mikið er
dekrað við, að smátt og smátt varð ekkert það til, sem gæti
gert hana glaða. Foreldrar hennar höfðu tekið eftir þessu,
en þau héldu, að það mundi eldast af henni með árunum.
Nú var komið fram að jólum, og foreldrar hennar höfðu
lengi verið að brjóta heilann um, hvaða gjafir þau gætu nú
fundið, sem Dagmar litlu mundi þykja vænt um.----------
Svo kom aðfangadagskvöld, og pabbi og mamma gáfu
Dagmar litlu kynstrin öll af gjöfum; þarna voru telpu- og
drengjabrúður, bangsar og kanínur, boltaspil og stórt brúðu-
hús og margt og margt fleira, en Dagmar tók við öllu þessu,
án þess að hægt væri að sjá, að henni þætti nokkuð vænt
um það, og jólakvöldið varð alls ekki skemmtilegt.
Og ennþá leiðinlegri var þó jóiadagsmorgunninn. Dag-
mar litla leit fyrst ólundarlega á allar gjafirnar, og svo stapp-
aði hún í gólfið og fór að öskra og orga.
,,Hvað gengur að þér, Dagmar mín?" spurði móðir henn-
ar og varð hrædd.
„Þetta er voðalegt — voðalegt," kjökraði Dagmar, „stóra
brúðan er með blá augu, en sú litla er með óliðað hár, og
bangsinn átti að vera stærri og brúðudrengurinn minni, og
þetta er allt svo Ijótt, og mér^ er ómögulegt að horfa á
þennan lit, sem er á brúðuhúsinu."
Jæja, foreldrarnir voru nú orðnir mjög leiðir á allrl þess-
ari vandfýsni, og svo minntust þau á þetta við föðurbróður
hennar, sem var gestkomandi.
„Jæja, er hún óánægð með gjafirnar?" spurði frænd-
inn. „Mikil leiðindi. Segið þið henni, að jólasveinninn hafi
skilað gjöfunum af misgáningi og að hann muni koma
seinna i dag og hafa skipti."
Þetta lét Dagmar sér vel lika, og þegar jólasveinninn
kom, var hann alveg eins og myndirnar, sem hún hafði oft
séð af honum. Hann var i fallegri rauðri kápu, bryddaðri
með hvítu loðskinni, með langt skegg og fallegt vinalegt
andlit.
Litla stúlkan sagði jólasveininum frá raunum sinum, og
hann meðgekk, að hann hefði skilað vitlausum böggli til
hennar, en nú skyldi hann koma öllum þessum gjöfum á
réttan stað.
Jólasveinninn bað nú föður Dagmar að lána sér einn
bilinn, og svo skyldi hann fara af stað með Dagmar með sér
og útbýta jólagjöfunum á réttan hátt.----------Og það var
gert.
Svo óku þau til og frá um bæinn á helmili fátæka fóiksins
og útbýttu gjöfunum, og þið getið nú nærri, að börnin urðu
glöð. Þau höfðu haldið, að jólasveinninn hefði gleymt þeim,
og það var ekki eitt einasta af þeim, sem ekki var ánægt
með það, sem það fékk. Brúðan með óliðaða hárið vaktl
fögnuð hjá telpunni, sem fékk hana, og dýrunum og boltun-
um var tekið með gleði, að ég minnist ekki á brúðustofuna.
Litla telpan, sem fékk hana, ætlaði ekkl að trúa sfnum
eigin augum, hún hló og grét í einu og kyssti bæði jóla-
sveininn og Dagmar; — það var svo sem ekki neitt að litn-
um á þrúðustofunni.
Á heimleiðinni var Dagmar litla mjög hugsandi. Allt I elnu
ieit hún upp. „Þetta var aumi misgáningurinn hjá þér, jóla-
sveinn," sagði hún. „Hvað heldurðu, að þú hefðir gert,
ef ég hefði haldið öllum þessum jólagjöfum? Sástu ekkl,
hvað öll börnin urðu glöð?“
Þegar Dagmar litla kom heim, hvarf hún upp I herbergið
sitt. Og þar kom mamma hennar að henni slðar, þar sem
hún var að leika sér að gömlu brúðunum sínum.
„Ég hélt, að þú værir orðin leið á gömlu þrúðunum,"
sagði hún.
„Það var óg llka," sagði Dagmar, „en nú finnst mér
þessi brúða vera fallegust af þeim öllum-------“
En I dyrunum stóð frændi og brosti: „Það eigum við
allt jólasveininum að þakka,“ sagði hann.
19