Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 19

Þær cru gerðar úr mislitum
jólapappír, og þið sjáið alveg á
myndinni, hvernig þær eru bún-
ar til, Þið sníðið hringina,
klippið part úr þeim og límið
saman og leyfið líminu að
þorna vel. — Síðan er þráður-
inn settur á nál og þræddur upp
i gegnum þær, þrjár og þrjár
saman.
n

Reynið sjálf.
Bylurinn
Aeturinn var mildur þetta ár, því að það hafðl aðelns snjóað tvisvar
Bj B fram I febrúar og lltið frost verið. En svo skall á bylur eina
nóttina í miðjum febrúar — það var norðaustanátt! Bylurinn
var sv0 þéttur, að fólk vissi naumast, hvort snjórinn kom úr
loftinu eða upp af jörðinni, svo hvasst var úti.
Börnin f Bakkabæ sátu við gluggann f rökkrinu og sáu, hvernlg skaflarnlr
gjörbreyttu garðinum. Þau vo.ru alvarleg og hrygg, þvf að óvissa hafðl rlkt
heima hjá þeim [ marga daga.
„Veiztu, að við verðum kannski að flytja héðan, Karen?“ spurði Nlels
systur sfna.
„Já, mamma sagði mér það ( morgun," svaraðl Karen, „en hvers vegna
verðum við að flytja frá Bakkabæ? Pabbl er slvinnandi og mamma l(ka. Við
spörum eins og við getum og ...“
„Það er allt til einskis," svaraði Nlels, „Morten gamli á Borg vill kaupa
jörðina, og pabbi skuldar honum mikla peninga, sem hann getur ekki borgað,
og þess vegna verður hann að selja."
Hátt vein varð til þess, að börnin hættu að tala saman. Þau hlupu hrædd
fram I eldhús, en þaðan kom veinið. Vinnustúlkan lá á gólfinu og stundi. Hún
hafði klifrað upp á stól til að sækja eitthvað I efstu hillu, en misst fótfestu,
svo að nú var hún marin og fótbrotin.
„Það er englnn vinnumaður heima tll að sækja lækninn!“ sagði móðir
barnanna, þegar hún kom niður til hjálpar. „Hvað eigum við að gera? Slma-
strengurinn slitnaði I vonda veðrlnu, og við getum ekkert hringtl“
„Við getum farið,“ sögðu Nlels og Karen áköf. „Við rötum og við eigum
hlý föt."
„Þið neyðlst vlst til þess,“ sagði móðir barnanna. „Við getum ekki látið
Lenu liggja svona, og þið ratið sem betur fer.“
Eftir fimm mínútur voru börnin komin I vetrarfötin sln, stlgvél, og nú leiddust
þau út I bylinn, sem ætlaði næstum að varpa þeim um koll, þegar þau voru
ekki lengur I skjóli.
Þau brutust álút eftlr veglnum, en allt gekk vel, þvl ekki var nema stundar-
fjórðungs gangur tii læknisins, en börnin voru nú hálftlma að komast þangað
núna.
17