Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 39

Svanirnir
^ hverjum vetri var flokkur svana skammt frá
norska býlinu Raagarden. Svanlrnir sungu oft,
en fagur var söngurinn ekki... stundum
minnti hann mest á grátstunur. Þóri, sem
var sjö ára, fannst hann Ijótur.
— Hvers vegna syngja þelr ekki vel? spurðl hann pabba
slnn, sem svaraði: — Hver fugl syngur með sfnu nefil
En Þóri þótti skemmtilegt að horfa á þessa stóru fugla.
Þeir minntu á svört eða hvft skip, þegar þeir syntu f vfk-
inni. Stundum slógust svanirnir. Þeir gogguðu f hálsinn
hver á öðrum með sterka gogginum sfnum og sá, sem
veikari var, fór f kaf. Furðulegt, að þeir skyldu ekki látast
af þessu. Þórl þóttl svanirnir skemmtilegastir, þegar þeir
stóðu á haus í vatnlnu og voru að leita sér að fæðu:
kröbbum, þangi og sjávarjurtum.
Fólkinu á bænum þóttl vænt um svanina. Það leit næstum
á þá eins og heilaga fugla. Þeir voru Ifka vitrir, þvf að á
söng þeirra var hægt að heyra, hvort veðrið yrðl gott eða
siæmt, og þegar hvessa tók, fóru svanirnir upp á land.
Þelr lágu þarna f flæðarmálinu eins og lifandi bylgja.
Á vorin flugu þeir úr vfkinni og að vötnunum á Finn-
mörk, en þar gátu þeir ungað út eggjunum sinum f friði.
En á haustln komu þeir aftur, og sffellt fjölgaði þelm, þvl
að ungu og sterku svanirnir bættust f hópinn.
Þórir henti einu sinni steini f þá. Pabbi hans varð reiður
og aðvaraði hann: — Gerðu þetta aldrei aftur, þvf að þá
hefna svanirnir sfn! Þórir gerði það aldrei aftur. Hann
saknaði þeirra Ifka, þegar þeir voru horfnir. Honum fannst
allt svo fátæklegt án þeirra. Æðarfuglar og endur komu á
vfklna á vorin, en þeir sögðu nú bara: Bra-bra!
Nel, hann var stoltur, þegar hann gat sagt frá þvf I skól-
anum, að nú væru svanlrnir farnir að syngja aftur.
Þegar Þórir var átta ára, var mikið frost og vfkln lögð fs.
Þá var erfitt fyrir svanina að finna sér fæðu. Faðir Þóris
stráði baunum og byggi á fsinn, þvf að hann óttaðist, að
svanirnlr hyrfu ella... og loks komu þelr, sem djarfastir
voru, og snæddu úr lófa hans. Þórir gat aldrei fenglð þá til
að koma til sfn.
— Þeir muna eftir steinvölunnl! sagði faðlr hans. — Svan-
Ir eru minnugir!
Ernirnlr svifu yfir vlkinni, þvf að veturlnn var harður, og
þegar þeir voru glorhungraðir, réðust þelr á svanlna og
rændu sér fugll.
Þórir áttl nýja skauta, sem hann hafði keypt sér fyrir
peninga, sem hann fékk fyrir að hjálpa föður sfnum. Hon-
um fannst dásamlegt að svlfa yflr fsinn, og svanirnlr vönd-
ust þessu smám saman að sjá hann á fsnum, og lágu úti
á vökinni og syntu um [ henni eins og flotl af skemmtl-
bátum. Dag nokkurn fór Þórir lengra út á fsinn en hann
var vanur. Islnn dúaði undir fótum hans... hann dettur f
vökina... hann grfpur með báðum höndunum um fsbrún-
Ina, en fslnn brestur aftur og aftur. Hann .hrópar á hjálp
... sffellt hærra. En vfkin er langt frá býlinu, og Þórir
finnur, hvernig hann er að stirðna af kulda f köldu vatnlnu.
Hann snöktir. Það er að rökkva. Enginn sér hann. Þá hrópar
hann: — Pabbi, pabbi, komdu og hjálpaðu mér, pabbll
Um leið fara svanirnir að syngja, og aldrei hafðl hann
heyrt þá syngja jafnhátt og skerandi. Fuglasöngurlnn heyr-
ist að býlinu, en þar situr pabbi Þóris við gluggann.
— Hvað gengur að svönunum? hugsar hann, — þelr
syngja allir f kór! Svo dettur honum f hug, að kannski sé
eitthvað að Þórl og svanirnir séu að syngja um það. Hann
flýtir sér að vfkinni og sér, hvar drengurinn liggur f sjón-
um og berst við að halda sér uppi I vöklnni. Hann sæklr
stólpa, og þegar fsinn er að bresta undan fótum hans,
ýtir hann stólpanum til sonar sfns, og þannig kemur hann
honum úr vöklnnl og ber hann helm ( rúm. Pabbl ávftar
Þóri ekki, heldur segir aðeins: — Þú átt svönunum Iff þltt
að launa, sonur Vninn! Ég hefði komið of selnt, ef þeir
hefðu ekki sungið svona hátt. Og Þórir bæði hiær og grætur
f senn, þegar hann lofar: — Ég ætla alltaf að vera góður
við svanlna, pabbi. Þeir eru hamingjufuglar.
37