Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 10

*zJdu#l<iLbinfr á jó&anótt
í myrkan heim þú komst og kveiktir Ijós,
í kalinn akur sáðir lifsins rós.
Þú komst og gafst oss kærleik, von og frið,
þu komst að færa hinum seku grið.
Þú komst að milda kvöl hins þjáða manns.
Þú komst að leysa fjötra bandingjans.
Þú komst að lækna hverskyns mein og sár.
Þú komst að þerra af grátnum augum tár.
Þú komst að leiða veika og villta hjörð
og vera skjól þeim hrjáðu hér á jörð.
Þú komst að hjálþa þeim, sem byrði ber,
blessa og reisa þann, sem fallinn er.
Þú gafst þeim þyrsta að drekka af lífsins lind,
lif þitt allt var heilög fyrirmynd.
Frá Betlehem oss bliðust stjarna skin,
blindingjunum gafst þú aftur sýn.
Eg lýt þér Kristur allra sálna sól,
sonur Guðs var likn vor, hjálþ og skjól.
ÞÓRHILDUR JAKOBSDÓTTIR
FRÁ ÁRBAKKA.
HJÁLPIÐ
MÖMMU
• Oft getur verið erfltt fyrir
mömmu að ná matarlímsbúð-
Ing úr móti. Þá er gott ráð
að losa búðinginn frá börm-
unum með hníf og dýfa síð-
an mótinu fljótlega upp að
börmunum ofan I sjóðandi
heitt vatn, við það losnar
búðingurinn auðveldlega úr
mótinu í heilu lagl.
• Oft eru skósólarnir fljótlr að
slitna. Gott ráð vlð því er að
lakka þá með venjulegu
gólflakki. Áður en sólarnir
eru lakkaðir, þarf að þurrka
þá vel. Þegar búið er að
lakka sólana, eru skórnir
látnir á þurran stað yfir nótt.
Nýja skósóla er bezt að
lakka eftir að búið er að
ganga dálítið á þeim, Þv'
lakkið festist betur við sól-
ana, ef þeir eru ekki alveg
sléttir.
• Það brotnar oft eitt og ann-
að, þar sem smábörn eru
á heimilinu, og örlítil, haettu-
leg glerbrot geta orðið eftir
á gólfi, þótt sópað sé vand-
lega. En þau nást upp, hve
smá sem þau eru, ef maður
bleytir og vindur bómull og
nuddar gólfflötinn dálltið
með henni.
frostinn fastur. Gísli lagðist niður og ýmist barði á hurð-
ina eða sparkaði í hana af öllum kröftum. Það var alveg
sama, hvernig hann hamaðist, allt kom fyrir ekki.
En Gísli var ekki á því að gefast upp. Hann reis á fætur,
lagðist á hurðina með öllum sínum þunga og ætlaði að
spyrna ísklumpinum inn. Það var alltaf hægt að laga
dyrnar, þótt þær skemmdust.
Skyndilega hætti Gísli að fást við hurðina, lagði við
hlustir og leit spyrjandi á systur sína:
„Þei, þei. Ég heyri eitthvert þrusk.“
„Ha, inni í snjóhúsinu?“ hváði Þóra litla undrandi.
„Já, að mér heilum og lifandi."
Gísli lagði eyrað fast upp að snjóhurðinni og bandaði
með hendinni til merkis um að hafa hljótt.
„Bíddu, bíddu viðj Já, nú heyri ég það aftur mjög
greinilega," hvíslaði Gísli æstur.
„Lofaðu mér að hlusta líka,“ sagði Þóra og kom alveg
til hans.
„Ég heyri það líka,“ sagði hún lágt.
„Uss, við skulum hlusta."
„Hamingjan sanna, það er eins og pínulítið barn sé
að gráta.“ Þóra starði undrandi og skelfd á bróður sinn.
„Hvað segirðu? Lítið barn inni í snjóhúsinu? Það getui
ekki verið,“ anzaði Gisli og hristi höfuðið ruglaður og
ráðalaus.
„Auðvitað kíkjum við inn um gluggann, að okkui
skyldi ekki hafa dottið það strax í hug.“ Þóra beygði sig
niður að litla opinu í veggnum og rýndi inn.
8