Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 12

„Heyrðu," hrópaði hún allt í einu, „gluggarnir eru
opnir.“
Gísli gat ekki neitað því. Nú var enn brýnni nauðsyn en
áður að opna snjóhúsið. Hann tók það þó til bragðs að
hlaupa heim og sækja skófluna. Með henni hlaut hann
að geta opnað.
Gísli byrjaði í óða önn að pjakka meðfram hurðinni.
Það dugði. Ekki leið á löngu, unz isklumpurinn losnaði.
Þóra færði sig fjær, það var ekki laust við, að hún
væri dálítið smeyk.
„Ætlarðu ekki að hjálpa mér með hurðina, hún er
skrambi þung?“
Þóra vildi ekki skorast undan því að rétta bróður
sínum hjálparhönd. En það hríslaðist um hana undar-
legur hrollur, er hurðin opnaðist og myrkrið gein við.
„Sjá ... sjáðu, þarna inn ... inni í myrkrinu eru tveir
ljósdeplar á hreyfingu,“ hvíslaði Þóra í mikilli geðs-
hræringu og greip í bróður sinn.
En Gísli var alls ósmeykur og strunzaði inn í snjó-
húsið með systur sína í eftirdragi.
Augu krakkanna vöndust fljótt hálfrökkrinu. Og þá
sáu þau hvers kyns var. Lítill kettlingsangi kúrði á miðju
gæruskinninu. Hann mjálmaði ósköp vesaldarlega og reis
stirðlega á fætur.
„Sjáðu, hvað hann er fallegur, hvítur með svarta
fætur,“ sagði Þóra í gælurómþ
„Já, þetta er sjálfsagt flækingsgrey, sem hvergi á heima.
Það hefur bjargað lífi angalórunnar að leita skjóls í hús-
inu okkar,“ svaraði Gisli glaður i bragði.
„Gæruskinnið er hlýtt, og svo hefur kisa litla nártað í
brauðið, sem við skildum eftir og lapið mjólkina," sagði
Þóra og strauk kisu blíðlega.
„Við höfum þá eftir allt saman fengið jólagest í höllina
okkar. Það datt mér ekki í hug,“ sagði Gísli brosandi.
Hann rétti fram hendurnar eftir kisu litlu, því að auð-
vitað varð hann að fá að halda á henni smástund.
„Eigum við ekki að skíra hana Hosu?“ sagði hann eftir
stutta þögn.
„Jú, það er fallegt nafn,“ svaraði Þóra. „Við skulum
spyrja mömmu, hi'ort við megum ekki eiga Hosu litlu.“
„Ég vona, að enginn auglýsi eftir henni,“ svaraði Gísli
íhugandi.
„Við fáum þó alltaf að hafa Hosu dálítinn tíma, kannski
alltaf. Megum við ekki eiga þig alveg,“ sagði Þóra blíð-1
lega og strauk kisu litlu.
„Mja - a - á, mjál“
„Þarna heyrirðu, Gísli, Hosa litla segir, að við megum
eiga sig. Hún er bezta jólagjöfin, sem við höfum fengið."
Þóra klappaði saman höndunum og réði sér ekki fyrir
fögnuði.
„Já, lifandi jólagjöf," sagði Gísli og ljómaði af gleði.
RICHARD BECK:
A vængjum
minninganna
Minningarnar verða vcengir,
vegur greiður loftin blá,
hug, er vitjar heimaslóða,
heilla fjöll með tign um brá.
Móðurhendur hlýjar réttir
hafs úr djúpi eettarjörð
honum mót, er hugarvcengjum
hjartakœran gistir fjörð.
Bjart er landsins byggðum yfir,
blika stjarnaaugun skœr;
undir fanna hvitum hjúpi
hjarta vorsins eilíft sleer.
„Hvað ætli það séu mörg böm, sem hafa fengið slíka
jólagjöf á þessum jólum,“ svaraði Þóra og dansaði af
kæti.
„Við skulum flýta okkur inn,“ sagði Gísli. „Hosu li^u
er kalt, hún skelfur."
„Ó, ég held, að kisa litla hafi grátið, hún hefur kannski
verið hrædd við myrkrið."
„Ég veit ekki, hvort þetta eru frosin tár,“ svaraði Gísh
og hjúfraði Hosu litlu að sér.
„Jú, það glitrar á tárin eins og perlur eða agnarlitlar
jólastjörnur,“ sagði Þóra litla lágt, og það kenndi
aumkunar í röddinni.
Systkinin hröðuðu sér inn. Hosa litla þurfti að komast
í hlýjuna og fá volga mjólk.
Gleði barnanna verður ekki með orðum lýst. EinhvO'
nýr, viðkvæmur strengur ómaði í brjóstum þeirra, sem
færði þeim sanninn um, að nú hafði þeim loks hlotnazt
sönn jólagleði.
Ármann Kr. Einarsson.
10