Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 77

^JÓakim (jlíændi
heHdut jófrin hátídteg
óakim von And vissi allt um peninga og vlðskipta-
mál, en hann vissi ekki, hvernig á að halda jólin
hátíðleg. — Hann gaf engum gjafir, þv( að hann
sagðist ekki hafa efni á því. Og hann fékk heldur
engar gjafir, því að hann gerði aldrel neitt fyrir
^aðra, og þvl var ástæðulaust að þakka honum fyrlr góð-
verkin, og enginn hugsaði vingjarnlega til hans. Hvað átti
líka að kaupa handa Jóakim von And, sem var ríkasti
maður í veröldinni?
Skömmu fyrir jól fór Jóakim [ risastóra bílnum sínum
heim til ömmu Andar. Hann vildi kaupa hluta af landareign
hennar og reisa þar verksmiðju.
Amma Önd var að baka piparkökur, þegar Jóakim kom
til hennar. ,,Ertu genginn af göflunum, Jóakim," sagði hún,
þegar hún heyrði, hvaða erindi hann átti. ,,Eins og ég ræðl
viðskiptamál, þegar ég er að baka til jólanna? Setztu bara
niður og bragðaðu á kökunum mínum."
Fyrst reiddist Jóakim von And yfir þessum móttökum, en
svo áttaði hann sig. Kökurnar voru góðar, og hann fékk
þær ókeypis, hvers vegna skyldi hann ekki borða þær og
spara með því matarpeningana sína?
Amma fylgdi honum út að bílnum og rétti honum böggul
um leið og hún lokaði. ,,Ég sá, að þér þóttu piparkökurnar
góðar," sagði hún brosandi. „Fáðu .nú deig með þér. Þá
geturðu bakað margar kökur."
„Ég? Á ég að baka piparkökur? Vitleysa!" sagði gamli
ríkisbubbinn og ók til Andabæjar. Honum hefði nú átt að
þykja miður, því að viðskiptamálin voru í ólagi, en svo var
þó ekki. Bragðið af góðu kökunum hennar ömmu Andar og
það, hve húsið hennar var viðkunnanlegt, sagði til sln.
Á aðfangadag var Jóakim aleinn heima. Það var hann
alltaf, því að hann vildi ekki halda jólln hátíðleg með öðrum.
Hann setti rautt' bréf á risastórt borð og byrjaði að telja
seðla og mynt. Það gerði hann árlega og skemmtl sér vel.
En það leit út fyrir, að honum leiddist það núna. Hann mis-
taldi sig hvað eftir annað, geispaði og teygði úr sér og
gekk fram og aftur um gólf. Hann langaði til að vera hjá
öðru fólki til tilbreytingar. En það höfðu allir svo mlkið að
gera um jólin, að hann vissi ekkert við hvern hann átti
að tala.
Svo mundi hann eftir deiginu, sem amma Önd hafði látið
hann fá. Hann flýtti sér inn í eldhús og kveiktl á eldavél-
innl. Hann átti ekkert kökukefli, því að heima hjá honum
bakaðl enginn kökur, en hann komst að þeirri niðurstöðu,
að hann gæti vel notað flösku.
Kökurnar hennar ömmu voru svo fagurlega mótaðar.
Sumar voru hjartalagaðar og sumar eins og dúfur eða jóla-
sveinshúfur, en slík mót átti Jóakim ekki. Hann átti verk-
stæði, þar sem hann bjó til hitt og þetta til að spara pen-
ingana, og þar fann hann blikk, sem hann byrjaði að gera
úr kökumót. Þetta voru furðuleg kökumót. Á þeim var brún
til að móta með kökurnar og botn til að þrýsta mynd á
þær, og Jóakim frændi bjó til piparkökur, sem sýndu krónu,
túkall, fimm krónur, tíkall og fimmtíu króna pening. Loks
bjó hann til köku, sem átti að vera peningapoki. Honum
þótti þetta mjög skemmtilegt, og innan skamms var hann
búinn að baka allar kökurnar,
Hann fór til Andrésar á jóladag. Hann var með fulla krús
af piparkökum og sagði öllum til mikillar undrunar, að
þetta ætti að borða með kaffinu.
Jóakim von And leit stoltur i kringum sig, þegar sezt var
við kaffiborðið. Hann leit á Andrés og frændur hans þrjá,
Rip, Rap og Rup, ömmu Önd, sem ætlaði að vera um
jólin hjá Andrési, og aðra gesti, sem komið höfðu.
Öllum þóttu piparkökurnar góðar.
Jóakim von And var hrifinn að sjá, þegar allir settust við
borðið, en hann varð slfellt óhamingjusamari því meira sem
lækkaði í kökuskálunum.
„Hvað er að þér, Jóakim?" spurði amma Önd. „Er þér
illt?"
„Nei, það amar ekkert að mér,“ svaraði Jóakim, „ykkur
finnst það kannski hlægilegt, en ég fæ fyrir hjartað i hvert
skipti sem ég sé ykkur gleypa I ykkur peningana, þó að
þeir séu bara kökur!"