Æskan - 01.12.1972, Blaðsíða 18

Tveir óvinir
Mjög margir neyta tóbaks. Flestir
Jieirra byrja á aldrinum 13—15 ára.
Þegar ]>eir eru orðnir fullorðnir, reyna
margir að hætta, en mjög fáum tekst
]>að. Það er mjög erfitt að stunda íþrótt-
ir, ef maður reykir. Maður, sem reykir,
þreytist mjög fljótt við íþróttaiðkanir.
Meðal reykingamaður reykir um það
bil einn pakka á dag. — I tóbakinu er
eitur, sem heitir nikótin. Þegar maður
er á aldrinum 13—14 ára, segja skóla-
sj’stkinin, scm reykja, að þau, sem ekki
reykja, séu smábörn. Sum þiggja eina
sígarettu til að reyna, en sum gera það
eklti. Nú er ég 12 ára og segi við skóla-
systur mínar, að ég ætli ekki að reykja,
þegar ég er orðin stór, en hver veit.
Sumir standast freistinguna, en sumir
ekki.
Margir neyta áfengis. Menn, sem
neyta áfengis, muna minna en þeir,
sem ekki drekka. Þeir bulla mjög mikið.
í áfenginu er eitur, sem heitir alkóhól,
öðru nafni vínandi. Menn, sem neyta
áfengis, eiga bágt með að venja sig af
því nema með hjálp læknis. Krakkar
verða stundum hrædd við menn, sem
eru undir áhrifum áfengis. Ég vara alla
við að neyta tóbalts og áfengis, vegna
þess að það er eitur, sem hefur skaðleg
áhrif á lungun, hjartað og heilann.
Neytið ekki tóbaks né áfengis, því að
góð heilsa er dýrmæt eign.
Erla Hclga Guðfinnsdóttir.
Unga, þreytta konan hafði nú lagt slg út af í hálminn og réttl þeim höndina
um leið og hún sagði: „Guð mun heyra þessa bæn mína, sem ég nú bið
fyrir ykkur. Þið, sem hafið líknað hinum þreyttu og skotlð skjólshúsi yfir
vegalausu, skuluð aldrei vera heimilislaus eða vinalaus. Og ef ykkur hungrar
eða þyrstir, þá skal það vera hungur og þorsti eftir réttlæti og því að gera
vilja guðs.“
Undrandi gengu börnin út úr hellinum og hugleiddu merkingu þessara orða.
En skyndilega hrópaði Tirza: „Nei, sjáðu, Elí, sjáðu!"
Á himninum uppi yfir þeim skein stór, blikandi stjarna, sem ekkl hafðl
verið þar, þegar þau komu. Nóttin hafði fallið á. Við sjóndeildarhring var svart
myrkur svo langt sem augað eygði, en hérna uppi yfir hellinum var bjart eins
og um dag væri.
Allar þær þúsundir stjarna, sem blikuðu á dökkum næturhimninum, voru
ekkl síður furðu slegnar en Elí og Tirza. — „Hvað boðar þessi undarleg'
bjarmi?" sagði Regulus við nágranna sína, hinar þrjár konunglegu stjörnur [
merki Óríons. Og þær svöruðu: „Nú kemur hið mikla, undursamlega, sem ver-
öldin hefur beðið eftir frá upphafl. En hvað það er, veit enginn ennþá."
Sjöstirnið sagði við Karlsvagninn: „Ég sé þrjá vitringa halda frá þinum fjar'
lægu Austurlöndum í átt til þessarar nýju björtu stjörnu.'1
Og Stóri-Björninn sagði við Sporðdrekann: „Og ég sé Heródes konung
skjálfa á veldisstóli sínum."
Pólstjarnan, sem margar aðrar stjörnur snúast um, hrópaðl svo hátt, a®
heyrðist heimshornanna mllli, allt til hinnar gráleitu stjörnuþoku kringufh
Óríon, en þær fjarlægðir verða ekki með tölum taldar: „Ég sé lítið barn (jötu '
Betlehem!"
I sömu svlpan fylltlst allur geimurlnn englasöng og milljónir milljóna af ljós'
verum svifu um loftið og lofuðu guð. Nóttin helga var upp runnin. Hin langa
bið var á enda, og nú vissu allir eftir hverju heimurinn hafði beðið allt f^
upphafi: Frelsari mannanna, Jesús Kristur, var í heiminn borinn.
Næstu tvo dagana breiddist sá orðrómur út um Betlehem og alla Júdeu, a®
nú væri hinn mikli, eilífi konungur í heiminn borinn. Hirðarnir höfðu sagt >r
himnesku hersveitunum og vitringarnir frá Austuriöndum gefið barninu í jötunn
gull, reykelsi og myrru. Ágjarnl glstihúseigandinn, Amrah, fór að hugsa sig
betur um.
„Vitlaus var ég,“ hugsaði hann, „en hverjum gat dottið í hug, að þessir
flakkarar væru svona hátt settir? Nú ætla ég að bjóða þeim að búa í konungs
salnum, og þá mun ég fá eitthvað í minn hlut af öllu gullinu, sem þeim hefur
verið gefið."
Hann fór nú yfir í hellinn og hneigði sig auðmjúklega við jötuna fyrir þessú
fólki, sem hann taldi nú vera konungborið.
„Fyrirgefið mér, yðar göfugu hátignir! Ég sver að framkoma mín í 9®r
byggðist á miklum misskilningl. Ef yðar tignir viljið sýna mér þá náð að bua
í konungssainum, mun ég telja það mikinn heiður."
Smiðurinn Jósef svaraði: „Við erum engar hátignir, heldur fátækir þjónar
guðs, og við fyrirgefum þér af því, að börn þín hafa bætt úr harðúð þinn •
Við munum vera hér kyrr í þessu gripahúsi, en hitt er satt, að í gaer brey
þú ekki rétt. Rektu fátæklingana aldrei frá dyrum þínum, því að konungssa
þinn munu óvinir brjóta niður, en yfir þessa jötu verður byggð gullskrey
kirkja, þar sem fólk úr allri heimsbyggðinni mun falla fram í lotningu."
„Hörmulegt," andvarpaðl Amrah með sjálfum sér, „að ég skyldi vera svo
heimskur, svo óumræðilega heimskur! En heyrið þið mig, Elí og Tirza,
var
vfir
nokkru að ykkur vikið fyrir að hjálpa nýfædda konunginum um þak
höfuðið?"
„Já,“ svaraði Elí. „Okkur á aldrel að hungra eða þyrsta og aldrei skulum
við vera heimilislaus."
„Það eina hungur og sá eini þorsti, sem við munum finna til," bætti Tirza
við, „á að vera hungur og þorsti eftir réttiæti guðs."
„Einmitt það," sagði Amrah hugsandi, „það voru vissulega konungle9,r
drykkjuskildingar. Þegar allt kemur til alls borgar það sig að öllum líkindum
að vera hinum fátæku góður." Zacharias Topelíus.