Tímarit lögfræðinga - 01.04.1986, Blaðsíða 69

var, komið með sprengiefni í poka, sem hann hafi læst inni í geymslunni.
Þegar hann síðar leit í pokann, kom í ljós, að í honum voru bæði hvell-
hettur og dynamít, en hann hafi talið að geyma ætti þetta aðskilið
hvort frá öðru.
(3) Verkstjóri línuflokks Rarik, sem m.a. lagði háspennulínu frá
Kröfluvirkjun að Kísiliðjunni hf. seinni hluta áre 1979, skýrði svo frá,
að fyrir hafi komið, að ekki hafi unnist tími til að hreinsa allt rusl við
línustæði. Einnig sagði verkstjórinn fyrir dómi, að ekki væri farið
yfir vírarusl og aðra ónýta hluti og athugað hvort þar leyndust hvell-
hettur. Með síðargreindum orðum kvaðst verkstjórinn þó eiga við
rusl frá vinnu við spennistöðvar, en þar væri ekki neitt sprengiefni.
(4) Sami verkstjóri bar ennfremur, að sprengiefni, sem starfsmenn
höfðu með höndum á vinnustað, hefði verið geymt í bifreiðum, er væru
með talstöð.
Héraðsdómur telur af þessu, að meðferð og umhirðu af hálfu Rarik
hafi verið stórkostlega ábótavant og í ósamræmi við 3. mgr. 26. gr. og
27. gr. lága nr. 46/1977 um skotvopn, sprengiefni og skotelda. Einnig
segir í héraðsdómi, að hvellhettan, sem tjóninu olli, hafi vel getað verið
komin úr birgðum Rarik. Þótti dóminum skorta á, að Rarik hafi gefið
nægilegt yfirlit um notkun sína og verktaka sinna á sprengiefni á svæð-
inu. Ennfremur segir svo í héraðsdóminum:
„Þegar sönnunaraðstaðan hér er virt þykir rétt að stefndi beri
ábyrgð á tjóni stefnanda, þar sem þannig er í ljós leitt að hann er
langstærsti notandi sprengiefnis á svæðinu á þeim tíma, sem hér
skiptir máli, og fram er komið að starfsmenn hans fóru mjög
gálauslega með sprengiefni á svæðinu og í algjörri andstöðu við
áðurgreind lagaákvæði sem gilda um meðferð slíkra hættulegra
efna.“
Samkvæmt þessu var Rarik dæmt að greiða S óskertar skaðabætur
fyrir tjón hans af slysinu, enda var hann ekki talinn hafa mátt gera
sér grein fyrir hættunni af hvellhettunni.
2. DÓMUR HÆSTARÉTTAR
Dómarar í Hæstarétti urðu ekki sammála um niðurstöðu. Töldu þrír
þeirra, að sýkna yrði Rarik, en tveir töldu rétt að staðfesta ákvæði
héraðsdóms um óskoraða skaðabótaskyldu.
63