Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 14

Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 14
14 JÓLABLAÐ VlSIS ur þraell han« — dáðist hon- um og hirti ekki um það, þótt hegðan hans væri að einhverju leyti áhótavant. Það gat ekki farið nema á einn veg. Hvort hann varð óþægur? Hann varð miklu meira en ó- þægur. Hann gerðist versti harðstjóri. Hann gat ekki þol- að, að lífið i húsinu snérist um neinn annan en hann sjálfan. Ef gestir voru hjá Sturgis-hjón- unum og hann var utan dyra, þá stökk hann á dymar, svo að það hrikti i þeim undan þunga hans og linnti ekki látum, fyrr en Roger hleypti honum inn. Þá leit hann ekki við honum né gestunum, heldur stökk upp í legubekkinn, þar sem hann lagð- ist fyrir, því að þar fór jafnan bezt um gestina. Ef Roger kallaði á hann, lét liann ævinlega sem hann heyrði það ekki, fyrr en seint og síðar meir. Hann var ófáan- legur til að éta, ef Roger var nærstaddur, nema með eftir- gangsmunum. Á daginn hegðaði hann sér eins og allir aðrir hundar, liljóp út um engin og grasvellina, elti fugla og rótaði í jörðinni, en jafnskjótt og Rog- er var væntanlegur frá borginni gjörbreyttist hegðan hans öll. Þá lagðist hann letilega á legu- bekkinn, leit ekki við Roger, þegar hann kom inn og dillaði ekki einu sinni rófunni, þegar eigandi hans heilsaði honum glaðlega: „Sæll, Jupiter. Sæll, Jupiter gamli.“ Hann var sannkallaður harð- stjóri og eftir þvi sem timar liðu, varð hann æ sannfærðari um völd sin. Hann fann upp nýjan og ill- kvitnislegan leik. Það var venja nokkurra fátæklinga, sem áttu heima í grenndinni, að þvo þvotta sina í skipaskurðinum gamla. Jupiter vissi hvaða daga fólkið notaði til þessa. Þá lædd- ist hann aftan að því, stökk á körfurnar, sem þvotturinn var i og þeylti þeim út í skurðinn. Síðan stöklc hann á brott með galopinn kjaftinn, eins og hann væri að lilæja að þessum leik sin- um og storkaði konunum til að ná sér og refsa sér. Því að hann þóttist vita, að ef svo ólíldega færi, að þær gæti liandsamað hann, þá mundu þær ekki geta ráðið við hann. Loksins neyddist fólkið til að þvo annarsstaðar og það var Jupiter enn ein sönnunin fyrir almætti sínu. ■71ITT ÁR leið. .Tu]yiter var á ^-^bejsta skeiði, stór og sterk- ur, ósvífinn og hrokáfuUur og fijrðtj kænp i list sinni — þyi að þaC v«r ll»t«— að auOmýkj* húsbónda sinn við hvert tæki- færi. Þá varð skymdilega breyting á. Við hjónin höfðum tekið eftir því svo sem eina viku, að frú Sturgis virtist forðast að tala við okkur, ef við yrtum á hana. Við Betty komumst ekki lijá því, að veita þessu eftirtekt, og einn daginn ták' konan mín af skarið. „Juditlí“, sagði hún. „Eg er miklu eldri en þú og eg hefi enga ástæðu til að vera tepruleg, svo að eg ætla að brjóta ísinn. Ef við höfum gert eitthvað, sem liefir móðgað þig, þá vildi eg óska að þú segðir mér ástæð- una.“ Frú Sturgis stamaði, hilcaði og sagði svo allt af létta: Hún væri búin að vera gift í níu ár og orðin vonlaus um að verða móð- ir, en nú — jæja, hún hefði far- ið til læknis og hann hefði stað- fest það — já, hún átti von á barni. Hún var frá sér numin af gleði, en einhvernveginn gat hún ekki fengið sig til þess að segja manni sínum frá þessu. Hún var hrædd um að hann yrði svo ofsalega glaður, að hann myndi meiða hana. Við skildum þetta, þvi að við vissum hvern- ig hann var. Hún hafði þess vegna verið að hugleiða það — væri það ekki hægt — værum við fáanleg til þess að tala við hann og undirbúa jarðveginn? Við vorum auðvitað boðin og búin til þess. Eg skrifaði á miða til Rogers, að mig langaði til að tala við hann sem snöggvast, þegar hann kæmi bpím frá vinnu. Um klukkan hálf sjö um kvöldið kom hann til okkar. „Roger," lók eg til máls, „eg ætla að leggja fyrir þig ein- kennilega spurningu. Ef þú set- ur fengið eina ósk uppfyllta, hvers mundir þú þá helzf óska þér?" Sturgis hristi höfuðið bæði i gamni og alvöru. „Hvers ætti eg að óska mér? Hvers ve.ona „Það hlvtur að vera eitthvað." „Við hvað áttu eiginleea?" „Mér er alvara. Segðu mér nú. hvers þú óskar helzt i heim- inum,*' Hann hló. „Fiárinn má vita, hvers eg ætti að ósk'a mér“, svaraði hann. „Eg hefi allt, sem eg þarfnast og óska mér — konu, bús, vinnu oc —“ Hann ætlaði að segja „hund“, en tók sig á því. þvi að hann vissi, hvernig okkur var við Jupiter. „Hvað þá um konnna þína?“ sacði es. ..Hvers heldur þú að hún óski sér?w Hann leit undrandl á rtfytg, ..Hvað skyldi hang skorta?1' „Hún óskar «ér ef tíl vill «in- hvers annar» »n faunds." Á rann loks upp fyrir hon- um Ijós. Hann starði á inig undrandi og glennti upp augun. Svo spratt hann á fælur, þaut út um dyrnar og yfir grasflöt- ina, stökk yfir girðinguna og svo heyrðnm við hurðinni skellt í húsi hans. Við hlógum bæði innilega. Það kom okkur alls ekki á óvart, hvernig hann hegðaði sér. En þótt við værum eldd undr- andi, þá var þó elcki svo um alla. Heima hjá honum, á legubekkn- um, lá hundurinn og beið þess, að sér væri sýnd virðing sú og Iotning, sem hann taldi sér bera. Hann beið eftir því að maðurinn kæmi inn í stofuna, legðist á hné hjá sér og færi að gæla við sig. Þegar svo væri komið, ætlaði hann að láta sem hann sæi ekki manninn. En hvað var þetta? Maðurinn leit ekki við honum, yrti ekki á hann, þaut bara framhjá hon- um og svo heyrði hann manna- mál, hlátur og grát, sem hélt lengi áfram. Enginn virti Jupi- ter viðlits — Juniter, harðstjór- ann og hrokagikkinn. Klukkustund leið. Þjónustu- stúlkan kom með matinn handa honum. Hann leit fyrirlitlega undan og urraði að stúlkimni. Hann ætlaði að svna hessu hyski, að hann léti ekki fara þannig með siu! En þetta kveld virtist eneinn hirða um það, þótt hann borðaði ekki. Stnruis cerði ekki annað allt kvöldið en að tala við konu sina, biðia hana að fara varlega með sig oe sýndi henni alla hugsanleca nærcætni. .Tupi- ter var of hrokafullur tiT að fara og vekia athycli húsbónda síns á sér. Hann Tacðist niðnr úti í horni. hringaði sig þar og beið. En biðin varð áranursTaus. Næsta dag fór Sturgis til vinnu. án þess að virða hann við - lits. Það sama varð unni á ten- incnum, þegar bann k‘om: heim frá vinnii um kveldið, aftur næsta morcun og þá um kveldið. Dag eftir dag. Juníter var skvnsamur, en befta fékk hnnn bó ekki skilið. Hann fór að verða geðillur og sbnr><5fvrtmir. TTonn ætlnði plrlri að sbriðn fvrir Sturcis, ekki aT- vec! Það var Sturcis. sem varð að átta sie oc knma til bnns. Þi*cnr briár vikur voru liðnar, vnrð .Tur/iter aTlt i’ einu baTfur. Urnlþ veuiuTecrim krinmim- sfæðum mundi Sfurcis bnfn fTétt sér með bnnn fiT rfvrnlrplrnis. en nú tób emriun efffr belfiuui og .Tunlter varfi að brefta við bað bragfJ. Nokk'uruTn dögum siðar reyndi hann að gera hungur- verkfall — svo var hann skyn- samur og klækjafullur. En eng- inn gerði sér rellu út af því. 1 tvo daga harðneitaði hann að bragða nokkurn bita. Heimilis- fólldnu virtist alveg sama um það, þótt hann sylti í hel. Loksins varð hungrið vilja- þreld hans yfirsterkara — já, eg segi viljaþreki og geri það af ásettu ráði, þvi að eg þekki þenna hund — og hann fór aft- ur að eta, en eg býst ekki við því, að hann hafi gert það með glöðu geði. ANN fór að leggja af og göngulagið breyttist. Áður liafði hann verið drembilegur í gangi, en nú dróst hann aðéins áfram. Feldurinn fór að láta á sjá, því að áður liafði hann verið strokinn á degi hverjum.Þaðvar einhver spurningarsvipurí bleilc- urn augunum. Þegar hann varð á vegi rnanns, leit hann blátt á- fram undan, til þess að maður gæti ekki horft í augu við hann og hraðaði sér framhjá. Allir klækir lians, fastan og heltin voru til einskis. Það hafði orðið einhver breyting í hús- inu, þar sem hann hafði ráðið einn ríkjum, og sú breyting virt- ist ætla að loða við. Það skilur mannlega skynsemi og skynsemi dýra, að maðurinn getur gert sér hugmyndir um það, sem gerast kann í framtiðinni, en dýrin eru takmörkuð við nútíð og þátíð. Jupiter var að vísu margt vel gefið, en þó gat hann aðeins gert sér það Ijóst, að eitthvað var að gerast þarna í húsinu, eitthvað ósýnilegt, sem hann gat ekki hent reiður á og var hon- um fjandsamlegt og hættulegt. Einhver djöfull hafði koinið þarna til skjalanna og rændi hann völdum og áhrifum. Eftir nokkra mánuði var lion- um alveg nóg boðið, eða þvi sem næst. Ef hann hefði verið maður, þá held eg að hann hefði framið sjálfsmorð. Hann hvarf. Hann var í burtu í þrjá sólar- hringa. Þegar hann kom, aftur lieim að lcveldi þriðja dagsins, var hann óhreinn, svangur og virtist hafa lent í bardaga. f æðisgenginni en magnlausri reiði sinni hlýtur hann að liafa ráðizt á livern liund, sem á vegi lians varð. En hann snéri aftur heirn eins og menn gera, þegar þeir hafa hrasað til hinnar mestu niðurlægingar. Ef til vill, ef til vill væri núna .... En það átti að auðmýkja hann enn meira. Enginn heilsaði hon- um, þegar hann kom, eða bauð hnnn velkominn. Þjónustustúlk- an vildi ekki einn sinni hleypa honuin inn í húsið!
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.