Vísir - 24.12.1943, Qupperneq 20

20
______________ J ÓLABLAÐ VÍSIS
.. _-v - - V ..... - ■ • ' *■
GLEÐILEGRA JÓLA
óska ég öllum mínunl viðskiptavinum,
nær og fjær, og góðs og farsæls nýárs,
með þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50.
GLEÐILEG JÓL!
ísliúsið Herðúbreið.
GLEÐILEG JÓL!
Kaffibætisverksmiðjan Freyja.
,\.i\ nn\í>í»>

G L E £> IjI^G í)J^|I| Vj n j O
Verzlun B. H. Bjarnason
iVmoVA OöVaiO’wYíU
úr sveitinni, og var almennt
kallaður Kobbi.
Þarna á skemmtuninni hitt-
um við gamla sveitunga, hjón
og dóttur þeirra sem fyrir
noklcurum árum keyptu jörð í
Svartadal og fluttust þangað
búferlum. Þau fögnuðu okkur
mjög og buðu okkur að koma
heim með sér að dansleiknum
loknum og dvelja þar næsta
dag og næstu nótt ef við vild-
um.
Eg var dálítið hrifinn af dótt-
urinni, enda var það gullfalleg
stúlka. En nú var eg eyðilagður
maður, þvi að mig dauðlangaði
til að dansa við hana, en gat
það ekki fyrir þessum bévítis
stélum, sem héngu aftan úr
mér. Þetta notuðu þeir Kobbi
og Gvendur sér líka óspart, því
það gat ekki heitið að þeir
slepptu henni eitt augnablik
nema aðeins þegar þeir þurftu
að bæta á sig, enda voru þeir
orðnir all-mikið drulcknir er
ieið fram yfir miðnætti.
Loks kom að því, að við lögð-
um af stað, er áliðið var nætur.
Eg gat vikið mér afsíðis og
bundið upp um mig löfin á
kjólnum, svo að hvox-ki þau né
eg veklu almennt hneyksli á
leiðinni.
Það var rösklega hálfrar
stundar gangur frá Felli og að
hænum, sem okkur var boðið á.
Er þangað kom stóð matur á
borðum, en að nxáltíðinni lok-
inni var okkur vísað á rúmin.
Við kai’lmennirnir áttum að
sofa uppi á lofti. Við Guðmund-
ur sváfunx saman í lierbei’gi, en
Kobbi og guðfræðingurinn
sváfu i öðru herbergi einhvers-
staðar við ganginn, en eg vissi
ógerla hvar.
Við Guðmundur átturn að
sofa sitt í hvoru rúmi. Við vor-
öiu,. báðir orðnir þreyttir, svo
aÉSSlíkúniNoru til að við mynd-
um dettíídaitdaÆ og steinsofna.
gA^Eigfrind við / aniiars ekki að
fjíiíatJttó^ígáltil voðursftV sþurði
Gwnridui'Ö‘mi uid rim lni;>L
tvípiji; egaþuíiftíi elcki aðugágt'il
Hísfemiirs, swriiórð G>/ekiduri vár@< að
ftina'jeiiln. Jilcmifannsli þuftafVera
hundtdiöppiþýl þVé iæg -'dagði
gíikl^ádxj?i-HJtJ ái,i iáð;(|eta ’hátíað
áh®ríi<rt>dniausfti;<| Gtvendiín; ixfdr
þéttingsfullur og rataðin®kk<i'
niðuga áfjá rtiði i a@ i fiýlgdi • iHeniim
öiðumtHis(liigaiin, samœni wj$þiM>tG
áðú srJÍIUHti IjÓsið í Qfg (vár 6s tedni
sóiilíiðútí, iþogaþ -iGweúduiihfconi
afiijtodír) itveðufiæthúgundrÍBÍð-*
qn-grúiuoH. .imiö'md öi; innimr
ðxEjfgGuðmnyunflut yaar swóifdíl-1
tmi iiáií Waiaimij viHttó triáÍTÚífium' ri
OTjilláíiiMíuþegaiælxaiitininf^r; að
’ btrtfö .niföaihlííigiitl eþvtíekkirfati
líwghVidð'nihi var fytiiiiiíIinimimU
sem hann háttaði i, og hann
tók heldur elcki eftir því, að
liann lagðist með höfuðið að
fótagaflinum og hafði fæturn-
ar uppi á koddanum hjá mér.
Eg var víst ekki búinn að
sofa lengi — því það var enn
myrkt af nóttu — þegar eg
valcnaði við bylmingshögg eða
spark, sem eg fékk nokkurnveg-
inn beint á nefið.
„Hver þremillinn getur
þetta verið?“ hugsaði eg með
sjálfum mér og slcildi ekki neitt
í neinu. Eg lcallaði á Gúðmund.
Guðmundur vakuaði ekki.
„Gvendur!“ kallaði eg og
hækkaði röddina.
„Hvað!“ umlaði í Gvendi í
svefnórunum. Hann var úrillur.
„Það er einhver í rúminu
mínu,“ sagði eg, „eitthvert
bölvað elcki sen fól.“
Gvendur kom til sjálfs sín.
„Eg held nú, þér sannast að
segja, Þorsteinn, að það sé ein-
hver í mínu rúmi líka.“
Þelta fannst okkur í meira
lagi lcynlegt, og við vissum ekk-
ert hvernig í þessu gat legið.
Loksins rann upp nýtt ljós fyrir
okkur. Þeir liöfðu auðvitað
villzt inn í herbergið til olckar,
guðfræðingui’inn og Kobbi, og
háttað sinn hjá hvoi'um. Öðru-
vísi gat þetta ekki verið.
„Hver þeirra heldurðu að sé
hjá þér?“ spurði Gvendur.
„Ja prestlegur er hann ekki
í sér, svo mikið er víst,“ sagði
eg nepjulega, því að mig log-
verk jaði ennþá í nefið.
„Mér finnst líka á öllu að
liann sé hjá mér. Þetta er þveng-
mjótt úi’þvætti. En finnst þér
ekki Steini, að þeir gætu sofið
í sínum eigin rúmum?“
„Það finnst méx-.“
„Eg er sammála. Við skulum
fleygja þeim út.“
„Heldurðu að það sé þox'-
andi?“ spurði eg. „Heldurðu að
eg ráði við Kobha?“
„Vertu óhræddur. Talctu hai’a
í liárið á honum og teymdu
ha'n'ri út á lmakkadrambinu. Eg
þdkki' Koblíá ''ög1 Vei t að hann er
hál'áöl*.’;l Sýúi | ; liántil 1' riiótþróa,
skallu gefa honum ærltígan
íðði‘ihfl'g'1 ^; þá'' 'fíþ'ast6 Í1öixhði.“
ir»„Ex\ éfvþettá/ 'bíégdt;,íáéOdffeit
þáiað’hj&lþö 'hiérT4 ';li rt,! /yvr'
•' "gAlyég IsjálfsagþÓ ítagðLfeúð1-
iVmndm»"og:vég ''rifkðM1 ékfcéfi
um, að ■ íiðhfl1 ötíeði1 Við1 öi'íð*'fe'irl!
fíþ' la'gði' ilugrakkiit' ''til1 áflÖgu.
ö í ;fíg1 1 úþp' i iflúhiiiit/’ög þi’éif
þ MHð fk- hjááVíflfflfliii;'1 átí Kúíi
Svaf1 <þá'1 ekki, ■ éinV1 Víhf'í '^ög1; ’é^
hu^ðk’Eg1 tók(þíá: lil'þéás fti&jj&éi
sdiú 'GvendUÍ’' áaf SÍ’ ráðlágt'Íriéié
Bgí síó! i dóúanii'Wvcé'fasf ‘Júfá!ríij
fffídifnðð húídi 'X;! Éú þeíiá'ái^
ádta 'tóffðiiégí Ví4t' hcldúf'átt' iáð