Vísir - 24.12.1943, Side 32

32
JÓLABLAÐ VÍSIS
^íeðííeg jóí
BÓTEL BOBC'
Gleðileg jól!
og farsælt nýtt ár
rwMf
Klapparstíg 30
Gleðileg: Jól!
SLÁ TURFÉLAG SVÐURLANDS.
Matardeilflin, Hafnarstræti.
Matarbúðin, Laugaveg 42.
Kjötbúð Austurbæjar, Njálsg. 87.
Kjötbúð Sólvalla.
Kjötbúðin, Skólavörðustíg 22.
ir, eins og áður hafði tiðkazL
Hitt voru öfugsnáðar einir og
uppreisnarseggir, að dómi Árna
Jónssonar. Heimtufrekju alla
varð að kæfa í fæðingunni,
iiverskonar steigurlæti skyldi
barið niður með harðxú hendi.
-— Það var þvi engin furða þótt
átök og ýfingar yrðu stxmdum,
að minnsta kosti i orðum, þeg-
ar verkamenn eða sjómexm risu
upp gegn þessari kenningu.
Árni Jónsson vax- stór maður
vexti, breifleitur í andliti, stað-
festulegur á svip. Af ýmsu varð
það ráðið, að hann væri meira
en i meðallagi skapi’ikur, en vel
duldi hann það. Minnast menn
þess ekki að hann hafi nokkru
sinni misst taumhald á skapi
sinu eða tungu. Stóð hann þó
oft i ströngu, varð að munn-
höggvast við menn og’ átti í
ýmsum brösum. Voru þeir
margir, sem til hans komu í
þungum hug, töldust órétti
beittir og létu það óspart í Ijósi.
Er ekki að efa að honum hafi
verið margar buslubænir lesnar
og ekki allar án tilefnis, en slika
storma stóð hann af sér með
fullkominni stillingu. Rynni
honum i skap, gátu tilsvör hans
orðið sár og bitur, en aldrei
ofsafengin né vanhugsuð.
Um viðskipti Árna og starfs-
manna hans ganga ýmsar sögur
og sumar ekki óskemmtilegar.
Hér verða tvær einar látnar
flakka með senx sýnishorn.
Maður sá var á einu af skip-
urn verzlunarinnar, sem Ólafur
nefndist. Hann var diykkfelld-
ur í meira lagi og svolafenginn
við vin. Einhverju sinni er Ól-
afur hafði setið að sunxbli og
var drukkinn oi’ðinn, í’yðst
liann inn á skrifstofu til Ái-na
og heimtar af hpnum peninga*
fyi’ir brennivíni. Árni vissi að
maðurinn átti litið eða ekkert
inni í reikningi og voru honum
peningarnir ekki útbærir. Þæfð-
isl hann fyrir um stund. Hinn
umhverfðist ]xá algjörlega, otar
Olcðileg: jól
»g far§ælt|nýtt ár!
m
nageni
m
• l
eykjavikur
Árni Jónsson
hnefanum að Á.rxxa og segir
grixxmidarf ullur:
— Veiztu það, Árni Jónsson,
að eg hefi oft drepið xnenn!
Árni svara með hægð:
— Jú, annars, eg trúi því vel,
Ólafur.
Hin sagan er á þessa leið:
Maður nokkur, senx lengi var
áliangandi Ásgeirsverzlun, þótti
nokkuð fingralangur, en var að
öðru leyti sæmilegur starfsmað-
ur. Var flestum kunnugt um
breyskleika þessa náunga, og
ekki sizt Árna Jónssyni, en hann
sá jafnan i gegnum fingur við
manninn. Manni þessum þótti
sopinn góður, eins og fleirum á
þeim timum, og mun stundum
hafa gripið vínlögg ófrjálsri
hendi til að svala þorstanum.
Einhverju sinni er það, seint um
kvöld í slæmu veðri og svarta
myrkri, að Árni er á rölti í
kringum hús sin, svo sem hans
var vandi. Verður hann þá var
við einhvern skarkala, þar sem
slíks var engin von, og tekur að
hyggja að hverju þetta sæti.
Kemur þá i ljós að þarna er hinn
fingralangi á ferð og ekki með
öllu tómhentur. Er hann að
paufast við það í myrkrinu að
velta heim til sín fullri brenni-
vínstunnu, sem hann liafði
hnuplað af birgðum verzlunar-
innar. Þegar Árni hefir gengið
úr skugga unx hvað um er að
vera, gengur hann til mannsins
og segir með mestu hægð:
— Jú annai’s, er þetta ekki
heldur mikið i einu!
Ái’ni var geysimikill starfs-
xnaður. Þótti hann hamhleypa
við skrifstofuvinnu alla, þegar
hann vatt sér að þeim efnum.
Þá var hitt ekki síður merkilegt,
hve ágæta yfirsýn hann hafði
yfir öll þau efni er fyrirtækið
snertu á einhvern hátt. Áx’vökul
augu hans fylgdust með öllu
því scm gerðist, ekki aðeins á
veguni verzlunarinnar, heldur
vissi hann og hvað skeði í ger-
völlum bænum. Ekkerl virtist
fram hjá honuxn fara, hvoi’ki
smátt né stórt. Öllu gaf hann
gaum og gjörþekkti hvað eina,
svo að með ólíkindum mátti
telja.
Ekki lét Árni sér nægja að
fylgjast með atlxöfnum bæjar-
manna. Hann vildi einnig, og
ekki siður, vita hvað menn
sögðu og gerðu á skipunx hans á
sjó úti. Gerði hann sér far um
að eiga trúnaðarmerm á hverju
skipi. Með því móti kynntíst
hann því, hvemig menn höguðu
sér um borð, hvað þeir sögðu um
sjálfan hann og verzlunina, og
hvaða andi ríktí á skipnu.
Nokkuð fannst mönnum
stundunx erfitt að fá Árna Jóns-'