Vísir - 24.12.1943, Síða 44

44
J ÓLABLAÐ VÍSIS
Sendi öl nær, bez lum viðskiptauinum, fjær og tu jóla- og nýárskueðjur. =30
IEINAR GUÐMUNDSSOM
1 (REYKJAViK
GLEÐILEG JÓL
AtU^ÍH,
emvm
GflRÐASTR.2 SÍMI 1899 fc.
uui GLEt iMiimm'i’ ) ILE G nnnnMnmnnmiumun JÓLI IUU 1

„Koradu hingað, Ámi!“ svar-
aði eg og þýddi fyrir honum
orðin á þýzku.
„Og hverju svaraöi Árni?“
Eg lagði einnig út svarið fyrir
Jiann á þýzku.
Viktor stagaðist á þessum út-
lendu orðum þangað til hann
kunni þau reiprennandi.
Og hann lét sér það ekki
nægja, heldur fór hann undir
eins að nota þennan takmark-
aða orðaforða til þess aS tala
við mig íslenzku.
Ef hann ætlaði að segja eitt-
hvað við mig, þá kallaði hann
fyrst til min: „Komdu liingað,
séra Jón!“
Og þegar eg lvallaði í liann að
koma til mín, svaraði hann hlæj-
andi: „Eg get það' eldd. Eg hefi
annað að gera!“
En það var eldd eg einn, sem
liann æfði sig á að tála við ís-
•lenzku, heldur og börnin, sem
voru á skipinu þegar við kom-
um.
Það var sem sé sægur af
krökkum, bæði íslenzk böm og
dönsk, fjörugur hópur af strálc-
um og stelpum. Sum komu frá
Danmörku, önnur frá Eng-
landi, og öll voru þau á leið
til íslands.
Þegar Viktor kallaði til min
íslenzka setningu i fyrsta skipti,
hljóp íslenzkur drenghnolcki til
þans úr barnaliópnum og
spurði: „Ertu íslendingur?“
Þá þraut hann erindið, og
samtalið varð ekki lengra að
sinni. En upp frá þeirri stundu
lofutSu börnin Viktor að vera
með sér, og mér til undrunar
tók hann svo skjótum framför-
um í málinu, jafnvel fyrstu
klukkustundirnar, að hann gat
gert sig skiljanlegan við börn-
in án þess að bafa mikið fyrir
— og það ekki eingöngu á ís-
lenzku, heldur einnig á dönsku,
og er það mál þó mjög ólíkt. is-
lenzku.
Mér fannst það ganga furðu
næst, hvað honum veittist ó-
veniu lét't að læra útlend mál.
Farþegarnir voru ekki allir
komnir enn. Skipið var látiti
hinkra við eftir þeim., sem ekki
vom komnir, og varð af þessu
nokkur töf.
Meðan á biðinni stóð var
Viktor orðinn hagvanur á skip-
inu. Hann hélt sig nú eingöngu
að börnunum og var léttur og
kátur.
Ég lofaði honum að bjala og
leika sér við þau í friði og fór
minna eigin ferða í mannþröng-
inni á þilfarinu.
Það vora töluð i kringum mig
þrjú mál, íslenaka, danska og
enska,
Flestir vorn fgrþeganiir ?tk
lendingar. Þar voru þó einnig
Danir, Englendingar og Ámer-
íkumenn.
En Ameríkumennirnir voru
nærri allir af íslenzku bergi
brotnir og töluðu vel íslenzku
jafnframt móðurmáli sínu,
enskunni.
Þeir voru undantekningar-
laust afar ástúðlegir menn og
glaðir í anda.
Eg kynntist þar laglegum
ungum amerískum lækni. Við
lcynntum okkur hvor fyrir öðr-
um og töluðum saman um
stund, og það meira að segja á
íslenzku.
Hann rétti mér nafnspjaldið
sitt. Á þvi stóð: Dr. med. Lárus
Sigurðsson, Winnipeg. Mani-
toba. Canada.
,Þér munuð vera fæddur á
íslandi?‘‘ spurði eg, þvi að mér
þótti hann tala svo vel íslenzku.
„Nei,“ sagði hann. „Eg er
fæddur vestan hafs og er ekki
enn farinn að sjá ísland. Þetta er
fyrsta ferðin mín þangað.“
„Ilafið þér þá alltaf átt heima
í Kanada?" spurði eg.
„Nei. Eg liefi lesið læknis-
fræði í háskólanum í San Fran-
cisco í Kaliforníu. Frá Kali-
forníu fór eg til Winnipeg í
Kanada og stunda þar nú lækn-
ingar.“
„Það er víst eklci lítið lilhlakk
fyrir yður að sjá ísland i fyrsta
skipti, fósturjörð foreldra yð-
ar?“
„Nei. Eg hlakka ákaflega mik-
ið til þess,“ svaraði læknirinn.
„ísland kvað hafa tekið stór-
kostlegum framförum síðustu
20—30 árin, á öllum sviðum.
Það kvað nú vera komið inn i
miðja hringiðu nútímamenn-
ingar.“
„Það er það reyndar. Menn
fullyrða, að framfarirnar hafi
orðið þar meiri og viðtækari á
seinustu 30 árum heldur en öld-
um saman áður.“
„Já, já. Það er áreiðanlega
víst. Breytingin er hreint og
beint gifurleg. Eg kom 'seinast
til íslands fyrir 36 árum. Vinir
minir hafa sagt mér, að nú muni
eg hvorlti kannast aftur við
landið né þjóðina."
Við töluðum saman enn um
stund, en vafstrið var svo mikið
og troðningurinn i mannfjðld-
anum á þilfarinu, að við urðum
bráðlega viðskila. .
Yfirleitt var ekki hægt að tal-
ast við nema stutta stund vegna
ókyrrðár i allri þessari þvögu.
„Allt í einu gellur við hsljaí-
mikill blásfúr frá re}'kháfí skips-
ins. HljóðiS magnast og mggn-
ast og verður seinast að Öskri,
sem yfirgnæfir allt annað. Það
W pæstsíðasfi þrQttfararþlástuip,