Vísir - 24.12.1943, Qupperneq 53

JÓLABLAÐ VISIS
53
með þvi að mála þrjá skarfa á steini, geirfuglahjón, fuglabjarg i
morgunmund, illhveli í sjó eða brotliætta burkna i gjótu.
Finnur er eljumaður svo að af ber, sístarfandi, síhugsandi, sí-
leitandi. Þess vegna er honum enn að fara fram, og munu það all-
ir mæla, er til hans þekkja. Þetta er ein hamingja hans. Eg tel vist,
að hann eigi eftir að mála sínar fegurstu myndir, að minnsta kosti
landslagsmyndir. Við sjáum hvað setur. —
Ekki leikur það á tveim tungum, að Finnur Jónsson sé einn
hinna allra fremstu málara vorra. Þykir mér þó raunar, að hann „
hafi ekki hlotið þá viðurkenningu hér heima, sem hann á skilið,
eða að minnsta kosti komið til hennar síðar en rétt var. En þegar
myndir hafa verið sendar liéðan á sýningar erlendis, hafa hans
verk jafnan vakið hvað mesta athyglina. Mundi þetta ekki stafa
af því, hve þau eru rammíslenzk, heilsteypt og sterk. — Eg á ekki
við það, að viðfangsefnin eru íslenzk fjöll, íslenzkt fólk, islenzkir
sandar og sævar. — Eg á heldur ekki við það, að list hans er ó-
venjulega þróttmikil og rökbundin. En eg á við hitt, að um mynd-
ir hans, einkum hinar síðari, leikur birta landsins sjálfs, ljós þess
Hrafnabjörg.
Kalviður.
og skuggar, birta brimóttra stranda, bláir skuggar hárra hamra-
fjalla um kyrrlátan fjörð.
Þess var getið hér áður, að í öndverðu hefði Finnur ekki verið
frábrugðinn öðrum i háttum sínum, ekki stundað útisetur né hól-
göngur. Þetta hefir haldist. Enn sker hann skegg sitt og hár eins
og aðrir menn, á sér ágætt heimili og lifir þar kyrrlátu lifi með
konu sinni. Vera má, að þetta hafi staðið honum að einhverju
leyti fyrir viðurkenningu, því að margir virðast ætlast til þess að
listamenn séu öðru vísi en fólk er flest. En kunningjar hans telja
það fremur til kosta en ókosta og þykir gott að koma til hans og
eiga við hann viðræður, þvi að maðurinn er marglesinn, skýr, en
við gesti glaður. Og lýkur hér þessum þætti.
KVEN-
BARNA
KARLM
£j<ÓVERZLUN
\