Vísir - 24.12.1943, Qupperneq 62

62
JÓLABLAÐ VlSIS

Mazda
rafmagnspepur fypipliggjandi í öllum stærðum.
^VEKRIR B ERIHÖET H.F.
ekki haft vald á rödd sinni. „Sá
heimskingi, sá vitfirringur! Að-
eins af því aÖ liann — —“
Hann þagnaði skyndilega.
„Hvers vegna tekur hann þig
ekki Iíka með sér?“ bætti hann
\ið æstum rómi.
„Það mundi ekki vera skjm-
samlegt,“ sagði Xenia kuldalega.
Hún Iielti volgri mjólkinni í
bolla og gékk til barnsins. „Hver
ætli þá að lita eftir þér?“
Eins og það hefði ekki verið
hann sjálfur, sem nú síðustu
mánuðina. —• Prófessorinn beit
á jaxlinn. Þetta yar mál, sem
bersýnilega varð að ræða við
Basili Konteleon sjálfan.
Hann yfirgaf Xeniu og gekk
inn í hliðarlierbergið. Er hann
kom inn sá hann Konteleon
sitja á lága gólfpúðanum með
sinn drenginn á hvoru hné.
Prófessorinn — sem var farinn
að líta á þessa drengi sem sina
eigin syni — gat ekki varizt að
taka eftir, hve lítinn gaum þeir
gáfu honum, er hann kastaði
kveðju á tengdason sinn, og hve
þeir horfðu með mikilli aðdáun
á föður sinn. Hann settist niður,
honum fannst allt í einu að
hann væri gamall og einslds
nýtur. Hann horfði á tengdason
sinn með fjandsamlegu augna-
ráði. Basili Konteleon var stór-
gerður, þrekvaxinn maður, og
lifið í fjöllunum hafði gert Iiann
útitekinn. Prófessorinn tók eftir
hörkulegum dráttum kringum
munn og augu, sem höfðu ekki
verið þar áður.
„Það ér dálítið, seni eg vildi
ræða við þig,“ sagði hann
snöggt, og hælti siðan við: „Dá-
lítið, sem Xenia sagði mér.“
Konteleon vissi við hvað
hann átti. Hann leit snöggt til
tengdaföður síns, sem að hans
áliti var maður, sem trúði
fremur á orð en aðgerðir. En
þrátt fyrir það har hann virð-
ingu fyrir lærdómi Kavvadias.
Hann slepjati báðum drengjun-
um.
„Farið fram,“ sagði hann, „og
segið móður ykkar að taka til
matinn.“
Drengirnir fóru ófúsir út úr
herberginu. Báðir mennirnir
horfðu á þá og það var hægt að
sjá á augnaráði þeirra að báðir
elskuðu þá, þó hvor á sinn hátt.
Prófessorinn sneri sér að Kon-
teleon.
„Hvaða heimskutal er þetta
um að drengirnir fari með þér?“
spurði hann lágri röddu.
Konteleon leit á hann. „Þeir
eru nógu gamlir til að berjast,“
sagði hann einbeitlega.
„Vitleysa.“
„Nógu gamlir til að halda á
riffli. Eg hefi séð smala-
drengi —“
„Þessir drengir eru ekki
smaladrengir. Þeir eru aldir
upp i borg. Hvers vegna skyldu
þeir vera að berjast? Þú veizt
sjálfur að þessi barátta er til-
gangslaus. Allur heimurinn veit,
að við Grikkir höfum þegar
þjáðst nóg. Allt sem þessir
skæruflokkar fá áunnið, er að
gefa nazistum ástæðu til að vera
enn grimmari.“
Konteleon reis á fætur. „t síð-
astliðinni viku,“ sagði hann
hægt, „kom eg inn í lítið þorp-
nálægt Delfi. Þeir liöfðu hengt
íbúana að þessu sinni — menn,
konur og börn. Það gelur verið
að þú hafir rétt fyrir þér, að
eftir hundrað ár skipti slíkt ekki
miklu máli. En menn, sem
framkvæma slíkt — hvort sem
það er gert samkvæmt fyrir-
skipunum eða ekki —.“ Hann
þagnaði andartak, og sagði síðan
æstur: „Tilgangslaust eða ekki,
sérhver Grikki, sem er sannur
Grikld, á að drepa eins marga
þeix-ra og hann getur, unz hann
fellur sjálfur!“
„Eg get skilið þessa tilfinn-
ingu,“ sagði prófessorinn og
honum varð hugsað til barns-
ins, sem lá í næsla herbergi. „En
hvaða máli skiptir það fyrir
þessa drengi?“
„Þeir eru Grikkir. Þeir eru
synir mínir.“
„Þú hefir engan rétt til að
fórna þeim, jafnvel þó að þú
sért faðir þeirra.“ Prófessorinn
stóð upp. „Þessir drengir 'íiafa
rétt til að lifa. Á einhvei'n hátt
verður að bjai’ga þessum drengj-
um frá bana þar til við fáum
frelsið aftur.“
Konteleon leit þi’józkulega á
hann. „Þú ert mér færari í oi'ða-
deilum, prófessor. En mínir
synir — “
Það var farið að síga í pró-
fessorinn. „Eg mundi ekki segja
orð ef þeir væru fullvaxta
menn. En á þeirra aldri, -—þetla
eru börn! Og þar að auki vanir
borgarlífi. Hvaða gagn gætu þeir
gert upp í fjöllum? Þeir kunna
ekki að rekja slóðir, kunna ekld
að leita sér skjóls, kunna ekki að
fara með vopn! Þeir yrðu þér og
skæruhermönnum þínum til
byrði.“
Hann sá á svip tengdasonar
síns að hann hafði hitt naglann
á höfuðið.
„Þú getur haft á réttu að
standa,“ viðurkenndi hann
dræmt.
„Auðvitað hefi eg á réttu að