Vísir - 24.12.1943, Qupperneq 63

JÓLABLAÐ VlSIS
63
-)
standa. Og hvað öryggi þeirrá
snertir — eg hefi séð þeim far-
bprða undanfarið ái’.“
Tengdasonur hans leit snögg-
lega til hans. „En setjum nú
svo, að þú yrðir tekinn fastur
— eða skotinn?“
„Þá yrðu þeir ekki ver staddir
hér heldur en þótt þeir væru
upp í f jöllum. Nema að þar gætu
þeir slcotið ykkur alla.“
Konteleon var hugsandi and-
artak. „Þú hefir rétt fyrir þér,“
sagði hann, stuttur i spuna.
Prófessorinn dró andann
djúpt að sér. Dóttursynir hans
þyrftu ekki að horfast i augu við
þessa nýju hættu. Hann vissi að
þeir myndu verða áfram þarna
i Aþenu. — Úr fremra herberg-
in heyrðist nú rödd Janna, sem
kallaði:
„Maturinn er tilbúinn.“
Þeir settust að hinu einfalda
matborði. Prófessorinn tók eft-
ir því, með hve mikilli ástúð
dóttir lians snerist i kring um
eiginmann sinn. Þetta hafði eng-
in áhrif á hann núna. Ekki olli
það honum heldur nokkurs
trega að sjá með hve mikilli ó-
kefð drengirnir hlustuðu á föður
sinn segja frá viðskiptum sínum
við þýzka og italska hermenn
uppi í fjöllunum. Drengirnir
voru svo hugfangnir, að þeir
gleymdu næstum að borða. Lof-
um Konteleon að njpta þessarar
heimkomu sinnar. Hann var
hrátt á förum. Og þá myndu
drengirnir aftur verða hans —
til að vernda og lialda hlífiskildi
yfir — þar til björgunin kæmi.
Prófessornum fannst hann nú
elcki lengur vera gamall og
einskis nýtur. Hann leit yfir til
litla stúlkubarnsins. Hún var
ennþá í þungurn svefni, en Xen-
ia hafði sagt að hún liefði kyngt
nokkrum sopum af volgri mjólk
og væri þvi ekki vonlaust um að
takast mætti að hjarga henni.
Þegar próf essorinn leit á hana,
fann hann til einhverrar ein-
kennilegrar tilfinningar. Þetta
barn — sem þurfti að liða
svona mikið án þess að liafa
hugmynd um hvers vegna.
Menn, sem bera ábyrgð á sliku,
á að lista, á að drepa. Eitt augna-
hlik var liann á sömu skoðun og
Basiíi.
En liann átlaði sig fljótt og
sneri sér aflur að máltíðinni. —
Allt í einu var harið að dyrum.
Það varð dauðaþögn við borðið.
Aftur var barið og nú ákafar en
fyrr.
Konteleon stöklc á fætur með
byssu í liendinni og tólc sér
stöðu við vegginn gegnt dyrun-
um. Drengirnir stukku einnig á
fætur og Konteleon kinkaði
kolli til konu sinnar. Með ein-
beittum svip gekk hún til dyr-
anna. Þegar hún opnaði þær,
var# það aðeins Daphne, kona
pottasmiðsins, nágranna þeirra.
Janni þrosti feginlega. Konte-
leon brosti einnig og stakk
byssu sinni niður aftur. Dapline
sagði:
„Nazistarnir. Þeir eru í næstu
götu.“
Prófessorinn reis hægt á fæt-
ur. Hann leit á tengdason sinn.
„Svo að enginn vissi hvar þú
varst,“ sagði hann biturlega.
Enginn veitti orðum hans
eftirtekt. Xenia sneri sér að
manni sinum.
„Fljótt nú,“ sagði hún. „Felu-
staðurinn i rústunum. Yið sýnd-
um þér staðinn i gærkvöldi. Þú
manst hvar hann er?“
,Já,“ kallaði Atha. Hann hljóp
yfir til föður síns. „Eg skal
’fylgja þér.“
„Eg líka,“ sagði Janni, og
fylgdi bróður sínum eftir.
Prófessorinn horfði á þetta
eins og i draumi.
„Nei,“ sagði Konteleon og
brosti liughreystandi til konu
sinnar og sona: „Eg finn stað-
inn. Þið verðið kyrrir hér.“
„En —“ byrjaði Atlia að mót-
mæla.
„Kyrrir hér,“ skipaði Konte-
leon. Augu hans skutu gneist-
um. Prófessorinn horföi með
undrun á hvernig tengdasyni
lians eins og óx ásmegin í hætt-
unni. „Þeir eru á eftir mér,“ •
liélt Konteleon áfram. Hann
faðmaði syni sína fljótt að sér.
„Þeir finna mig aldrei, verið
hara rólegir. Og ef þeim tekst
það, skulu þeir fá að kenna á
því!“
„Fljótur nú,“ bað Xenia.
„Hafðu drengina hérna“ sagði
hann um leið og iianp kyssti
konu sína. „Eg kem aftur þegar
þeir eru farnir,“ Síðan var hann
horfinn út um líakdyrnar, án
þess að gera nokkurn hávaða.
„Felið matinn,“ skipaði Xen-
ia.
Þegar nazistarnir börðu liarka-
lega á dyrnar, var allt komið
í röð og reglu. Prófessorinn
opnaði. Hópur hermanna ruddu
honum til hliðar og tóku þeir sér
stöðu víðsvegar um herbergiö.
Þá birtist Herr Bötticher. Hann
liorfði í kringum sig. Drengirnir
störðu á hann, opnum munni.
Xenia sneri sér undan og kraup
niður að stúlkubarninu. Pró-
fessorinn ræskti sig.
„Þetta er dálítið óvænt,“ sagði
liann liægt.
Herr Bötticher var ekki einn
áf þessum háværu, æstu mönn-
um. Hann hneigði sig kurteis-
lega og beið á meðan einn her-
1»