Morgunblaðið - 18.11.1986, Síða 46

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. NÓVEMBER 1986
„Verið hljóð og hlust-
ið á mig, þér eylönd“
Er skv. bókstafstrú Gyðing-
dóms gert ráð fyrir að hinar
12 ættkvíslimar þekkist aft-
ur einhvem tímann í framtíð-
inni.“
Eftirfarandi svar barst frá skrif-
stofu æðsta rabbíans, dags. nóv.
18. 1918, undirritað af ritara æðsta
rabbíans: „Sem svar við bréfí yðar
hinn 15. þ.m. var mér falið af æðsta
rabbíanum að tilkynna yður:
1. Þjóðin, sem nú er þekkt sem
Gyðingar, er afkomendur
Júda-ættkvislarinnar, Benj-
amín og hluta af Leví-ætt-
kvíslinni.
2. Ekki er vitað um blöndun
annarra ættkvísla.
3. Hinar 10 ættkvíslimar hafa
horfíð í þjóðarhafíð. (Sjá II.
Konungabók 17. kafla, sér-
staklega 22. og 23. vers.)
4. Við hlökkum til sameiningar
allra ættkvíslanna einhvem
tímann í framtíðinni. (Sjá.
Jes. 27. kafla 12. og 13. v.
og Esekíel 37. kafla 15.—18.
v.)“
Þetta var vitnisburður gyðing-
anna sjálfra, sem aftur var stað-
festur með svipuðu bréfí sumarið
1950, þá eftir stofnun hins nýja
Ísraelsríkis. Ennfremur má benda
á, að fjöldi gyðinga, sem teljast
gyðingar, em það aðeins skv.
trúnni, en ekki að uppmna til, og
má í því sambandi benda á bók
hins fræga rithöfundar Arthurs
Koestler, „The Thirteenth Tribe“,
þar sem hann flallar fræðilega og
af mikilli nákvæmni um þessi mál.
Júda-hús _er því þekkt, en svo er
ekki um ísraels-hús. Hvar em þá
„hinir týndu sauðir af húsi ísraels"
niðurkomnir, og hvar eigum við að
leita? Hvemig væri að athuga hvað
spámenn Biblíunnar hafa að segja
varðandi þessa þjóð:
1. ísrael átti að breyta nafni sínu
(Jes. 65.15), taka upp nýtt
nafn (Jes. 62.2) og kenna sig
við ísak (I. Mós. 21.12).
2. ísrael átti að týna uppmna
sínum (Róm. 11.25; Jes.
42.16-19).
3. Átti að verða mjög fjölmenn (I.
Mós. 13.16. og 15.5).
4. Átti að verða að þjóð og banda-
lagi þjóða (I. Mós. 35.11).
5. Átti að verða sem réttlát þjóð,
sem varðveitti sannleikann
(Jes. 60.21 og 26.2).
6. Átti að búa sér nýtt heimili í
hefír sólina til að lýsa um daga,
niðurskipun tunglsins og stjamanna
til að lýsa um nætur, sá er æsir
hafíð, svo að bylgjumar gnýja —
Drottinn hersveitanna er nafn hans:
Svo sannarlega sem þessar reglur
munu aldrei breytast fyrir mér —
segir Drottinn — svo sannarlega
munu ísraels niðjar ekki hætta að
vera þjóð fyrir mér alla daga. Svo
segir Drottinn. Svo sannarlega sem
himinninn hið efra verður eigi
mældur né undirstöður jarðarinnar
hið neðra rannsakaðar, svo sannar-
lega mun ég ekki hafna öllum
ísraels niðjum sakir alls þess, er
þeir hafa gjört — segir Drottinn."
Hver treystir sér svo til þess að
halda því fram, að Drottinn standi
ekki við fyrirheit sín?
En hvemig væri nú að við skoð-
uðum þetta mál betur, það gæti
alla vega verið nógu áhugavert.
Mig langar til að draga ykkur til
baka, aftur um margar aldir, og
þeir sem nenna, dusta rykið af Biblí-
unni sinni og lesa yfír I. Mósebók
frá 2. kafla og aftur að II. Móse-
bók. Það er fróðleg og skemmtileg
lesning, ekki verri en mörg skáld-
sagan. Þar segir frá útvalningu
Israelsþjóðarinnar, Abraham, Isak
og Jakob, en Jakob Isaksson var
af Guði nefndur ísrael (I. Mós.
35.10). Jakob átti 12 sonu: Rúben,
Simeon, Leví, Júda, Íssakar, Zebul-
on, Dan, Naftalj, Gad, Asser, Jósep
og Benjamín. ísraelsþjóðin er af-
komendur þessara 12 sona. Synimir
fengu, hver um sig, frá Jakob föður
sínum og síðar frá Móse, sína bless-
un og/eða hlutverk, sem síðan
fylgdi afkomendum þeirra. Má
nefna: Leví sem var prestastéttin.
Júda hlaut konungdóminn. Dan var
landkönnuðurinn. Jósep hlaut fmm-
burðarréttinn, sem síðar færðist
yfír á syni hans tvo, Manasseh og
Efraím. Merkilegt var, þegar Jakob
blessaði þessa tvo sonarsyni sína,
sem hann ættleiddi, að hann lagði
hendur sínar í kross, þannig að
hægri hönd Jakobs ásamt þeirri
blessun, sem eldri sonurinn, Man-
asseh, átti að fá, kom í hlut Efraím.
Talið er, að engilsaxnesku þjóðimar
séu að mestu afkomendur þessara
bræðra, enda hafa þær oftast for-
ystuhlutverki að gegna gagnvart
hinum Evrópuþjóðunum. Yngsti
sonurinn, Benjamín, var ljósberinn,
sá sem lýsa átti hinum. Athyglis-
vert er, að allir postulamir voru af
ætt Benjamíns, nema Júdas ískar-
iot, en Páll sem kom í hans stað
var af Benjamínsætt, sbr. Róm-
veijabréfíð.
Eins og ég benti á áðan, var ísra-
elsþjóðin þá eins og nú óhlýðin
boðum Guðs og því hlaut hún að
taka afleiðingum gerða sinna, sem
m.a. fólust í því, að þjóðinni var
skipt í tvennt, Júda-hús, sem var
megnið af Júda-ættkvíslinni og
hluti af Leví og Benjamín, og ísra-
els-hús, sem voru hinar tíu ættkvísl-
imar og síðar dreifðust meðal
þjóðanna.
Ef við snúum okkur fyrst að
Júda-húsi, eða gyðingum nútímans,
vil ég vísa í eftirfarandi:
„Séra Merton Smith frá Englandi
skrifaði æðsta rabbíanum í London
árið 1918 og spurði eftirfarandi
spuminga:
„1. Er þjóðin, sem þekkt er um
allan heim sem Gyðingar,
afkomendur Júda og Leví,
eða er vitað til þess að aðrar
ættkvíslir hafí blandast
henni?
2. Ef svo er, þá í hvaða hlut-
föllum og hvaða heimildir eru
fyrir slíku?
3. Ef ekki, hvað hefur þá orðið
um hinar ættkvíslimar og
hvar eru þær niðurkomnar
samkvæmt yðar vitund og
þekkingu?
4. Sé ekki um þær vitað, hvar
voru þær þá, þegar Júda-
ættkvíslin þekkti þær síðast?
Margrét Eggertsdóttir
„Erum við hluti helgrar
þjóðar — eignarlýður
Guðs — ég hef ekki svör
nema fyrir sjálfan mig,
en vísa í upphafsorð
Völuspár er höfundur
ávarpar: „Hljóðs bið ek
allar helgar kindir.“
Höfundur virðist þarna
vera að ávarpa heilag-
an lýð. Reyndar er
Völuspá öll þannig, að
hún gæti átt við atburði
líðandi stundar og þess
sem koma skal, hún er
líka í góðu samræmi við
spádóma Biblíunnar.“
eftir Margréti
Eggertsdóttur
Við búum á lítilli eyju langt norð-
ur í Atlantshafí og fínnum oft til
þess, hve við erum afskekkt og ein-
angruð hér norðurfrá. Samt sem
áður hefur okkur tekist að halda
uppi menningar- og viðskiptalífí,
sem er fyllilega sambærilegt við
: önnur lönd í þessum heimshluta og
búum nú við efnalega velmegun.
Þrátt fyrir allt þetta bera margir
ugg í bijósti og kvíða framtíðinni,
sem berlega kom í ljós á viðbrögðum
við nýafstöðnum leiðtogafundi.
Fólkið hrópaði á frið og heimtaði
samninga, það virtist ekki einu sinni
skipta máli um hvað yrði samið.
En hvað svo? Hveijir halda sína
samninga og hveijir bijóta þá? Því
er erfítt að svara, þegar misvandað-
ir menn eiga í hlut, en sem betur
fer virðast menn ekki vera algjör-
lega einráðir í þessum heimi. Hefur
það ekki líka sýnt sig, að öll þessi
manngerðu kerfí, hvað sem isminn
nú nefnist, eru dæmd til að mis-
farast og valda jafnvel enn meiri
vandræðum en þau áttu að leysa.
En eftir hveiju eiga menn þá að
fara? Jú, til er kerfí, sem er jafn-
gamalt manninum, en það er
lögmálið, sem Guð gaf og síðar
uppfyllti, er hann sendi son sinn til
þess að gefa ókkur nýjan sáttmála.
Allt þetta var ekki gefíð til þess
að hafa ástæðu til þess að refsa
þeim sem misstigu sig, heldur gefíð
af kærleika, sem tilreiknar ekki hið
illa, okkur mönnunum til velfamað-
ar, nákvæmlega eins og við setjum
bömum okkar reglur, sem við telj-
um vera þeim til góðs. En þá, eins
og nú, vom mennimir breyskir og
vildu heldur fara sínar eigin leiðir.
E.t.v. verður ekki friður í þessum
heimi fyrr en Kristur kemur aftur
„í mætti og mikilli dýrð“, eins og
hann lofaði.
í Biblíunni ávarpar Guð oft hina
óhlýðnu þjóð sína fyrir munn spá-
manna sinna. í Jesaja 41. l.v. segir
hann: „Verið hljóð og hlustið á
mig, þér eylönd. Safni þjóðimar
nýjum kröftum, gangi svo nær og
tali máli sínu.“ Hvaða eylönd og
þjóðir er Guð að tala við þama?
Kennimenn okkar nú_á dögum tala
mikið um andlegan ísrael, en það
er margt sem bendir til þess, að í
rauninni séu hinar vestrænu þjóðir
að langmestu leyti afkomendur
hinnar fomu ísraelsþjóðar. í gamla
daga virtust menn taka þessu sem
sjálfsögðum hlut og má benda á sir
Francis Drake, sem á 16. öld bað
þeirrar bænar, „að við mættum
njóta stöðugs friðar í ísrael“. Þegar
Georg Washington lést, var sú at-
hugasemd gerð, að „mikill maður
hefði andast í ísrael".
í Jeremía 31. kafla, 35.-37. v.
segir: „Svo segir Drottinn, sem sett
bómullarnærfötin komin.
Einnig „ Thermó“ síðnærföt.
Ef aðeins börnin gætu verið lítil eins lengi og
Carter's fötin þeirra endast.
j fötum frá
líður barninu vel.
[ ^ ) B.OLifsson &
Bmidscn hf
LangaqnrAi 1 14. simi 34207
fyrirheitnu landi — búa á eyjum
hafsins og strandlengjum. (II.
Sam. 7.10; Jes. 24.14 og 49.1;
Jer. 31.10).
7. ísrael átti alltaf að vera þjóð
(Jer. 31.35-36).
8. Israel átti að búa við traust
konungdæmi (Jer. 33.17).
9. Átti að eignast nýjan sáttmála
(Jer. 31.31-34).
10. Átti að ráða auðæfum heimsins
(I. Mós. 27.28 og 49.25-26;
IV. Mós. 33.13—16) og vera
siglingaþjóð og ráða höfunum
(I. Mós. 49.25; IV. Mós. 24.7.;
V. Mós. 33.13,19: Sálm.
89.25).
Ekkert af þessu á við þá þjóð,
sem nú heitir ísrael, þ.e. gyðinga-
þjóðina, en hvaða þjóðir á það þá
við? Við getum nefnt fleira: Israel
átti að stundatrúboð (I. Mós. 22.18;
Jes. 43.21; 49.6 og 66.19), veita
frelsi þrælum og bandingjum (Sálm.
72.4; Jes. 42.7; 49.9 og 58.6), taka
við flóttamönnum og útlendingum
(III. Mós. 19.33-34; Jes. 11.10;
14.1; 55.5og56.6-8; Sakaria8.22)
og varðveita Orð Guðs (Jes. 59.21).
Ég hvet lesendur til þess að fletta
upp Biblíutilvitnunum og þá einnig
að lesa þær í samhengi við textann
sem þær standa í.
Það er spennandi að velta þessu
fyrir sér. En hvað segir sagnfræðin?
Þar sem frásögnum Biblíunnar
sleppir, þegar ísraelsmenn höfðu
sig á brott úr Assyríu, meðan Neb-
úkadnesar konungur var önnum
kafinn við myndun hins fyrsta
heimsveldis, flúðu þeir yfír ána
Evfrat og byijuðu sína löngu ferð
norður og vestur um Evrópu, taka
sagnaritarar og þjóðfræðingar við.
Skal þar vísað í skrif Sharons Tum-
er, Huxely, Rawlinson, Bruce
Hannay, sir. A. Keith jafnt sem
skrif fomu sagnaritaranna, Diodor-
usar, Heródót, Hómers og Strabo
til að tengja ísraelsmennina, sem
flúðu frá Assyríu, en þeir vom kall-
aðir synir Sacs eða Sacae, við
nútíma Engilsaxa og kelta (ath. I.
Mós. 21.12 — afkomendur þínir
munu verða kenndir við ísak).
Flokkar þessara ísraelsmanna
fóm víða, en það sýna ýmis minnis-
merki og bautasteinar, sem grafnir
hafa verið úr jörðu, jafnvel allt
austur til Kína, þó langmestur hlut-
inn hafi smám saman hreyfst stað
úr stað norður og vestur um Evrópu
undir nöfnum eins og: Englar, Sax-
ar, Jótar, Danir, Keltar, Frísar og
Normanar.
Prófessor Huxley segir í bók sinni
„Racial Origins": Innrás Saxa,
Gota, Dana og Norðmanna breytti
tungumáli Bretlands, en breytti
engu um líkamlegt útlit þjóðarinn-
ar. Þess vegna ættum við ekki að
tala meir um Kelta og Saxa, því
að þeir em eitt og hið sama. Ég
glata aldrei tækifæri til að uppræta
falshugmyndina um, að Keltar og
Saxar séu mnnir sinn af hvomm
meiði.“
Prófessor Freeman segir í bók
sinni „Origin of the English Nati-
on“: „Þjóðflokkur eftir þjóðflokk,
Englar, Saxar, Jótar og Frísar,
flykktust jrfír hafíð til að byggja
sér nýtt heimili á bresku eyjunum.
Þannig óx enska þjóðin upp...
Þjóð sem myndaðist af sameiningu
ýmissa ættkvísla af sama uppruna.
Jafnvel Dan-ættkvíslin þurfti varla
að hafa fyrir þvi að aðlagast — hún
var önnur skyld ættkvísl, sem kom
síðar en hinar. Jafnvel Normann-
amir vom af sama kyni.“
Edwin Guest L.L.D. sagði: „Skot-
amir vom afkomendur Skýþa og
þeir komu til írlands frá Spáni."
Alexander del Mar sagði í „Ancient
Britain Revisited": „Pictar var nafn
á ættkvísl, sem var af Gotum kom-
in. Skýþar, Scuits og Skotar em
eitt og sama orðið og þýðir ein
þjóð.“
Það er athyglisvert að skoða fer-
il Dan-ættkvíslarinnar, en eins og
aðrir landkönnuðir skildi hún eftir
sig merki um vem sína á hveijum
stað og má þekkja slóð hennar um
Evrópu á nöfnum eins og Dan-ube,
Daniester, Don, Dacia, Dan-ric-
Alpamir, Dar-dan-ella-sund o.fl. I
sögu írlands eftir Keating segir:
„Danítar vom þjóð mikillar þekk-
ingar og auðæva. Þeir fóm frá
Grikklandi eftir stríð við Assyríu-
menn og fóm til írlands og einnig