Morgunblaðið - 07.05.1987, Síða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. MAÍ 1987

©1967 Untvf—I Pfwa Syndkaf
„ Fylgdu ba.ru effir bláu llnunn'i pUr
tit þu -Pínnur bygyirvjask:ýrt*unib pitt.
Nú hlýtur að vera komið
að mér?
Með
morgunkaffimi
AHtaf svo gaman að fara
á kreik og skoða lífið i
kringum sig?
HÖGNI HREKKVÍSI
Um áróðursherferð
tryggingarfélaganna
Til Velvakanda.
Bifreiðareigandi skrifar:
Hún var meira en tímabær hug-
vekja Víkverja í Mbl. sunnudaginn
3. þ.m. um áróðursherferð trygg-
ingafélaganna, sem þau hófu fyrir
áramótin. Þessi „áróðursherferð"
tryggingafélaganna hefur sem sé
dottið upp fyrir að mestu.
Maður gæti ætlað, að áróðurs-
herferðin hjá þeim hafí verið
skipulögð með það fyrir augum að
réttlæta hina gífurlegu hækkun
iðgjalda bifreiðatrygginga, sem
dundi yfir nú hinn 1. mars sl.
Það hefur nefnilega verið árviss
atburður, að deilur hafa risið vegna
hækkaðra iðgjalda ár hvert og
tryggingafélögin átt í vök að vetj-
ast fyrir gagnrýni almennings og
FIB. Nú bar svo við hins vegar,
að engin eða mjög dauf mótmæli
voru höfð í frammi.
Ekki er það þó vegna þess, að
fólki hafi ekki blöskrað hækkanir
þær sem tryggingafélögin til-
kynntu, heldur vegna þess, að það
er borin von að mótmæli af slíku
tagi beri einhvem árangur.
Tryggingafélögin hafa hins veg-
ar viljað hafa vaðið fyrir neðan sig
og byijuðu áróður sinn fyrir „auk-
inni umferðarmenningu" með
góðum fyrirvara og héldu honum,
þar til hækkanir höfðu verið til-
kynntar. Þá datt allt niður.
Bifreiðaeigendur eru í raun und-
ir smásjá stóra bróður, trygginga-
félags síns, og sá sem lætur í ljós
vanþóknun á þessum ofurgjöldum
á tryggingum er ekki vel séður á
eftir.
Tryggingafélögin státa svo af
því, að þau „bjóði" viðskiptavinum
góð greiðslukjör, þeir geti fengið
að skipta greiðslum í tvennt eða
jafnvel þrennt, svo að trygginga-
takar taka fremur þann kostinn að
þegja. Þeir eiga ekki í nein hús að
venda með sínar tryggingar, nema
til næsta félags, sem býður ná-
kvæmlega sömu kjör og öll önnur!
Raunar eru flestir þjónustuaðilar
í landinu með þessa taktik, að sam-
ræma verð á þjónustu sinni, svo
að enginn sker sig úr lengur. Er
þetta þá öll frjálsa samkeppnin? —
Hvernig verka nú aftur þessi lög
um óréttmæta viðskiptahætti, sem
svo mikið var látið af og áttu að
leiðrétta allt óréttlæti, sem almenn-
ingur sætir í viðskiptum hér á
landi?
Það er orðið algengt og raunar
regla að sjá tilkynningar áberandi
fyrir viðskiptavini sem þurfa á
þjónustu að halda, að hér sé svo-
kallað „minnsta gjald“ fyrir þetta
eða hitt. Jafnvel skósmiðurinn hef-
ur tekið þetta upp, og svo er um
flesta aðila í þjónustugreinum.
Auðvitað er það svo, að hinn
almenni neytandi á fárra kosta völ
í þjónustu hérlendis, því hinarýmsu
greinar hafa tekið saman höndum
um að samræma gjöld sín svo kyrfí-
lega, að það hefur enga þýðingu
lengur að leita langt yfír skammt
til að kanna verð eða greiðslukjör.
Tryggingafélögin hafa þar gengið
á undan með góðu fordæmi eða
hitt þó heldur. — Til dæmis að taka
er það orðin regla hjá þessum fyrir-
tækjum, að tjónþoli, sem missir
bifreið sína vegna ákeyrslu t.d.,
verður að sæta því að þiggja (auð-
vitað er það þó aldrei boðið að fyrra
bragði) bílaleigubíl með því skilyrði
að hann (tjónþolinn) borgi sjálfur
kílómetragjald fyrir ekna vega-
lengd! — Því ætti tjónþoli að þurfa
að gera það?
Tryggingafélögin auglýsa ekki
þessi réttindi, sem tjónþolar eiga
aðgang að hjá tryggingafélögun-
um, og fæstir vita af þeim eða
veigra sér við að krefjast eins eða
neins af tryggingafélögum tjón-
valds.
Ef maður neitar að gangast und-
ir þá kvöð að greiða kílómetragjald
af bifreið sem látin er í té af trygg-
ingafélagi til tjónþola er manni
boðin greiðsla sem á að heita dag-
peningar og þá samræmd milli
tryggingafélaga, þannig að líka þar
er engin samkeppni.
Það er meira en tími til kominn
að fólk fari að átta sig á áróðri
tryggingafélaga, einkum rétt fyrir
gjalddaga á nýju tryggingaári bif-
reiða. Enn þetra væri, að hið
opinbera, sem á samkvæmt lögum
að hafa eftirlit með framkvæmd
laga um óréttmæta viðskiptahætti,
tæki á þeim vanda sem almenning-
ur á við að etja, varðandi samtrygg-
ing^u sem viðgengst í viðskiptalífinu
hér á landi, og er talinn blettur á
viðskiptum siðaðra þjóða.
Yíkverji skrifar
Víkveiji fór fyrir skömmu með
Flugleiðavél frá Reykjavík til
Akureyrar og til baka daginn eftir.
Hvorttveggja flugið gekk með
ágætum, en það vakti athygli
Víkveija að föst regla virðist engin
vera um það, hvort flugstjóri eða
aðstoðarmaður hans tali til farþega
á leiðinni.
I bæði skiptin bauð flugfreyja
farþega velkomna um borð. Reynd-
ar var það gert í þann mund sem
hreyflar voru ræstir, þannig að illa
heyrðist til flugfreyjunnar og hefði
Víkveija vegna mátt bíða með
hreyflana þar til flugfreyjan lauk
máli sínu. En hitt var, að meira var
ekki rætt við farþegana á norður-
leiðinni, þar til flugfreyjan bjó
okkur undir lendinguna á Akur-
eyri. A suðurleiðinni talaði flugmað-
urinn til farþeganna einu sinni og
það bæði á íslenzku og ensku.
Víkveiji hefði gjaman viljað
heyra meira úr flugstjórnarklefan-
um á þessu ferðalagi og þá meðal
annars upplýsingar um það sem
fyrir augu bar á jörðu niðri. Þess
skal þó getið, að flugfreyja á suður-
leið brá við skjótt og aflaði svara
við spurningu um það, hvar vélin
væri nákvæmlega stödd í það skipt-
ið.
XXX
Inýju kosningalögunum er réttur
kjósandans til að hafa áhrif með
útstrikunum skertur verulega frá
því sem áður var og var hann þó
lítilvægur fyrir.
Víkveija er þó ómögulegt að
skilja á hvaða forsendum kjörstjórn-
in í Reykjavík neitaði um upplýsing-
ar um útstrikanir og vísaði
spurningum þar um til stjórnmála-
flokkanna. Aðrar kjörstjórnir gerðu
þetta ekki. Það er eins gott, að kjós-
endur eigi það ekki undir stjóm-
málaflokkunum að kosningaúrslitin
sjálf fáist birt.
x x x
• •
Oðru hveiju skjóta upp kollinum
sögur, sem ganga manna í
millum og staðfesta kenningu H.C.
Andersen um fjölmiðlunarferil
fjaðrarinnar. Víkveiji er áhugamað-
ur um alla fjölmiðlun og því skal
hér sögð furðusagan um spánsku
fjaljarottuna í Reykjavík.
Ólyginn segir, að íslenskir ferða-
langar hafí haft með sér ókennilegt
dýr frá Mallorka. Þessir ferðalang-
ar, íslensk hjón, urðu vör við
sérkennilegan hund á Miðjarðar-
hafseyjunni og hændu hann að sér.
Leið nú og beið og var hundur þessi
orðinn gæludýr hjónanna. Þá rann
upp brottfarardagurinn og gátu
hjónin ekki hugsað sér að skilja við
hundinn. Því brugðu þau á það ráð
að smygla honum til íslands, þrátt
fyrir að mjög stranglega sé tekið á
slíkum innflutningi.
Ferðin til Islands gekk eins og í
sögfu og var hundurinn í miklu
uppáhaldi á heimili hjónanna í
Reykjavík. Einn góðan veðurdag
brugðu hjónin sér af bæ og skildu
hundinn eftir heima, ásamt ketti
nokkrum, sem var á heimilinu fyr-
ir. Þegar hjónin komu heim aftur,
blasti við þeim ófögur sjón. Hundin-
um hafði greinilega lent saman við
köttinn, ráðist á lappir hans og var
lítið eftir. Fór hjónin að gruna að
ekki væri allt með felldu og leituðu
til sérfróðra til að fá úr því skorið
hverrar tegundar hundur þessi
væri. Reyndist þá um að ræða ein-
hvers konar spánska fjallarottu og
voru hjónin ekki sein á sér að losa
sig við gæludýrið.
Víkveiji hefur auðvitað reynt að
fá sögu þessa staðfesta, en þrátt
fyrir Ijölmargar tilraunir tekst það
ekki. Starfsmenn Dýraspítalans
höfðu að vísu heyrt svipaða sögu,
en töldu með ólíkindum að hún
væri sönn.
Og nú vantár Víkveija ekkert í
fjölmiðlunarferil þessarar sögu,
nema upphaflegu fjöðrina.