Morgunblaðið - 19.06.1987, Blaðsíða 48

48
vsei Imúi .ei H'JOAauTaö'í .aiaAJfiuuoflOM
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1987
Í METTA SIGURÐARDÓTTIR,
frá Melstað, Akranesi,
lést 15. júní. Aðstandendur.
t
Ástkær móðir mín, tengdamóöir, amma og langamma,
ANNA MARfA L. ÞORGEIRSDÓTTIR,
Skipholtl 45,
andaðist í Landspítalanum að morgni miðvikudags 17. júní.
Fyrir hönd aöstandenda,
Hjördís H. Kröyer.
t
Konan mín,
GUÐRÚN SÆMUNDSDÓTTIR,
Ljósheimum 4, Reykjavík,
fyrrum húsfreyja á Króki, Grafningi,
lóst í gjörgaesludeild Landakotsspítalans miðvikudaginn 17. júní.
Guðmundur Jóhannesson.
t
Móðir okkar,
SÓLEY HALLDÓRSDÓTTIR,
Hólabergi 56,
Reykjavfk,
lóst í Landspítalanum 17. júní.
Börn hinnar látnu.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
JÓHANNES H. GUÐJÓNSSON
frá Patreksfirði,
Bólstaðarhli'ð 32, Reykjavfk,
lést í Landspítalanum 16. júní. Jarðarförin auglýst síðar.
Markúsfna A. Jóhannesdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, bróöursonur, bróðir og
tengdasonur,
ÁRSÆLL GUNNARSSON,
Holtsgötu 19,
Reykjavfk,
andaðist í gjörgæsludeild Borgarspítalans að kvöldi 15. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Erla Inga Skarphóðinsdóttir,
Sara Ósk Ársælsdóttir, Skarphóðinn Örn Ársælsson,
Erla Ársælsdóttir, Örn Jóhannesson,
Dagmar Gunnarsdóttir, Jóhanna Gunnarsdóttir,
Skarphóðinn Guðmundsson, Guðbjörg Axelsdóttir.
t
SVERRIS EGGERTSSON
rafvlrkjameistari,
Aðallandi 9,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju f dag kl. 13.30.
Stefanía Júnfusdóttir, Svandfs Sverrisdóttir,
Eggert Ágúst Sverrisson, Þórhildur Jónsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faöir, tengdafaðir og afi,
JÓN GUÐMUNDSSON,
Hjallabraut 3, Hafnarfirði,
sem andaðist 11. þ.m. f Landakotsspítala, verður jarðsunginn frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag, föstudaginn 19. júnf, kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á Krabbameinsfélagið.
Margrót L. Þórðardóttir,
Eggert Jónsson,
Ragnar Þór Jörgensen,
Sigrfður Esther Hansdóttir,
Hilmar Hansson,
Jón Hreiðar Hansson,
og barnabörn.
Ragnheiður S. Spinci,
Ólöf Gunnarsdóttir,
Jónas Baldursson,
Anna Aðalsteinsdóttir,
Kristbjörg JónsdóVtir
Gunnhildur Ryel
Akureyri Minning
Við andlát ömmu minnar, Gunn-
hildar Ryel, langar mig að skrifa
nokkur orð í kveðjuskyni og minn-
ingu hennar. Hún lést að Hrafnistu
í Reykjavík 12. júní sl. tæplega
93ja ára, og hafði þá dvalið á hjúkr-
unardeild Hrafnistu um hálfan
annan áratug og notið þar góðrar
umönnunar og hjúkrunar.
Þessi síðustu ár var hún orðin
nokkuð ellimóð, rúmföst, sjónin tek-
in mjög að daprast og heymin var
henni svo til horfin.
En hún var æðrulaus og hress í
anda, skýr og minnug, og hafði
lítinn áhuga á að tala um sambúð
sína við elli kerlingu.
Hún vildi fylgjast með, spurði
frétta af fólki og atburðum líðandi
stundar og krafði mann óspart
fregna af þjóðmálum og dægur-
þrasi.
„Segðu mér nú einhveijar fréttir,
er ekkert að gerast í þessum stóra
bæ?“ voru klassískar spumingar og
maður varð að hafa sig allan við
að muna til frásagnar hvað hafði
nú verið að gerast. Reyndar var
þetta kannski ekkert einkennilegt.
Hún amma mín var vön að vera í
hringiðu atburðanna öll sín mann-
dómsár fyrir norðan.
Amma ólst upp á Akureyri. Hún
var dóttir Jakobínu Jakobsdóttur,
Snorrasonar frá Hálsi í Svarfaðar-
dal, og manns hennar, Anders
Olsens, sem var sjómaður af norsk-
um ættum, og var yngst fjögurra
bama þeirra hjóna. Þegar amma
var á þriðja ári fórst faðir hennar
með skipi sínu á Eyjafirði. Amma
var þá tekin í fóstur af Christensen-
hjónunum á Akureyri en Jakobína
flutti með hin bömin til Noregs og
settist þar að.
Amma hélt sambandi við sitt fólk
í Noregi og þau við hana og enn á
ég ömmusystur á lífí þar. Amma
var ekki lengi heimasæta hjá þeim
hjónum. Hún var aðeins 17 ára
þegar hún giftist Balduin Ryel,
dönskum kaupmanni, sem þá var
umboðsmaður Braunsverslunar á
Akureyri. Þau eignuðust þijár dæt-
ur og þijá syni.
Fyrstu árin voru þeim erfíð á
ýmsan hátt, afí veiktist, bömunum
fjölgaði, afkoman var á stundum
óviss. En þetta breyttist, þeim bún-
aðist vel og 1934 reistu þau sér hús
í innbænum á Akureyri, á lóð sem
þau keyptu af Ræktunarfélagi
Norðurlands sunnan við gömlu
kirkjuna og nefndu húsið Kirkju-
hvol. Sveinbjöm Jónsson, bygging-
armeistari, teiknaði og byggði
húsið. Nú er þar Minjasafnið á
Akureyri.
Á mínum æskuárum hafði heim-
urinn tvær miðjur. Önnur var hér
í Reykjavík, hjá foreldmm mínum.
Hin var hjá ömmu á Kirkjuhvoli.
Hjá ömmu, segi ég, afí var þar
auðvitað líka og húsið yfírleitt fullt
af fólki, bömum, ættingjum, vinum
og vandalausum. En amma var
þungamiðjan, hún stjómaði heima,
ekki endilega með boðum og bönn-
um og hávæmm tilskipunum,
heldur oftar með augnaráðinu eða
bara með því að líta undan, sem
skildist alveg jafnvel og gerði sama
gagn.
Fyrir neðan Kirkjuhvol var þessi
stóri tijágarður, sem gat breyst í
frumskóga Afnku á augnabliki,
fyrir ofan húsið í brattri brekkunni
stór matjurtagarður með allt sem
þurfti fýrir svanga landkönnuði,
gulrætur og næpur, jarðarber og
hindber. Meira að segja lítið lysti-
hús búið húsgögnum fýrir fólk af
minni stærð og hét tívolí.
Á þessum ámm var yfirleitt allt-
af sólskin á Akureyri og mér er nær
að halda að hún amma hafí að
miklu leyti staðið fyrir því. ,
Amma tók virkan þátt í starfsemi
kvenfélaganna á Akureyri og vann
með þeim að ýmsum málum, sem
Minning:
Kristinn S. Þorsteins-
son Akureyri
Fæddur G. október 1904
Dáinn 10. júní 1987
Hann afí okkar, Kristinn Stefán
Þorsteinsson, er dáinn. Það er erf-
itt að trúa því að við munum aldrei
sjá hann aftur í lifanda lífí. Hann
kveið aldrei dauðanum því hann
trúði því að það yrði vel tekið á
móti sér og það efumst við ekki um,
því afí var mjög trúaður maður og
talaði oft um lífíð eftir dauðann.
Samt er söknuðurinn ætíð yfírsterk-
ari.
Hann var mjög söngelskur og
átti það oft til að taka okkur með
sér inn í stofu, setjast fyrir framan
orgelið og svo var spilað og sungið.
Við nutum þeirra stunda mjög og
komum til með að sakna þeirra
mikið. Hann varóþreytandi við að
kenna okkur hina ýmsu sálma og
bænir, sem hann kunni ógrynni af.
Ég man sérstaklega eftir því þegar
við vorum yngri, en þá kom hann
oft inn til okkar á kvöldin og bað
bænimar með okkur og sagði okkur
frá Guði. Á sunnudögum fórum við
alltaf með honum f kirkjuna og
fengum við alltaf að sitja með hon-
um uppi hjá kómum til að fylgjast
með öllu saman.
Afí hafði sérstaklega gaman af
því þegar öll fjölskyldan var saman
komin heima hjá honum og ömmu
á Hamarstíg á Akureyri. Þá spiluð-
um við og sungum saman keðjusöng
eða margraddað eða jafnvel tókum
í spil. Margar okkar bestu minning-
ar eru frá því, þegar við sátum öll
saman og spiluðum „Lander" fram
eftir kvöldi. Þá var mikið hlegið og
hafði afi oft mest gaman af.
Alltaf hafði afí jafn gaman af
því að fara til Ólafsfjarðar í sumar-
bústaðinn þeirra ömmu, en afi var
fæddur þar og uppalinn. Þar var
alltaf nóg að gera og sá hann um
að þar væri öllu vel við haldið. Einu
sinni gekk hann með okkur bama-
bömum sínum upp að tóftum
Ósbrekkubæjarins, þar sem afí og
systkini hans ólust upp. Hann sýndi
okkur hvar bæjarhúsin stóðu og
lýsti öllu svo vel fyrir okkur að við
sáum allt ljóslifandi fyrir okkur.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að sjá afa hressan og kátan,
þegar ég skrapp til Akureyrar í
vikunni fyrir hvítasunnu. Við þökk-
um afa fyrir allar ánægjustundimar
sem við áttum með honum og mun-
um ætíð geyma í minningunni um
hann. Við munum aldrei gleyma
honum.
Elsku amma mín, við biðjum guð
að vera með þér og styrkja þig nú
þegar afí er horfínn frá okkur.
Blessuð sé minning afa okkar.
Bryndís og Kristinn
Ég hafði dvalið um þriggja vikna
skeið í Reykjavík, þegar mér barst
sú óvænta fregn að Kristinn Þor-
steinsson væri látinn. Skömmu áður
en ég fór suður hitti ég hann á
fömum vegi og vottaði honum sam-
úð vegna nýlátinnar systur hans.
Þá sagði hann í sínum gamansama
ton: „Ef ég verð á undan þér, nafni
minn til fyrirheitna landsis, þá rétti
ég þér hendina og kippi þér innfyr-
ir“. Þessi síðustu orð, sem ég heyrði
hann segja lýsa vel gamansemi
hans og óbifanlegri trú á annað líf.
Kristinn var fæddur í Hringvers-
koti í Ólafsfirði 7.okt.l904, sonur
hjónanna Þorsteins Þorkelssonar
hreppstjóra og Guðrúnar Jónsdótt-
ur. Ungur að ámm flutti hann með
þeim að Ósbrekku í sömu sveit og
við þann bæ vom foreldrar hans
og þau systkini kennd. Ungur
heyrði ég föður minn minnast á
Ósbrekkuheimilið. Hann sagði að
ég kann nú ekki öll að tíunda. En
ég veit, að hún trúði á samtaka-
mátt þeirra og saman hrintu þær í
framkvæmd mörgu stórvirkinu á
Akureyri. Ég held hún hafí aldrei
haft neina umtalsverða trú á fram-
takssemi karla til góðra verka.
Þessi málefni vom henni jafn
ofarlega í huga nú síðustu árin eins
og fyrr. Hún spurði eftir Akureyri
og Ákureyringum, þótti vænt.um
að fá kveðjur þaðan og hún spurði
eftir garðinum sínum og tijánum.
Þá kom það sér vel að muna, að
þar var alltaf sólskin og geta deilt
því með henni á ný.
Fari hún í friði.
Stefán Örn Stefánsson
Við Zontasystur á Akureyri viljum
minnast frú Gunnhildar Ryel með
fáeinum orðum og þakka samfylgd
um nokkurra ára skeið, þegar hún
hafði enn áhuga og starfsorku og
beitti kröftum sínum í þágu ýmissa
velferðarmála í Akureyrarbæ.
Zontaklúbbur Akureyrar átti því
láni að fagna að fá hana sem fé-
laga árið 1950. Ekki löngu síðar
var hún valin til að gegna for-
mannsstarfí í þeirri nefrid innan
klúbbsins sem kölluð er Nonna-
nefnd. Var nefndinni ætlað að sjá
um framkvæmdir á aðalverkeftii
klúbbsins, sem þá var á byijunar-
stigi: Að koma upp safni í minningu
þar ríkti sérstök reglusemi og systk-
inin væru öll samhent í verki,
utanbæjar sem innan. Hann sagði
að það væri ánægjulegt að koma á
þetta heimili og sjá þessi prúðu og
myndarlegu ungmenni vinna störf
sín með gleði og kostgæfni.
Eins og fyrr segir var Þorsteinn
faðir Kristins hreppstjóri í Ólafsfirði
um langj; árabil á þeim tíma þegar
kauptúnið var að vaxa úr grasi og
beitti hann ætíð stjómvisku og lagni
i'störfum sínum. Hann var virtur
af öllum er til þekktu. Guðrún Jóns-
dóttir móðir Kristins var mikil
myndarkona, söngvin, söngelsk, og
trúrækin. Þessum eðliskostum for-
eldranna var Kristinn gæddur í
ríkum mæli. Kristinn lauk námi frá
Samvinnuskólanum 1926, ogþá hóf
hann störf hjá útibúi KEÁ á Ólafs-
fírði. Árið 1929 er matvörudeild
KEA á Akureyri stofnuð og varð
hann fyrsti deildarstjóri hennar og
því starfí gegndi hann til ársins
1978 er hann lét af störfum vegna
aldurs.
Ég var einn þeirra mörgu, sem
átti því larii að fagna að vinna und-
ir sjóm Kristins um langt árabil.
Kristinn var einlægur og mikill
samvinnumaður í orðsins besta
skilningi og hann bar hag KEA 1
ávallt fyrir bijósti eins þó að hann
væri hættur störfum þar. Hann vildi