Morgunblaðið - 10.09.1987, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 1987
Minning
Ingvar Arnarson
Fæddur 15. maí 1970
Dáinn 6. september 1987
Hann Ingvar er dáinn, lét lífíð í
hörmulegu bílslysi á sunnudags-
morguninn, staðreynd sem erfítt er
að sætta sig við. Á sorgarstundu,
þegar ungur maður, sem virðist
eiga framtíðina bjarta fyrir sér, er
hrifínn burt frá ástvinum, eru
margar spumingar sem leita á hug-
ann, en fátt um svör.
Ifyrir u.þ.b. tíu árum flutti Ingvar
með fjölskyldu sinni í Laugames-
hverfíð og varð Hanna Kristín,
systir hans, fljótt vinkona mín. Ég
fór því að venja komur mínar á
heimili þeirra og veitti strax eftir-
tekt litla bróður hennar Hönnu,
honum Ingvari, sem þá var aðeins
sjö ára gamall. Á þeim ámm var
maður nú ekkert að veita svona
smásnáðum mikla eftirtekt, en það
gegndi öðm máli með hann Ingvar.
Fljótlega sé ég að þar var á ferð-
inni óvenjulega sjálfstæður og vel
gerður strákur, sem ég leit á alla
tíð sem jafnaldra minn. Hann hafði
svo einlæga og eðlilega framkomu
og bjó yfír svo miklum persónutöfr-
um, að maður komst ekki hjá því
að veita honum athygli.
í gegnum árin hef ég átt með
honum margar skemmtilegar
stundir, þegar við ræddum saman
um allt milli himins og jarðar, og
alltaf var stutt í brosið hjá honum.
Það var hægt að tala um alla hluti
við Ingvar, hann var einn af þeim
sem ávallt var hægt að leita til og
alltaf var reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd.
Ingvar sagði mér kvöldið áður
en hann lést að nú væri hann ný-
byrjaður að læra hárgreiðslu og
líkaði stórvel, og einnig væri hann
búinn að kaupa sér bíl, svo nú
gæti hann aldeilis „rússað" um
bæinn. Hann var ekki sá sami litli
strákur sem ég hafði fyrst kynnst
fyrir tíu árum, heldur var hann orð-
inn stór og myndarlegur ungur
maður, en með sama góða hjarta-
lagið og áður, sæll og ánægður með
lífíð og tilveruna. Nokkrum klukku-
stundum síðar var hann allur.
Á þessari sorgarstundu sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
til Rúnu, Ása, Hönnu Kristínar,
Dagmar og annarra ástvina hans.
Ingvar Amarson var sérstakur
drengur sem ég mun ævinlega vera
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast. Við sem eftir lifum'munum
ávallt eiga eftir minninguna um
góðan dreng.
Anna Sigríður Orlygsdóttir
í dag kveðjum við einn besta vin
okkar, Ingvar Amarson.
Ingvar flutti hingað í hverfið
1978 og lágu leiðir okkar saman í
Laugamesskólanum ári síðar. Við
voram síðan öll saman í bekk út
grannskólann.
Á þessum áram mynduðum við
vissan kjarna sem átti eftir að hald-
ast óbreyttur, því þegar leiðir okkar
skildu eftir 9. bekkinn og við fóram
í sitthvom skólann, héldum við enn
hópinn. Það vora margar góðar
stundir sem við áttum saman sem
aldrei munu gleymast og skrítið er
til þess að hugsa að þessar góðu
stundir munu aldrei endurtaka sig,
heldur aðeins lifa í endurminning-
unni.
Síðasta kvöldið okkar með Ingv-
ari er ógleymanlegt, hann var svo
hress og kátur eins og vanalega og
talaði um hvað tilveran bæri björt
núna. Það er alveg ótrúlegt hvað
hlutimir era fljótir að gerast. Ein-
mitt þegar allt gengur svo vel er
klippt á.
Við munum sakna Ingvars sárt,
það verður erfítt að sætta sig við
tilverana í framtíðinni án hans.
Minning hans lifir að eilífu.
Við vottum hans nánustu samúð
okkar.
Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska.
Gunna og Hrefna
Það er með hryggum huga að
við tökum okkur penna í hönd til
þess að kveðja góðan vin okkar,
Ingvar Amarson.
Ingvar var næstelstur þriggja
systkina, og þótt við hefðum stutt
kynni af honum áttum við mjög
skemmtilegar stundir saman og
alltaf var hann jafn kátur og hress.
Ingvar var aðeins sautján ára er
hann lést af slysföram. Hugur Ingv-
ars stefndi til frekara náms og var
hann ætíð bjartsýnn á framtíðina.
Fyrir valinu varð hárskeraiðn, þó
að margt annað hafi komið til
greina. Hann var sérlega gjafmildur
og hugsaði mikið um að þeim sem
vora í kringum hann liði vel.
Svona reiðarslag eins og dauði
ungs manns, sem manni fínnst að
eigi alla framtíð fyrir sér, er eitt
af því óskiljanlega. Við huggum
okkur við það, að Guð sætti okkur
með tímanum við að sjá hann aldr-
ei framar í þessu lífí.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Ingvari fyrir góða vináttu og tryggð
sem aldrei brást. Við biðjum góðan
Guð að styrkja Rúnu, Hönnu
Kristínu, Dagmar, Ásmund og aðra
aðstandendur. Blessuð sé minning
hans.
Laugi, Jóhanna og Þóra.
Sunnudaginn 6. september
síðastliðinn barst okkur sú hræði-
lega frétt að okkar kæri vinur og
félagi, Ingvar Arnarson, hefði látist
af slysföram. Viljum við minnast
hans hér með fáeinum orðum.
Osjálfrátt koma upp í hugann
allar þær ánægjustundir sem við
áttum saman með Ingvari. Hann
var ávallt léttur í lund og ósjálfrátt
hreifst maður af glaðværð hans.
Sorgiegt er til þess að hugsa, að
55
hann hafí svo ungur verið hrifínn
á brott úr þessum heimi en við
huggum okkur við það að einhvem
tímann, einhvers staðar, munum við
hitta hann aftur.
Minning hans mun ávallt lifa í
hugum okkar. Við vottum foreldr-
um hans, þeim Ása og Rúnu,
systram hans, Hönnu Kristínu og
Dagmar litlu, okkar dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja þau í þeirra miklu
sorg.
Nonni, Siggi, Sverrir,
Gaui, Marta og Ámi.
Sunnudaginn 6. september bár-
ust okkur þau sorglegu tíðindi að
vinur okkar og félagi, Ingvar Am-
arson, hefði látist af slysföram þá
um morguninn.
Við sem voram vinir hans allar
götur síðan í bamaskóla viljum nú'
á þessari stundu kveðja hann og
þakka þær mörgu og góðu stundir
er við áttum saman. Ingvar var sá
er við leituðum til og treystum jafnt
í sorg sem gleði. Ósjaldan var það
Ingvar sem átti upphafíð að okkar
mestu gleðistundum.
Þegar dauðinn knýr svo snögg-
lega að dyram kemur rót á hugann,
minningar og löngu liðnir atburðir
rifjast upp og fylla að hluta það
mikla skarð sem okkar ástkæri vin-
ur skilur eftir sig í vinahópi sínum.
Minningin um þennan góða dreng
mun lifa í hjörtum okkar um ókom-
in ár.
Foreldram hans, þeim Ása og
Rúnu, og systram hans, Hönnu
Kristínu og Dagmar litlu, vottum
við okkar dýpstu samúð í sorg
þeirra.
Skorri, Andri, Ingi,
Ásgeir og Rikki Kaldal.
Gísli Þorsteinsson
frá Laufási - Minning
Fæddur 23. júní 1906
Dáinn 10. júlí 1987
Laugardaginn 18. júlí var móður-
bróðir minn, Gísli Þorsteinsson,
jarðsettur frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum. Eftir langa sjúkra-
legu var dauðinn honum kærkomin
líkn.
Gísli var fæddur 23. júní 1906
og var þriðji í röðinni af tólf bömum
hjónanna í Laufási.
Ekki átti Gísli kost á að ganga
menntaveginn, en var vel sjálf-
menntaður og vel talandi á nokkur
erlend tungumál. Hann var mjög
listhneigður, málaði og teiknaði
mikið, en var lítið fyrir að flíka
því. Gísli bjó alla sína ævi hér í
Eyjum, að frátöldum nokkram
áram sem hann var í Reykjavík.
Gísli var einn af stofnendum og
aðaleigendum Fiskiðjunnar hf. og
bar hann hag fyrirtækisins mjög
fyrir bijósti til hinstu stundar.
Gísli kvæntist Ráðhildi Árnadótt-
ur en þau slitu samvistir. Þeim varð
ekki bama auðið en áttu kjörson,
Gísla Má, sem er verkfræðingur að
mennt, hann er kvæntur Sigrúnu
Valbergsdóttur og eiga þau tvö
böm, Kára og Völu.
Gísli var sérstaklega bamgóður
maður og nutu litlu frændsystkinin
hér í Eyjum þess, því ég held að
nú seinni árin hafi samvistimar við
litlu frændsystkinin verið hans
bestu stundir. Hann gat setið tímum
saman og teiknað fyrir þau eða
sagt þeim sögur svo unun var að.
Nú hefur frændi minn verið lagð-
ur til hvíldar við hlið foreldra sinna
sem hann ætíð mat svo mikils.
Megi hann hvíla í friði.
Elínborg Jónsdóttir
Mig langar í nokkram fátækleg-
um orðum að minnast Gísla Þor-
steinssonar frá Laufási í
Vestmannaeyjum, sem andaðist í
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 10. júlí
síðastliðinn. Hafði Gísli um nokkurt
skeið háð vonlausa baráttu við sjúk-
dóm sinn, svo fráfall hans kom
ekki á óvart, en þó er það svo að
þegar gamall og góður vinur hverf-
ur á braut, er sæti háns orðið autt
Minning:
Halldóra J. Kjerúlf
Fædd 8. desember 1901
Dáin 31. ágúst 1987
Samferðakona mín, Halldóra,
lést í Sjúkrahúsi Akraness að kvöldi
hins 31. ágúst sl. eftir stutta legu
þar.
Fundum okkar bar fyrst saman
er ég og ijölskylda mín fluttumst
að Reykholti, Borgarfírði árið 1967.
Þessi virðulega og fallega kona
starfaði við Héraðsskólann í Reyk-
holti. Starf hennar var tvíþætt;
annars vegar smurði hún hinn svo-
kallaða kvöldskammt sem nemend-
ur fengu með sér á herbergin, og
hins vegar stjómaði hún ræstingu
á heimavist og í skólanum.
Þessi störf vann hún af slíkri
natni og umhyggju að hver sá sem
fylgdist með hlaut að dást að henni.
Hún gaf sér ætíð góðan tíma til
að spjalla við nemendur og veit ég
að margir þeirra litu á hana sem
góða og umhyggjusama ömmu.
Veturinn 1971 hætti hún starfí sínu
við skólann sökum heilsubrests. En
þrátt fyrir að hún hætti að starfa
við skólann hitti ég hana og elsku-
legan eiginmann hennar oft á
heimili þeirra. Ætíð var mér og
mínum vel fagnað þar og ekki síst
bömunum mínum. Þrátt fyrir van-
heilsu var hún ætíð létt í lund og
viðræðugóð. Hún hafði yndi af að
láta hugann reika til liðinna tíma
og rifja upp samskipti sín við sam-
ferðafólkið, einkum í Eyjafírði, en
þar eyddi hún æskuáranum. Einnig
hafði hún gaman af að fylgjast með
afkomendum sínum, en þeir era
orðnir margir. Hún fylgdist vel með
dægurmálum líðandi stundar.
Að leiðarlokum vil ég og fjöl-,
skylda mín þakka henni samfylgd-
ina og votta þér, Andrés minn, og
fjölskyldu þinni innilega samúð okk-
ar.
Blessuð sé minning Halldóra.
Sigríður Bjarnadóttir
og við finnum betur en ella hvaða
sess hann skipaði í raun og vera í
daglegu lífi okkar.
Gísli fæddist 23. júní 1906 í
Vestmannaeyjum, sonur hjónanna
Þorsteins Jónssonar útvegsbónda
og Elínborgar Gísladóttur, er um
langan aldur bjuggu að Laufási í
Vestmannaeyjum. Olst hann upp í
stóram systkinahópi á heimili mik-
illa umsvifa, sem hús útvegsbónd-
ans var á þeim áram.
Gísli kvæntist árið 1940 Ráðhildi
Ámadóttur og tóku þau kjörson,
Gísla Má, síðar rafmagnsverkfræð-
ing er nú býr í Reykjavík. Þau slitu
samvistum.
Gísla mun lengst verða minnst
fyrir þátt hans í atvinnuuppbygg-
ingu Vestmannaeyja, byltingunni
sem varð í vinnslu sjávarafurða frá
einhæfri söltun yfír í margslungna
hraðfrystingu. Gömlu kræmar urðu
að víkja fyrir stórvirkum fiskiðju-
veram. Vestmannaeyjar breyttust
úr verstöð í iðnaðarbæ, er nú veitti
fleiri höndum atvinnu með meira
öryggi en áður var.
Gísli starfaði lengi sem verkstjóri
í Hraðfrystistöð Vestmannaeyja,
hjá Einari Sigurðssyni, einum af
brautryðjendum hraðfrystiiðnaðar á
íslandi, og þegar Einar flutti til
Reykjavíkur, tók Gísli við rekstri
hennar ásamt félögum sínum, þeim
Ágústi Matthíassyni og Þorsteini
Sigurðssyni. Síðar byggðu þeir fé-
lagar eigið fyrirtæki, Fiskiðjuna, á
sanduppfyllingu þar sem gömlu
kræmar stóðu áður. Á þessum
áram var Fiskiðjan með myndarleg-
ustu frystihúsum landsins og lengst
af í hópi þeirra afkastamestu.
Kynni mín af Gísla byijuðu fyrir
alvöra árið 1953, þá er hann dubb-
aði mig, skólastrákinn, upp í
aðstoðarverkstjóra með þeim Jó-
hanni Guðmundssyni og Björgvin
Pálssyni yfírverkstjóra. Þetta vora
erfíð en einstaklega skemmtileg ár.
Það nánast flaut fiskur út úr öllum
gáttum og þrátt fyrir langan vinnu-
dag var alltaf tími til að slá á létta
strengi og var Gísli þar fremstur í
flokki.
Gísli hafði skemmtilega kímnig-
áfu, var mjög fróður og víðlesinn.
Fylgdist hann ávallt vel með öllum
nýjungum í fískvinnslu og var
ávallt tilbúinn að reyna eitthvað
nýtt. Hugmyndaauðgi hans var ein-
stök og átti hann einkar gott með
að koma hugmyndum sínum í fram-
færi, enda slyngur teiknari. Gísli
málaði töluvert í fristundum sínum ,
og bggja margar góðar myndir eft-
ir hann. Var hann mjög gagnrýninn
á myndir sínar, þær vora ekki falar
og erfítt reyndist að fá hann til að
sýna þær opinberlega. Hann var
að þessu aðeins fyrir sig eins og
hann sagði gjaman.
Það var mjög gott að eiga Gísla
fyrir vin. Hann var alltaf þarna.
Það var alltaf hægt að ganga að
honum vísum. Það var einstaklega
notalegt að setjast niður og spjalla
við hann. Iðulega kom hann á óvart
með vangaveltum sínum og fékk
mann til að hugsa. Ekkert var hon-
um óviðkomandi.
Vil ég þakka þessar stundir, vin-
áttu hans og tryggð.
Magnús Bjarnason
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgnnblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.