Morgunblaðið - 17.11.1987, Page 61

61
ára. Þórunn flutti þá með Jón og
systur hans Rögnu til Akraness og
síðan til Reykjavíkur. Þar bjó hún
þeim gott heimili og sá fyrir systk-
inunum af miklum dugnaði og
ráðdeildarsemi. Hún lifír son sinn
og er em þrátt fyrir háan aldur.
Jón réðst til saumastofu Andrés-
ar Andréssonar árið 1945 og fór í
iðnskólann þá um haustið. Hann
lauk klæðskeranámi 1949 og vann
hjá Andrési þar til hann í maí 1951
var ráðinn klæðskeri hjá Geijun/
Iðunni, sem þá var til húsa í
Kirkjustræti. Þar var þröngur húsa-
kostur og vinnuaðstaða erfið,
jafnvel miðað við þann tíma. Yfir
kjallara var verslun og á annarri
hæð saumastofan. Mér er það
minnisstætt að á sníðastofunni fyllti
klæðskeraborðið út í herbergið,
þannig að lægni þurfti til þess að
vinna við það. Þröngir stigar milli
hæða gerðu það að verkum að ekki
var auðvelt að hlaupa með fata-
stranga milli hæða eins og varð að
gera. Þessari vinnuaðstöðu tók Jón
á jákvæðan hátt, „þetta lagast
krakkar" var viðkvæðið hjá honum
þegar aðrir vom að kvarta yfir að-
stöðuleysinu. Þessi jákvæði hugs-
unarháttur, að láta ekki erfiðar
aðstæður á sig fá, vom einkenni
Jóns.
Þama kynntumst við. Ég starf-
aði þá hjá iðnaðardeild Sambands-
ins í Reykjavík og þar sem
Gefjun/Iðunn var undir forsjá Iðn-
aðardeildarinnar hittumst við fljót-
lega eftir að hann hóf störf í
Kirkjustræti. Okkur varð strax vel
til vina og sú vinátta hélst alla tíð.
Arið 1961 flutti saumastofan úr
Kirkjustræti að Snorrabraut þar
sem hún er enn. Það var mikil breyt-
ing. Björt og góð vinnuaðstaða og
annað í samræmi við það. Jón átti
sinn þátt í skipulagningu sauma-
stofunnar og alla tíð var hann
einstaklega áhugasamur um alla
þætti starfsins og rekstur fyrirtæk-
isins. Hann hafði nokkmm ámm
fyrir flutning saumastofunnar verið
sendur til Svíþjóðar, þar sem hann
var í tæpt hálft ár að kynna sér
nýjustu tækni og aðferðir á fjölda-
framleiðslu á fatnaði.
Eftir flutninginn var starfsemin
aukin vemlega og karlmannaföt
seld um allt land. Fyrir utan að sjá
um framleiðsluna varð Jón einn
besti sölumaður saumastofunnar.
Það var sá hæfíleiki Jóns að um-
gangast fólk, lipurð hans og vilji
„að vera ávallt til þjónustu reiðubú-
inn“, sem gerði það að verkum að
menn leituðu til hans. Jón fylgdist
vel með öllum tískufyrirbrigðum,
bæði í efnum, litum og sniðum og
var því eftirsóttur umsagnaraðili í
fatavali. Hann átti gott samstarf
við starfsfólk saumastofunnar,
þannig að starfsandinn kringum
Jón Inga var góður.
Þegar lýðveldið var stofnað á
Þingvöllum 17. júní 1944 fór Jón
þangað eins og svo margir íslend-
ingar. Sú ferð reyndist honum
einstök happaför. Þar kynntist hann
Guðbjörgu Pálsdóttur Reykjavíkur-
mær, dóttur hjónanna Ingunnar
Guðjónsdóttur og Páls Einarssonar
rafmagnseftirlitsmanns.
Það var stóri vinningurinn í lífí
Jóns Inga. Þau giftu sig fimm árum
síðar, 17. júní 1949, eftir að Jón
hafði lokið námi. Jón og Guðbjörg
voru sérlega samhent hjón og góð
hjón í fyllstu merkingu þess orðs.
Þau eignuðust fjögur böm, þau eru
Þórlaug, deildarstjóri í innkaupa-
deild Hagkaups, gift Stefáni
Svavarssyi, endurskoðanda; Óskar,
rafmagnsverkfræðingur, kvæntur
Ingveldi Hafdísi Aðalsteinsdóttur,
kennara; Ingibjörg, myndlistarmað-
ur, gift Friðriki Kristjánssyni,
lyfjafræðingi, og yngst er Þórunn,
sem er í námi í fatahönnun í París
og fetar þar á vissan hátt í fótspor
föður síns.
Jón átti ótal áhugamál. íþróttir
og útivera voru honum í blóð borin.
Hann var hestamaður, knatt-
spymumaður, var félagi í KR frá
unga aldri og í áravís í fótboltaliði
Sambandsins. Hann iðkaði skíða-
ferðir af krafti og.. áður fyrr var
hann liðtækur á skautum.
En sérstakt áhugamál Jóns Inga
var sumarbústaðurinn við Þing-
vallavatn, sem þau hjónin komu sér
upp. Þar voru þau búin að rækta
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 17. NÓVEMBER 1987
fallegan reit umhverfis bústaðinn
og Jóni fannst hann aldrei vera
nógu mikið þar. Bamabömin fímm
voru Jóni Inga mikil gleði, enda
vom þau hrifín og hænd að afa
sínum.
Nú er Jón Ingi allur, langt um
aldur fram. Drottinn gaf og drottinn
tók. Hann gaf Jóni Inga mikið.
Hamingju í einkalífí og farsæld í
starfi. Missirinn er mikill fyrir Guð-
björgu, bömin og aðra ástvini.
Við hjónin sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur og biðjum þeim
blessunar og styrktar í sámm
harmi.
Hjörtur Eiríksson
í dag er til moldar borinn frá
Fossvogskirkju samstarfsmaður
okkar og vinur, Jón Ingi Rósantsson
klæðskerameistari.
Hann fæddist 20. apríl 1928 á
Efra Vatnshomi, Kirkjuhvamms-
hreppi, V-Húnavatnssýslu. Foreldr-
ar hans vom Þómnn M. Jónsdóttir
og Rósant Jónsson bóndi og kenn-
ari. Jón Ingi missti föður sinn árið
1933 og flutti hann þá til Akraness
ásamt móður sinni og systur, og
nokkm síðar til Reykjavíkur. Hann
lærði klæðskeraiðn hjá Andrési
Andréssyni klæðskerameistara og
lauk hann námi um vorið 1949.
Ungur að ámm kynntist hann
eftirlifandi konu sinni, Guðbjörgu
Pálsdóttur frá Reykjavík, og gengu
þau í hjónaband 17. júni 1949. Þau
eignuðust 4 böm og þau em: Þór-
iaug Rósa, innkaupastjóri, gift
Svavari Pálssyni endurskoðanda;
Óskar, rafmagnsverkfræðingur,
giftur Ingveldi Hafdísi Aðalsteins-
dóttur, kennara; Ingibjörg, mynd-
listarmaður, gift Friðriki Kristjáns-
syni, lyfjafræðingi, og Þómnn sem
stundar nám i fatahönnun í París.
Bamabömin em 5.
Árið 1951 hóf hann störf hjá
Sambandi íslenskra samvinnufé-
laga, á saumastofu Gefjunar—
Iðunnar í Kirkjustærti, 1961 flutti
saumastofan á Snorrabraut 56 og
hét þá Fataverksmiðjan Geíjun. Þar
starfaði hann alla tíð, og hafði hann
þá starfað í rúm 36 ár hjá Samband-
inu.
Við höfum starfað með honum
milli 25 og 30 ár. Upp í hugann
koma margar ljúfar minningar um
þægilegan og góðan vinnufélaga
sem var alltaf tilbúinn að gera öðr-
um greiða. Klæðskerastarfið er
ákaflega krefjandi, en hann var
afar þægilegur í viðmóti við aðra.
Við minnumst skemmtilegra
stunda við kaffíborðið, stundum var
viðskiptavinum boðið í kaffí, og var
hann þá hrókur alls fagnaðar. Hann
átti mörg áhugamál og má þar
nefna hestamennsku sem hann
stundaði í mörg ár, hann var mikill
áhugamaður um allar íþróttir og
spilaði sjálfur knattspymu í mörg
ár og var meðal annars í liði Sam-
bandsins. Skíðamaður var hann
góður og fóru þau hjónin oft á
skíði. Hann var mikill áhugamaður
um skógrækt og var hann búinn
að gróðursetja margar plöntur við
sumarbústað þeirra hjóna við Þing-
vallvatn.
Við í Fataverksmiðjunni Gefjun
kveðjum hann með þökk og virðingu
og er hans sárt saknað. Við sendum
eiginkonu, móður, bömum, tengda-
bömum, bamabömum og öðmm
ættingjum og vinum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. (V.Br.)
Haukur og Karen
Mig langaði að minnast vinar
míns Jóns Inga Rósantssonar.
Margar minningar koma fram, við
Jí'L
pfraio
Laugavegi62
Blóma- og gjafavöruverslun
Kransar, kistuskreytingar, hvers
konar skreytingar og gjafir.
Gæfan fylgir blómum og gjöfum
úr Stráinu. Opið um helgar.
Sími 16650.
byijuðum að vinna saman hjá Andr-
ési Andréssyni, klæðskera, 1945 og
síðan yfír 30 ár í Fataverksmiðj-
unni Gefjun. Jón Ingi var sérstakur
í allri umgengni, vinsæll og hjálp-
samur.
Hann var mikill áhugamaður um
íþróttir, var í KR og man ég marg-
ar skemmtilegar ferðir á Skálafell
og fleiri staði fyrr á árum. Ungur
kynntist Ingi sinni ágætu konu,
Guðbjörgu Pálsdóttur, og eignuðust
þau 4 böm. Þau byggðu sér sumar-
bústað í Svínahlíð við Þingvallavatn
og gróðursettu þar margar tijá-
plöntur sem vel var hugsað um og
er gróður orðinn svo mikill að varla
sést í sumarbústaðinn frá veginum.
Fyrir áhrif frá Jóni Inga fór svo
að við hjónin byggðum bústað
skammt frá Jóni og Guðbjörgu og
heimsóttum við hvert annað oft um
sumartímann og fórum saman aust-
ur.
Fyrir langa og góða samleið er
margt að þakka og minnast. Guð
blessi minningu hans. Við sendum
Guðbjörgu, bömum, aldraðri móð-
ur, tengdabömum og öðmm ætt-
ingjum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristinn Guðjónsson
Líf og dauði eru fyrirbrigði sem
við glímum við frá því við fæðumst
í þennan heim og þar til dauðinn
tekur við. Við leysum frumefni úr
læðingi. Við ferðumst til annarra
stjama og væntanlega til annarra
sólkerfa í framtíðinni. Allt þetta
afrekar maðurinn. En saklausa. og
nærtæka spumingin, sem alla varð-
ar, um líf og dauða, veltist fyrir
okkur á tuttugustu öldinni í sama
mæli og hún gerði í upphafí. „Að
fæðast og deyja, það er lífsins
saga,“ segir okkur hve svarafá við
emm gagnvart spumingunni sem
allir hafa velt fyrir sér meira eða
minna á öllum tímum. Aðeins eitt
getum við verið sammála um. Líf
er okkur gefíð, hvort sem við kjós-
um eða ekki, og lífíð er frá okkur
tekið án þess að við séum spurð.
Og enn þá emm við óviðbúin, þegar
barið er, þrátt fyrir reynslu kynslóð-
anna. Stundum kemur dauðinn að
vísu sem góður gestur þeim sem
þjáist og aldurinn býður ekki lengur
upp á skin og skúrir lífsins.
Þótt Jón Ingi hafi þjáðst síðustu
mánuðina þá fór fyrir mér eins og
öðmm. Kallið kom á óvart. Þrem
dögum áður spjölluðum við um
gömlu dagana vestur í Húnavatns-
sýslu, um Gmnd, um Vatnshom,
um Hvammstanga, þegar við vomm
báðir að byija að njóta lífsins. Und-
ir þessu spjalli var enginn feigðar-
blær á frænda og gamli — svolítið
hijúfí — húnvetnski húmorinn var
aftur kominn á sinn stað. Báðir
töluðum við um að sjúkdómurinn
væri á undanhaldi og báðir trúðum
við því að bænir hefðu hjálpað og
báðir töluðum við um að hittast sem
fyrst aftur. En sá sem ræður fer
sínar leiðir. Sjúkdómurinn er að
vísu á bak og burt, en hvenær og
hvemig við hittumst aftur er hans
mál.
Jón Ingi og Ragna systir hans
fæddust á Efra-Vatnshomi. Jón
Ingi var fæddur 20. apríl 1928 og
hefði því orðið sextugur á næsta
ári. Tuttugu og eins árs vom þau
bæði, Guðbjörg og hann, þegar þau
gengu í hjónaband. Þau eignuðust
fjögur böm. Þórlaugu, innkaupa-
stjóra, Óskar verkfræðing, Þómnni
við nám í fatahönnun og Ingibjörgu
myndlistarkonu. Móðir Inga, Þór-
unn, ber sín níutíu ár og sonarmiss-
inn með þeirri tign sem fáum er
gefín. Harmur er kveðinn að okkur
öllum þótt sárastur sé hann hjá
hans allra nánustu. En samvistin
við góðan dreng hlýtur að ylja okk-
ur minningamar þar til barið verður
á dymar okkar. Þrátt fyrir húmor-
inn var Ingi dulur og innri líðan
hans var ekki öllum sem opin bók,
nema þegar hann reiddist, en þá
var heldur ekki þægilegt að mæta
honum. Kannske vissi Ingi annað
en hann leyfði mér að skilja, þegar
hann sagði brosandi við mig, að
hann héldi að sjúkdómurinn væri á
undanhaldi. — Hver veit?
Ég kveð frænda og bið Guð að
blessa fjölskyldu hans.
Ragnar Bjömsson
í amstri dagsins leita hugsanir
um dauðann sjaldnast á huga okkar
og þegar hann ber að garði, stönd-
um við því oftast berskjölduð
frammi fyrir honum. Maðurinn með
ljáinn þvingar okkur til þess að
staldra við, horfa til baka og meta
jafnvel hlutina upp á nýtt og
minnast þess, að mennimir gera
áætlanir, en guð ræður. Þannig er
mér nú innanbijósts, þegar ég vil
í örfáum orðum minnast tengdaföð-
ur míns, Jóns Inga Rósantssonar,
sem lést í Landspítalanum hinn 9.
þessa mánaðar, langt um aldur
fram, aðeins 59 ára gamall.
Jón Ingi hafði um nokkurra ára
skeið háð harða baráttu við þann
sjúkdóm, sem að lokum dró hann
til dauða. Barátta hans var hetjuleg
og aldrei heyrðist hann kveinka
sér, þótt ferðum hans á sjúkrahús
fjölgaði, enda lífslöngun og bjart-
sýni ríkur þáttur í fari hans. Hann
kunni að njóta lífsins betur en flest-
ir aðrir og þess vegna er sárt að
una því, að orustan sé töpuð.
Á fyrstu árum ævi sinnar bjó Jón
Ingi á Efra-Vatnshorni í V-Húna-
vatnssýslu, en þar bjuggu foreldrar
hans, hjónin Rósant Jónsson og
Þórunn M. Jónsdóttir. Ekki naut
Jón Ingi langra samvista við föður
sinn, því hann andaðist þegar Jón
Ingi var aðeins sex ára gamall.
Móðir hans átti þá ekki annarra
kosta völ en að bregða búi og flytj-
ast brott með tvö bama sinna, Jón
Inga og Rögnu. Fyrst um sinn bjó
hún á Akranesi, en fluttist síðar til
Reykjavíkur. Sá Þórunn bömum
sínum farborða með saumaskap og
öðru er till féll.
Þegar til Reykjavíku kom, tók
Jón Ingi virkan þátt í íþróttum á
sínum unglingsárum. Það var eink-
um knattspyman og skíðaíþróttin,
sem áhuginn beindist að. Hann
varð snemma KR-ingur og það var
hann að sjálfsögðu alla tíð.
Að loknu skyldunámi hóf Jón
Ingi nám í klæðskeraiðn og lauk
því árið 1949. Fyrst um sinn vann
hann hjá Andrési Andréssyni, en
árið 1951 hóf hann störf hjá fata-
verksmiðjunni Gefjun og þar var
starfsvettvangur hans alla tíð síðan;
fyrst sem klæðskeri en síðar sem
verksmiðjustjóri. Jón Ingi naut virð-
ingar í starfí, enda kunnáttumaður
á sínu sviði. Og ekki er að efa, að
hvort tveggja réði því, að hann
valdist til verkstjómar hjá Geijun,
annars vegar það, að hann var verk-
laginn maður og duglegur, en ekki
síður hitt, að mannaforráð fór hon-
um vel, því hann naut trausts og
virðingar sinna samstarfsmanna.
Ungur að árum steig Jón Ingi
sitt mesta gæfuspor, er hann
kvæntist eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðbjörgu Pálsdóttur. Þeim
varð fjögurra bama auðið. Þau eru:
Þórlaug, innkaupastjóri, gift undir-
rituðum, Óskar, rafinagnsverk-
fræðingur, kvæntur Ingveldi
Aðalsteinsdóttur, Ingibjörg, veflist-
arkona, gift Friðriki Kristjánssyni,
lyQafræðingi, og yngst er Þómnn
María, sem um þessar mundir er
við nám í fatahönnun í París. Það
leyndi sér aldrei, þegar Jón Ingi
Legsteinar
MARGAR GERÐIR
Mmorex/Gmít:
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
talaði um bömin sín, að hann var
mjög stoltur af þeim, enda rík
ástæða til.
Það duldist engum, sem heim-
sótti þau hjónin á heimili þeirra í
Bogahlíð 22 hér í borg, að þar fóm
samhent hjón, sem bjuggu sér
myndarlegt heimili af hagleik og
mikilli smekkvísi. En þótt þeim
þætti þar gott að vera, lék samt
enginn vafí á, að það var sumarbú-
staðurinn við Þingvallavatn, sem
átti hug Jóns Inga. Þar undir hann
sér við að dytta að bústaðnum, en
einkum var það þó tijáræktin, sem
áhuginn beindist að. í meira en
tuttugu ár stóð hann í meiriháttar
framkvæmdum á landi sínu í Grafn-
ingnum. Nú er svo komið, að ekki
aðeins er bústaðurinn umlukinn
tijágróðri, svo varla sést í hann,
heldur er landskikinn að mestu leyti
gróðri vaxinn.
Ég tók fljótlega eftir því, fyrst
eftir að ég kynntist Jóni Inga, að
það þýddi ekkert að spyija hann
um, hvemig viðraði við Þingvalla-
vatn. Þar var alltaf gott veður,
jafnvel þótt þar hefði verið rigning
og rok. Nú er ég sannfærður um,
að hann tók varla eftir veðrinu,
þegar tijáræktin var annars vegar;
það var eins og hann væri í öðram
heimi. Yfír sumartímann fór hann
um nær hveija helgi í sumarbústað-
inn til að fylgjast með gróðrinum
og til að njóta samvista við náttúr-
una. Jafnvel síðastliðið sumar,
þegar hann var orðinn veill, tók
hann til við að flytja tré úr einum
stað á annan. Komdu og sjáðu,
sagði hann við mig þegar ég heim-
sótti hann í sumar. Síðan röltum
við á milli tijánna og ég fékk að
heyra útskýringar hans á tilflutn-
ingunum, sem einkenndust af
hugulsemi við trén og smekkvísi í
skipulagningu.
Það er hveijum manni mikið lán
að eignast góða samferðamenn á
lífsleiðinni og ég tel það mikið lán
að hafa um sinn átt samleið með
jafn ágætum manni og tengdaföður
mínum. Hann var hægur maður en
stefnufastur. Hann flíkaði ekki
skoðunum sínum en það leyndi sér
ekki, að þær vom á sínum stað.
Það lýsir honum vel, að í veikindum
sínum vildi hann ekki að aðrir hefðu
af sér áhyggjur og eyddi tali um
sína hagi um leið og honum þótti
nóg komið.
Synir mínir þrír eiga nú um sárt
að binda. Afí fer ekki aftur með
þá til Þingvalla eða á skíði. Oft og
iðulega hringdi hann um helgar og
bauðst til að taka drengina með
sér, þegar aðrir þóttust of upptekn-
ir til þess. Fyrir allt þetta og margt
fleira stend ég í þakkarskuld við
hann. Alltaf var hann t.d. reiðubú-
inn að aðstoða mig við byggingu
húss míns, raunar hafði hann frairi5:
kvæði að mörgu, sem þurfti að gera.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu
orðum mínum með því að votta
tengdamóður minni, Guðbjörgu
Pálsdóttur, aldraðri móður Jóns
Inga, Þóranni Jónsdóttur, og öllum
öðram aðstandendum mína dýpstu
samúð. Ég veit, að minningin um
góðan dreng mun verða ykkur mik-
ill styrkur, nú, þegar sorgin ber
dyra.
Stefán Svavarsson
Blómastofa
Friófinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opíð öll kvöld
til kl. 22,- éínnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.