Morgunblaðið - 23.08.1988, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. ÁGÚST 1988
Guðmundur Thorsteins-
son — Minningarorð
Fæddur 13. september 1948
Dáinn 13. ágíist 1988
Vinur minn og félagi Muggur
verður til moldar borinn í dag. Mig
langar til að minnast hans í nokkr-
um orðum. Kynni okkar hófust fyrs*
þegar við vorum litlir drengir í
Kópavogi, en þangað fluttist Mugg-
ur með foreldrum sínum Sigurveigu
Halldórsdóttur og Halli Hermanns-
syni, sem gekk Muggi í föðurstað.
Við Muggur ræddum oft um
þessa gömlu góðu daga, alla leik-
félagana og öll uppátækin og allt
það skemmtilega sem við gerðum
saman, þá var byggðin ekki eins
þétt og umferðin og hraðinn á öllu
ekki eins mikill og nú er. Við Mugg-
ur vorum heimagangar hvor hjá
öðrum og alltaf var jafn gott að
koma á heimili Halls og Sísíar og
vel tekið á móti manni, og fannst
mér eins og ég væri heima hjá
mér. Muggur var yngstur í systk-
inahópnum en þau eru Stefán, Hall-
dór, Gyða og Rósa.
Leiðir okkar gömlu leikfélaganna
skildu og margir fluttu annað, eins
og gengur, en vinátta okkar Muggs
hélst alla tíð órofin í gegnum súrt
og sætt.
Muggur var einstaklega ná-
kvæmur í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og vandvirkur og í
skólanámi gekk honum vel og átti
hann auðvelt með að læra. Eftir
að hafa lokið verknámsprófí fór
hann að læra til þjóns, en upp úr
því gekk hann í gegnum margra
ára erfítt tímabil. Síðan verða
straumhvörf í lífi hans 1982 þegar
hann kynnist elskulegri eiginkonu
sinni Elísabetu Jónsdóttur, með
krafti hennar og hjálp AA-samtak-
anna snýr Muggur gjörsamlega við
blaðinu. Hann fór aldrei leynt með
þessa hluti og vildi að það gæti
orðið öðrum til góðs að vita hvemig
hann fór að og kemur mér í hug
bænin sem hann fór svo oft með:
Guð gefðu mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til þess að
greina þar á milli.
Það hefur verið ánægjulegt að
fylgjast með þeim hjónum Muggi
og Elísabetu koma undir sig fótun-
um, dugnaður þeirra var einstakur,
þau komu sér upp'fallegu og mynd-
arlegu heimili í eigin íbúð. Þau eign-
uðust eina dóttur, Hallveigu, en
Muggur átti áður son Jóhannes
Frey. Muggur var góður heimilis-
faðir og voru hjónin ákaflega sam-
rýnd að gera heimilið sem vistleg-
ast. Fjölskylda mín kom þangað oft
í heimsókn og fannst okkur öllum
gott að koma til þeirra og einstak-
lega vel á móti okkur tekið. Mugg-
ur var léttur í lund að eðlisfari,
bjartsýnn var hann og mjög gætinn
í öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur, til hans þótti öllum gott að leita
því hann var mjög greiðvikinn og
ráðagóður. Hann hafði mörg
áhugamál, var til dæmis góður
bridge spilari og á hillum heima hjá
honum má sjá marga verðlauna-
gripi.
Pjölskyldur okkar Muggs hafa
átt margar ánægjustundir saman
og nú síðast í sumar vorum við
saman í tjaldferð og ræddum um
allt sem við ætluðum að gera sam-
an ... En vegir Guðs eru órannsak-
anlegir.
Muggur var kallaður burt skyndi-
lega aðeins einum mánuði fýrir fer-
tugs afmælisdaginn sinn og sakna
ég góðs vinar.
Votta ég Elísabetu, Hallveigu,
Jóhannesi Frey, Sísí og Halli, systk-
inum hans og öðrum ástvinum mína
dýpstu samúð og megi góður Guð
styrkja ykkur og blessa í ykkar
miklu sorg.
Blessuð sé minning Muggs.
Böðvar Guðmundsson
Það var erfitt að lýsa með orðum
þeim hugsunum sem þutu um hug-
ann þegar okkur barst sú frétt að
hann Guðmundur okkar hefði látist
í slysi aðeins hálfum sólarhring eft-
ir að við höfðum séð hann heima
hjá okkur. Allt í einu er allt breytt,
framtíðaráform rokin út í veður og
vind, en eftir stendur minningin um
góðan dreng, sem reynt hafði margt
í lífínu. Guðmundur lifði í skuggan-
um þar til honum tókst að snúa við
blaðinu í desember 1981 og fann
eins og margir aðrir leiðina úr
t
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ALEXANDER SIGURBERGSSON,
Lindargötu 58,
lést í Borgarspítalanum þann 20. ágúst.
Alla Árdfs Alexandersdóttir,
Marfa Alexandersdóttir,
tengdasonur og barnabörn.
t
Faðir okkar,
ÁSGRÍMUR KRISTINSSON
frá Ásbrekku,
síöast til heimilis í Beykihlíð 1, Reykjavik, lést í Landspítalanum
laugardaginn 20. ágúst.
Ása Ásgrfmsdóttir,
Ólöf Hulda Ásgrfmsdóttir,
Guðmundur Ó. Ásgrfmsson,
Þorsteinn E. Ásgrfmsson,
Sigurlaug I. Ásgrfmsdóttir,
Ólafur S. Ásgrfmsson,
Snorri Rögnvaldsson,
Lilja Huld Sævars.
t
Sambýlismaöur minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ÁRNI KETILBJARNAR
frá Stykkishólmí,
Strandaseli 9, Reykjavík,
sem lést 17. þ.m. verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmlu-
daginn 25. ágúst kl. 10.30 f.h.
Arndfs Ólafsdóttlr,
Erna Árnadóttir, Þór R. Þorsteinsson,
Katla Arnadóttir, Lára H. Þórsdóttir,
Karolfna PétUrsdóttir, Vllborg Þóradóttir,
Elena Pótursdóttir, Þóra G. Þórsdóttir,
Arna H. Pótursdóttir.
myrkrinu inn í ljósið með aðstoð
AA-samtakanna. En það var aðeins
byrjunin á þeirri hamingju og
lífsfyllingu sem hann hafði áður
farið á mis við. Því í júní 1982
kynntist hann Elísabetu Jónsdóttur
frá Melum í Hrútafírði og hófu þau
búskap saman áramótin 1982/83.
Þau eignuðust dóttur, Hallveigu,
þann 18. júlí 1984 og 19. maí síðast-
liðinn gengu þau í það heilaga, rétt
áður en þau fóru saman í sitt fyrsta
sumarfrí til Flórída.
Beta og Guðmundur voru oft
gestir á heimili okkar og öfugt og
fór ekki framhjá okkur að þau áttu
vel saman. Missir þinn, elsku Beta
mín, er sár og mikill. Megir þú fínna
styrk í trúnni, þvi að Guðmundur
sigraðist ekki á sínum vandamálum
nema gegnum andlega reynslu. Á
sínum tíma þegar ég fór i gegnum
sama uppgjör og Guðmundur
reyndist mér vel að hugleiða boð-
skapinn í 23. sálmi Davíðs.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta. .
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal óttast
ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér.
Sproti minn og stafur huggar mig.
Þú býrð mér borð frammi fyrir §endum
mínum.
Þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Guðmundur og Anný
Enn eitt hörmungarslysið. Tveir
menn á besta aldri láta lífið. Maður
hryggist yfír því að svona slys skuli
alltaf vera að gerast. Skyndilega
verður manni málið skylt, vinur er
látinn.
Ég kynntist Guðmundi fýrir rúm-
um áratug, þá vorum við að reyna
að leysa þá hnúta sem lífið stundum
bindur, en hans hnútar voru fastari
en mínir, svo ég týndi honum í
nokkur ár.
Dag einn hittumst við fyrir tilvilj-
un. Það var bjart yfír vini mínum,
hann var búinn að fínna sína ham-
ingju í ungri og fallegri konu og
það sem meira var, þau áttu dótt-
ur, „sólargeisla". Hann bauð heim
og síðan höfum við, maðurinn minn
og ég, haft samband við þau hjónin
og fengið að verða vitni að kjarki,
dugnaði og mikilli ást.
Síðast þegar við hittumst, glödd-
umst við yfír því að erfiðleikarnir
við að eignast þak yfír höfuðið voru
að mestu á enda, nú gætu þau far-
ið að veita sér meira. Stundum eru
örlögin ótrúlega grimm. Þeim var
ekki ætlaður lengri tími saman.
Vinur minn Guðmundur var sér-
stakur maður, þrátt fyrir ótrúlega
erfíðleika sem hann var búinn að
ganga í gegnum í lífsbaráttunni
tókst honum að varðveita barnið í
sálu sinni, einlægnina og heiðarleik-
ann. Slíkur maður gleymist seint.
Ég og maðurinn minn sendum
Elísabetu, Hallveigu og öðrum að-
standendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og vonum að Guð gefi
þeim styrk í þeirra miklu sorg.
Guðrún Jóna
Til eru þeir menn sem gæfan
virðist hafa tekið sérstöku ástfóstri
við. Hvert tillit, hvert spor sýnir að
gæfan er með í för, verðskulduð
lífsgleði mótar alla framkomu og
allt dagfar. Lífshamingjan stendur
mörgum rótum í ástríku sambandi
við sína nánustu, eiginkonu og bam,
foreldra, systkini og tengdafólk, í
traustum vináttuböndum, í trú-
mennsku og atorku við öll verk.
Guðmundur Thorsteinsson var
slíkur gæfunnar maður í mínum
huga þau ár sem ég þekkti hann,
eftir að kynni tókust með þeim
Elísabetu systur minni árið 1982.
Um það leyti höfðu orðið kaflaskil
í lífí Guðmundar, erfíð og umbrota-
söm ár voru að baki og nýr áfangi
var framundan með nýjum lífsgild-
t
Móðir okkar,
MARÍA SIGURÐARDÓTTIR,
Nóatúni 24,
andaðist í Borgarspítalanum að morgni 20. ágúst. Fyrir hönd
aðstandenda,
Sigrfður Arnkelsdóttir,
Hólmgeir Júlíusson,
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
HAFLIÐI JÓHANNSSON
húsasmíðameistari,
Freyjugötu 45, Reykjavfk,
verður jarösunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 24. ágúst
kl. 13.30.
Svana Ingibergsdóttir,
Ingibjörg Hafliðadóttir, Einar Guðmundsson,
Jóhann Hafliðason, Eyja Slgríöur Viggósdóttir,
Erla Hafliðadóttir, Tryggvi Hjörvar,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkaer eiginmaöur minn, faöir, sonur, tengdasonur, bróöir og
mágur,
GUÐMUNDUR THORSTEINSSON
bifrelðastjóri,
Dvergabakka 34,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í dag, þriðjudaginn 23. ágúst
kl. 13.30.
Elfsabet Jónsdóttlr,
Hallveig Guðmundsdóttir, Jóhannes Freyr Guðmundsson,
Sigurveig Halldórsdóttir, Hallur Hermannsson,
Þóra Ágústsdóttir, Jón Jónsson,
Stefán Skaftason, Sigrfður Hermóðsdóttir,
Halldór Skaftason, ína Gissurardóttir,
Gyða Thorsteinsson, Rósa Thorsteinsson.
———————Mr • >.s • .ar ■■
um. Viðfangsefnin voru tekin föst-
um tökum og allur hugurinn við
það bundinn að stofna nýtt heimili
og búa í haginn fyrir framtíðina. í
öllu þessu voru þau Elísabet ein-
staklega samhent, enda lét árang-
urinn ekki á sér standa. A örfáum
árum tókst þeim að búa sér og
dóttur sinni litlu, Hallveigu, sem
þeim fæddist árið 1984, myndarlegt
heimili. Margt í fari Guðmundar
lýsti sér í umgengni og heimilis-
brag, reglusemi og snyrtimennska
blasti hvarvetna við, og glaðværðin
réð ríkjum þegar gesti bar að garði,
enda var heimilið gestkvæmt og
vina- og kunningjahópurinn stór og
tryggur.
Þess er jafnan síst að vænta að
för slíkra manna sér allt í einu á
enda. En í einu vetfangi er öllu lok-
ið. Hörmulegt umferðarslys hefur
orðið, tveir menn í blóma lífsins eru
fýrirvaralaust kallaðir á brott frá
önnum sínum og ástvinum. Margir
eiga um sárt að binda.
Elsku Lilla mín og Hallveig. Eg
veit að orð mega sín lítils við þess-
ar kringumstæður. En hugur okkar
allra er hjá ykkur, og við Sigga
erum þess fullviss að minningin um
góðan dreng, eiginmann og föður
mun styrkja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning Guðmundar
Thorsteinssonar.
Jón Hilmar Jónsson
Elskulegur bróðir minn var
snögglega og óvænt hrifínn á brott
úr þessu lífi, réttum mánuði fýrir
fertugsafmælið. Dyrum þeim var
lokað að baki honum, sem aldrei
verður lokið upp á ný.
Guðmundur var jafnan nefndur
„Muggur“ allt frá æskuárum og
margir hafa vart þekkt hann undir
öðru nafni.
Eg á svo erfítt með að trúa því,
að Muggur bróðir sé dáinn, þessi
hrausti lífsglaði og góði drengur.
Það er svo margt, sem ég vil ekki
að glatist, að mér fínnst ég verða
að festa nokkur kveðjuorð á blað,
varðveita minningabrot með því að
rifja þau upp.
Þá verður fyrst fyrir að spyija:
Hvað er það, sem helzt skal í minn-
ingu geyma? Það er svo ótrúlega
margt, sem leitar á hugann. Nauð-
syn er að greina hismið frá kjarnan-
um og stikla á stóru gegnum árin.
Muggur ólst upp í stórum systk-
inakópi í Kópavoginum frá 5 ára
til 14 ára aldurs. Þá var Kópavogs-
kaupstaður enn í mótun á ýmsan
hátt og því víða gott athafnasvæði
fyrir börn og unglinga. Á stórri lóð
við húsið okkar mátti til dæmis
smíða góðan skúr fyrir endur og
aðra fugla. Þar ól Muggur stórar
og bústnar ali-endur, sem átu ýmis-
legt lostæti úr lófa hans. Þar fengu
einnig inni dúfur, sumar tignari en
aðrar og kölluðust að mig minnir
„topparar“ og „hojarar“. Ekki taldi
Muggur mig efnilegan fuglafræð-
ing, enda reyndist mér alltaf erfitt
að þekkja ættgöfugar dúfur frá
hinum.
Eg minnist þess er mamma velti
eitt sinn um pappakassa í anddyrinu
og út úr honum skoppuðu hvítir
hnoðrar, sem Muggur sagði kanínu-
unga. Ékki mun þó hafa fengist
leyfi fyrir kanínubúskap. Skógar-
þrösturinn í gluggaskansinum fékk
aftur á móti að unga út öllum sínum
ungum og naut dyggilegrar aðstoð-
ar við að veija þá köttum og öðrum
óvinum og koma þeim á legg.
Allar þessar æskuminningar bera
fagurt vitni ungum dreng, sem elsk-
aði dýrin í kringum sig og vemdaði
þau. Þannig var Muggur.
Eitt sumar var hann í sveit norð-
ur í Skagafirði og varð honum dvöl-
in þar nýtt ævintýri og þá ekki síður
sumardvöl hans síðar í Þingeyjar-
sýslu. Þaðan kom hann glaður og
reifur og fór oft með vísur og
kvæði, sem hann lærði það sumar.
Að afloknu gagnfræðaprófi
hugsaði Muggur nokkuð um frek-
ara nám. Þá helst iðnnám, en fannst
svo, að það gæti vel beðið um sinn
að læra meira. Það mátti alltaf taka
upp þráðinn á ný. Lífið sjálft,
barmafullt af sólskini og ævintýr-
um, beið hans á næsta leiti og var
ekki eitthvað til, sem hét „skóli
lífsins"?