Morgunblaðið - 23.08.1988, Blaðsíða 57

57
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. ÁGÚST 1988
Minning:
Þóraiinn Krístjáns
son símrítarí
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstýr
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Er ég settist niður til að rita
þessi fátæklegu kveðjuorð í minn-
ingu míns elskulega föðurbróður
Þórarins Kristjánssonar, eða
Bloga eins og hann var jafnan
nefndur, kom mér í hug þetta er-
indi.
Sannarlega finnst mér ekki of-
mælt þó ég leyfi mér að segja að
hann hafi getið sér góðan orðstír
á jörðu hér, svo mörgum kostum
búinn, sem hann var. Hógvær,
hreinlyndur, hjartahlýr, um-
hyggjusamur og dagfarsprúður og
vakti virðingu og væntumþykju
allra sem til hans þekktu. Hann
var einnig gæddur einstakri
kímnigáfu og hafði lag á að laða
fram bros og vekja kátínu meðal
samferðafólks jafnt í gráma hvers-
dagsleikans sem og á gleðistund-
um.
Með Bloga er horfin sú kynslóð
föðurættar minnar sem hann til-
heyrði, því hann var sá seinasti
fjögurra bræðra til að kveðja þenn-
an heim.
Þegar ég hugsa til baka þá ber
hæst í minningu minni um Bloga
þær stundir sem átti ég með hon-
um sem smástelpa á heimili hans,
ömmu og Tótu á Langholtsvegi.
Þá voru hans eigin böm af bams-
aldri og farin að fljúga úr hreiðr-
inu. Þær vom ófáar helgamar sem
ég dvaldi þama með þeim þrem
og þá taldi hann frændi minn það
ekki eftir sér að lesa fyrir mig eða
stytta mér stundir á ýmsan hátt.
Svo hlýddum við ævinlega á leikri-
tið sem var fastur liður í dagskrá
útvarpsins á laugardagskvöldum
þessara ára.
Ég efast um að hann hafi rennt
grun í hve veglegan minnisvarða
hann reysti sér í barnshuga mínum
á þessum árum. Ennfremur minn-
ist ég þess hve ólatur hann var
alla tíð að lesa fyrir ömmu, en hún
átti lengi við vanheilsu að stríða.
Hann fór ekki varhluta af sorg-
inni hann frændi minn því hann
mátti lifa það að sjá á eftir kom-
ungri eiginkonu og tveim dætrum
í blóma lífsins á vit skaparans, sem
var honum afar þungbært.
En hann átti því láni að fagna
að eignast lífsförunaut á ný. Fyrir
um það bil aldarfjórðungi síðan,
gekk hann að eiga eftirlifandi eig-
inkonu sína, Matthildi Þórðardótt-
ur. Hún hefur veitt honum mikla
lífsfyllingu og gleði svo hress og
glaðvær sem hún er. Síðari árin
var hún honum stoð og stytta er
heilsu hans tók að hraka og annað-
ist hann af mikilli fómfysi til
hinstu stundar.
Hann var mikill tónlistarunn-
andi hann Blogi frændi og lék
bæði á píanó og knéfiðlu. Þó ég
hafi varla haft mikið vit á, þá man
ég er hann æfði kammertónlist
með nokkrum félögum sínum, sem
ég kann ekki að nafngreina, það
þótti mér ofsalega flott.
Ekki fannst mér síður gaman
er hann og pabbi tóku lagið sam-
an, sem var því miður allt of sjald-
an.
Sem kunnugt er hafa böm hans
erft listhneigð hans sem og móður
sinnar og nú hafa barnabörn hans
fetað í fótspor þeirra og hasla sér
nú völl á sviði tónlistar og leiklist-
ar. Hefur það vafalaust glatt
hjarta frænda er sonarsonur hans
þreytti frumraun sína í hljómsveit-
arstjórn á nýafstaðinni listahátíð,
þar sem meðal annars var flutt
verk eftir son hans.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt
Bloga fyrir frænda, fengið að
kynnast honum og öllum hans
mannkostum og gæsku.
Fjölskylda mín og ég vottum
ástvinum hans öllum okkar dýpstu
samúð.
Blessuð sé minningin um góðan
dreng.
Anna Kristjánsdóttir
Þegar Þórarinn var borinn í
þennan heim á Seyðisfirði árið
1906 var sá staður á ýmsan hátt
merkilegur og sérstakur. Ritsím-
inn á Seyðisfirði var tekinn í notk-
un það ár, og augljóslega hlaut
sá atburður að marka sín spor í
sögu bæjarins og móta viðhorf
ungs fólks á staðnum í næstu
framtíð. Um þær mundir var Seyð-
isfjörður á ýmsan hátt mjög al-
þjóðlegur bær vegna tíðra skipa-
koma að utan og svo vegna ritsí-
mans. Algengt var, að notaðar
væru franskar kveðjur og ávarps-
orð, en kurteisisvenjur báru þess
merki, að Seyðisfjörður var ekki
einangraður afdalabær. Þetta er
það umhverfi, sem mótað hefur
bernsku Þórarins Kristjánssonar
og gefið honum það veganesti,
sem entist honum alla ævi.
Þórarinn var sonur Kristjáns
Kristjánssonar, héraðslæknis á
Seyðisfirði og konu hans, Kristínar
Þórarinsdóttur. Þau áttu indælt
menningarheimili og eignuðust
þau hjónin fjóra syni. Þeir voru
auk Þórarins, Kristján, Ragnar og
Gunnar, en þeir eru nú allir látn-
ir. Örlögin hafa hagað málum
þannig, að fjölskylda Þórarins eða
Bloja, eins og hann gjaman var
nefndur, tengdist fjölskyldu minni
á margvíslegan hátt í gegnum
tíðina. Þótt í einn tíma virtist sem
sambönd myndu rofna, kom ætíð
örlagavefurinn nýspunninn með
ný bönd. Þess vegna hef ég átt
þess kost að kynnast Bloja og fjöl-
skyldu hans frá fleiri en einu sjón-
arhomi.
Kristján, faðir Bloja, var skóla-
félagi og vinur afa míns heitins
Jónasar Kristjánssonar læknis og
var nafns hans margsinnis að góðu
getið svo ég mátti heyra í minni
bernsku. Bloji hóf störf við símrit-
un á Seyðisfirði sautján ára gam-
all, en fluttist síðan til Reykjavíkur
árið 1926 og hóf þá störf við Rits-
ímann í Reykjavík, en þar starfaði
hann alla tíð þar til að starfsævi
hans lauk. Á vinnustað var Bloji
annálaður sjentilmaður og vel lát-
inn af starfsfélögum
Bloji hóf búskap í Reykjavík og
kvæntist Öldu Möller leikkonu.
Þau hjónin eignuðust þijú börn,
Leif tónskáld, Kristínu Ónnu leik-
konu og Sigríði Ásdísi meina-
tækni. Kristín Anna lést á síðasta
ári. En hamingjan og sorgin eru
af sama meiði, og Bloji missti eig-
inkonu sína árið 1948, en þá voru
börnin, þau eldri, rétt á unglings-
aldri. Móðir Bloja, Kristín Þórar-
insdóttir, tók að sér heimilishald
hinnar vængbrotnu ijölskyldu
ásamt systur sinni, Þórunni, en
það stóð í um tuttugu ár. Móðir
mín og Alda Möller voru miklar
vinkonur og minnist ég ýmissa
atvika frá þessum tíma, en sem
barni risti skilningur minn ekki
djúpt.
Tónlist og aðrar fagrar listir
voru ætíð í hávegum hjá fjölskyldu
Bloja. Hann stundaði nám um
nokkurra ára skeið sem óregluleg-
ur nemandi í Tónlistarskólanum í
Reykjavík og lék á hnéfiðlu. Á
seinni árum greip hann oft til
hljóðfærisins. Tæpast þarf að
minnast á Öldu og börnin, sem
voru ogeru landskunnir listamenn.
Árið 1968 kvæntist Þórarinn
Matthildi Þórðardóttur, ekkju föð-
ur míns og stjúpu minni. Þau áttu
indælt heimili og gestrisni og hlý-
hugur ríkti í hvívetna, en mjög
gestkvæmt var þar yfirleitt. Mín
frásögn af síðustu tuttugu árum
Bloja er líklega nokkuð lituð af
okkar sameiginlega áhugamáli,
sem er laxveiði. Ofáar eru þær
ferðimar, sem við höfum farið til
glímu við fiskinn afturmjóa, sem
stiklar steina og fossa. En einmitt
þá kom vel í ljós hvem mann Bloji
hafði að geyma. Tillitssemin við
veiðifélaga og virðing fyrir dreng-
skap og heiðarlegum leikreglum
vom svo af bar. Það litla sem ég
kann í þeim efnum hef ég af hon-
um lært. Nýlega sá ég, að hengd
hefur verið upp mynd af honum á
skrifstofu Stangveiðifélags
Reykjavíkur. Árið 1969 var Bloji
gerður að heiðursfélaga Stanga-
veiðifélags Reykjavíkur.
Þórarinn hefur verið félagi í
Oddfellow-reglunni frá 1950. Við-
mót hans var alla tíð sérlega hlýtt
og kurteist og síst til þess fallið
að framkalla það, sem nefnt er
streita og flestir reyna að forðast
en með misjöfnum árangri. Þessi
eiginleiki hans átti sinn þátt í því,
að heimili hans og Matthildar konu
hans var eins gestkvæmt og raun
bar vitni, en auk þess einkenndist
það af miklum myndarskap.
Síðustu tvö árin hafa verið þeim
hjónum erfið eftir að heilsa Bloja
fór að gefa sig. En fram til hins
síðasta hélt hann sinni stillingu
og prúðmennsku.
Ég vil fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu minnar færa ekkju Þórar-
ins og börnum ásamt bamabörn-
um sem og öðrum nákomnum
hugheilar samúðarkveðjur. Bles-
suð sé minning góðs drengs.
Jónas Bjarnason
í dag, þriðjudaginn 23. ágúst,
verður kvaddur hinstu kveðju Þór-
arinn Kristjánsson fyrrverandi eft-
irlitsmaður með símritun við
ritsímann í Reykjavík.
Þórarinn fæddist á Seyðisfirði
26. október 1906. Hann hóf störf
hjá Landsímanum í heimabæ
sínum 1923, en til Reykjavíkur
fluttist hann 1926 og hóf störf við
ritsímann.
Þórarinn var tvíkvæntur. Fyrri
konu sína, Öldu Möller, missti
hann 1948. Þeim varð 3ja barna
auðið. Seinni kona hans er Matt-
hildur Þórðardóttir. Þau gengu í
hjónaband 7. desember 1968. í
langvarandi veikindum hefur
Matthildur verið hans stoð og
stytta.
Þórarinn var maður prúður og
hógvær í framkomu og hvers
manns hugljúfi. Við starfsfélagar
hans kunnum einnig vel að meta
létta gamansemi hans. Sem starfs-
maður reyndist hann vera bæði
vandvirkur og ábyggilegur.
Við leiðarlok kveðjum við hann
með söknuði og óskum honum
velfarnaðar á nýjum vegum guðs
um geim.
Eiginkonu hans, börnum og fjöl-
skyldu vottum við innilega samúð.
Fh. samstarfsmanna.
Jónas Guðmundsson
Ólafur Eyjólfsson
UlfFtlUII
KOSTUR FYRIR ÞIG
lafót
1.995.'
1.290.'
995.-
KAUPFELÖGIN UM LAND ALLT!