Morgunblaðið - 16.12.1993, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. DESEMBER 1993
n.lla framkomu ömmu. Hún fetaði í
fótspor Krists. Þannig kynntist hún
auðmýkt, hlýðni, fyrirgefningu og
kærieika. Hún leitaðist við að breyta
samkvæmt vilja Guðs um hið góða,
fagra og fullkomna í öllu sínu lífi.
Kristur hefur heitið því að sá sem
fylgir honum hér á jörð, óskum hans
og boðorðum, muni þegar þar að
kemur fylgja honum til himna og
ganga við hlið hans. Því veit ég að
amma gengur nú í ljósi Krists og er
umvafin kærleika hans og náð.
Amma forðaðist allt illt í hvaða
mynd sem var. Hún leitaðist við að
gjöra rétt, ástunda kærleika og fram-
ganga í lítillæti frammi fýrir heilög-
um Guði. Hún var hógvær og af
hjarta lítillát, og mat aðra meira en
sjálfa sig. Eigingirni eða hégóma-
girnd var ekki til í henni. Hún leitað-
ist ætíð við að vera fyrri til að veita
öðrum virðingu. Hún hugði ekki að
eigin hag heldur að hag annarra:
eiginmanns og barna, og loks
tengdabarna, barnabama og annarra
afkomenda og vina. Hún var í stöð-
ugri fyrirbæn fyrir öllum sínum, oft
heilu næturnar. Hún var ákaflega
gestrisin og tók í kærleika á móti
gestum sínum. Hún vildi allt fyrir
þá gera svo að þeim mætti líða vel.
Hún var fljót til að heyra, sein til
að tala, sein til reiði. Hún var ákaf-
lega varkár í tali um aðra og aldrei
heyrði ég hana lastmæla nokkrum
manni. Hún lét sér hvorki háðsyrði
né niðrandi orð um munn fara og
umbar ekki slíkt í návist sinni. Hún
var langlynd við alla og þolinmóð.
Aldrei vissi ég til að amma lenti í
deilum við nokkurn mann. Hún var
ákaflega friðsöm og friðelsk kona,
ástundaði frið og keppti eftir honum.
Hún leitaðist við af fremsta megni
að baka sér ekki óvild nokkurs manns
og forðast allar deilur. Hún var frið-
flytjandi alls staðar þar sem hún
kom.
Steinunn amma gekk á hinum
mjóa vegi dyggðarinnar og hefur
þegar gengið inn um þrönga hliðið,
sem liggur að ljóssins ríki. Hún lifði
í vitund um hina komandi dýrð sem
hún vissi að var henni búin. Hún var
glöð í voninni um það sem beið henn-
ar á himnum. Þessi lágvaxna kona,
sem tók lífið svo alvarlega og vand-
aði sig við að lifa því, tók ögun lífs-
ins með þolgæði og æðruleysi og var
okkur afkomendum sínum sönn fyrir-
mynd í orði og verki. Guð blessi minn-
ingu þessarar perlu sem Steinunn
Jakobína Guðmundsdóttir var. Megi
minning hennar lifa um ókomin ár.
Sigríður Halldórsdóttir,
Akureyri.
Nú er hún amma mín búin að
kveðja, tæplega 97 ára gömul, og
því langar mig að minnast hennar i
fáeinum orðum.
Amma bjó um fimm ára skeið hjá
okkur mömmu í Vesturberginu og
þrátt fyrir háan aldur var hún hress
og minnug. Við nöfnurnar urðum
brátt góðar vinkonur og styttum
hvor annarri stundir með því að spila
á spil og spjalla saman. Amma mín
var mikill viskubrunnur, hún kunni
feiknin öll af sögum, ljóðum og vísum
og hafði einnig gaman af því að yrkja
sjálf. Hún átti það til að koma með
eina og eina stöku um eitthvað sem
ég var að gera þá stundina og höfð-
um við báðar gaman af.
Eins og einatt er með þá sem
hafa nóg að gera allt sitt líf, þá
þurfti hún amma alltaf að hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Hún las mikið,
saumaði út meðan hún var enn fær
um það og dundaði sér við að leggja
kapal. Það var alltaf gott að koma
inn til ömmu í litla herbergið henn-
ar. Það var eitthvað svo hlýtt og
notalegt hjá henni og svo gott and-
rúmsloft, enda leitaði ég þangað oft.
Amma var mörgum kostum gædd
og einn var sá að hún var ákaflega
jafnlynd. Ég minnist hennar ekki
öðruvísi en í góðu skapi og alltaf tók
hún á móti manni með sama vin-
gjamleikanum og hlýjunni.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast þessari merku,
gömlu konu og hafa gengið í gegnum
unglingsárin með hana við hlið mér.
Þannig fékk ég að njóta þeirra góðu
áhrifa sem hún hafði á alla í kringum
sig. Ég mun alltaf varðveita minning-
una um ömmu mína og þær frjöl-
mörgu góðu stundir sem við áttum
saman.
Guð blessi minningu elsku ömmu
minnar.
Steinunn Kr. Zóph.
Stefán Krisijáns
son - Minning
Fæddur 6. maí 1932
Dáinn 11. desember 1993
Okkur langar í örfáum orðum
að kveðja góðan samferðamann.
Stefán var giftur móðursystur okk-
ar Kristínu. Fjölskyldur okkar
Stebba og Stínu bjuggu í sama
húsi þegar við vorum börn og stóð
þeirra heimili okkur alltaf opið í þá
daga og æ síðan. Alltaf fengum við
jafn hlýjar móttökur og ekkert síður
hjá Stebba, sem var sérlega geðgóð-
ur og glaðlyndur maður og alltaf til
í smá sprell.
Stefán var góður harmonikuleik-
ari og lék á böllum í mörg ár. Það
voru góðar stundir er maður var
einhvers staðar nálægt Stebba, þeg-
ar hann var að æfa sig á nikkuna.
Stundum spurðum við: Kanntu lag-
ið sem byijar svona? Og rauluðum
nokkra tóna einhvers staðar úr lag-
inu og éftir smástund var lagið
komið.
Stebbi og Stína höfðu unun af
ferðalögum og ferðuðust mikið hér
innanlands. Þau gengu líka mikið
og á ein undirrituð ljúfar minningar
úr sinni fyrstu gönguferð, sem far-
in var með þeim og fleirum upp á
Skjaldbreið, forðum daga.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Elsku Stína, Gústi og Bára, ykk-
ar missir er mikill, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Anna Sigríður og Esther.
Elsku pabbi minn.
Það er erfitt að trúa því og sætta
sig við að þú sért farinn frá okkur.
En ég veit að þú ert kominn á æðra
tilverustig þar sem þú hefur fengið
lækningu á þínum sjúkdómi sem
háði þér um árabil. Þar færðu að
hitta Ágústu móður þína sem þér
þótti svo vænt um og dóttur sem
aldrei leit dagsins ljós í þessu lífi.
Nú færðu líka að gera það sem þér
þótti skemmtilegast en það var að
spila á harmonikuna og hlusta á
tónlist.
Við vissum að uppskurðurinn sem
þú þurftir fara í fyrir nokkrum vik-
um var upp á líf og dauða. Hann
gekk svo vel og batinn kom hægt
og sígandi. Þú varst einstaklega
duglegur að gera allt sem þú gast
til að endurheimta þinn fyrri styrk
og útlitið var gott. Mamma annaðist
þig líka eins og sjáaldur auga síns.
Betri umönnun var ekki hægt að
hugsa sér. Þið voruð sem eitt, svo
samrýnd voruð þið. Það var alveg
sama hvað þið tókuð ykkur fyrir
hendur, þið voruð alltaf samtaka.
Skyndilega ertu tekinn frá okkur
þegar síst varir. Ég vissi ekki að
hægt væri að gráta svona sárt,
svona lengi. Söknuðurinn er svo
ótrúlega sár. Okkar samband var
líka frá fyrstu tíð alltaf einstaklega
náið. Enginn faðir getur verið betri
við sitt eigið barn en þú varst við
mig, pabbi, þó að ég væri ekki þín
eigin dóttir. Það þurfti ekki að við-
hafa nein orð, snerting, augnatillit,
það var nóg. Þú varst alltaf svo
góður og blíður, umhyggjusamur
og þolinmóður. Alltaf í góðu skapi.
Aldrei nokkurn tímann kom frá þér
styggðaryrði. Aldrei varstu þreyttur
á því að keyra og sækja mig af
æfingunum sem ég stundaði þó um
árabil. Þolinmæði var eiginleiki sem
þú áttir nóg af. Það er svo margt
sem ég gæti rifjað upp, en ég ætla
að gera það með sjálfri mér. Þér
fannst óþarfi að láta hrósa þér, þér
fannst sjálfsagt að gera allt sem
þú gast fyrir hvem sam var.
Ég veit að það er kominn tími
fyrir aðra að njóta góðmennsku
þinnar og allra þinna ótal kosta.
Þú lagðir áherslu á það að við skyld-
um halda áfram að lifa okkar lífi
hvað sem fyrir kæmi og það ætla
ég að gera eins og mamma og Gústi
bróðir.
Þakka þér fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir okkur og öll árin sem við
fengum að hafa þig hjá okkur.
Eg veit að við eigum eftir að hitt-
ast aftur.
Bára.
Nú mótar vetrarandi umhverfið
og aðeins finnast döpur hélublóm.
Við kveðjum dreng, sem lagði góðu lið
og lífið gæddi björtum, fögrum hljóm.
(J.B.)
Sjaldan hefur skammdegið orðið
mér jafn svart fyrir augum og síð-
asta laugardag þegar mér barst
andlátsfregn Stefáns Kristjánsson-
ar. Ég hafði þó í 17 ár borið ugg í
brjósti um líf og heilsu Stefáns, en
árið 1977 varð hann fyrir alvarlegu
hjartaáfalli, sem aldrei greri um
heilt. Með ótrúlegum hetjuskap reis
hann upp úr þeim veikindum og
hélt áfram að lifa lífinu eins og
ekkert hefði í skorist. Ásamt konu
sinni Kristínu Ólafsdóttur hjúkrun-
arkonu, sem vakti yfir heill hans
og heilsu, ferðaðist hann hvert sum-
ar. Þau nýttu ferðirnar innanlands
bæði til að byggja upp heilsu Stef-
áns og að njóta þess unaðar sem
íslensk náttúra af auðlegð sinni veit-
ir. Þó hlaut að koma að því að þessi
sólskinsbörn héldu á vit sólarlanda,
en þar veiktist Kristín illa fyrir
' nokkrum árum og síðan barist við
skerta heilsu. Ég get ekki sleppt
að minnast á harmonikuleik Stef-
áns, sem um árabil lék á dansleik-
um. Það er mér í fersku mihni hve
einstaklega vel og líflega hann spil-
aði. En af nær óskiljanlegri hlé-
drægni fékkst hann ekki til að koma
fram í útvarpsþáttum mínum, né
gera alvarlegar tilraunir til að leika
á hljómplötu. Hann saknaði fyrri
krafts en ákafinn var samur og í
t Móðir mín, SVAVA MAGNÚSDÓTTIR, Hafnargötu 65, Keflavík, lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur 14. desember. Fyrir hönd aðstandenda, Judy Westley.

t EINAR GEORG PETERSEN frá Kleif, andaðist 8. desember slíðastliðinn í Dalbæ, Dalvík. Jarðsett verður frá Stærri-Árskógskirkju föstudaginn 17. desem- ber kl. 14.00. Fyrir hönd fjarstaddra ættingja, Sveinn Jónsson.
61
byrjun þessa árs hóf hann nám hjá
Braga Hlíðberg og hugðist stunda
það áfram.
Ekki trúi ég öðru, en öllum þeim
sem kynntust Stefáni Kristjánssyni
hafí af þeim kynnum hlotnast sönn
og mannbætandi reynsla. Ég kveð
með þessum fátæklegu línum þann
mann, sem mér hefur á fullorðinsár-
um þótt vænst um og metið svo
mikils í leik og starfi í nær fjóra
áratugi. Kristínu, Ágústi og Báru
sendi ég og fjölskylda mín innilegar
samúðarkveðjur.
Högni Jónsson.
„Þá kemur mér hann í hug er ég
heyri góðs manns getið,“ er haft
eftir Jóni helga Ögmundarsyni um
fóstra hans, Isleif biskup Gissurar-
son. Þau orð leita fyrst á huga minn
þegar ég minnist Stefáns Kristjáns-
sonar mágs míns sem andaðist að-
faranótt síðastliðins laugardags og
borinn er til grafar í dag. Betri
manni og vammlausari hef ég aldrei
kynnst enda sagði ein frænka mín
um hann látinn: „Hann stráði perl-
um á veg sinn hvar sem hann fór.“
Stefán fæddist á Hrófá í Stein-
grímsfírði 6. maí 1932, einn þriggja
sona Ágústu L. Jónsdóttur og Krist-
jáns Eyjólfssonar. Hinir synimir
voru Þórhallur sem látinn er fyrir
alllöngu og Ragnar sem á heima á
Hólmavík. Ágústa móðir þeirra
bræðra lést í ágúst 1967, en Krist-
ján lifir enn, kominn hátt á tíræðis-
aldur.
Þegar Stefán var nálægt ferm-
ingaraldri fluttist fjölskylda hans til
Hólmavíkur og hélt þaðan suður
1959. Hann var fyrst um tíma í
Grindavík, en fluttist eftir skamma
hríð til Reykjavíkur þar sem hann
hóf skósmíðanám. Hann rak síðan
um skeið skóvinnustofu í Kópavogi
og síðar í Reykjavík, en hóf störf
hjá Rafveitu Reykjavíkur í janúar
1967 og gegndi þeim síðan meðan
heilsa hans leyfði.
Konuefni sínú, Kristínu Ólafs-
dóttur hjúkrunarfræðingi, kynntist
hann vorið 1960 og gengu þau í
hjónaband 24. júlí 1965. Kristín
átti dóttur, Báru, sem var fjögurra
ára þegar Stefán og Kristín kynnt-
ust og gekk hann henni þegar í
föðurstað af þeim kærleika og alúð
sem aldrei bar skugga á. Bára gift-
ist síðar Eiríki Haraldssyni húsa-
smíðameistara og eignuðust þau tvö
börn, Önnu og Gunnar, sem að sjálf-
sögðu litu á Stefán sem afa sinn
og unnu honum heitt.
Stefán og Kristín eignuðust dótt-<
ur 1966, en misstu hana. í október
1968 fæddist þeim sonur, Ágúst,
sem er nú við menntaskólanám og
starfar jafnhliða því.
Hjónaband þeirra Stefáns og
Kristínar var með afbrigðum far-
sælt. Þau voru svo samrýnd að eftir-
tekt vakti og áhugamál þeirra féllu
mjög í sama farveg. Þau höfðu yndi
af útivist og gönguferðum og fóru
víða um landið. Um nágrenni
Reykjavíkur áttu þau marga göngu-
ferðina og mátti segja að þau þekktu
þar hvern stein og þúfu. Síðustu
gönguferð sína fóru þau í Búrfells-
gjá í september sl., í blíðskapar-
veðri, logni og sólskini, og nutu til
fulls þeirrar fegurðar sem útivist í
heillandi umhverfí á besta að bjóða.
Dans iðkuðu þau saman og náðu
mikilli leikni í honum enda bæði
létt á fæti og samstiga þegar sem
annars staðar.
Stefán hafði næmt eyra fyrir tón-
list og hóf að leika á harmoniku
innan við tvítugt. Var hann eini
harmonikuleikarinn í fæðingarsveit
sinni og lék mikið fyrir dansi þar
og eftir að hann fluttist hingað suð-
ur, ýmist einn eða með öðrum.
Högni Jónsson harmonikuleikari,
náinn vinur hans, sagði Stefán hafa
náð mikilli leikni á þetta hljóðfæri
og hefði blíðlyndi hans og mildi ein-
kennt leik hans.
Stefán veiktist af kransæðastíflu
í janúar 1977 og var honum ekki
hugað líf í þijá sólarhringa. Samt
náði hann sér en heilsa hans var
viðkvæm ævinlega síðan.
í októberlok sl. vor var svo kom-
ið að ekki var lengur hægt að fresta
aðgerð. Var hún gerð 1. nóvember
og virtist hafa tekist vel þótt hún
væri mikil og hættuleg. Hann komst
á fætur og fór heim og gættu hann
og kona hans þess að hann fengi
næga en létt hreyfíngu. Rómaði
hann mjög þá frábæru umönnun
sem hann hefði notið á hjartaskurð-
deild Landspítalans og gjörgæslu-
deild hans, svo og alla þá læknis-
hjálp sem honum hefði verið veitt.
Er aðstandendum hans ljúft að flytja
því fólki öllu þakkir hans. Ennfrem-
ur þakkar ekkja hans vinnufélögum
hans þá samúð og hlýju sem þeir
hafa sýnt henni í sorg hennar.
Það er ávallt sárt þegar kær vin-
ur okkar hverfur yfir landamærin
inn á landið ókunna og því sárara
sem sá vinur var betri og okkur
kærari. Vinur sem öllum tók með
brosi og hjartahlýju, aldrei mælti
styggðarorð til nokkurs manns og
niðraði aldrei neinum. Vinur sem
aldrei tranaði sér fram, en vildi
gjarnan vera með góðu fólki, frekar
hlédrægur og ávallt mildur og bros-
hýr, eins og hann biði færis að láta
gott af sér leiða. Þá fyrst, þegar
slíkur maður hverfur úr hópnum,
fínnum við hversu mikils virði hann
var okkur og hversu erfitt er að
skipa sæti hans með sóma.
Ékkju hans, börnum, tengdasyni
og barnabörnum vottum við dýpstu
samúð okkar og um leið og við tök-
um þátt í harmi þeirra þökkum við
Guði fyrir þær stundir sem við áttum
með honum. Blessuð sé minning
hans.
Torfi Ólafsson.
t
Móðir okkar
ANNA GUNNLAUGSDÓTTIR,
lést í sjúkrahúsinu á Hvammstanga mánudaginn 13. desember.
Ástbjörg Ögmundsdóttir,
Bergþóra Ögmundsdóttir.
t
Ástkær móðir okkar-rtengdamóðir og amma,
HALLA HERMÓÐSDÓTTIR,
Strandaseli 8,
sem andaðist á heimili sínu mánudaginn 13. desember, verður
jarðsungin frá Seljakirkju föstudaginn 17. desember kl. 13.30.
Hermann Þór Jónsson, Ástríftur Steinólfsdóttir,
Kristján Karl Gunnarsson,
Ingibjörg Gunnarsdóttir, Sigurður Hjartarson
og barnabörn.