Morgunblaðið - 16.12.1993, Blaðsíða 68

68
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. DESEMBER 1993
COSPER
HÖGNI HREKKVlSI
BRÉF TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Jónínu Olesen svarað
Frá Kristínu Ottesen:
KÆRA Jónína Olesen. Mig langar
að svara nokkrum orðum bréfi þínu
í Morgunblaðinu miðvikudaginn 8.
desember þar sem þú höfðar til okk-
ar foreldra og biður okkur um að
vera vakandi yfir því hvar börnin
okkar æfa og markmið með þjálfun-
inni.
Sonur minn er annar þessara
drengja sem mest hefur verið sýnt
af í sjónvarpinu og ég leyfði honum
að taka þátt í þessari keppni og tel
að hann hafí frekar haft gott af því
en hitt. Og nú skal ég segja þér sög-
una alveg eins og hún er. Sonur
minn, sem er fæddur 28. desember
'80, byijaði að æfa karate í septemb-
erlok 1988 og sína fyrstu gráðu fékk
hann 14. desember 1988, þá sjö ára
gamall. Síðan hefur hann stundað
karate samviskusamlega, hann er
búinn að fara í æfingabúðir til Skot-
lands og hann hefur tekið þátt í
mörgum mótum, og núna síðastliðið
vor tók hann 4 KYU eða ijólublátt
belti og reyndi við það brúna en
mistókst og það tel ég vera stærstu
mistökin sem þjálfarar hans gerðu
að leyfa honum það því að hann var
Frá íslandsbanka:
í GREIN sem birtist í Velvakanda
18. nóvember sl. greinir Óli frá sam-
skiptum sínum við íslandsbanka og
VÍS vegna greiðslu á tryggingu er
hann taldi sig hafa greitt í útibúi
íslandsbanka á Suðurlandsbraut 30.
Óli framvísaði kvittun með greiðsl-
ustimpli dagsettum hinn 7. júní 1993,
en greiðslan barst ekki til VIS.
Málsatvik voru eftirfarandi: Óli
kom í bankann 7. júní til að greiða
nokkra gíróseðla. Vegna mistaka fór
gíróseðill frá VÍS að upphæð 2.350
kr. ekki í gegnum lesarann hjá gjald-
kera og upphæðin því ekki tekin af
reikningi Óla. Við lok afgreiðslu
stimplar gjaldkeri alla gíróseðlana
og þar á meðal þann sem ekki fór í
lesarann. Óli uppgötvar mistökin
þegar hann fær ítrekun frá VÍS, um
að hann skuldi enn tiygginguna.
Hann talar við VÍS og að sjálfsögðu
benda þeir á bankann, þar sem
greiðslan hafði ekki borist peim. Óli
kemur enn í bankann og talar við
gjaldkera. Sá segist munu leiðrétta
mistökin, en það ferst fyrir. Þá talar
engan veginn búinn að ná þeirri þjálf-
un sem þurfti til að ná því. Ekki
minnist ég þess að þjálfarar hans
hafí stutt við bakið á honum eða
hringt til að hressa hann við þegar
það mistókst.
Kæra Jónína, mér þótti því súrt
er þú sagðir í bréfí þínu: „Þarna
voru hvorki karate- né júdómenn.
Þama voru ungir drengir að slást
mjög ómeðvitað." Eg er búin að eyða
stórfé í að kaupa þjálfun fyrir bamið
mitt í karate undanfarin ár. Ef
tveggja mánaða þjálfun í annarri
bardagalist tekur yfir það sem hann
hefur lært í karate undanfarin ár,
er þá ekki eitthvað að hjá ykkur
karatemönnum?
Þú talar um íslandsmeistaramótið,
reglur, aldur og aga. Eg get sagt
þér að ég man ennþá eftir fyrsta
mótinu sem sonur minn keppti á, þá
langt undir 12 ára aldri og alls ekki
búinn að æfa í einhver ár, ég man
reyndar ekki hvort það var íslands-
meistaramót eða eitthvað annað.
Þetta fyrsta mót mitt var skelfilegt
ég var með tárin í augunum allan
tímann og loksins þegar kom að syni
mínum að keppa í kumate þá fyrst
Óli við yfirstjórn útibúsins og mistök-
in vom leiðrétt.
Það var alltaf ljóst að málsatvik
öll voru tilkomin vegna mistaka í
bankanum. Fyrir rúmum tveimur
mánuðum var vátryggingin greidd,
Óli beðinn afsökunar og taldi bank-
inn að þar með væri málinu lokið.
Mannleg mistök geta alltaf átt sér
stað, en sem betur fer heyra atvik
sem þessi til algerra undantekninga.
Mistök eru erfið þeim sem verða fyr-
ir þeim og einnig þeim starfsmönnum
sem gera þau. I máli þessu hefur
VÍS einnig orðið fyrir óþægindum,
þó þar hafi í öllum atriðum verið
bmgðist eðlilega við. Greiðslan barst
ekki og hafði í raun aldrei farið út
af reikningi greiðanda.
Gerðar hafa verið ráðstafanir til
þess að mistök þessi geti ekki end-
urtekið sig og enn er ðli S. Runólfs-
son beðinn afsökunar.
SVEINN H. SKÚLASON,
útibússtjóri,
íslandsbanka,
Suðurlandsbraut 30,
Reykjavík.
hmndu tárin þegar andstæðingur
hans fékk að sparka og beija í and-
lit hans og vinna. Þetta var alls ekki
sú sýn sem ég hafði séð á æfingum
og því miður ekki heldur farið eftir
þeim" reglum sem okkur hafði verið
tjáð að ætti að fara eftir. Þá þurfti
ég sem foreldri virkilega að setjast
niður og endurskoða málið hvort það
væri þetta sem ég vildi að hann lærði.
Eftir langa íhugun varð það ofaná
að ég taldi að æfingamar gerðu hon-
um gott og þetta væri eitt af því sem
fylgdi því að taka þátt í mótum. Síð-
an þetta var hef ég farið á nokkur
karate-mót og alltaf verið jafn hissa
á hvað dómarar missa keppnina út
í tóma vitleysu. Sérstaklega man ég
eftir móti þar sem var svo hart bar-
ist og svo mikið blóð og slys að það
þurfti að stöðva keppni og kalla dóm-
ara saman og biðja þá um að dæma
eftir reglunum.
Ég ætla ekki að fara að meta það
hvort Guðni í Colob eigi að vera með
10. dan eða ekki, ég hef ekki vit á
því, en á meðan hann getur boðið
upp á svipaðar æfingar og ég horfði
á hjá syni mínum meðan hann stund-
aði karate, helmingi fleiri æfingar á
lægra verði en ég borgaði fyrir hann
á meðan hann stundaði karate, þá
að sjálfsögðu styð ég það. Ég tel að
Guðni hafi lagt sig sérstaklega fram
við að vera vinur og félagi strák-
anna, sem mér finnst mjög mikil-
vægt fyrir svo unga drengi, og það
er meira en sonur minn gat fengið
hjá sínu karatefélagi.
Kannski voru það mistök að leyfa
þeim að keppa eingöngu vegna þess
að þeir voru búnir að æfa svo stutt-
an tíma, en að ári liðnu ættu þessir
strákar að vera komnir í það góða
þjálfun að vera orðnir keppnishæfir.
Kæra Jónína, ég vona svo sannar-
lega að þið hjá Karatefélagi Reykja-
víkur, KSÍ og öllum þeim karatefé-
lögum sem starfrækt eru setjist nú
niður og endurskoðið ykkar mál, því
þar held ég að sé víða pottur brot-
inn. Því ef þið sinnið ekki þeirri fé-
lagslegu- og einstaklingsskyldu sem
hver einstaklingur óskar eftir þá fer
hann auðvitað eittvað annað. Ef ykk-
ur tekst að loka hjá Colob lenda
þessir strákar bara annars staðar en
hugsanlega ekki hjá ykkur aftur
vegna þess að þið brugðust þeim.
Virðingarfyllst,
KRISTÍN OTTESEN,
Skálaheiði 1,
Kópavogi.
Svar til Ola Runólfssonar
„. .HB(S ER USTI VFIR HVAS> KETTIR VlLTA OG
HVAO EK-Kl ••• "
Víkveiji skrifar
Margir hafa orðið til að benda á
það að starfsemi og starfsár
skólakerfisins í landinu sé eitt þeirra
fjölmörgu atriða í íslensku þjóðfélagi
sem ekki hafí breyst í takt við þau
stakkaskipti sem orðið hafa í at-
vinnu- og fyölskyldulífi þjóðarinnar
undanfarna áratugi. Fyrir um þijátíu
árum unnu um 20% kvenna utan
heimilis, í dag eru um 20% heima-
vinnandi. Án þessarar þróunar hefði
sú breyting sem orðið hefur í efna-
hag og lífsgæðum þjóðarinnar ekki
getað orðið að veruleika og Víkveiji
hefur heyrt hagfræðing halda því
fram að enginn einstakur þáttur eigi
jafnstóran þátt í hagvexti hér á landi
undanfarna áratugi og aukin at-
vinnuþátttaka kvenna. En þrátt fyrir
að íslenska kjamafjölskyldan búi nú
í þéttbýli og eigi sér tvær fyrirvinnur
virðist allt skólastarf í landinu mið-
ast þarfir fjölskyldunnar á Síðasta
bænum í dalnum sem þurfti á því
að halda öllu öðru fremur að börnin
gætu lagt lið við sauðburð á vorin,
heyskap á sumrin og göngur og leit-
ir á haustin.
XXX
Víkveiji hefur fyrir satt að
kennsla í einum grunnskóla
borgarinnar hafi verið felld niður að
mestu eða öllu leyti í þijá daga í
byijun desembermánaðar til þess að
kennarar gætu bmgðið sér til Amst-
erdam til að sækja námskeið og ráð-
stefnu. Þetta var hægt með því að
bæta tveimur svokölluðum starfs-
dögum við fullveldisdaginn 1. desem-
ber sem kennarar halda hátíðlegri
en aðrir landsmenn — rétt eins og
öskudag. Meðan kennararnir endur-
menntuðust í útlandinu (og drýgðu
vonandi lágu launin með hagstæðum
jólainnkaupum í leiðinni) þurftu for-
eldrar nokkur hundruð reykvískra
skólabarna að ráða fram úr því hvort
heldur þeir ættu að vanrækja starf
sitt eða börnin til þess að leysa vand-
ann og mæta þeirri röskun sem af
þessu hlaust.
Iathyglisverðri grein í Morgunblað-
inu á þriðjudag ræðir Guðrún
Theódórsdóttir um þann vanda sem
eilífir starfsdagar og skólafrí valda
fjölskyldum skólabama og þá einkum
mæðram þeirra. Guðrún færir rök að
því að líklega sé þama að finna að
hluta til skýringuna á því hve konur
hafa átt erfitt uppdráttar á vinnu-
markaði og eiga langt í land með að
vera jafnokar karla í launamálum. I
greininni segir: „Hvemig starfskraft-
ur er það sem tekur sér frí frá vinnu
8 daga á ári vegna starfsdaga, 7
daga vegna jólafrís, 2 daga vegna
1. des og öskudags og 4 daga vegna
páskafrís? Þetta era 21 dagur fyrir
utan frí vegna veikinda bama eða
foreldranna sjálfra. Auk þess er ætl-
ast til að foreldrar yngstu bamanna
mæti til að fara með þeim í læknis-
skoðun í skólanum og til tannlæknis
í skólanum. Já, hvemig starfskraftur?
Líklega fyrrverandi starfskraftur því
þetta er auðvitað hvergi liðið á vinnu-
markaði."