Morgunblaðið - 16.04.1997, Qupperneq 40

40 MIÐVIKUDAGUR 16. APRÍL 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og sonur,
INGVAR BJÖRNSSON
lögmaður,
Skeljagranda 4,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnar-
firði föstudaginn 18. apríl kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
heimahjúkrun Krabbameinsfélagsins.
Kolbrún Baldvinsdóttir,
Margrét Ursula Ingvarsdóttir,
Björn Ólafur Ingvarsson,
Sigurlína Valgerður Ingvarsdóttir,
Margrét Þorsteinsdóttir, Björn Ingvarsson.
t
Elskuleg systir okkar,
ÞORBJÖRG LÝÐSDÓTTIR,
Holtsgötu 14,
lést á öldrunardeild Landakots 5. apríl.
Jarðarför hennar hefur farið fram.
Sérstakar þakkir til starfsfólks öldrunardeildar
Landakots fyrir hlýhug og góða umönnun.
Kristján Lýðsson,
Margrét Lýðsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, tengdasonar,
bróður og afa,
EINARS TH. HALLGRÍMSSONAR,
Fífumóa 3,
Njarðvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalarheimili
Sjálfsbjargar, Hátúni 12.
Valgerður Helgadóttir,
Elín B. Einarsdóttir, Ómar Kristjánsson,
Laufey Einarsdóttir, Magnús G. Jónsson,
Ólöf Einarsdóttir, Guðjón Skúlason,
Ólöf Bjarnadóttir,
systkini og barnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför
SIGVALDA PÁLS ÞORLEIFSSONAR
útgerðarmanns,
Ólafsfirði.
Sigríður Gunnlaugsdóttir,
Gunnar Sigvaldason, Bára Finnsdóttir,
Egill Sigvaldason, Sigrún Ásgrímsdóttir,
Þorleifur Rúnar Sigvaldason, Aðalheiður Jóhannsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir vandamenn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur samúð, hlýhug og stuðning við
fráfall og útför
BRYNJÓLFS BRAGA JÓNSSONAR
fyrrverandi leigubílstjóra,
Vanabyggð 3,
Akureyri.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á C-gangi dvalarheimilisins Hlíðar fyrir
góða umönnun og hlýju.
Guðrún Sigurbjörnsdóttir,
Björg Brynjólfsdóttir, Ásmundur Jón Jónsson,
Geirlaug M. Brynjólfsdóttir, Amór Arnórsson,
Sigrún Brynjóifsdóttir, Ásgrímur Þór Benjamínsson,
Hrefna Brynjólfsdóttir, Þorvaldur f. Þorvaldsson
og barnabörn.
ANTONY LEIFUR
ESTCOURT
BOUCHER
+ Antony Lelfur
Estcourt Bouc-
her fæddist í Eal-
ing, London, Eng-
landi 8. maí 1954.
Hann lést af slysför-
um á Gíbraltar 5.
apríl síðastliðinn.
Antony var sonur
hjónanna Alan
Estcourt Boucher,
prófessors við Há-
skóla Islands og Ás-
laugar Þórarins-
dóttur Boucher.
Antony kvæntist
Angelu Pagano frá
Edinborg, Skotlandi, 3. septem-
ber 1976, þau hjónin eignuðust
tvö börn, Peter
Alan, f. 13.2. 1978,
og Kathrine Joan,
f. 4.6. 1980.
Antony vann
nokkur ár hjá
franska sendiráð-
inu en flutti síðan
til Gíbraltar þar
sem hann rak sitt
eigið fyrirtæki.
Utför Antonys
fór fram á Gíbralt-
ar 10. apríl. Minn-
ingarathöfn um
Antony verður í
dag í Kristskirkju,
Landakoti, og hefst athöfnin
klukkan 18.
Svanir fljúga hratt til heiða,
huga minn til fjalla seiða.
Vill mér nokkur götu greiða?
Glóir sól um höf og lönd.
Viltu ekki, löngun, leiða
litla bamið þér við hönd?
Nú fínn ég vorsins heiði í hjarta.
Horfín, dáin nóttin svarta.
Ótal drauma blíða, bjarta
barstu, vorsól, inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
Hillir uppi öldufalda.
Austurleiðir vil ég halda.
Seztu, æskuvon, til valda,
vorsins bláa himni lík.
Ég á öllum gott að gjalda,
gieði mín er djúp og rik.
(Stefán frá Hvitadal).
Mér koma í huga þessar ljóðlínur
úr kvæði Stefáns frá Hvítadal er
ég frétti um ótímabært andlát góðs
vinar sém dó í bílslysi á Spáni að-
faranótt 6. apríl sl. langt um aldur
fram. Það er sjálfsagt endalaust
hægt að velta sér upp úr því hver
tilgangurinn sé með tilveru okkar
í þessari jarðvist. Að fæðast og
deyja er hlutur sem við öll gerum
okkur grein fyrir, en erum sjaldn-
ast tilbúin þegar kallið kemur. An-
tony var einn af þeirn sem lifðu
stutt, en lifðu hratt. Ég hitti hann
síðast þegar faðir hans dó í byijun
ársins 1996 og ekki óraði mig fyrir
að það yrði í síðasta sinn sem við
hittumst. Það gladdi mig hve hann
var ánægður, og lífið virtist vera
að snúast honum í hag.
Ég kynntist Antony á heimili
foreldra hans Áslaugar og Alans á
Tjarnargötunni í Reykjavík, en
kynni mín af fjölskyldunni hófust
þegar ég hóf nám í Söngskólanum
í Reykjavík, og kynntist Alice, syst-
ur Ántonys, en hún hefur verið ein
af mínum bestu vinkonum síðan,
og ég verið hálfgerður heimiliskött-
ur í Tjamargötunni frá þeim tíma.
Antony var sonur vorsins. Það
er sá tími þegar lífið kviknar, far-
fuglarnir sækja landið heim og okk-
ur eykst bjartsýni til orða og at-
hafna. Hann fæddist að vori, og
persónuleiki hans var sem mótaður
inn í þá árstíð. Hann var mjög hug-
myndaríkur og sá alltaf betri tíma
framundan. Hann fékk svo margar
góðar hugmyndir og trúði ávallt að
þær yrðu að veruleika, sumt gekk
vel, annað ekki, eins og gengur og
gerist í þessu lífi.
Hann lifði drauma sína og var
óragur að fylgja þeim eftir og færa
þær fórnir sem þeir kröfðust. Hann
var maður næmra tilfinninga sem
öllum vildi gott, en skynjaði stund-
um ekki hinn kalda heim þar sem
hlutirnir gerast ekki alltaf eins og
þeim er ætlað.
JÓN
HALLDÓRSSON
+ Jón Halldórsson fæddist á
Stórólfshvoli í Hvolhreppi í
Rangárvallasýslu 11. október
1918. Hann lést á heimili sínu
í Reykjavík 28. mars síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Grensáskirkju 9. apríl.
Elsku afi minn.
Fréttirnar af fráfalli þínu voru
mér sem þruma úr heiðskíru lofti.
Mér þykir erfítt að trúa því að þú
sért ekki lengur meðal okkar. Nær-
vera þín og umhyggja hafa verið
svo stór þáttur í tilveru minni allt
frá því að ég man eftir mér að líf
án þín virðist mér vera fjarlægt og
óraunverulegt. Fráfall þitt skilur
eftir söknuð og tóm sem minningar
einar ná ekki að fylla.
Allt frá því ég man fyrst eftir
mér hef ég haft gaman af því að
heyra þig segja sögur. Meðal fyrstu
æskuminninga minna eru þjóðsög-
urnar sem þú sagðir mér og okkur
krökkunum á heimili ykkar ömmu
á Njálsgötunni. Og alltaf gat maður
verið viss um að afi myndi segja
manni sögur, sama hvað hann hafði
endurtekið þær oft áður. Með snilld-
arlegum frásögnum þínum kynnt-
irðu mig fyrir ævintýrum sem ég
mun aldrei gleyma.
Leikhús- og bíóferðir voru líka
alltaf tilefni mikillar gleði. Að fara
í bíó með afa var alltaf skemmti-
legt, og eftir sýninguna var alltaf
farið heim á Njálsgötuna þar sem
amma beið tilbúin með kakó og
bestu pönnukökur í heimi. Heimili
ykkar ömmu var eins og þunga-
miðja fyrir alla fjölskylduna, og ég
mun aldrei gleyma öllum þeim árum
sem við nutum þess að halda upp
á jólin hjá ykkur á Njálsgötunni.
Með hlýju ykkar og kærleika styrkt-
uð þið tengslin milli okkar krakk-
anna í fjölskyldunni og kennduð
okkur að meta gömul og góð gildi.
Alltaf var gaman að koma niður
á verkstæði til þín því þar gat
maður fengið að „smíða“ og þar
var líka margt áhugavert að skoða.
Gaman var að fylgjast með afa
„skjóta“ með heftibyssunni, og svo
gat maður alltaf átt von á að vera
mældur til að sjá hvað maður væri
orðinn stór.
Á síðari árum naut ég þess mik-
ið að spjalla við þig við öll möguleg
tækifæri, og alltaf þótti mér jafn
gaman að heyra þig segja sögur
liðinna tíma, því sögur þínar voru
í senn bæði upplýsandi og gamans-
amar. Þú kunnir ótal kvæði og oft
kom það fyrir að þú gast farið með
smellnar og skemmtilegar vísur sem
ávallt fengu áheyrendur til að skella
upp úr. Sérstaklega eru mér minnis-
Elsku Ása mín og Alice. Á
skömmum tíma hefur verið höggvið
stórt skarð í ykkar fjölskyldu, fyrst
með láti Robins fýrir nokkrum
árum, þá Alans fyrir ári, og nú
kveður Antony. Sagt er að Guð
leggi aldrei meira á okkur en við
getum þolað og þó að missir ykkar
sé þungur mun tíminn græða sápin,
en minningin lifa um góðan son og
bróður. Ég bið algóðan guð að
blessa ykkur og fjölskyldu hans og
þakka af alhug allar þær góðu
stundir sem við fengum að njóta
samvista við hann.
Þóra Einarsdóttir.
Mánudaginn 7. apríl fékk ég þær
fréttir, að vinur minn Antony væri
dáinn. Hann hafði lent í bílslysi
laugardaginn 5. apríl á Spáni, þar
sem hann bjó. Ég kynntist Antony
er ég var 11 ára og varð strax ein-
stök vinátta á milli okkar. Lífið sner-
ist þá um fótbolta og leiki og síðar
um tónlist. Antopy hafði sérstakan
tónlistarsmekk. Á þeim árum samdi
hann sín lög sem því miður eru
ekki til á prenti. Mér er það minnis-
stætt er við fórum út á ameríska
bókasafnið og leigðum okkur plötur
um elektróníska tónlist. Við eyddum
miklum tíma í að hlusta og spekúl-
era. Þetta var eftirminnilegur tími.
Við áttum okkur draum sem ekki
rættist því þá tók fjölskyldulífið við.
Antony kynntist konunni sinni Ang-
elu, þau eignuðust tvö börn, Peter
og Kathrene. Antony hafði mikla
kímnigáfu. Kæti og skemmtun
skipti meira máli, en alvarlegu hlið-
arnar á lífinu. Hann var einnig mik-
ill grúskari.
Þó að langt væri á milli okkar
síðustu árin í vegalengdum var stutt
á milli okkar í hugsun. Við höfðum
oft rætt um hvort líf væri eftir dauð-
ann og vorum við sammála um það.
Mér er sagt, að aðfaranótt 5. apríl
hafi hann dreymt draum um Robin
bróður sinn sem er látinn, og að
hann hafi verið að sýna honum dá-
samlega fallegan stað. Antony
vaknaði í alsælu og endaði sinn síð-
asta dag í sinni jarðvist með bros á
vör. Kæmi mér ekki á óvart, að
Robin hafí verið að undirbúa komu
þína.
Ég sakna þín, kæri vinur, og
bróður þíns. Ég bið almættið um
að vaka yfir þér og vernda þig svo
og þína fjölskyldu um aldur og ei-
lífð. Votta ég hér með fjölskyldu
þinni mína dýpstu samúð.
Þinn vinur,
Pétur.
stæðar sögurnar sem þú sagðir af
þínu eigin lífi, enda sagðir þú eitt
sinn við mig að segja mætti að þú
hefðir búið í 1000 ár á íslandi, því
á ævi þinni hefðir þú fylgst með
þróun samfélagsins allt frá torfbæj-
um til tölvualdar.
Þegar amma lést í ágúst 1992
var það mikið áfall fyrir þig, en
þrátt fyrir sorgina hélst þú áfram
að styðja mig og alla í kringum þig
með kærleika þínum og hlýju. Eins
þegar veikindi bar að dyrum léstu
aldrei bugast, og misstir aldrei
kjarkinn, því með einlægri kímni
kunnir þú alltaf að sjá björtu hlið-
arnar á tilverunni og gast ávallt
glaðst með öðrum og notið líðandi
stundar.
Elsku afi minn, með lífi þínu og
samverustundum okkar sýndir þú
mér hvað það er að eiga besta afa
í heimi. Alltaf þótti mér gott að
ræða við þig og leita ráða hjá þér,
því þú varst gæddur þeim sjald-
gæfa hæfileika að geta sagt þína
skoðun án þess að troða á skoðun-
um og tilfinningum annarra.
Ég kveð þig, elsku afi minn, í
þeirri vissu að nú séuð þið amma
sameinuð á ný. Að lokum vil ég
þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman.
Ég vil líka þakka þér fyrir allan
þann stuðning og alla þá hjálp sem
þú hefur veitt mér gegnum liðin
ár. Minningarnar um alla þá góðu
tíma sem við áttum saman munu
fylgja mér að eilífu. Guð blessi þig
og varðveiti alla tíð.
Andri.