Morgunblaðið - 16.10.1997, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
FIMMTUDAGUR 16. OKTÓBER 1997 49
FRIMANN KRISTINN
SIGMUNDSSON
+ Frímann Krist-
inn Sig’mundsson
fæddist 7. júlí 1947.
Hann lést 9. október
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg Frí-
mannsdóttir, f. 5.
desember 1924, d. 7.
nóvember 1994, og
Sigmundur Karls-
son, f. 17. maí 1918,
d. 8. september 1997.
Systkini Frímanns
Kristins eru Agúst
Karl og Margrét
Bára.
Eiginkona Frí-
manns Kristins er Herdís Ragna
Þorgeirsdóttir, f. 1949. Börn
þeirra eru: Helena, f. 1967,
hennar maki er Bjarni Tryggva-
son. Alda, f. 1973, maki hennar
er Sigurður Hansson og börn
þeirra Arnór, f. 1991, og Brynja
Dís, f. 1993.
Utför Frímanns Kristins fer
fram frá Lágafellskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Frímann Kristinn Sigmundsson,
eða Kiddi eins og við kölluðum hann,
var kallaður á fund skapara síns,
þegar sumar mætti hausti. Á þeim
stað, sem menn eru dæmdir eftir
breytni við samferðafólk sitt, einkum
börn, verður honum búinn heiðurs-
sess. Á kveðjustund togast á söknuð-
ur og þakklæti. Söknuður yfir að
hafa misst tryggan vin og þakklæti
fyrir vináttu og hjálpsemi, frá fyrstu
kynnum. Heimili Herdísar og Kidda
var á stundum líkast félagsmiðstöð,
þar sem vinir og kunningjar léttu
af sér áhyggjum og sóttu gleði.
Þangað voru alltaf allir velkomnir -
undantekningalaust. Dætur okkar,
Sara og Hekla, sóttu mjög í samvist-
ir við fjölskyldu þeirra, enda hús og
faðmur ávallt opinn. Gæska hans
og þolinmæði við börn var einstök
og segir meira um mannkosti hans
en flest annað. Við stöndum í þakk-
arskuld við Kidda fyrir áratuga vin-
áttu, hjálpsemi og hlýhug.
Farðu vel, en þín verður saknað.
Þrúður og fjölskylda.
í dag verður til moldar borinn
frændi okkar og mágur, Frímann
Kristinn, eða Kiddi, eins og hann
var af flestum nefndur. Fyrir Kidda
fór eins og svo mörgum mætum
manninum, að deyja langt fyrir ald-
ur fram. Lífið er undarlegt ferðalag
á þessari jörð og oft er okkur spurn
um tilgang þess og hvort við fáum
nokkru um örlög okkar ráðið. Ef til
vill má finna svör við mörgum spurn-
ingum sem vakna á stundum sem
þessum og víst er að ferðalag okkar
er misjafnt að lengd og gæðum. Það
er oft sagt að innræti manna megi
merkja á framgöngu þeirra við menn
og málleysingja. Það væri ekki of-
sagt að Kiddi var mikiil barnavinur.
Að honum löðuðust þau sakir ástar
og umhyggju sem hann bar í brjósti
til þeirra og alltaf átti hann stundir
aflögu þeim til handa.
Kiddi var mikill aðdáandi gamalla
bíla sem nú flokkast sem fornbílar.
Sérstakt dálæti hafði hann á amer-
ískum drossíum frá fimmta og sjötta
áratugnum og átti þá marga um
dagana. Hann hafði gott lag á við-
gerðum og næmt auga fyrir litum
og bílasprautun. Það má víst segja
um Kidda að mottó hans hafi verið
að nýtt sé dýrt, en gamalt, gott,
enda voru bílar hans oft sem nýir
eftir að hann hafði farið um þá hönd-
um.
Það var honum mikil lífsnautn að
sjá árangur eigin verka og þeir eru
margir sem minnast hans með þakk-
læti í huga þegar tal um bíla ber á
góma. Það væri löng saga að minn-
ast góðu stundanna en Kiddi hafði
gaman af öllu gríni og glensi og var
oft hnyttinn í tilsvörum. Sneri oft
dauðans alvöru upp í lymskulegt
grín ef sá gállinn var á honum, ekki
síst þegar hann átti sjálfur í hlut.
Nú þegar hann er
genginn er okkur efst
í huga þakklæti fyrir
að hafa venslast hon-
um, kynnst og átt.
Eflaust mun hugur
okkar dvelja í minn-
ingu um Kidda um
ókomin ár þegar leiðin
liggur um heimaslóðir
hans, Mosfellsbæ.
Við vitum það, kæri,
að nú þegar bílar þessa
heims eru þér fjarri,
munt þú stýra himna-
fleyjum æðri, í nýjum
heimi, nýrri tilvist, í
drottins garði. Þangað
stefnum við öll, þangað förum við
öll, fyrr eða síðar.
Svo sem segir í ritningunni, svo
elskaði guð heiminn að hann gaf son
sinn eingetinn til að hver sem á
hann trúir glatist ekki heldur öðlist
eilíft líf. Það er okkur hjálpræði í
dag. Megi svo verða.
Ingvi, Ólafur og Erla.
í dag kveðjum við Frímann Krist-
inn Sigmundsson (Kidda) sem lést
langt um aldur fram, af völdum
krabbameins. Kiddi og konan hans,
Dísa, hafa búið í nábýli við fjöl-
skyldu okkar í áratugi.
Þau eru ófá skiptin sem setið
hefur verið við eldhúsborðið hjá þeim
hjónum og hin ýmsu málefni rædd
og má segja að bílar og allt þeim
tengt hafi verið þar mest áberandi.
Kiddi var mikill áhugamaður um að
safna gömlum munum og beindist
áhugi hans ekki hvað síst að traktor-
um og eldri gerðum amerískra bíla
og nú undir það síðasta ók hann um
á glæsilegum Chevrolet Impala.
Það eru forréttindi að eiga ná-
granna eins og þau hjón, þeirra hús
var alltaf opið fyrir gestum og gang-
andi og hændust börn og unglingar
að heimilinu, sérstaklega ef eitthvað
bjátaði á. Einnig var það áberandi
að alitaf þegar fólk kom saman,
mátti sjá Kidda með lítið barn í fang-
inu enda var það ótrúlegt hvað lítil
börn hændust að honum.
Vor fagra jörð
þín vagga var og er.
Hún von um nýja heima
gefur þér.
(G. Dal.)
Við þökkum þér fyrir órofa tryggð
og vináttu. Guð blessi fjölskyldu
þína.
Sigurður, Pétur og Sólveig.
Þegar ég sá Kidda fyrst, hef ég
verið líklega svona 12 ára gömul.
Úti var bylur og það var barið að
dyrum, framdyramegin, þar sem
enginn gekk venjulega um. Ég fór
til dyra og opnaði. Á tröppunum
stóð grannvaxinn maður í úlpu, með
gleraugu sem voru orðin hálffull af
snjó og spurði eftir Herdísi systur
minni. Hún var heima þá helgina,
rosaflott í sjóliðabuxum og leðurstíg-
vélum, enda farin að vinna í Reykja-
vík. Ég taldi þennan gaur ekki geta
átt mikið erindi við hana. Þar hafði
ég rangt fyrir mér, því enginn átti
við hana meira erindi upp frá því.
Eins og Kiddi kom inn í líf henn-
ar, þannig kom hann líka inn í líf
mitt og allrar fjölskyldunnar. Enginn
gauragangur eða fyrirferð. Hlý nær-
vera, kímnigáfa og endalaus hjálp-
semi eru orðin sem mér koma fyrst
í hug.
Sorgin sem fyllir hug og hjarta
nú, og sem hefur haft þar samastað
frá því í júní í sumar, þegar Kiddi
greindist með krabbamein, er yfír-
þyrmandi og sár.
Árum saman kom Kiddi hingað
austur um helgar. Hann var þá að
sprauta bíla, eða þá að hjálpa öðrum
við svipuð verkefni.
I fjölskyldualbúminu mínu er til
mynd af Kidda, öilum bláum að lit,
eins og bíllinn var sem hann var þá
að slípa. Oft hefur maður nú hlegið
að þeirri mynd, en ekki lengur.
Kannske er orsökin að endalokum
hans þarna komin, því þá var ekk-
ert verið að nota hlífar fyrir öndunar-
færi, og ýmsu andað inn, sem gott
hefði verið að hreinsa frá. En það
er of seint að hugsa um það nú.
Á heimili Kidda og Dísu hefur
alltaf verið gott að koma, og þó þau
hafi áður búið við þrengra húsnæði
en nú undanfarin ár, þá þótti alltaf
sjálfsagt og best að gista þar. Þar
er háttatími heldur aldrei miðaður
við klukkuna og alls ekki við lok
sjónvarpsdagskrár, heldur einungis
við það, hvenær umræðunni um
málefni kvöldins er lokið. Ekki er
heldur óalgengt að þar séu bakaðar
pönnukökur um þijúleyti nætur, en
þar var Kiddi meistarinn. Enda gef-
inn fyrir góðan mat, þó ekki bæri
vaxtarlagið því vitni. Þegar hann
kom austur, hér áður fyrr, lá hann
í það minnsta undir grun um það,
að borða bæði hjá mér, Fríðu og
mömmu, eða í það minnsta að kynna
sér hvað væri í pottunum hjá okkur
öllum áður en hann ákvað sig.
Ég held í rauninni, að Kiddi hafi
verið hjálpsamasti maður sem ég hef
þekkt. Ekki var neitt sérstakt vanda-
mál hjá honum að skutla fólki bæjar-
leið ef þurfa þótti, og skipti þá ekki
máli þó bæjarleiðin væri í lengra
lagi, svona 200 km, veður óvisst og
yfir fjallveg að fara. Líka hefur oft
verið sögð sagan af því, þegar konu
vinnufélaga hans í Búrfelli langaði
til að eignast stuttbuxur, eins og þá
voru í tísku. Hún hafði keypt efni,
en treysti sér ekki í saumaskapinn.
Kidda óx þetta ekki í augum. Hann
tók efnið, klippti út buxurnar og
saumaði saman í hliðum, og faldaði
fyrir teygju að ofan, og ekki var
annars getið en að frúin hefði verið
sæl með nýju flíkina.
Kiddi hefur alltaf haft mörg
áhugamál, þó helst væru þau sem
tengdust bílum og traktorum, helst
gömlum, svo og öðru dóti gömlu,
sem margir kalla drasl. Nú síðustu
árin bættist svo við einlægur áhugi
hans á velferð litlu dótturbarnanna,
Arnórs og Brynju Dísar og svo sann-
arlega hafa þau létt honum þessa
síðustu mánuði með fölskvalausri ást
sinni og umhyggju fyrir „afa gutt“.
Margir aðrir lögðu líka sín lóð á
vogarskálarnar, til þess að hann
gæti haft það sem best, sýndu um-
hyggju sína og væntumþykju með
heimsóknum og símtölum.
Enginn þó eins og fjölskyldan
hans sem hefur hjúkrað honum og
annast um hann, svo vel, að betur
verður ekki gert.
Hugurinn hefur leitt mig langa vegu,
en lífið og svipleg lok þess ég ekki skil.
Af þakklæti vil ég tala en geði tregu
til þín sem hefur alltaf verið til.
Dagamir hafa breytt um lit og lögun.
Lífið er ekki samt og það áður var.
Nú skyggnist ég eftir þér um dyr í dögun
en dauðinn er kominn og þú ert ekki þar.
Harmurinn vekur allar kenndir aftur,
ólmast þá hjartað byrgt inn’ í þröngri skel.
Horfinn er nú til moldar þinn mikli kraftur.
Megir þú sofa í friði og hvflast vel.
(Jens Þórisson)
Við Tóti og synir okkar þökkum
samfylgdina og vottum ástvinum
hans okkar dýpstu samúð.
Sigríður Jónasdóttir.
INNAN
VBGGJA
HEIMILISINS
í blaðaukanum verður komið víða við og heimilinu gerð góð skil
á líflegan og skemmtilegan hátt. Rætt verður m.a. við fólk sem gert.
hefiur upp eldra húsnæði og húsgögn, innanhússarkitekta og
lesendum gefin góð ráð í máli og myndum.
Meðal efeds:
• Banialierbergið
• Uppsetning gluggatjalda
• Innanlii'issslcreytingar
• Hugmyndir á netinu
• Ný lína í eldunartælcjum
• Sérsiníðuð eldhúsinnrétting
• Hvemlg á að leggja á borð
• Öryggi á lieimihun
• Flisalögn
• Lýsing
• Upphækkað hjónarúm
• Barbie-dúkkuhúsátveimurhæðum
• Viðtöl o.m.fl.
Siimnidaginn 26. október
Skilafrestur auglýsingapantana er til M. 12.00
mánudaginn 20. október.
Allar náuari upplýshigar veita starfsmemi auglýsingadeildar
í síina 569 1111.
AUGLÝSINGADEILD
Sími 569 1111 • Símbréf 569 1110 • Netfang: augl@mbl.is