Morgunblaðið - 23.10.1997, Blaðsíða 57

MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 1997 57
iL_
MORGUNBLAÐIÐ
HERMANN
SIG URÐSSON
+ Hermann Sig-
urðsson fæddist
í Reykjavík 27. maí
1923. Hann lést á
Landspítalanum að
morgni mánudags-
ins 13. október síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Fríkirkjunni í
Reykjavík 21. októ-
ber.
Elsku afi. Þú fórst
svo skyndilega að gat
ekki kvatt þig með
þeim hætti sem ég
hefði óskað. Þú veiktist á sunnu-
dagskvöldi og á mánudagsmorgni
varst þú farinn, þú varst farinn til
ömmu. Þú varst enginn venjulegur
afi því prakkarinn í þér var svo
mikill og það elskuðum við krakk-
arnir. Þú týndir peninga úr eyrunum
á okkur og lést okkur halda, í mörg
ár, að við værum full af peningum
að innan. Svo hafðirðu voðalega
gaman af því að gefa okkur í nefið
því við hnerruðum alltaf í langan
tíma á eftir.
Ég var eiginlega fastagestur hjá
ykkur ömmu um helgar, þegar þið
bjugguð við Laugarnesveginn. Þú
og amma löbbuðuð með okkur
krakkana niður í sjoppuna á horninu
og gáfuð okkur ís í brauðformi og
smá gotterí.
Mér er það efst í huga þaðan,
þegar ég, og að ég held Valgý, læst-
umst inni á klósetti á annarri hæð-
inni. Við urðum svo hræddar að það
var ekki nokkur leið að segja okkur
hvað við ættum að gera, það bara
varð einhver að koma inn um
gluggann og opna fyrir okkur. Það
var svo pabbi Valgýjar sem kom inn
um glugga og bjargaði okkur.
Þú hlóst mikið að þessu og það
gerðum við líka nokkrum dögum
seinna.
Ég vildi að ég gæti skrifað um
allar þær skemmtilegu stundir sem
ég átti með þér og mín heitasta
ósk, þessa stundina, er sú að þær
hefðu verið fleiri.
En ég veit að þér líður ósköp vel
þar sem þú ert nú því þú ert kom-
inn til ömmu. Það er líka það eina
sem gieður mig á þessari stundu
því ég veit að það eru miklir fagnað-
arfundir hjá ykkur núna.
Elínborg María Ólafsdóttir.
Elsku afi.
Okkur langar að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar sem við áttum
með þér í sumarbústaðnum í sumar
í Munaðarnesi. Og þér og ömmu
fyrir öll árin sem
við fengum að njóta með ykkur, það
voru yndisleg ár.
Valdimar Anton.
Haustvindurinn blæs
um götur og torg, föln-
uð laufblöð feykjast
hvert sem litið er.
Harmafregn barst mér.
Vinur minn og fyrrver-
andi starfsfélagi, Her-
mann Sigurðsson, hef-
ur kvatt þennan heim.
Hermann hafði skyndi-
lega veikst, var fluttur
á sjúkrahús, þar sem
ekki tókst að bjarga lífi
hans. Þessi ágæti
drengskaparmaður
hafði fyrir um ári mátt
sjá á eftir eiginkonu
sinni, sem háð hafði dugmikla bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm. Sorgin og
söknuðurinn var mikill. Þetta mót-
læti var þungt að sætta sig við og
afar þungbært fyrir Hermann. En
hann gerði sér samt grein fyrir því,
að lífið héldi áfram þó í breyttu
formi væri. Börnin og barnabörnin
voru mörg og eins að mörgu að
hyggja. Eftir að hans ágæta kona
kvaddi þennan heim hófst hann
handa við að minnka við sig og
skipta um umhverfi. Hann var búinn
að koma sér vel fyrir í nýrri íbúð á
Snorrabraut 56, í húsi sem eldri
borgarar búa í. Var ekki annað að
heyra en hann væri mjög sáttur við
veru sína þar. Orð hafði hann þó á
því að sig vantaði smá herbergi þar
sem hann gæti hugað að sínum
hugðarefnum.
Hermann var afar laghentur,
hafði gaman af að búa til fagra
hluti úr gleri og máimi sem hann
tinaði saman, hafði raunar notið til-
sagnar í gleijun um það leyti sem
hann lét af störfum vegna aidurs.
Ekki er hægt að kveðja þennan vin
minn án þess að minnast á áhuga
hans á öllu því sem að hafinu laut,
enda hafði hann á sínum yngri árum
stundað sjómennsku, bæði á fragt-
og fiskiskipum. Oft á björtum sum-
arkvöldum og öðrum frítímum hans,
mátti ganga að honum vísum úti í
Örfirisey dyttandi að smábátum,
sem hann hafði fest kaup á. Síðan
seldi hann þessi fley eftir að hafa
gefið þeim andiitslyftingu og lag-
fært.
Alls þess tíma sem við áttum
samleið í starfi hjá Verðlagsstofnun
minnist ég með gleði, enda mjög
ljúft að starfa með honum. Hermann
var sanngjarn og góður drengur.
Fátækleg orð mín, eiga eingöngu
að vera þakklætiskveðja mín til
Hermanns, aðrir munu rekja nánar
hans lífshlaup, enda maðurinn vin-
margur.
Ég veit að kúrsinn, sem hann
hefur tekið á áttavitann ber hann
að friðarins strönd.
Vandamönnum hans öllum sendi
ég mínar samúðarkveðjur. Vertu
kvaddur með _vinarhug.
Ágúst Sverrisson.
Hermann Sigurðsson lést að
morgni mánudagsins 13. október á
75. aldursári. Það var sárt að fá
fréttina um lát hans, þessa góða
vinar og mágs. Ekki hvarflaði það
að mér þegar við töluðum saman í
síma nokkrum dögum áður að það
yrði okkar síðasta samtal, þar sem
við, eins og í mörgum símtölum
okkar upp á síðkastið, töluðum um
að við yrðum nú að fara að hittast.
Nú sér maður eftir því að hafa ekki
látið verða af því að líta inn á Snor-
rabrautina í nýju íbúðina sem hann
var nýlega fiuttur inn í og leið vel í.
Kynni okkar Hermanns ná yfir
nær hálf öld, eða frá því hann kynnt-
ist systur minni, Elínborgu, sem lést
fyrir nær ári. Þrátt fyrir nokkurn
aldursmun tókst strax með okkur
góð vinátta og trúnaður sem hélst
alla tíð. Þann trúnað mat ég mikils,
Ekki vorum við alltaf sammála og
stundum var tekist á um menn og
málefni, en aldrei bar skugga á vin-
áttu okkar. Alltaf skildum við sáttir.
Það var alltaf gott að koma til
þeirra hjóna, Boggu og Hermanns,
hvort sem það var á Reynimelinn,
þegar þau voru með Öddu Hörn
eina, í Arnarbæli, þegar börnin voru
orðin ellefu eða nú síðustu árin á
Kleppsveginn. Það var alltaf tími til
að taka á móti gestum og ekki stóð
á kaffinu og meðlætinu eða matn-
um. Á heimili þeirra sá maður gagn-
kvæma ást og virðingu og þó ekki
hafí alltaf verið mikið um veraldleg
ríkidæmi, þá var þess meira af ást
og umhyggju hvort fyrir öðru og
fyrir börnunum.
Þegar ég kveð vin minn, Her-
mann, koma upp í hugann margar
ljúfar minningar, minningar sem
eiga eftir að ylja mér um ókomin
ár. Þó að Hermann hafi stundum
virtst hijúfur í svörum, þá var hann
mikið ljúfmenni. Þetta var aðeins
vörn hans til að sýna ekki of mikla
viðkvæmni, því menn af hans kyn-
sióð voru aldir upp við það að „stór-
ir strákar gráta ekki“. Hermann
hafði mikla og fagra söngrödd og
hefði vafalítið getað náð langt á
þeirri braut ef hann hefði fengið
tækifæri til að læra að syngja. Þau
hjón, Bogga og Hermann, lögðu lífs-
starf sitt í að ala upp þennan stóra
bamahóp sem nú kveður föður sinn
tæpu ári á eftir móður sinni. Það
er sár söknuður hjá þeim og bömum
þeirra, sem nú sjá á bak ástkærum
afa og langafa. En ég vona og veit
að fallegar minningarnar um for-
eldrana og hið góða uppeldi, þar sem
tillitssemi og samheldni voru aðals-
merki, á eftir að hjálpa þeim að
sætta sig við missinn. Einnig vissan
um að nú eru þau saman á ný.
Við systkinin og fjölskyldur okkar
kveðjum Hermann með þakklæti í
huga, þakklæti fyrir þau ár sem við
fengum að eiga með honum og biðj-
um algóðan Guð að styrkja bömin
hans, barnabörn og barnabarna-
börn.
Óli Jón Ólason.
ODDNÝJÓNA
KARLSDÓTTIR
+ Oddný Jóna Karlsdóttir var
fædd í Hænuvík 23. janúar
1906. Hún lést á Hrafnistu í
Reykjavík 26. september síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Áskirkju 10. október.
Oddný amma er dáin. Eftir lifir
minningin um ömmu á Patró sem
pijónaði hlýjar lopapeysur og vettl-
inga og bakaði gómsætar hveitikök-
ur.
Mínar lilýjustu æskuminningar
eru frá þeim summm sem ég dvaldi
hjá ömmu í litlu kjallaraíbúðinni í
Háteigi, þar sem pabbi ólst upp
ásamt eldri bróður og systur. Tvö
herbergi og eldhús þætti ekki beysin
aðstaða í dag, en þótti góð þegar
amma og afi fluttu þangað á fjórða
áratugnum og dugði vel til að koma
þremur bömum á legg. Ekki fór síð-
ur um mig, var enda margt
nýstárlegt í augum lítils snáða að
sunnan, t.d. að þyrfti að kveikja upp
í kyndingunni á morgnana og að
vera baðaður í bala á eldhúsgólfinu.
Þá var ekki síður merkilegt að kynn-
ast ýmsu fólki og í sumum tilvikum
ómetanlegt, eins og Drésa, bróður
ömmu, sem var trillukarl og löggilt
hetja eftir að hafa tekið þátt í björg-
unarafrekinu við Látrabjarg. Við
amma fórum öðm hveiju til hans
þar sem hún skúraði en ég sötraði
kók og borðaði Malta súkkulaði með.
Amma var létt í lund og ekki
man ég eftir að hún skipti skapi þó
drengurinn kæmi rifínn ofan úr
íjalli, blautur úr fjörunni eða með
málningu í buxunum eftir að hafa
hjáipað Drésa frænda við að mála
trilluna.
Ég man ekki eftir ömmu öðruvísi
en með einhverja handavinnu og
eftir að hún flutti suður og á Hrafn-
istu kom varla nýr bíll í fjölskylduna
að amma væri ekki tilbúin með
púða með merki viðkomandi bílteg-
undar. Hún átti líka alltaf eitthvað
í skápnum og andlegri heilsu hélt
hún fram undir það síðasta og var
sátt við lífið.
Guð geymi þig, amma mín.
Guðmundur.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt,
að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveld-
ust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa,
öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig
auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins í bréfasíma 5691115, eða á netfang
þess þess (minning@mbl.is) — vinsam-
legast sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi. Nánari upplýsingar
má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg
tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina
örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega
linuleng — eða 2.200 slög. Höfundar eru
beðnir að hafa skfrnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
JÓNATAN
STEFÁNSSON
+ Jónatan Stef-
ánsson fæddist á
heimili foreldra
sinna á Þórðarstöð-
um í Fnjóskadal 14.
des. 1903. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
1. október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Friðrika
Hannesdóttir frá
Vestari-Krókum á
Flateyjardalsheiði
og Stefán sonur Jón-
atans fræðimanns
og bókasafnara,
sem einnig var
bóndi á Þórðarstöðum. Jónatan
Stefánsson var yngstur í hópi
sex systkina. Systurnar fjórar
voru Þorgerður, Rósa, Hólm-
fríður og Björg Margrét, en
bróðirinn hét Hannes. Þau eru
nú öll látin nema
Hólmfríður, 98 ára
sem dvelst á Dvalar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri.
Foreldrar Jónat-
ans bjuggu allan
sinn búskap á Þórð-
arstöðum. Þau önd-
uðust með árs milli-
bili, en rúmu ári eft-
ir lát þeirra eða um
vorið 1944 brugðu
systkinin búi og
fluttust til Akur-
eyrar. Jónatan vann
síðan margvísleg
störf, lengst af hjá
Mjólkursamlagi KEA. Síðustu
fjögur árin bjó hann í sambýli
aldraðra á Skólastíg 5 á Akur-
eyri.
Utför Jónatans fór fram frá
Akureyrarkirkju 10. október.
Mér er ljúft og skylt að skrifa
fáein kveðjuorð um Jónatan Stefáns-
son. Það gerir lífið ávallt auðugra
að hafa kynnst slíkum mönnum sem
honum. Jónatan var gefíð óvenju
trútt minni og hann var sjóður af
fróðleik um iöngu liðna atburði, veð-
urfar og þjóðlegan fróðleik, svo að
ekki skeikaði. Jónatan dvaldi á heim-
ili okkar Guðsteins nokkrum sinnum,
og voru það ánægjulegar samveru-
stundir. Þá fór hann oft með vísur
og kvæði fyrir mig og fannst lítið
til koma, að ég skyldi ekki læra vísu,
sem ég heyrði einu sinni. Hefði ég
tíma og næði, gat hann farið m_eð
heilu kvæðabálkana án enda. Ég
spurði hann oft: „Hvernig gast þú
lært allt þetta?“ „Ég heyrði það,“
var svarið!
Það var gott að koma í heimsókn
í Hlíðargötu 10, þar sem við nutum
gestrisni hans ótal sinnum. Það var
eins og hann vissi fyrir, hvenær okk-
ar var von og var þá búinn að draga
í búið. Ekki mátti ég aðstoða hann
við eldamennskuna, aðeins hjálpa til
við uppvaskið. Hann virtist hafa dálít-
ið gaman af þessari matargerð, því
hann naut þess að veita og gefa.
Jónatan hafði gaman af að spila
á spil og var skemmtilegur spilafé-
lagi. Hann tók tapi vel, en eins og
góðum spilamanni sæmir, þótti hon-
um betra að vera réttum megin við
strikið.
Genginn er góður drengur. Hon-
um fylgir hlýr hugur okkar allra,
sem þekktum hann best og við varð-
veitum minningarnar um ótal hug-
ljúfar samverustundir.
Jónína Stefánsdóttir.
Ég mun ætíð minnast frænda
míns Jónatans Stefánssonar. Hann
var mér alltaf góður og þegar ég
var lítil stalst hann til að dekra við
mig þegar enginn sá til, gefa mér
mikið hunang á snuðið og svoleiðis.
Ég man hvað mér þótti gaman að
fara til Akureyrar og heimsækja
hann í húsið með grænu hurðinni
og spila og þá spiluðum við alltaf
manna, kannski af því að það var
þá eina spilið sem ég kunni fyrir
utan ólsen ólsen. Það er nú eitthvað
sem hann myndi aldrei fá ieið á að
spila.
Það ótrúlegasta við Jónatan var
hvað hann var minnugur og maður
fékk alltaf að heyra að minnsta kosti
eina vísu, ljóð og slíkt þegar komið
var í heimsókn því það var eitthvað
sem hann kunni í tugatali ef ekki
meir.
Jónatan var góður maður og mér
á alltaf eftir að þykja vænt um hann
frænda minn í húsinu með grænu
hurðinni.
Rósa Birgitta.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð við andlát og útför eigin-
manns míns, sonar okkar, föður, tengdaföður,
þróður og afa,
HAUKS HREGGVIÐSSONAR,
Ytri-Hlíð,
Vopnafirði.
Cathy Ann Josephson,
Guðrún Emilsdóttir, Sigurjón Friðriksson,
Ása Hauksdóttir, Halldór A. Guðmundsson,
Sigurjón Starri Hauksson, Elísabet Lind Richter,
Guðrún Hauksdóttir,
Hreggviður Vopni Hauksson og dóttir,
systkini og aðrir aðstandendur.
+
Hjartans þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og lang-
ömmu,
KLÖRU TRYGGVADÓTTUR,
áður búsetta
í Vestmannaeyjum.
Tryggvi Sigurðsson, Sigríður Ólafsdóttir,
Arndís Birna Sigurðardóttir,
Garðar Sigurðsson, Bergþóra Óskarsdóttir,
Óskar Hallgrímsson, Kolbrún Óskarsdóttir,
Hallgrímur Hallgrímsson, Steinunn Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
fc'