Morgunblaðið - 23.10.1997, Blaðsíða 54

MORGUNBLAÐIÐ
+ Benedikt Sig-
valdason var
fæddur að Ausu í
Andakil 18. apríl
1925. Hann lést á
heimili sinu 10.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Stein-
unn Benediktsdótt-
ir, f. 1892, d. 1959,
og Sigvaldi Jónsson
bóndi, f. 1892, d.
1970. Benedikt var
elstur systkina
sinna, sem öll lifa
bróður sinn. Þau
eru Jón, f. 1927, bóndi í Ausu,
kvæntur Auði Pétursdóttur, f.
1930, frá Hægindi í Reykholtsd-
al, Margrét, f. 1930, fyrrverandi
menntaskólakennari í Calgary
i Kanada. Hún var gift þýskum
manni, Karli Geppert jarðfræð-
ingi, Vigdís, f. 1933, húsfreyja
að Brennistöðum í Flókadal,
gift Árna Theódórssyni bónda
og smið.
Benedikt kvæntist 1953 fyrri
konu sinni, Margaret Tuohey,
f. 7. ágúst 1925. Þau eignuðust
~3 einn son, Sigvalda Michael, f.
16. febrúar 1952, kennara.
Hann er kvæntur Angelu Ferr-
ero Palomo snyrtifræðingi og
eiga þau tvo syni, Marco Bene-
dikt, f. 1978, og Daniel Sig-
valda, f. 1985. Sigvaldi og Ang-
ela eru búsett í Madrid. Bene-
Tibi ago gratias plurimas, amic-
us. Þessi orð ritaði bekkjarbróðir
minn og vinur Benedikt 29. nóvem-
þer 1959 í fyrstu gestabók okkar
Laufeyjar á fyrsta bókarblaði. „Inni-
legar þakkir færi ég þér vinur“ voru
hans latínuorð. Orð þín vil ég gera
að mínum orðum á kveðjustund, er
ég kveð þig að sinni.
Stútentaárangurinn frá Mennta-
skólanum í Reykjavík 1949 hefur
misst góðan „amicus“, því vissulega
var Benedikt vinur allra í áranginum
okkar. Hann var jákvæður maður,
góður maður, hann talaði til allra,
er samskipti áttu við hann, með
bros í augum, ekki síst þegar við í
MR-49 hittumst í árgangsfagnaði.
Benedikt var frábær námsmaður,
hann var að sjálfsögðu á toppnum
í B-bekknum okkar og í árangnum
_okkar var hann í allra fremstu röð
nemenda. Hann var latínuhestur
mikill og þar fremstur, einnig var
hann mikill enskumaður, enda
kenndi hann þessi fög í skólastjóra-
tíð sinni á Laugarvatni.
Benedikt lauk BA-prófum í latínu
og ensku frá háskólanum í Leeds,
einnig lagði hann stund á amerískar
bókmenntir á vegum USIS í Noregi.
Seinustu samverustundir okkar
Benedikts i okkar góða skóla, Alma
Mater, voru á 150 ára afmælinu,
er við hittumst í „processio" og litum
síðan inn í íþöku, þar sem við áður
fyrr teyguðum nýmjólk úr pelaflösk-
um með munaðarauka, volgum vín-
arbrauðum.
Öllum sem þér kynntust var vel
við þig, Benedikt, vinur. Ég sakna
þín og hvarmar mínir vökna er ég
kveð þig að sinni. Þú kemur ekki
oftar á heimili okkar Laufeyjar í
þinni mynd, en ég á eftir að koma
til þin.
Við Leufey sendum þér Adda
hlýjan hug okkar og miklar þakkir
átt þú fyrir alla þina hlýju og hjúkr-
un á heimili ykkar Benedikts í
Hamrahlíðinni fram á seinustu
stundu vinar.
Ég flyt kveðju frá B-bekknum
okkar og öllum stúdentaárgangi
.MR-49. Góður Guð blessi heimkomu
þína.
Jón Magnússon
Nú er hann Benni allur svo ótrú-
legt sem það nú er. Það eru einung-
is nokkrir mánuðir síðan hann gekk
hér á fjöllin í nágrenni Reykjavíkur
einn síns liðs og blés ekki úr nös.
dikt og Margaret
skildu 1958. Seinni
koma Benedikts er
Adda Geirsdóttir,
fædd 20. mars 1928.
Þau gengu í hjóna-
band 1964.
Benedikt lauk
landsprófi frá Hér-
aðsskólanum á
Laugarvatni 1946
og stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1948.
Hann lauk BA-prófi
í ensku og latínu við
háskólann i Leeds,
Englandi, árið 1952, prófi í upp-
eldisfræði við Háskóla íslands
1971 og MA-prófi í málvísindum
og kennslufræði við háskólann
í Leeds 1975.
Benedikt var kennari við
Héraðsskólann á Laugarvatni
frá 1952-1959 og skólasljóri við
skólann frá 1959-1991. Hann
var stundakennari við Mennta-
skólann að Laugarvatni frá
1953-1959. Var í skólanefnd
íþróttakennaraskólans 1959-
1972, formaður skólanefndar
Barnaskólans að Laugarvatni
1959-1974. Hann var prófdóm-
ari í ensku við ML 1960-1969
og við MR 1965-1972.
Útför Benedikts Sigvaldason-
ar verður gerð frá Háteigs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13:30.
Fyrir réttu ári fóru þau Adda og
Benni í ferðalag hringinn í kringum
Bandaríkin og sá Benni um keyrsl-
una. Ég kynntist Benna fyrst þegar
við hjónin vorum í tilhugalífinu og
gistum þá á stundum hjá þeim Öddu
og Benna á Laugarvatni, enda var
þar næmur skilningur á þörfum
ungs fólks sem var að draga sig
saman. Þá þegar vakti það athygli
mína hversu mikið ósamræmi var á
milli þess Benna sem maður sá við
fyrstu kynni og þess Benna sem kom
í ljós þegar aðeins var skyggnst
undir yfírborðið. Við fyrstu kynni
var Benni strangur að sjá og frekar
hranalegur en þegar maður fór að
kynnast honum betur kom í ljós ein-
læg og viðkvæm sál sem ekkert
aumt mátti sjá og allt vildi fyrir
alla gera. Við áttum í gegnum árin
margar góðar stundir og ræddum
allt milli himins og jarðar. Benni
hafði meðal annars mjög gaman af
að segja skemmtisögur og laumaði
oft margri góðri að mér þegar vel
stóð á og einnig var hann sérstakur
áhugamaður um skemmtilegar vísur
og gat ég stundum launað honum
sögumar með því að útvega honum
vísur i staðinn.
Hjálpsemi Benna var einstök og
eru ófáar ferðirnar á undarlegum
tímum sólarhringsins sem Benni
hefur skotist til Keflavíkurflugvallar
fyrir mig og varla mátti þakka hon-
um fyrir. Hann setti bara upp sitt
hógværa bros og sagði „you are
welcome". Það sem þó stendur upp
úr í endurminningunni er hversu
einstaklega nákvæmur og hreinleg-
ur hann var. Allir hlutir voru í föst-
um skorðum og ekkert kæruleysi í
háttum.
Síðustu árin fylgdist ég með kart-
öfluútgerð Benna og dáðist að
hvernig hægt var að stússast í mold-
inni án þess að því fylgdu nokkur
óhreinindi þegar upp var staðið.
Þessi kartöflurækt var mikið ná-
kvæmniverk og hann kvaddi kart-
öflugarðinn með leiðbeiningum um
hvernig að ræktinni skyldi staðið
og var jafnframt búinn að taka til
útsæði fyrir þann sem tæki við
næsta haust. Þetta æðruleysi ein-
kenndi sjúkdómsgöngu Benna og
einnig kurteisin og fyrir að vera
ekki öðrum til óþæginda og má
segja að hann hafí eytt sínu ævi-
kvöldi á sama hátt og hann eyddi
ævinni. Eitt er víst að við hér á
Vatnsendablettinum eigum eftir að
sakna Benna og þá ekki síst börnin
MINNINGAR
en hann var öllum mönnum meiri
bamagæla. Bömin okkar pössuðu
alltaf upp á að koma við hjá Benna
enda enginn fullorðinn sem nennti
eins að fíflast við þau strax frá
þeim tíma sem þau byijuðu að geta
hreyft sig og tjáð. Það lýsir mannin-
um best að hann skuli þrátt fyrir
sitt hijúfa yfirborð hafa laðað til sín
börnin. Fyrir hönd okkar hér á
Vatnsendabletti sendi ég Öddu hug-
heilar samúðarkveðjur og treysti því
að þjáningum Benna sé nú lokið.
Megi minning hans lifa.
Guðmundur Þóroddsson.
hæstaréttarlögmaður.
Þig faðmi liðinn friður Guðs
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, góða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
að ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Guð blessi þig þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Elsku Adda, Aususystkin og fjöl-
skyldur, mínar dýpstu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Brynja Bjarnadóttir.
Enginn það veit sem var
vel sína harma bar,
farinn til friðar inn
frændinn einn besti minn.
Mildur þú maður varst,
mótgang sem hetja barst.
Líkn þín og leyndu tár
launa þér drottinn hár.
Gröf þinni geng ég frá,
gráta ég ekki má.
Skiljum við svo um sinn
síkæri frændi minn.
(Ólafur Briem.)
Kæri Benni, góða ferð.
Hulda María, Bjarni Magni,
Harpa Dögg, Pálmi Rafn.
Fyrstu minningar mínar um alda-
vin minn Benedikt Sigvaldason eru
um ungan og vaskan mann í blóma
lífsins sem þeysti með mig á vél-
hjóli um þvera og endilanga stór-
borgina Leeds, og síðar lét sig jafn-
vel ekki muna um að ganga frá
Laugarvatni til Reykjavíkur. Lík-
amlegt atgervi hans kom meðal
annars fram í nær ótrúlegri aksturs-
hæfni. Fyrir rúmu ári óku þau Adda
um þver og endilöng Bandaríkin og
norður til Kanada, 25.000 km, og
var Benedikt við stýrið alla leiðina,
þá orðinn fjársjúkur. Eftir að þau
hjónin fluttust til Reykjavíkur gekk
hann í það einn síns liðs að hreinsa
og ryðja lóð við sumarhús fjölskyld-
unnar við Elliðavatn, og var það þó
ekkert áhlaupaverk. Mun honum
naumast hafa orðið misdægurt um
ævina, þar til yfir lauk.
Valbjörg Kristmundsdóttir, sem
var í Ausu 1930-31, hefír þetta að
segja um Benedikt í endurminning-
um sínum er hún minnist barnanna
þar: „Sá elsti, á sjötta ári, er tví-
mælalaust greindasta bam á þeim
aldri sem ég hefi kynnst.“ Snemma
hefír því orðið ljóst að andlegt at-
gervi Benedikts stóð líkamsburðum
hans síst að baki.
Útskrifaðist hann stúdent með
framúrskarandi vitnisburði og hafði
þó hlaupið yfir bekk. Við háskólann
í Leeds hélt hann áfram að ávaxta
sitt pund og var kominn í framhalds-
nám þar er hann gerðist kennari
og síðar skólastjóri að Laugarvatni.
Mun hér hafa ráðið eitt sterkasta
skapgerðareinkenni Benedikts, sem
var fómfýsi og ræktarsemi við þá
einstaklinga og stofnanir sern hann
taldi sig í þakkarskuld við. Á fímm-
tugsta aldursári sínu tók hann upp
þráðinn að nýju í Leeds og lauk
þaðan MA-prófí í málvísindum og
málakennslu haustið 1975 eftir
stangt heilsárs nám. Luku kennarar
hans hinu mesta lofsorði á hann
bæði sem námsmann og mannkosta-
mann. Benedikt Sigvaldason var
tvímælalaust einn best menntaði og
farsælasti enskukennari þessa
lands. Átti hann fáa sína líka í vönd-
uðum og öguðum vinnubrögðum,
réttsýni og snyrtimennsku. Hélt
hann vel við kunnáttu sinni og jók
við hana á námskeiðum og kynning-
arfundum hérlendis sem erlendis. Á
rúmlega íjömtíu ára ferli sínum sem
enskukennari taldi hann það gæfu
sína að hafa orðið vitni að einni
mestu umbyltingu í málakennslu og
málanámi hérlendis. Reit hann um
þetta stórfróðlega og vel skrifaða
grein á síðasta ári.
Ég þekkti auðvitað minna til
skólastjómar Benedikts en þar mun
hann og hin ágæta kona hans og
samkennari, Adda Geirsdóttir, nán-
ast hafa lyft Grettistaki. Stjórn
heimavistarskóla er ekkert áhlaupa-
verk og naumast ýkjur að segja að
þar standi menn sólarhringsvakt.
Þá vakt hygg ég að þau hjón hafí
staðið með fullum sóma.
Benedikt Sigvaldason tel ég einn
heilsteyptasta drengskaparmann
sem ég hefí kynnst. Einkenni hans
vom í senn fáguð framkoma, hæ-
verska og lítillæti en jafnframt hisp-
ursleysi við gesti oggangandi. Hann
var gjörsneyddur öllu sem kalla
mætti menntahroka. Hann var í
senn alvöru- og gleðimaður og per-
sónutöfrar hans vom slíkir að ég
hygg að hann hafí átt greiða leið
að hjarta allra sem honum kynntust
án þess að að honum hvarflaði að
gera sér dælt við nokkum mann.
Hann var mikill höfðingi heim að
sækja og vil ég þakka hér fyrir
margar gleði- og ánægjustundir á
heimili þeirra Öddu og langa og
dygga vináttu þeirra við mig og
mína.
Þungbært er að sjá á bak slíkum
mannkostamanni sem Benedikt Sig-
valdason var, en enginn má sköpum
renna. Ég sá hann síðast um tíu
dögum áður en hann andaðist í
faðmi konu sinnar á heimili þeirra
að Hamrahlíð 31. Þótt hann væri
þá sæmilega málhress var honum
nokkuð bmgðið. Hann sýndi ein-
stakt æðmleysi í veikindum sínum.
Er ég spurði um líðan hans virtist
hann gefa í skyn að hveiju dró er
hann svaraði: „Það haustar."
Ég mun ætíð minnast Benedikts
Sigvaldasonar er ég heyri góðs
manns getið. Öddu og öðrum að-
standendum hans votta ég mína
dýpstu samúð og hluttekningu í
sorg þeirra.
Heimir Áskelsson.
Hápunktur hvers sumarfrís var
að fara austur að Laugarvatni til
að heimsækja Dodu frænku og
Benna en það var siður á hveiju
sumri. Þó svo við frændumir séum
allir á sitthvomm aldri upplifðum
við það sama heima á Garði. Þar
áttum við annað heimili þar sem
Doda og Benni tóku okkur alltaf
opnum örmum.
Þegar veðrið var gott tók Benni
okkur með sér í fjallgöngu upp á
Laugarvatnsíjall. Eina skilyrðið sem
hann setti var að það væri bannað
að detta og með þeim orðum var
haldið af stað upp hlíðamar í fót-
spor Benna. í bakaleiðinni var oft
gott að láta leiða sig niður, enda
litlir snáðar orðnir mjög þreyttir en
ánægðir eftir góðan dag á flallinu.
Einu sinni héldum við af stað
með Benna á glansandi, græna X-17
rétt út fyrir þorpið með nokkrar
dósir og veiðiriffilinn. Fundið var
mannlaust svæði og dósunum stillt
þar upp og Benni leyfði okkur að
prófa hvemig svona riffíll virkaði
undir hans traustu leiðsögn.
Þegar það var orðið of seint til
að fara út á kvöldin spjölluðum við
oft við Benna eða hlustuðum á hann
segja okkur sögur um allt milli him-
ins og jarðar. Hann vissi bókstaflega
allt, sem sást kannski best af rím-
þrautunum hans. Hann gat rímað
við allt, nema orðið „skrúfjárn" sem
enn þann dag í dag er óleyst innan
fjölskyldunnar.
Það var ekki nema von að tár
sæjust renna niður vanga þegar
haldið var af stað heim á leið eftir
einstök sumarfrí á Laugarvatni. Við
54 FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 1997
BENEDIKT
SIG VALDASON
kveðjum þig, Benni, vinur, þökkum
þér fyrir allt sem þú gafst okkur
og sýndir. Við biðjum góðan Guð
að passa og styrkja hana Dodu okk-
ar og aðra ástvini.
Frændurnir Björn Injgi,
Sigurgeir Björn og Oli Páll.
Benedikt Sigvaldason frændi
okkar er látinn. Veikindi hans vom
alvarlegri en við gerðum okkur ljóst.
Allan tímann héldum við að hann
myndi sigrast á þeim. Benedikt eða
Benni eins og hann var alltaf kallað-
ur var móðurbróðir okkar og okkar
uppáhaldsfrændi.
Benni hafði margt til bmnns að
bera: Hann var mikill gáfumaður,
glæsimenni og snyrtimenni. Það var
sama hvað Benni tók sér fyrir hend-
ur, allt gerði hann af slíkri ná-
kvæmni og alúð að unun var að
sjá. Sama hvort það tengdist starfi
hans, áhugamálum eða ósköp venju-
legum heimilisstörfum.
Mikil gæfa Benna var vafalaust
þegar hann eignaðist Öddu Geirs-
dóttur fyrir konu. Þau hjónin vom
óvenju samhent og erfítt er að hugsa
sér að nefna nafn annars að hitt
fylgi ekki á eftir. Sorglegt er til
þess að vita að þau fái ekki lengur
notið hvort annars.
Adda og Benni vom ómissandi
gestir ef fjölskyldan kom saman af
einhverju tilefni. Á milli þeirra hjóna
var svo mikil gleði og kærleikur.
Orðaskipti þeirra vom slík skemmt-
un að við veltumst um af hlátri og
Benni með kankvísa brosið sitt ef
hann sagði eitthvað sérlega hnyttið.
Að leiðarlokum viljum við þakka
fyrir allar þær samvemstundir sem
við áttum og biðjum algóðan Guð
að veita Öddu styrk í sorginni.
Guð blessi minningu Benna.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Systkinin á Brennistöðum:
Steindór, Kristín, Bjarni,
Sigurbjörn, Sigvaldi, Steinunn,
Þóra og Kjartan.
Að áliðnum degi 10. október sl.
lést á heimili sínu í Reykjavík Bene-
dikt Sigvaldason, fyrrverandi skóla-
stjóri Héraðsskólans á Laugarvatni.
Andlát Benedikts hafði nokkum
aðdraganda þar sem hann átti við
veikindi að stríða undanfama mán-
uði. Veikindin bar hann með æðm-
leysi og dugnaði sem einkenndi líf
hans allt.
Benedikt kynntist ég fyrst í Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni haustið
1944 er við vomm nemendur þar í
stómm hópi skólafélaga. Með okkur
tókst góður kunningsskapur sem
leiddi til ævarandi vináttu sem aldr-
ei bar skugga á. Leiðir okkar skildi
í nokkur ár þar sem við héldum
hvor í sína áttina til náms. Benedikt
var framúrskarandi námsmaður og
lauk skólagöngu sinni í mennta-
skóla, háskóla hér heima og erlend-
is méð glæsilegum námsferli. Að
námi loknu hagaði forsjónin því svo
til að leiðir okkar lágu aftur saman
er við gerðumst kennarar að Laug-
arvatni, Benedikt við Héraðsskólann
og ég við íþróttakennaraskólann.
Laugarvatn er sérstakur staður er
við höfðum lært að meta sem frá-
bæran skólastað og einstaka nátt-
úruperlu í kyrrlátri sveit og fögru
umhverfi. Síðan átti það fyrir okkur
að liggja að starfa samtímis sem
skólastjórar að Laugarvatni í röska
þijá áratugi.
Benedikt var frábær kennari og
mikill skólamaður, sem lét sér annt
um velferð nemenda sinna og hvatti
þá til dáða í námi og vinnu allri.
Hann var snyrtimenni sem brýndi
fyrir nemendum sínum góða um-
gengni og tillitssemi við samferða-