Morgunblaðið - 14.02.1998, Qupperneq 44

44 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
ÓLAFSSON
Guðmundur
Ólafsson fædd-
ist á Akranesi 2.
október 1942.
Hann lést á heimili
sínu 7. febrúar síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru
Ástrós Guðmunds-
dóttir, f. 2. mars
1915, d. 24. maí
1988, og Ólafur
Sigurðsson, f. 21.
október 1907, d. 9.
nóvember 1981.
Systkini Guðmund-
ar voru Sigurður
Guðmann, f. 17. jan. 1936, Óli
Ágúst, f. 11. ágúst 1940,
Ágústína, f. 1. des 1947, Hug-
rún, f. 9. nóv. 1949, og Þórir,
15. sept. 1958.
Eftirlifandi eiginkona Guð-
mundar er Ingi-
björg Helena Guð-
mundsdóttir, f. 8.
júní 1953. Börn
þeirra eru: 1) Sig-
rún Hildur, f. 11.
júlí 1971, sambýlis-
maður Atli Gunn-
arsson frá Bolung-
arvík, sonur þeirra
er Jakob Freyr. 2)
Ástrós, f. 30. sept.
1973, sambýlis-
maður hennar er
Guðlaugur Ragnar
Emilsson frá Eyr-
arbakka. 3) Guð-
leifur, f. 30. júní 1980. 4) Elín-
borg, f. 19. apríl 1988.
Guðmundur verður jarð-
sunginn frá Selfosskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Mér Ijúft er að minnast þín,
elsku ástin mín. Eg mun minningu
þína geyma en ekki gleyma. Um
minn aldur og ævi þín minning om-
ar mér. Þínar mjúku hendur og
góða hjarta. Ég líta ætti framtíðina
bjarta. En ég sakna þín svo mikið
að tár mín hrynja og aumt er mitt
hjarta. Guð hjálpi mér. Að þerra
tárin og eiga við söknuð sem þú
vekur í hjarta mér. Nú leiðir skilja
og af öllum vilja og þrá við verðum
að sjá það bjarta að við hittumst
aftur. Guðsnáðarkraftur, Guð
geymi þig og vemdi, hann leiði
þína hendi, elsku ástin mín. Ég
mun sakna þín.
Við kveðjum þig með sára sorg í hjarta
söknuðurinn laugar tári kinn.
Dregur ský á dagsins ásýnd bjarta
dökkur skuggi fýllir huga minn.
I miðjum leik var komið til þín kallið
klippt á strenginn þinn.
Eitt af vorsins fógrum blómum fallið.
(Hákon Aðalsteinsson)
Margt er það, margt er það,
Sem minningamar vekur.
Pær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Nú er lífsbikar elskulegs eigin-
manns míns fylltur. Það var hart
barist undir það síðasta. Svo fór
sjöunda þessa mánaðar að flaut yf-
ir barmana og sól reis til nýs h'fs
handan móðunnar miklu.
En hver er þessi móða? Er þetta
ekki kærleiksljós Guðs sem mætir
sérhverju okkar á dauðastund?
Þetta ræddum við hjónin viku fyrir
andlátið, en þá áttum við mjög fal-
lega stund saman. Að lokum langar
mig að þakka þér, elsku Gummi
minn, fyrir ómetanlega hjálp og
stuðning í mínum veikindum. Megi
almættið umvefja þig öllum þeim
kærleik sem hann býr yfir og leiða
þig í birtuna eilífu þar sem engar
þjáningar eru né áhyggjur.
Guð geymi þig, ástin mín.
Þín eiginkona
Ingibjörg.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
böm, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfór hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram i
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Til elsku pabba míns.
Ó.pabbiminn,
hve undursamleg ást þín var.
Ó, pabbi minn,
þú ávailt tókst mitt svar.
Aldrei var neinn svo ástúðlegur eins og þú
ó, pabbi minn,
þú ætíð skildir allt
Liðin er tíð, er leiddir þú mig
lítið bam.
Brosandi blítt,
þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn
ég dáði þína léttu lund,
leikandi kátt þú lékst þér á þinn hátt.
Ó, pabbi minn,
hve undursamleg ást þín var,
æskunnar ómar ylja mér í dag.
Liðin er tið, er leiddir þú mig litið bam.
Brosandi blítt,
þú breyttir sorg í gleði.
Ó, pabbi minn.
(Þorst Sveinsson)
Elsku pabbi minn. Þú varst besti
pabbi í öllum heiminum.
Þín dóttir
Elínborg.
Hve oft þú huggaðir og þerraðir tárin mín,
hve oft þau hughreystu mig orðin þín.
Studdir við bakið.
Stóðst með mér alla leið.
Kenndir mér og hvattir æ til dáða
og mín kaun græddir þá er þurfti við.
Alltaf mátti leita hjá þér ráða
og ég eigna þér svo ótal margt í mínu lífi.
Opnaðir gáttir
allt sem þú áttir
léstu mér í té og meira tfl.
Hóf þitt og dugur
heill var þinn hugur.
Veittir mér svo oft af þínum viskubrunni.
(Stefán Hilmarsson)
Guð geymi þig, elsku pabbi minn.
Þinn sonur
Guðleifúr.
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og fengið að
hafa þig hjá okkur. Þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur og
allan áhugann sem þú hafðir á því
sem við tókum okkur fyrir hendur.
Alltaf varstu boðinn og búinn að
aðstoða okkur, ef með þurfti.
Aldrei kvartaðir þú í erfiðleikum
og veikindum síðustu ára. Alltaf
var stutt í glettnina.
Kallið er komið,
Kominernústundin,
Vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
Vininn sinn látna,
Er sefúr hér hinn síðasta blund.
Margseraðminnast,
Margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir Úðna tíð.
Margs er að minnast,
Margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
Friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og alit.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Nú er komið að kveðjustund og
okkur skortir orð, elsku pabbi. AIl-
ar minningamar sem koma upp í
hugann eru óteljandi. Allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér í
gegnum árin eru okkur ógleyman-
legar. Við kveðjum þig, elsku
pabbi, með söknuð í huga. Við vit-
um að þú verður ekki langt undan.
Megi góður guð geyma þig í sín-
um faðmi, elsku pabbi og
tengdapabbi. Hinsta kveðja,
Ástrós og Ragnar.
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit
Mitt hold er ti! moldar hnigið
máske’ fyr en ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð íjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lifið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfúll reykur.
Þessi sálmur sr. Bjöms Hall-
dórssonar, Laufási, kom okkur í
hug er við heyrðum andlát vinar
okkar Guðmundar Ólafssonar.
Við vissum að lífsklukka hans
var að verða útgengin, en það er
eins og við sem eftir stöndum vilj-
um ekki skilja að nú slái klukkan
hans sinn síðasta slátt. Guðmundur
hafði í veikindum sínum oft þurft
að fara suður á sjúkrahús. Hann
fékk ósk sína uppfyUta að vera
heima síðasta sólarhringinn í faðmi
fjölskyldu sinnar og andaðist í
fangi eiginkonu sinnar.
Hún bjó um hann í rúminu á sinn
sérstaka hátt, fallega með blómum
í kring og kertaljósum. Séra Krist-
inn kom og haldin var stutt en fal-
leg húskveðja að gömlum sið. Var
þessi kveðjustund mjög mikilvæg
fyrir fjölskylduna. Þannig kvaddi
Gummi heimili sitt.
Gummi eins og við ávallt kölluð-
um hann fæddist á Akranesi, og
var þar með fjölskyldu sinni til 6
ára aldurs. Þá flytja þau austur í
Þykkvabæ í Rangárvallasýslu fyrst
að Baldurshaga og síðan að Vatns-
koti.
Gummi fór fljótlega að vinna fyr-
ir sér, hann fór til Vestmannaeyja
á vertíð 15 ára gamaU. Síðar vann
hann hjá Rafmagnsveitum ríkisins
á sumrin og var á vertíðum á vet-
uma frá Þorlákshöfn. Lengst hjá
Jóni Ólafssyni skipstjóra á Skála-
feUinu.
Ái-ið 1975 réð Gummi sig að Búr-
fellsvirkjun og hefur hann unnið
þar síðan eða í 23 ár, við ýmis störf,
lengst af á dýpkunarprammanum.
Arið 1972 kynntist Guðmundur
eftirUfandi konu sinni, Ingibjörgu
Helenu Guðmundsdóttur frá
Langsstöðum í Flóa. Þau felldu
hugi saman og giftu sig á jóladag
sama ár. Þau byrjuðu búskap fyrst
á Hellu, voru þar stuttan tíma og
fluttu á Selfoss, fyrst að Bjargi og
fljótlega í húsið sitt að Lambhaga
46, og hafa búið þar síðan.
Inga og Gummi hafa verið sér-
staklega heimakær. Heimilið hefur
verið einstakur sælureitur, þau
hafa ræktað stóran og fallegan
garð kringum húsið. Gummi var
mikill hagleikssmiður og fegraði
garðinn m.a. með gosbrunni og
verönd, yndislegu umhverfi kring-
um heita pottinn, öllu haganlega
fyrir komið með fallegri lýsingu.
Það er gott að koma að Lamb-
haga 46. Heimilið mjög hlýlegt
enda gestkvæmt og margar eru
minningarnar. Gummi var ákaflega
gestrisinn og glaður heim að
sækja. Honum var tónlistin í blóð
borin og spilaði hann bæði á harm-
óníku og orgel. Spilaði hann með
Harmonikkufélagi Selfoss. Var
gaman að koma saman og mörg
skiptin spilað og sungið. Þau hjón
spiluðu bæði á hljóðfæri og söng-
elsk mjög. Við vinimir munum
hinn árlega fyrsta vetrardag og
auðvitað var spilað: Gæti ég fengið
að heyra eitthvað íslenskt, eitthvað
gamalt og gott. Auðvitað Undir
bláhimni og öll hin gömlu og góðu
lögin.
Það er nú þannig að þegar um
samhent hjón er að ræða eins og
Ingu og Gumma þá reiknaði maður
ekki með öðru en þau yrðu æva-
gömul saman. Varla er hægt að
tala bara um annað þeirra en ekki
hitt eftir 25 ára hjónaband. Þeim
bar gæfa til að eiga saman silfur-
brúðkaup síðastliðin jól. Veikindi
hafa steðjað að kærleiksheimilinu
þar sem Inga hefur líka átt við
veikindi að stríða og undanfarin ár
þurft að fara í erfiðar mjaðmaað-
gerðir og verið rúmliggjandi heima
og á spítölum vikum saman. Þá var
aðdáunarvert að fylgjast með
Gumma hvemig hann stóð við hlið
konu sinnar eins og klettur. Við
vinimir höfum líka fylgst með bar-
áttunni síðustu mánuði og séð konu
hans gera slíkt hið sama fyrir
hann. I sameiningu auðnaðist þeim
meira að segja að ræða framtíð
Ingu og barnanna, undirbúa börnin
undir það sem koma skyldi og
ganga frá þeim málum sem ekki
vom umflúin þegar þau vissu að
hverju stefndi.
Genginn er góður,
glaður drengur.
Horfinnvinum
oghjartkærfaðir.
Myrkvaðist sól
um miðjan dag;
sviplega, sviplega
sortna ský.
(Ómar ungi)
Að leiðarlokum viljum við leyfa
okkur fyrir hönd aðstandenda að
þakka starfsfólki á krabbameins-
deild Landspítalans fyrir hlýja og
góða hjúkmn. Einnig vinnufélög-
um og öllum hjá Landsvirkjun fyr-
ir ómetanlegan stuðning fyrr og
síðar. Guð blessi ykkur öll. Um leið
vottum við Ingu og bömum þeirra;
Sigrúnu Hildi, Astrósu, Guðleifi og
Elínborgu, bamabarni og öðmm
ættingjum og vinum okkar dýpstu
samúð.
Veri vinur okkar kært kvaddur,
Guði á hendur falinn. Hafi Guð-
mundur þökk fyrir allt og allt.
Sigrún Óla, Hafsteinn og
Jónína Björnsdóttir.
Það er þyngra en támm tekur að
þurfa að viðurkenna að menn á
besta aldri, aðeins 55 ára, séu á
brott kallaðir.
Þrátt fyrir öll afrek læknavísind-
anna á liðnum ámm eiga þau í
sumum tilfellum engin svör, á
þetta við um hinn illvíga sjúkdóm
krabbamein. Barátta Guðmundar
við þennan sjúkdóm stóð yfir í
nokkur ár en um miðjan janúar var
ljóst að það væri ekki spuming
hvort heldur hvenær dauðinn
myndi sigra. Guðmundur fæddist á
AÍcranesi en fluttist 6 ára í Þykkva-
bæinn þar sem hann ólst upp. Eftir
hina hefðbundnu skólagöngu
stundaði hann ýmis störf til sjós og
lands. Hann hóf vinnu við Búrfells-
virkjun 1974 þegar Ijóst var að
dæla yrði árframburði úr uppi-
stöðulóni virkjunarinnar með sand-
dæluskipinu Trölla. Við það starf-
aði Guðmundur í 23 ár ásamt ýms-
um öðmm störfum sem til féllu.
Hann var duglegur við vinnu svo
oft var meira kapp en forsjá en um-
fram allt góður starfsmaður og
vinnufélagi. Guðmundur var dag-
farsprúður maður og stutt var í
glettni og hnittin svör. Tónlistará-
hugi Guðmundar var á dægurlög-
um og þegar hann var kominn með
harmoníkuna og byijaður að
syngja var sami dugnaðurinn og
kappið og við annað sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann var ekki að
flíka tilfinningum sínum en þegar
bömin og bamabamið bámst í tal
mátti sjá svipmikið bros færast yfir
varir hans.
Nú er þessi trausti starfsmaður
genginn og eftir stendur minning
um góðan dreng og félaga.
Ég votta eiginkonu hans, böm-
um svo og öðmm ættingjum
dýpstu samúð og bið góðan guð að
styrkja þau í sorginni.
Jóhann Þorgeirsson.
í dag verður til moldar borinn
frá Selfosskirkju, vinnufélagi okk-
ar og vinur, Guðmundur Ólafsson.
Þótt fráfall hans hafi ekki komið á
óvart grípur okkur sorg og söknuð-
ur og minningar koma upp í hug-
ann.
Gummi, eins og hann var kallað-
ur, hóf störf hjá Landsvirkjun við
Búrfell árið 1974. Þar eignaðist
hann strax marga góða vini og
kunningja enda átti hann auðvelt
með að umgangast fólk. Hann var
ávallt hrókur alls fagnaðar þar sem
fólk kom saman, sagði skemmti-
lega frá, spilaði á harmoníku, söng
og smitaði alla af gleði og fjöri.
Þeir sem unnu með Gumma
munu eflaust seint gleyma hversu
duglegur og ósérhlífinn hann var
við vinnu. Ávallt stóð hann í
fremstu víglínu þar sem taka þurfti
til hendinni og kunni því vel. Jafn-
vel eftir að hann var orðinn veikur
hlífði hann sér hvergi og ef hann
var spurður hvort hann treysti sér
í eitthvert tiltekið verkefni svaraði
hann gjarnan með augunum, hló
eða brosti.
Guðmundur var mikill áhuga-
maður um tónlist og hefði eflaust
viljað sinna þessu áhugamáli sínu
meira en hann hafði aðstöðu til.
Hann hafði einnig gaman af lestri
góðra bóka, var vel lesinn og minn-
ugur þótt hann léti lítið yfir því.
Gummi var ákaflega tryggur sín-
um vinum og ávallt tilbúinn að
leggja þeim lið sem hjálpar voru.
En þótt vinnan, áhugamálin og fé-
lagarnir skiptu hann miklu máli
var það fjölskyldan, konan og
börnin sem hann lifði fyrir, þeirra
missir er mikill.
Guðmundur Ólafsson hefur ef til
vill ekki ritað nafn sitt með stórum
stöfum á spjöld sögunnar enda
ekki í hans anda, en minningin um
góðan mann mun lifa með þeim
sem hann þekktu. Við vottum eig-
inkonu hans, bömum, bamabami
og öðmm aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Vinnufélagar við Búrfellsstöð.
Kveðja frá systur.
Er sárasta sorg okkur raætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. I. Hallgrímsson)
Mitt kærasta yndi, við kveðjum þig nú
með klökkvandi saknaðar tár,
með þökk fyrir allt, sem okkur varst þú,
og ennþá skalt okkur verða,
þótt líkaminn ljúfi sé nár.
Nú fagni Guð þér og geymi þig vel
og gefi þér blómin sín.
I Drottins hendur minn dýrgrip ég fel.
Hann deyfi eggjamar sám,
svo lif þú þar lífið ei dvín.
(Hannes Hafstein)
Elsku bróðir. Þakka þér yndis-
legar samvemstundir hér á jörð.
Megi Ijósið lýsa þér alla leið yfir
móðuna miklu.
Þín systir,
Ágústína.
Laugardaginn 7. febrúar var
hringt til mín hér um borð og mér
tilkynnt að þá fyrr um daginn
hefði bróðir minn, Guðmundur
Ólafsson, látist. Að vissu leyti kom
þetta ekki svo mikið á óvart, því ég
held að flestir hafi vitað hvert
stefndi. Hann háði stutta en harða
baráttu við þann skaðvald sem
krabbamein er og varð að lúta í
lægra haldi, sem og svo margur er
þennan vágest fær í heimsókn. I
byrjun var þetta góðkynja sem
hægt var að halda niðri með lyfja-
meðferð og vom menn bjartsýnir á
að tækist að yfirstíga þetta, en þá
skall reiðarslagið yfir, meinið varð
illkynja og dró hann til dauða á
stuttum tíma. Gummi, eins og
hann var alltaf kallaður, var þriðji