Morgunblaðið - 09.04.1998, Blaðsíða 60

Morgunblaðið - 09.04.1998, Blaðsíða 60
60 FIMMTUDAGUR 9. APRÍL 1998 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Pétur A. Ólafs- son fæddist í Val- höll á Patreksfirði 28. desember 1937. Hann lést 22. mars síðastliðinn á sjúkra- húsi í Nyköbing, Sví- þjóð. Foreldrar hans voru Stefanía Er- lendsdóttir, f. 21.11. 1896, d. 18.2. 1943, og Aðalsteinn P. Ólafsson, f. 19.9. 1899, d. 18.6. 1980. Pétur var yngstur af sex börnum Stefaníu og Aðalsteins sem eru Hera, f. 5.1. 1933, gift Ingvari Guðmundssyni, Sif, f. 14.2. 1931, gift Elfari Ragnarssyni, Sjöfn, f. 4.11. 1929, d. 23.3. 1989, gift Guð- jóni Hannessyni, Heba, f. 7.9. 1928, d. 13.3. 1991, gift Páli Ágústssyni, d. 1987. Bolli, f. 12.9. 1926, kvæntur Svanhildi Svan- berg Júlíusdóttur. Áður átti Stef- Þegar ég bjó á ísafirði á árunum 1966-1970 kynntist ég fljótt ná- grönnum mínum við Fjarðarstræti. Meðal þeirra var Pétur A. Olafsson og kona hans Helga, en þau bjuggu - þá nánast í næsta húsi við okkur hjónin og voru á svipuðum aldri. Pétur var þá á sjónum, ýmist sem vélamaður og eða kokkur, þó það hljómi einkennilega, en hann var jafnvígur á báðum vigstöðvum. Hann starfaði einnig oft á milli róðra í landi og þá yfirleitt í rækju- verksmiðju Óla Ólsen, en við fjöl- skyldu Óla var ávallt mikil vinátta. Þá var hann og listakokkur og hefði án efa getað náð langt á því sviði, en hann var þar sjálfmennt- * aður sem og á öðrum sviðum. A þessum árum var algengara en nú, að ungt fólk tæki slátur og byggi í haginn með slíkri matargerð og var Pétur lærimeistari konu minnar í því fagi. En þar var hann, eins og á öðrum sviðum, útsjónasamur og stór í sniðum og notaði gamla þvottavél til að þvo vambimar, anía Erlu Kristínu Egilson, f. 13.3. 1924, gift Skarphéðni Loftssyni. Hennar faðir var Þorvaldur Egilson, látinn. Pétur kvæntist 10. október 1962 Helgu Árnadóttur, f. 29.3. 1945. Foreldrar hennar voru Sesselja Jónasdóttir, f. 10.10. 1919, d. 22.10. 1982, og Ami Danielsen, f. 26.3. 1904, d. 1948. Börn Péturs og Helgu eru: Anna Sif, f. 7.8. 1963, Arne Páll, f. 21.9. 1964, og Stefán Jóhann, f. 12.3. 1973. Fyrir átti Pétur Nönnu Sjöfn, f. 18.7. 1955, gift Jóni Rún- ari Gunnarssyni. Móðir hennar er Anna Gísladóttir. títför Péturs verður gerð í heimabæ hans, Nyköping, á skír- dag. enda var ekki verið að taka neina smáskammta. Uppátæki sem á þeim tíma vakti mikla furðu ráð- settra húsmæðra á staðnum. Árið 1968 fluttu þau hjónin til Svíþjóðar og settust þar að, enda hafði móðir Helgu flutt þangað nokkrum árum fyrr. Frá því um 1970 hefur fjölskyldan búið í Nyköping þar sem Helga hefur m.a. rekið snyrtistofu og verslun. Þrátt fyrir flutning þeirra til Sví- þjóðar hefur alltaf haldist gott samband við þau. Við hjónin höfum heimsótt þau reglulega og ávallt fengið höfðinglegar móttökur, að ekki sé minnst á þær konunglegu matarveislur sem Pétur átti allan veg og vanda af. I Svíþjóð stundaði Pétur ýmis störf. Fyrst starfaði hann hjá gróðrarstöð og gat sér þar hið besta orð. Hann fann m.a. upp ým- is tæki og tól, sem voru notuð til að létta störfin og eru enn nýtt við þá starfsemi. En fljótlega fór hann að starfa sjálfstætt eða í samvinnu við vini og kunningja, sem hann eign- aðist fljótt þar í landi. Hann starf- aði þó mest í viðskiptum, rak um tíma veitingastaði, vinnuvélar, inn- flutning, bflasölu o.fl. Með hugviti og útsjónarsemi á ótrúlegustu svið- um gerði hann það gott eins og sagt er, á meðan heilsan leyfði. En Pétur var aðeins rúmlega fimmtugur þegar hann veiktist hastarlega, hjartað gaf sig. Hann tók veikindum sínum af æðruleysi og barðist hetjulega þrátt fyrir fleiri áfóll. Síðustu árin hafa verið honum mjög erfið. En þrátt fyrir það tókst Pétri með ótrúlegri lífslöngun og með einstakri um- hyggju Helgu konu sinnar að eiga gott ævikvöld í faðmi fjölskyld- unnar. Þau hjónin eignuðust þrjú mann- vænleg böm: Onnu Sif, sem sótt hefur matgerðarhæfileikana til föð- ur síns og starfar nú sem forstöðu- kokkur á vínekrubúgarði í Frakk- landi. Arna, sem hefur haslað sér völl í viðskiptum sem markaðs- fræðingur og hefur starfað víða um heiminn, m.a. í Bandaríkjunum, og Stefán, sem lokið hefur herþjón- ustu og er enn við nám. Eina dótt- ur, Nönnu Sjöfn, eignaðist Pétur fyrir hjónaband sitt. Pétur hafði ákveðnar skoðanir á þjóðfélagsmálum og fylgdist mjög vel með innanlandsmálum í Svíð- jóð. Hann hafði gaman af að ræða íslensk mál, þó hann af eðlilegum ástæðum þekkti þau ekki nema af afspum síðustu árin. Hann var hægri maður, maður sjálfstæðra ákvarðana og einstaklingsfram- taks. En aldrei var hann svo ég viti bundinn neinum stjómmálaflokki. Pétur var ekki allra, en hann var traustur vinur vina sinna. Pétur minntist upprana síns, hann var ávallt Islendingur og ekki síst minntist hann Patreksfjarðar, enda var fjölskylda hans þaðan og afi hans og nafni kunnur athafnamað- ur þar á sinni tíð. Eg þakka Pétri samfylgdina, sem því miður var allt of stutt, og sendi Helgu og afkomendum hans samúðarkveðjur okkar hjóna. Blessuð sé minning Péturs A. Olafssonar. Jóhann Einvarðsson. PÉTUR A. ÓLAFSSON Sérfræðingar í blómaskreytingum vift öll tækifæri Skúluvörfiustig 12. á horni Bergslaúastrætis. sími 551 9090 <0* Þegar andlát ber að höndum Útfararstofa kirkjugarðanna ehf. Sími 551 1266 Allan sólarhringinn GUNNAR ÁRNASON + Gunnar Árnason fæddist í Reykjavík 3. desember 1917. Hann lést á Landspítalanum 23. mars síðastliðinn og fór útför hans fram frá Bústaðakirkju 2. aprfl. Vertualltafhressíhuga hvað sem kann að mæta þér. Lát ei sorg né böl þig buga, baggi margra þyngri er. Vertu sanngjam, vertu mildur, vægðu þeim sem mót þér braut. Bið þinn Guð um hreinna hjarta, hjálp í lífsins vanda og þraut. Mér komu þessar línur í hug, er ég frétti andlát Gunnars Árnasonar. í desember á sl. ári hélt hann upp á 80 ára afmæli sitt. Fáir sem þekktu Gunnar trúðu því að árin væru orð- in svo mörg. Þrátt fyrir að hann fengi þann þunga dóm í júlí sl. að hann væri með krabbamein lét hann það ekki skemma gleði sína. Gunnar var meðalmaður á hæð, grannur og kvikur í hreyfingum. Hann átti erfitt með að stoppa lengi á sama stað. Gunnar var í bog- mannsmerkinu og það með sanni. Eftir að hann hætti að vinna, 72 ára, fór hann í allskonar félagsstarf með eldri borguram, má þar nefna bókband, útskurð, bátasmíði, sund og síðast en ekki síst söng. Það var toppurinn á tilveranni þegar kórfé- lagarnir komu og sungu í afmælinu hans, en einnig komu þeir að sjúkrabeð Gunnars 13. mars og sungu fyrir hann og aðra sjúklinga. Gunnar bað þá að syngja „Undir bláhimni", lagið sem stjómandinn dansaði með, um leið og hún stjóm- aði. Miklar þakkir sendi ég öllu þessu góða fólki fyrir þessa ómetan- legu stund fyrir mikið veikan mann. Gunnar hef ég þekkt nærri alla mína tíð, en kynni okkar tókust þó best þegar sonur hans kom í sveit til mín. Gott var að fá stráksa, en ekki var síður gott að fá þann gamla (eins og hann var kallaður) í heim- sókn. Alltaf sá hann eitthvað bros- legt og hló manna mest. Hann gat þó líka verið snöggur í tilsvöram og veit ég að sumum þótti nóg um. Gunnar missti konu sína frá sex ungum bömum en hélt heimilinu saman af miklum dugnaði með hjálp bama sinna. Ég tók líka fljótt eftir því hvað fjölskyldan er samhent. Móðir mín, Vilborg Eiríksdóttir, og Gunnar hafa verið samferða gegnum lífið síðustu 10 árin. Ég held að það hafi verið mikil gæfa fyrir þau bæði. Þau bættu hvort annað upp. Hann glaður og félags- lyndur, en hún ljúf og hlý og hugs- aði um hann allt til síðustu stundar. Vissi ég að hann kunni henni miklar þakkir fyrir umhyggjuna. Ég þakka Gunnari allt sem hann var mömmu, mér og mínum börnum. Innilegustu samúðarkveðjur til elsku mömmu, Jóhönnu, Bjama, Þóra, Guðnýjar, Guðmundar, Lillu og fjölskyldna þeirra. Megi algóður Guð styrkja ykkur og styðja í sorg ykkar. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Kolbrún J. Sigurjónsdóttir og fjölskylda. GUÐGEIR GUÐJÓNSSON + Guðgeir Guðjónsson fæddist í Skuggahlíð í Norðfirði 21. janúar 1931. Hann lést 3. apríl síðastliðinn á Fjórðungssjúkra- húsinu í Neskaupstað. Foreldrar hans voru Guðjón Hermannsson, bóndi í Skuggahlíð, og koha hans Valgerður Þorleifsdóttir. Guðgeir átti fjögur systkini, tveir bræður hans eru látnir en eftirlifandi systur hans eru Her- dís Valgerður í Skuggahh'ð og Sigrún í Neskaupstað. Guðgeir var ókvæntur og barnlaus. títför Guðgeirs fer fram frá Norðfjarðarkirkju laugardaginn 11. apríl og hefst athöfnin klukkan 14. Það var komið undir jól árið 1951. Ég var nýlega átta ára, hafði verið í Skuggahlíð um tæplega mánaðar tíma. Ég er eitthvað að sýsla í eldhúsinu, kannski voram við Sigrún að spila, eða myndast við að hjálpa Valgerði móður henn- ar við verkin. Úti var fimbulvetur, einhver hinn snjóþyngsti sem kom- ið hafði í manna minnum, hvítur freri yfír öllu. Þetta var fyrir daga nútíma samgangna og skipulegir mjólkurflutningar ekki hafnir frá Skuggahlíð, fáir á ferð í vondri tíð. Engum datt í hug að Oddsskarðs- vegurinn nýi yrði opnaður fyrr en komið væri sumar, vegurinn um sveitina kolófær. Ég hafði komið, sitjandi á sleða sem dreginn var af nýlegri jarðýtu bænda í Norðfjarð- arhreppi. Það var fátt í heimili í Skuggahlíð þær vikumar miðað við það sem ég kynntist síðar. Boð höfðu borist frá Karlskála þess efnis að Guðgeir myndi ganga norður yfir um daginn. Hann kenndi börnum í Helgustaða- hreppi þennan vetur, var á leið heim í jólafrí. Og þó ég gerði mér ekki grein fyrir alvöra þessa ferða- lags hef ég líklega fundið fyrir óró- leikanum í huga Valgerðar, móður ferðalangsins. Hún vissi að vetur- inn á fjöllum var ekkert grín, menn getur hrakið af leið, frostið bítur, dagurinn er stuttur í svartasta skammdeginu og klæðn- aður langt frá því að standast nokkum samjöfnuð við það sem nú þekkist. Má vera að hún hafi hugs- að til tveggja sona sinna sem hún hafði nýlega misst. En svo stóð hann allt í einu á eldhúsgólfinu í mórauðum jakka og dregur innan úr jakkanum nokk- urra vikna hvolp af skoskum ætt- um. Hann hlaut nafnið Bob, varð síðar frægur um hreppinn allan, en varla að sama skapi vinsæll fyrir skapfestu og atorku sakir við kyn- bræður sína, - í þeim málum sem miklu skipta fyrir viðhald tegund- arinnar. Gerða heimti son sinn úr helju vetrarins. Ég hef löngum trúað því að þeir félagar hafi orðið hvor öðr- um til nokkurs gagns á göngunni, gaddurinn varla undir 20 gráðum. Skömmu síðar kom Dísa um Odds- skarð ofan af Eiðum, ég fór til míns heima. Hélt hver jól í ranni sinnar fjölskyldu. Svo liðu árin. Við Guðgeir unnum saman að mörgum verkum í Skuggahlíð, stundum einir, einkum að slætti á sumram þegar enn var slegið með hestasláttuvél, girðingavinnu, skepnuhirðingu og hvaðeina sem við þurfti á vaxandi búi. Ég var honum til aðstoðar að sækja hest- ana, leggja á og raka frá. Hann var ekki margmáll og vildi að maður skildi einföld fyrirmæli fljótt og greinilega. Hann vann fyrir sunn- an á vetrum. Eitt vorið, líklega 1954, stóð nýr Land Róver á hlað- inu, einn af þessum sem nú þykja gersemar á söfnum. Guðgeir hafði unnið fyrir honum og keypt fyrir sunnan, þá var nýr jeppi ennþá stórtíðindi í sveitum. A þeim áram áttu búin á Hofi og í Skuggahlíð stóð suður í Sandvík. Þegar ég var orðinn nógu bora- brattur unglingur var ég eitt haust sendur með Guðgeiri og fleiram suður yfir Sandvíkurskarð að sækja folöldin og stóðhestinn. Þá vora allir bæir frá Norðfirði til Vaðlavíkur komnir í eyði, en í Sandvík stóðu enn að nokkur hús uppi á einum bæ. Þar gistum við. Mér þótti vistin ekki sem best, en varð rórra þegar hinir fullorðnu sofnuðu áhyggjulitlir, og sofnaði líka. Sú ferð myndi nú á dögum vera flokkuð undir æfintýraferð sem hugvitsamir menn gætu selt túristum fyrir of fjár. I annað sinn fóram við snemma vetrar ásamt Steinþóri mági Guðgeirs að leita að nokkram kindum úti á Barðsnesi. Okum á Land Róvemum yfir Oddsskarð, út með Reyðarfirði og stefndum yfir í Viðfjörð. Brú hafði tekið af veginum uppi á Viðfjarðar- heiði. Við neyddumst því til að skilja bílinn eftir. Tvær kindur fundum við, og auðvitað vora þær úti undir Rauðu björgum. Veðrið var meinlítið, ökkladjúpur snjór en feikilegt frost. Á bakaleiðinni hugs- aði ég um þetta eitt: Fer jeppinn í gang í þessum gaddi? Ég hef lík- lega aldrei orðið lúnari um mína daga, en jeppinn fór í gang. Heim komumst við heilu og höldnu. Og nú er Guðgeir Guðjónsson fallinn frá. Við þau tíðindi er margs að minnast frá löngu liðnum dög- um og er hér aðeins fátt eitt nefnt. Þegar ég hitti þau saman í síðasta sinn mæðginin Valgerði og Guð- geir, gaf hann mér stein úr safni sínu. Við höfum ekki sést síðan, en minningin um góðan dreng lifir. Ég sendi þeim systrum, Dísu og Sigrúnu, ættingjum og venslafólki öllu mínar dýpstu samúðarkveðjur. Helgi Guðmundsson. VIGFÚS VIGFÚSSON + Vigfús Vigfússon fæddist í Tungu í Nauteyrarhreppi 12. febrúar 1914. Hann lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur hinn 23. mars síðastliðinn og fór útför hans fram frá Bústaðakirkju 31. mars. Móðurbróðir minn, Vigfús Vig- fússon, er látinn. Móðir mín talaði oft um þennan eina bróður sinn, þótt þau hafí ekki alist upp saman. Er ég kynntist honum fyrst, 14 ára gömul, bjó hann í Reykjavík, en við úti á landi. Ég þurfti að gangast undir aðgerð í Reykjavík og eftir hana þurfti ég að vera í gipsi um tíma. Þá var Vigfús leigubflstjóri, og var hann óþreytandi að fara með þessa ungu frænku sína í skoðunarferðir um bæinn, og gleðja hana á annan hátt, enda ein- staklega ljúfur og góður drengur. Þótt við byggjum hvort á sínu landshominu alla tíð, héldum við alltaf sambandi og fylgdust fjöl- skyldur okkar hvor með annarri, enda börn okkar á svipuðu reki, og sum þeirra kynntust, er þau vora saman í sveit. Lítil bæn, sem systir hans hafði miklar mætur á, fylgir þér, elsku frændi. Vertu nú yfir og allt um kring með eilífri blessun þinni. Sitji Guðs englar saman í hring sænginni yfir minni. Með Vigfúsi kveður góður drengur, og sendi ég og fjölskylda mín ekkju hans, börnum og baraa- bömum innilegar samúðarkveðjur. Arnfríður Hermannsdóttir.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.