Morgunblaðið - 15.12.1998, Blaðsíða 54

54 ÞRIÐJUDAGUR 15. DESEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LÁRA KRISTÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Lára Kristín
Guðmundsdóttir
fæddist á fsafirði
hinn 26. febrúar
1958. Hún lést, á
Landspítalanum 5.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Akraneskirkju 11.
desember.
Vin sínum
skal maðurráurvera,
þeim og þess vin;
en óvinar síns
skyli engi maður
vinarvinurvera.
(Hávamál)
Það verður eríitt að sætta sig við
að sjá ekki eða heyra meira af kær-
um vini.
Ég sá Láru í fyrsta sinn haustið
1992, hún kom til mín og spurði
hvort sætið við hliðina á mér væri
laust. Við höfðum valið sama fagið
hjá mjög góðum kennara Hörpu
Hreinsdóttur sem kenndi okkur að
sk'lja og meta Snorra-Eddu og
Hávamál.
Kaffitímarnir í skólanum voru
nokkuð sem við máttum alls ekki
missa af, og þá mátti
ekki gleyma að kaupa
sér kleinuhring með
karamellubráð. Eitt
skipti vorum við ræki-
lega minntar á hversu
miklir fíklar við vorum
orðnar. Ung og falleg
stúlka, Bergþóra Sig-
urðardóttir, sem sat
oft með okkur, sagði
að nú væri hún orðin
svo forfállinn neytandi,
að fengi hún ekki sinn
kleinuhring þá væri
hún orðin svo viðþols-
laus um hádegi, að hún
neyddist til að fara í bakaríið á leið-
inni heim til að kaupa sér kleinu-
hring með karamellubráð. Þegar
hún ljóstraði þessu upp, var hlegið
svo mikið að við tárfelldum. Þegar
hlátrinum linnti benti Lára okkur á
að við gætum fækkað kleinuhringj-
unum, en við færum samt ekki í
neitt bindindi. Þetta atvik lýsir
Láru vel. Hún hafði alltaf góða
stjórn á hlutunum ef með þurfti og
lét aldrei hóphyggju eða tísku-
strauma i'ugla skýra dómgreind
sína.
Lára er ein atorkumesta kona
t
Elskulegur sambýlismaður minn, sonur, faðir,
tengdafaðir og afi,
PÁLLBJÖRNSSON,
Blikahólum 10,
lést á Landspítalanum laugardaginn 12. des-
ember sl.
Útförin auglýst síðar.
Elísabet Kristjánsdóttir,
Gunnhildur Arndís Pálsdóttir, Victor O'Callaghan,
Inga Jóna Pálsdóttir, María Rán Pálsdóttir,
Sóirúna Edda Pálsdóttir, Gunnhildur Ingibjörg Gestsdóttir
og barnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
ARI JÓSEFSSON
fyrrv. tollvörður,
Hraunbæ 5,
sem lést á Hrafnistu laugardaginn 12. desem-
ber, verður jarðsunginn frá Árbæjarkirkju
föstudaginn 18. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vildu minnast hins látna, er bent á líknarstofnanir.
Kristín Aradóttir, Guðmann Sigurbjörnsson,
Ómar K. Arason, Áslaug Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞORGERÐARJÓNSDÓTTUR,
Skarðshlíð 14c,
Akureyri,
verður gerð frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 16. desember kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem
vildu minnast hennar, er bent á hjúkrunar-
heimilið Sel.
Jóhannes Ólafsson,
Elisabet Ballington,
Jón Jóhannesson, Sigrún Magnúsdóttir,
Sigfús Jóhannesson, Sigríður Elefsen,
Guðrún Jóhannesdóttir, Gunnar B. Aspar,
Hólmfríður Jóhannesdóttir, Birgir R. Sigurjónsson,
Ingveldur Jóhannesdóttir, Jörundur Traustason,
María Jóhannesdóttir, Þorsteinn Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
sem ég hef kynnst um ævina og
gædd miklum skipulagshæfileikum.
Ríka kímnigáfu átti hún og var
kímni hennar og kátína ekki oft
langt undan eins og eitt atvik sem
mér er minnisstætt sýnir. Ég fylgd-
ist eitt sinn með henni horfa á rauð-
brystingana hefja sig allt í einu til
flugs og leika listir sínar, andlit
Láru ljómaði og hlátur hennar varð
svo innilegur og smitandi að unun
var að vera í návist hennar. Allt i
einu hrópar Lára, þarna eru nokkr-
ir toppskarfar að fljúga saman í
norðvesturátt. og ég sé líka ein-
stakar ritur á flugi, og hún bætir
síðan við þegar rauðbiystingarnir
tóku á rás allir sem einn. Nú vantar
bara Steingi'ím Ben. kennara til að
taka þátt í þessari gleði okkar.
Þarna stóð Lára í vindnæðingnum
niðri við Nýja-Vitann á Breiðinni,
enginn fugl skyldi fá að fara fram-
hjá án þess að hún bæri kennsl á
hann. Margur málarinn trúi ég hafi
viljað fanga þetta mótív á léreft, því
þetta atvik er svo myndrænt í
minningunni. Lára þarna með sitt
einstaklega fallega bros og sína gíf-
urlegu einbeitingu, að reyna að
bera kennsl með sjónauka á flesta
fugla sem flugu vítt og breitt yfir
svæðið. Þessi mynd og margar aðr-
ar eru mér ógleymanlegar og fara
nú í gegnum hugann, er ég minnist
minnar góðu skólasystur og kæru
vinkonu.
Það er í raun ótrúlegt hvað Lára
gat komið miklu í verk. Hún var í
námi á náttúrufræðibraut í Fjöl-
brautaskóla Vesturlands, vann
samhliða sem sjúkraliði á Sjúkra-
húsi Akraness, og var sjómanns-
kona með heimili og þrjú börn. Hún
prjónaði á börnin meðan hún var að
hlýða á kennarana í tímum þegar
hún þurfti ekki að glósa upp eftir
þeim. Allur tími var nýttur, en hún
sagði líka að hún ætti góða að, sem
reyndu allt hvað þeir gátu til að
gera henni kleift að ná takmarkinu
sem hún hafði sett sér, en það var
að ná stúdentsprófi til að fá inn-
göngu í Háskólann. Hún vildi fara í
hjúkrun eða sjúkraþjálfun. I raun
hefði hún getað valið fjölda annan-a
faga er í Háskólann kæmi, því hún
var mjög góðum gáfum gædd og
ekki mundi kapp hennar og dugn-
aður skemma fyrir er þangað væri
komið. Mér er sérstaklega minnis-
stætt hvað erfðafræðin lá vel íýrir
henni og hvað hún var í raun góður
námsmaður í öllum fógum.
Stundin rann upp og Lára var
búin með skólann og útskriftardag-
urinn runninn upp, eiginmaðurinn
var á sjónum, en þeir ættingjar er
gátu mættu við útskriftina. Lára
fékk verðlaun fyrir góðan námsár-
angur í þeim fögum sem hún var
með hæstu einkunn útskriftanema
í. Mín skoðun er sú að Lára hefði
átt að fá sérstakt viðurkenningar-
skjal frá skólanum fyrir ótrúlega
góðan námsárangur miðað við að-
stæður Það eru ekki margar konur
sem hafa þol, einbeitingu og hæfni
til að gera það sem Láru tókst að
gera. Margir skilja ekki konur eins
t
ÚTFARARST OFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áratöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
og Láru og þessa óstjórnlegu þrá
að fræðast og mennta sig. Lára var
ein þeirra sem gefast aldrei upp.
Hún var baráttukona sem náði tak-
marki sínu með ástundun og þrot-
lausri vinnu. Lára minnti mig oft á
skipstjóra, sem vakir með vökulum
augum yfir áhöfn sinni, hún fylgd-
ist vel með börnunum sínum, og
meðan hún sat í tíma þá flögraði
hugurinn oft til þeirra. Oft var far-
ið í símann til að athuga hvort allt
væri ekki eins og það ætti að vera
heima.
Elsku Lára mín, hafðu þakkir
fyrh' allt, þú varst mér einlægur og
falslaus vinur. Þínir góðu kostir
fengu mig til að líða ávallt vel í ná-
vist þinni. Ég bið góðan Guð að
styrkja eiginmann, börn og ætt-
ingja hennar í sorg þeirra.
Kristrún Jónsdóttir.
Hún var íjögurra ára. Hispurs-
laus og dirfskufull, ljóshærð og
björt, ákveðin og stjórnsöm. Það
voru líklega sjö lítil skref á milli
heimila okkar á Isafirði í hennar
fýrstu heimsókn. En sú leið var
gengin flesta daga næstu tíu árin,
stundum oft á dag. Hún var ekki
fósturbarn í þess orðs fyllstu merk-
ingu en hún gerði sig að hálfgerðu
fósturbarni samt.
Lára var tveim árum eldri en
okkar elsta barn og auðséð var
hvað henni fannst það í iýrstu mik-
ill aldursmunur. Ábyrgðartilfinning
hennar fyrir því að börn okkar
lærðu það sem hún var búin að
skilja að lífið krafðist, var skemmti-
lega augljós. Ekki var því stolt
hennar lítið er hún fullvissaði sig og
aðra um að hún hefði kennt dóttur
okkar að þekkja sinn fyrsta staf.
Hún gætti hennar síðar sumarlangt
er við vorum flutt til Reykjavíkur.
Ár liðu og fjarlægðir urðu meiri.
Kort hennar, símtöl og bréf er gátu
komið frá ólíklegustu stöðum báru
þó kveðjur hennar. Verið gat að oft
heyrðist ekki frá henni lengi. Hún
gat verið í alls kyns vinnu, verið
námsmaður eða ferðalangur úti í
heimi. En svo kom setningin sem
raunar kom aldrei á óvart. Annað
hvort hringdi síminn og sagt var:
„Ég er komin, getur einhver sótt
mig?“ eða bankað var einfaldlega á
dyrnar og sagt: „Ég er komin, get
ég fengið að vera í nótt?“ Hún var
alltaf velkomin og næturnar gátu
orðið nokkrar.
Launin urðu áframhaldandi
tengsl á fullorðinsárum og til ævi-
loka. Harðdugleg og greind, eins og
hún var, gat hún tekið sér fyrir
hendur næstum hvað eina er hún
hafði löngun til. Að því kom eftir
nokkurt hlé vegna vinnu, ævintýra-
löngunar og stofnunar á heimili, að
hún ákvað að halda áfram námi og
gerðist sjúkraliði. Þekking hennar
frá því námi hjálpaði henni á marg-
an hátt að takast á við veikindi sín.
Mikilvægastur var henni þó stuðn-
ingur eiginmanns og barna.
Eftir að ljóst var að hverju
stefndi sýndi hún ótrúlegan kjark
og æðruleysi. Hún tók á þessum
málum eins og hennar var vandi, af
festu og áræði.
Lára mín. Við kveðjum þig og
þökkum þér samfylgdina í þessu
lífi. Þú hefur oft gengið óþekktar
slóðir og farnast vel. Við trúum því
að leiðir þínai' hjá þeim sem öllu
ræður reynist þér greiðar.
Innilegar samúðarkveðjur til eig-
inmanns, barna, föður og annarra
ættingja.
Erna og Marinó Þ.
Guðmundsson.
Að kvöldi 5. desember sl. lést
Lára Ki'istín Guðmundsdóttir eftir
4ra ára stranga baráttu við sjúk-
dóm sinn. Söknuðurinn er mjög sár
Blómabúdin
<S\apðskom
v/ Fossvogskii'kjugai'3
Símii 554 0500
en sárast er að hugsa um missi
Frímanns og barnanna. Hún var
svo stolt af þeim og þráði það svo
heitt að geta fylgt börnunum sínum
lengur í uppvextinum og alltaf hélt
hún í vonina. Vegna þess hversu
sterk hún var, bæði andlega og lík-
amlega, tókst henni oftar en einu
sinni að sigrast á krabbameininu,
en alltaf sótti meinið á aftur þegar
síst skyldi. Og nú síðast í septem-
ber þegar allt var að verða svo
bjart framundan.
Lára fæddist og ólst upp á Isa-
firði og vorum við saman í bekk í
barnaskóla en urðum ekki vinkonur
fyrr en í gagnfræðaskólanum. Hún
bjó nálægt skólanum og vorum við
vinkonurnar mikið heima hjá henni
þegar færi gafst milli kennslu-
stunda. Herbergið hennar varð eins
og lítil félagsmiðstöð í tengslum við
skólann þar sem var hlustað á tón-
list, spjallað, hlegið og leikið sér á
unglingsárunum. Þetta herbergi
hafði Olafur bróðir hennar (sem er
látinn) innréttað í risinu á skemmti-
legan hátt og eftiriátið henni á með-
an hann var í menntaskóla. Við dáð-
um Ola, ekki aðeins út af herberg-
inu, heldur af því að hann var svo
fallegur og greindur og ekki síst
vegna þess að hann spilaði og söng
í hljómsveit. Þegar hljómsveitin
B.G. og Ingibjörg spilaði í félags-
heimilinu í Hnífsdal á sumrin, feng-
um við stundum að fara með honum
inn bakdyramegin og gátum hlust-
að smástund á hljómsveitina áður
en dyraverðirnir sáu okkur og
hentu okkur út. Þá þótti okkur súrt
í broti að hafa ekki aldur til þess að
dansa á böllum.
En svo urðum við sextán, og gát-
um næstum allt, og svo eiginlega
aftur á þessu ári þegar við urðum
fertugar.
Þetta er búið að vera skemmt-
anaárið mikla sem byrjaði með ferð
til útlanda sem Lára skipulagði og
kom Sigga vinkona okkar með.
Skemmtanahaldið hélt svo áfram
og stundum fengu makar og börn
að vera með.
Sambandið hafði haldist með
okkur öll árin sem liðu þarna á milli
en veikindi Láru þjögpuðu okkur
betur saman aftur. í september
héldum við upp á síðustu afmælin
og örfáum dögum síðar fékk hún
lokadóminn, að krabbameinið hefði
tekið sig upp aftur og væri ólækn-
anlegt. Hún fór í lyfjameðferð, enn
einu sinni, en það var til einskis.
Lára og Frímann, maðurinn
hennar, gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til þess að láta heimilislíf-
ið ganga sinn vanagang. Heima
naut hún aðstoðar systra sinna,
tengdamóður og Áslaugar, vinkonu
sinnar, og hún talaði um hvað hún
ætti gott fólk að og hve margir
væru að koma og færa henni gjafir.
Húsið var alltaf svo skínandi hreint
og fint þegar við komum í heim-
sókn, þar sátum við daglangt á
meðan við átum konfektið og
dáðumst að blómunum, handverk-
inu hennar og öllum fallegu hlutun-
um sem hún kunni svo vel að meta.
Hún vildi hafa alla hluti ekta, hvort
sem það voru skartgripir úr gulli
með demöntum eða efni úr silki, en
í okkar augum var það hún sjálf
sem manneskja sem var mest ekta,
svo heilsteypt og 100% í öllu sem
hún tók sér fýrir hendur. Það var
aldrei neitt hálfkák á henni og hún
var hetjan okkar.
Hún fór á spítala nokkrum dög-
um fyrir andlátið. Við komum til
þess að kveðja og freistuðumst til
þess að halda aðeins í hönd hennar,
sem hún hefði lítt kært sig um hefði
hún verið með fulla meðvitund, og
fundum að jafnvel þá var hún söm
við sig og að það var hún sem hélt í
hendur okkar og gaf okkur af
kjarki sínum og styrk.
Elsku hjartans vinkona, minn-
ingin um þig mun ætíð vera umluk-
in hreinskilni þinni, fegurð og
glæsileika í okkar huga og við
þökkum þér fyrir samfylgdina.
Við biðjum guð að vera með
Frímanni og börnunum og vottum
fjölskyldum ykkar beggja okkar
dýpstu samúð.
Helga Konráðsdóttir og
Þómnn Jónsdóttir.