Morgunblaðið - 02.03.1999, Qupperneq 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 2. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
LAUFHEIÐUR
JENSDÓTTIR
+ Laufheiður
Jensdóttir
fæddist í Bakkabúð
í Fróðárheppi 5.
október 1917. Hún
lést á heimili sínu
17. febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
henanr voru Þor-
gerður Heiena
Guðmundsdóttir, f.
28.9. 1888 frá
Geirakoti í Fróðár-
hreppi á Snæfelis-
nesi, d. 28.12. 1968,
og Jens Kristjáns-
son, f. 3.6. 1888 á Bár í Eyrar-
sveit á Snæfellsnesi, d. 8.9.
1972. Árið 1919 fluttust for-
eldrar hennar að Haukabrekku
í Fróðárhreppi og bjuggu þar
til ársins 1926, en þá fluttust
þau til Hafnarfjarðar, þar sem
þau bjuggu til æviloka. Systk-
ini Laufheiðar voru: Júliana, f.
26.12. 1913, d. 17.1. 1959; Sig-
urvin, f. 10.4. 1916, d. 9.7.1953;
Bragi, f. 20.11. 1919, d. 15.1.
1945; Haukur Breiðfjörð, f.
25.3. 1926, d. 12.6. 1926; og
Málfríður, f. 12.6. 1929, d. 5.9.
1987.
Hinn 27. júlí 1940 giftist
Laufheiður Eiríki Kristni
Þórðarsyni frá Vattarnesi í
Fáskrúðsfjarðarhreppi, f.
13.10. 1914, d. 15.8. 1987. Þau
bjuggu alla tíð í Reykjavík.
Börn Laufheiðar og Eiríks
eru: 1) Guðrún, f.
26.8. 1936, gift
Viðari Janussyni, f.
2.2. 1934. Þeirra
dætur eru Heiða
Helena, f. 11.2.
1963, maki Eiríkur
Páll Jörundsson, f.
24.12. 1962. Dætur
þeirra eru Guðrún
Rakel, Ása Hrund
og Birna Rún.
Karen, f. 14.5.
1968, maki Helgi
Friðrik Halldórs-
son, f. 13.7. 1966.
Sonur þeirra er Viðar Janus
og dóttir Karenar er Helga
Sara Henrýsdóttir. 2) Þórður,
f. 21.4. 1941, kvæntur Guð-
rúnu Gerði Björnsdóttur, f.
31.5. 1947. Börn þeirra eru
Inga, f. 23.1. 1968, maki Reyn-
ir Garðar Gestsson, f. 27.3.
1962. Þeirra börn eru, Guðrún
Hanna, Eiríkur Már, Telma
Sif, og Andri Freyr. Berglind,
f. 8.4. 1971, maki Ekkert Guð-
mundsson, f. 5.7. 1965. Dóttir
þeirra er Margrét Ósk og son-
ur Berglindar er Þórður Kri-
stján Ragnarsson. Björn Heið-
ar, f. 19.11. 1980. Sonur Þórð-
ar er Eiríkur Kristinn, f. 8.6.
1959.
Útför Laufheiðar fer fram
frá Hafnarjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Hvað varð um yður, Austurstrætisdætur,
með æskuléttan svip og granna fætur.
(Tómas Guðmundsson.)
Nú hefur ein af Austurstrætis-
dætrum kvatt þennan heim. Sem
kornung stúlka kom Heiða sunnan
úr Hafnarfirði og fór að vinna á
Café Royal sem þá var í Austur-
stræti og upp frá því var miðbær-
inn starfsvettvangur hennar. Á Ca-
fé Royal handsneri Heiða ísvél til
Crfisdrykkjur

Veiiingohú/id
GMH-mn
Sími 555 4477
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar
í samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstaö í líkhús.
- Aöstoða við val á kistu og líkklæðum.
- Undirbúa lík hins látna 1 kistu og
snyrta ef með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu
og útför.
- Legstað i kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara,
elnleikara og/eða annað llstafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar við val á
sálmum.
- Llkbrertnsluheimild.
- Duftker ef likbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju.
- Kross og skilti á leiði.
- Legstein.
- Flutning á kistu út á land eða utan af
landi.
- Flutning á klstu til landsins og frá
landinu.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjórl
Útfararstofa Islands - Suðurhlíð 35
- 105 Reykjavík. Sfmi 581 3300 -
allan sólarhringinn.
að byrja með, seinna varð hún
framreiðslustúlka eða „servetrise"
eins og það kallaðist þá. Eitt af
verkefnum Heiðu var að færa
Kjarvai morgunkaffið upp á loftið
þar sem hann bjó.
Þeim varð vel til vina í fóstu
samskiptamynstri sem hún hafði
gaman af að segja frá. Heiða var af
þeirri kynslóð sem varð að standa
sig frá unga aldri enda var hún svo
húsbóndaholl að okkur hinum
fannst stundum nóg um. Hún var
mjög geðprúð, hafði hressilegt við-
mót og mikla þjónustulund.
Heiða vann lengi á Ingólfs Café
þar sem hún gekk um beina, oft frá
morgni og langt fram á nótt.
Hún var komin yfir fimmtugt
þegar hún byrjaði að vinna á
Hressingarskálanum í Austur-
stræti. Þar vann hún lagt fram yfir
þann aldur sem fólk lýkur hefð-
bundinni starfsævi. Það voru
breyttir tímar og breyttar áherslur
sem fengu hana til að hætta að
vinna á Hressingarskálanum, því
hvorki skorti hana starfsvilja né
lífskraft.
Heiða var stórglæsileg kona með
mikla orku og persónulegan stíl.
Hún varð aldrei gömul kona, hún
varð einungis eldri dama.
Eg hef þekkt Heiðu á fjórða ára-
tug. Hún var mér alla tíð góð
tengdamóðir og af henni lærði ég
margt. Oft kom hún mér til hjálpar
þegar ég var stopp með hálfsaum-
aðar flíkur enda lék allt í höndun-
um á henni auk þess sem hún var
mjög listræn.
Einn góðviðrisdag á liðnu sumri
gekk Heiða með okkur hjónum eft-
ir Austurstræti og gamla rúntinn.
Verst þótti henni að hún var ekki á
nógu „elegant" skóm. Hún gekk
hægt, var hugsi, dokaði oft við og
horfði í kringum sig. Okkur fannst
sem hún væri að búa sig undir að
kveðja.
Heiðu varð að ósk sinni að fá að
deyja í rúminu sínu. Nú hefur hún
hitt Eika sinn og skelfing hefur
hann orðið feginn að fá hana Heiðu
sína til sín. Hlýjar minningar lifa
með þeim sem eftir eru.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga.
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kennske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhomi.
(Tómas Guðm.)
Guðrún G. Björnsdóttir.
í dag kveðjum við hana ömmu
Heiðu, Laufheiði Jensdóttur. Hún
fæddist í Fróðárhreppi á Snæfells-
nesi þar sem hún ólst upp ásamt
þremur af sex systkinum sínum en
eitt þeirra lést aðeins nokkurra
mánaða gamalt. Húsaskjólið var
torfbær þar sem þau sváfu undir
súð í lítilli baðstofu sem kynt var
með kolavél í einu horninu og eldi-
viðurinn var mór. Til lýsingar var
notaður grútarlampi en kerti voru
aðeins notuð á jólum til hátíðar-
brigða. Jólagjafir voru með öðrum
hætti en þekktist í dag og minntist
amma Heiða þess er hún fékk kerti
og kökusneið í jólagjöf. Bærinn var
frekar einangraður vegna erfiðra
samgangna og því lítið um gesta-
gang.
Árið 1925 fluttist amma Heiða
ásamt fjölskyldu sinni til Reyka-
jvíkur og þaðan til Hafnarfjarðar
ári seinna. Áfram fjölgaði börnum
þeirra Jens og Gerðu, systkinin
orðin fimm og bjó fjölskyldan í
leiguhúsnæði sem samanstóð af
einu herbergi og eldhúsi. Stuttu
síðar keypti Jens lítið hús sem kall-
að var Dalbær, en ekki var hús-
rýmið þó mikið, ein stofa, eldhús og
aukaherbergi sem þau leigðu út.
Þó var oft glatt á hjalla í Dalbæ og
mikill kveðskapur stundaður á
heimilinu.
Amma Heiða gekk í skóla á vet-
urna ásamt systkinum sínum. Júlí-
ana, elsta systirin, hjálpaði Gerðu
með heimilsstörfin en amma Heiða
passaði yngri systkinin. Systkinin
voru böðuð í bala á moldargófli í
kjallaranum. Bræðurnir voru send-
ir í sveit á sumrin og fengu í laun
kjötskrokka sem saltaðir voru og
komu sér vel fyrir fjölskylduna. Til
að afla sér viðurværis festu Jens og
Gerða kaup á einni kú sem sá þeim
fyrir mjólk, sem þau keyptu áður í
Skálholti. Heimilið var lýst upp
með olíulömpum og kol notuð til
kyndingar.
Tíu ára gömul byrjaði amma
Heiða að vinna í saltfiski. Hún æfði
líka fimleika og var valin í 16
stúlkna úrvalsflokk og tók þátt í
fjölda fimleikasýninga fram til árs-
ins 1933. Það ár tók flokkurinn
einnig þátt í Fimleikamóti íslands.
Árið 1934 flutti amma Heiða ein til
Reykjavíkur þar sem hún leigði sér
herbergi og vann á Kaffi Royal.
Hún vann þar fyrst við handknúna
ísvél og síðar í sælgætisbúðinni.
Um þetta leyti kynntist hún lífs-
förunauti sínum Eiríki Þórðarsyni
sjómanni og eignuðust þau Guð-
rúnu, fyrra barn sitt, árið 1936.
Þau giftu sig árið 1940 og var
hjónaband þeirra alla tíð mjög gott
og einkenndist af kærleika og
hlýju. Eiríkur lést árið 1987.
Vegna þess hve afi Eiki var mik-
ið fjarverandi á sjónum fluttist
amma Heiða til Hafnarfjarðar í
foreldrahús en eftir giftinguna
ákváðu þau að flytja á ný til
Reykjavíkur. Vegna annríkis hjá
ungu hjónunum var ákveðið að
Guðrún yrði áfram hjá ömmu sinni
og afa. Þegar síðan til stóð að Guð-
rún flytti í foreldrahús lést Bragi,
sonur Jens og Gerðu, í sjóslysi að-
eins 25 ára gamall og þótt því ekki
við hæfi að taka Guðrúnu þaðan
líka og ólst hún því upp hjá ömmu
sinni og afa. Árið 1941 eignðust
amma Heiða og afi Eiki son sinn
Þórð. Alla tíð lögðu þau hjónin
mikið kapp á að vinna, amma
Heiða starfaði lengi á Ingólfskaffi,
Hótel Esju og á Hressingarskálan-
um, en einnig starfaði hún við af-
greiðslu í verslun. Amma Heiða
var alla tíð mjög atorkusöm kona.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (K. Gibran.)
Elsku amma Heiða. Þú varst
miklu meira en bara amma mín. Þú
varst góð vinkona sem ég á eftir að
sakna mikið. Upp í hugann koma
minningar frá bernsku þegar ég
kom við á Hressó á leið í ballett,
bíltúr með afa Eika niður að höfn
þegar ég gisti hjá ykkur og allir
háhæluðu skórnir þínir sem þú átt-
ir í öllum regnbogans litum. Ofar-
lega í huga mér er þakklæti fyrir
að bömin mín, Helga Sara og Við-
ar Janus, fengu að njóta hlýju
þinnar. Nú eiga litlir puttar Viðars
eftir að benda á Hátún 4 og heimta
að kíkja inn til ömmu Heiju, eins
og hann kallaði þig. Síðan verður
grátur og mótmæli þegar ekki
verður hægt að verða við óskinni.
Amma Heiða var lánsöm mann-
eskja. Hún átti góa vini sem reynd-
ust henni vel í blíðu og stríðu, eins
og Öllu frænku, Fjólu vinkonu og
Nonna og Gumma eða vinina sína
eins og hún kallaði þá. Hennar stoð
og sytta síðustu árin var Friðþjóf-
ur Björnsson læknir og á hann
miklar þakkir skildar fyrir um-
hyggju sína.
Elsku amma Heiða. í hjarta
okkar geymum við minningarnar
um þig eins og gullmola, umvafðar
kærleika sem við berum til þín.
Blessuð sé minning þín.
Karen, Helgi Friðrik, Helga
Sara og Viðar Janus.
Eitt er víst að enginn veit hvað
morgundagurinn ber í skauti sér.
Það voru dapurlegar fréttir sem
okkur bárust austur á Höfn mið-
vikudaginn 17. febrúar sl. að hún
amma Heiða hefði látist þá um
nóttina. Hún sem alltaf var svo létt
og kát og ætíð bar höfuðið hátt
þrátt fyrir erfið veikindi undan-
farna mánuði. En nú hefur hún
kvatt okkur í hinsta sinn og hlotið
hvíldina löngu við hlið afa Eika.
Það sem einkenndi ömmu alla tíð
var glæsileiki og segja má að hún
hafi ætíð lagt áherslu á að vera vel
til höfð. Hún var manneskja sem
ekki sat með hendur í skauti held-
ur var sífellt á ferðinni, kvik og létt
í spori og hafði alltaf eitthvað við
sinn tíma að gera. Þeim eiginleik-
um hélt hún fram undir það síðasta
þrátt fyrir háan aldur. Alltaf var
notlegt að koma til hennar í Hátún
4, þá var allt dregið fram sem til
var og gestum boðið enda var
amma Heiða með afbrigðum gjaf-
mild og þótti ætíð betra að gefa en
þiggja.
Amma hafði oft orð á því er við
töluðum við hana hversu þakklát
hún var þeim sem aðstoðuðu hana
og sýndu stuðning í veikindum
hennar. Hún fékk einnig mikið út
úr því sem fyrir hana var gert og
lét ævinlega þakklæti sitt í ljós.
Okkur er sérlega minnisstæð
heimsókn hennar hingað austur
haustið 1996, þegar hún gisti hér í
nokkra daga ásamt Gunnu og Við-
ari. Þessa daga var haldin dægur-
lagakeppni á Höfn í tilefni af aldar-
afniæli staðarins, með tilheyrandi
veisluhöldum og dansleik fram eft-
ir nóttu. Þetta átti nú við hana, hún
naut þess að vera í góðum félags-
skap og taldi ekki eftir sér að vaka
fram eftir nóttu. Hún talaði oft um
það síðar hve ánægð hún var með
þessa ferð hingað til okkar enda
stóð alltaf til að koma aftur austur,
ef heilsan leyfði. Þannig minnumst
við hennar, konu sem leið best inn-
an um annað fólk, lífsglöð og bros-
andi.
Elsku amma Heiða, það er með
tár á hvarmi en hlýju í hjarta sem
við kveðjum þig og þökkum fyrir
allar ánægjustundimar og það
veganesti sem þú gafst okkur á
lífsins braut.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Heiða, Eiríkur, Guðrún Rakei,
Ása Hrund og Birna Rún.
Hún amma Heiða lagðist til
hvílu og í svefninum hóf hún
ferðalag sitt til annarra heima.
Amma var á áttugasta og öðru
ári, þótt aldur hennar hafi ætíð
verið viðkæmt mál, enda afskap-
lega afstæður í hennar tilfelli.
Hún var alltaf svo ung í anda og
höfðu vinkonur mínar oft á orði
hvað amma væri mikil „pæja“
enda stórglæsileg kona, alltaf vel
til höfð, sprangandi um á háum
hælum.
Amma vann mikið alla sína tíð.
Hún var lengi á Ingólfskaffi og í
seinni tíma vann hún á Hressing-
arskálanum. Þar vann hún við að
bera fram tertur í „búðinni“ og
voru ferðir mínar tíðar þangað
þegar ég var milli tíma í eða búin í
Tónmenntaskólanum. Seinna var
ég svo heppin að vinna þar eitt
sumar með henni. Þegar ég byrj-
aði sagði hún mér að vinnuregla
númer eitt væri að á Hressó héti
hún Heiða þótt annars staðar væri
hún „amma“, því' henni þótti
ómögulegt að hálffullorðið fólk
kallaði „amma“ á eftir henni. Á
Hressó var mjög góður starfsandi
og þrátt fyrir aldursmun kvenn-
anna sem fyrir vora og okkar sum-
arafleysingastelpnanna var ekkert
kynslóðabil og höfðu þær mjög
gaman af og tóku þátt í galsanum
sem oft myndaðist eftir langar
vaktir.
Amma fór á „fundi“ (en það
kallaði hún bingóferðirnar sínar)
sem urðu tíðari með árunum. Hún
mikill náttúratalent, málaði mynd-
ir og saumaskapur lék í höndunum
á henni, hún var kjarnakona sem
aldrei var iðjulaus og ef dauður
tími myndaðist tók hún sig til og
færði öll húsgögn, breytti og
bætti, boraði og spartlaði og
negldi og hafa húsgögnin farið
marga hringi í íbúðinni í gegnum
tíðina.
Það var alltaf létt í ömmu og gott
og tala við hana því hún var góður
trúnaðarvinur sem talaði ætíð við
mann sem jafningja. Þegar ég
kynntist Reyni manni mínum fór-
um við niður í Hátún og voru afi og
amma þau íyrstu sem ég kynnti
hann fyrir, og tóku þau honum
strax opnum örmum. Þar sem báð-
ir voru sjómenn gátu þeir skrafað
um sjóinn fyrr og nú, og í seinni tíð
fylgdist svo amma alltaf með
hvernig gengi á sjónum og með „öll
heilu börnin" enda þekkti hún
þetta líferni mjög vel.
Amma var mikið jólabarn, í
bernsku biðum við systkinin
spennt á aðfangadagskvöld eftir að
amma og afi kæmu því þá var
kvöldið fullkomnað. Síðustu tvö ár-
in hafa börnin mín fengið að upp-
lifa þessa tilhlökkun þegar amma,
afi og frændi ásamt ömmu Heiðu
komu til okkar í Grindavík. Hafði
hún mjög gaman af öllum göslara-
ganginum í börnunum. Seinna um
kvöldið héldu eldri börnin tónleika
þar sem þau spiluðu m.a. Heims
um ból og fannst ömmu mikið til
koma.
Amma mín, við kveðjum þig og
minningin um góða og glaðværa
kjarnakonu sem okkur þótti afar
vænt um situr eftir í huga okkar.
Inga, Reynir og börn.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á fóstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan
hins tiltekna skilafrests.