Morgunblaðið - 04.03.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
stríða. Var undursamlegt að fylgjast
með hve Gunnþórunn annaðist hann
af mikilli nærfærni og ástúð, nótt
sem dag, og sleppti ekki af honum
hendinni fyrr en óhjákvæmilegt var
að hann færi á hjúkrunarheimili.
Gunnþórunn var ein sú indælasta
og heilsteyptasta manneskja, sem ég
hef kynnst, alltaf brosmild og hlý og
vildi öllum gott gera. Þegar Binari
bauðst staða í Mexíkó árið 1950 sótt-
umst við eftir að fá dóttur Gunnþór-
unnar og Sigurbjörns, Dúrrý, 16 ára
að aldri, með okkur mér til aðstoðar,
þar sem við vorum með þrjú ung
börn, á aldrinum 8 mánaða til 5 ára.
Það hlýtur að hafa verið erfið
ákvörðun fyrir Gunnþórunni að sjá á
bak einkadóttur sinni til dvalar í fjar-
lægri heimsálfu og í lítið þekkt land,
sem Mexíkó var þá og manni fannst í
órafjarlægð. En það vafðist ekki fyrir
Gunnþórunni að gefa sitt leyfl. Hún
var ekki að hugsa um sjálfa sig, hefur
eflaust ekki viljað standa í vegi fyrir,
að dóttir hennar gæti nýtt sér þetta
tældfæri til að kynnast framandi lönd-
um. Svo efast ég ekki um að hún hefúr
borið hag okkar Einars fyrir brjósti.
Það lýsir vel hve yndisleg mann-
eskja Gunnþórunn var, að á meðan
við dvöldumst í Mexikó, sem urðu
þrjú og hálft ár, heimsótti hún aldr-
aða foreldra mína iðulega. Minntist
mamma oft á hve vænt henni hefði
þótt um þessar heimsóknir. Aldrei
kom Gunnþórunn tómhent, ýmist
með pönnukökur, kleinur eða annað
góðgæti, sem hún hafði sjálf útbúið.
Gunnþórunn var fyrst og fremst
húsmóðir, sem annaðist heimilið og
börnin sín tvö af ástúð og umhyggju.
En hún var dugnaðarforkur og greip
oft tímabundið í ýmis störf til að létta
undir með heimilinu. Um miðjan ald-
ur bauðst henni afgreiðslustarf í
Skemmunni í Hafnarfirði, þar sem
hún var mikils metin vegna dugnaðar
síns og heiðarleika.
Þegar eigandi Skemmunnar ákvað
að selja reksturinn gerði Gunnþór-
unn sér lítið fyrir, þá komin um sex-
tugt, og keypti verslunina og húsið
með. Starfrækti hún síðan Skemm-
una í 23 ár við góðan orðstír eða til 84
ára aldurs. Hún var með úrvals vör-
ur, en samt var það ekki siður hið
hlýja viðmót hennar, sem laðaði við-
skiptavinina að.
Gunnþórunn hafði ánægju af að
skreppa til útlanda og þá ekki síst til
London í innkaupaferðir. Eg fór einu
sinni með henni í vikuferð til London
og var það mjög ánægjulegur tími.
Hún var þá m.a. að kaupa inn fyrir
verslunina, en aldrei gleymdi hún
samt börnum sínum og barnaböm-
um, því hún hafði sérstaka ánægju af
að gleðja þau, enda hændust þau öll
mjög að henni. Það var líka lærdóms-
ríkt að fara með henni í búðir, því
hún hafði mjög fágaðan smekk og
bar gott skynbragð á gæði vörunnar,
þannig að það voru aðeins gæðavör-
ur, sem hún keypti.
Erftt var að tilkynna Einari mín-
um, sem sjálfur dvelur á sjúkrahúsi,
lát systur sinnar. Þau voru sérstak-
lega samrýnd, enda aðeins rúmt ár á
milli þeirra. Fyrir rúmu ári var Einar
mjög alvarlega veikur. Þá hringdi
Gunnþórunn til mín á hverju einasta
kvöldi til að fylgjast með líðan hans.
Hún kvaddi mig alltaf með þessum
orðum: „Vertu blessuð, ástin mín.
Guð geymi þig.“
Elsku Gunnþórunn mín. Þín verð-
ur sárt saknað af okkur Einari og
fjölskyldu okkar. Við sendum Dúrrý
og Örlygi og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur. Vertu
blessuð, ástin mín, Guð geymi þig.
Margrét Thoroddsen.
Elsku amma okkar.
Nú stendur þú ekki lengur við eld-
húsgluggann og veifar okkur brosandi
er við rennum í hlaðið. Margs er að
minnast en það fyrsta sem okkur öll-
um dettur í hug ert þú við eldavélina
að baka stóran stafla af pönnukökum
og alltaf voru brúsamir á sínum stað í
neðstu skúffunni í eldhúsinu og í þá
fengum við djús eða kók. Skemmunni
gleymum við aldrei en þá verslun
rakst þú í 23 ár. Voru ófáar ferðimar
famar þangað ýmist tii að fá tölur eða
til þess að fá að standa fyrir innan
búðarborðið. Öll höfum við búið hjá
þér einhvem tíma á lífsleiðinni. Hjá
þér var alltaf ömggt skjól.
Þú kenndir okkur að virða allt
bæði stórt og smátt og þú komst
fram við alla af virðingu og sannri
trúmennsku, einnig gast þú alltaf
dregið fram það jákvæða og góða í
fari allra. Þú kenndir okkur bænir
og sýndir okkur kirkjuna þína sem
þú söngst í. Oft fóram við með þér
og afa út á Alftanes að skoða fuglana
í fjörunni þinni. Aldrei sast þú auð-
um höndum og vildir allt fyrir alla
gera. Þegar settar voru niður kart-
öflur, tínd voru ber, sultað eða bak-
að þá var það gert fyrir alla fjöl-
skylduna.
Elsku amma okkar, nú kveðjum
við þig með söknuði, ekkert kemur í
stað þeirra stunda sem við áttum við
eldhúsborðið hjá þér og skrýtið er til
þess að hugsa að þær verði ekki
fleiri. Við reiknuðum aldrei með því
að einhvern tíma kæmi sá dagur að
amma niðri stæði ekki við eldhús-
gluggann og veifaði. Elsku amma, við
þökkum þér fyrir allt sem þú hefur
gefið okkur. Guð geymi þig.
Sigríður (Sigga), Egill, Ingi-
björg, Freydís og Bergdís.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú,íþínahönd,
síðast þegar ég softia fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson.)
Elsku langamma.
Við söknum þín öll og óskum að þú
værir hér.
Við lærðum margt af þér meðan þú
varst hér. Eg vil þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Þú varst
alltaf góð við allt og alla, bæði menn
og dýr. Á veturna gafstu fuglunum
mat og brauð. Á sumrin fórum við
með þér út í móa að tína ber.
Minningarnar um þig eru allar
góðar og skemmtilegar. Eg mun
alltaf minnast þín í hjarta mínu hvar
sem ég er og hvað sem ég geri.
Sigríður María Kristinsdóttir.
Mig setur hljóðan og fyrir hugskots-
sjónum renna liðnir tímai’ og minning-
ar um ömmu, litlu konuna með stóra
hjartað, hjarta af Guði gjört svo að
ekki var um að villast. Vissulega var
það fyrirsjáanlegt að þessi stund
myndi koma, ekki síst eftir að amma
hafði verið lögð inn á St. Jósefsspítala í
Hafnarfírði, þar sem heilsu hennar
hrakaði hratt. Samt finnst mér ennþá,
þegar ég sit héma og skrifa þessar lín-
ur, að hún hljóti að vera úti í Borgar-
ási, nú eins og ávallt. Þetta voru hlutir
sem hægt var að reiða sig á, sólin kom
upp á morgnana og amma var heima í
litla laglega húsinu sínu þar sem flestir
fjölskyldumeðlimir lærðu á unga aldri
að þar var vin í lífsins ólgusjó. Það leið
aldrei löng stund eftir að bamið leitaði
til ömmu þangað tíl að þessi engill
snaraðist eftir sælgætismola, djúsglasi
eða hvaðeina sem hún fann til að gefa.
Þessi kona gaf líka samúð sína og sam-
hug við hvert tilefni. Af dugnaði og at-
orku áttí hún líka nóg, svo að hverjum
manni máttí ljóst vera, enda var hún
þekkt fyrir mannkosti hjá öllum sem
til þekktu. Við störf suður í Hafhar-
firði á heimaslóðum íjölskyldunnar hef
ég oft verið spurður að því hverra
manna ég sé og það hefur alltaf fyllt
mig stoltí að geta sagt frá því að Gunn-
þórann Egilsdóttir í Skemmunni væri
amma mín. Við andlát þessarai- yndis-
legu persónu verður mér hugsað til
þess að fram á dánardægur á sjúkra-
beði vora hennar helstu hugðarefni að
huga að afkomendum sínum sem
komu í hópum í heimsóknir á þennan
yndislega spítala sem hlúði svo vel að
ömmu. Hún kvaddi lífið eftir langa og
giftusamlega ævi og eftir sitja minn-
ingar um hana við hvert fótspor ó lífs-
göngunni. Það er ekki ofsögum sagt að
amma var eftirminnileg persóna, og að
öðrum ólöstuðum þá er hún sú magn-
aðasta persóna sem ég veit um. Nú er
hún farin til afa þar sem þau samein-
ast á himnum og þar trúi ég að verði
fagnaðarfundir með ættíngjum og vin-
um. Hún gaf hverjum samferðamanni
sínum af óeigingimi eins og Kristur
boðaði enda var hún trúuð og mér er
næst að ætla að hún hafi verið engill
frá Guði sendur til að leiðbeina, styðja
og leggja náunganum tíl kærleika í
veganestí fyrir lífsleiðina. Ég veit að
oft var ég í hlutverki náungans og ég
mun búa að því alla mína ævi og er
þakklátur Guði fyrir að hafa leitt mig
leiðina, til ömmu. Ég veit að Guð mun
varðveita þig og blessa, elsku amma
mín. Ég bið tíl Guðs að hann styðji
bömin hennar og afkomendur þeirra,
ættingja og vini, þá erfðu tíma sem í
hönd fara.
Þorvaldur Geirsson.
FIMMTUDAGUR 4. MARZ 1999 45
MINNINGAR
FRIÐRIK GARÐAR
JÓNSSON
+ Friðrik G. Jóns-
son var fæddur í
Amey á Breiðafirði,
Dalasýslu 3. ágúst
1908. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur að morgni
dags 26. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Lofthildur
Kristín Pálsdóttir, f.
21.7. 1878, d. 21.10.
1928, og Jón Kr.
Lárusson, skipstjóri
og bóndi, f. 6.11.
1878, d. 16.9. 1949.
Bjuggn þau iengst af í Amar-
bæli á Fellsströnd í Dalasýslu.
Systkini Friðriks, sem öll em
látin, vom: _ Loftur Georg, f.
20.9. 1902; Óskar Breiðljörð, f.
8.9. 1903; Iljörtur Leonhard, f.
29.6. 1904; Baldur, f. 27.8. 1904;
Halla Bryndís, f. 30.4.
1906; Eggrún Jak-
obína, f. 9.10. 1910;
Dagbjört Nanna, f.
15.4. 1913 og Níels
BreiðQörð, f. 20.5.
1914. Hinn 5. septem-
ber 1936 kvæntist
Friðrik Fanneyju
Dagmar Kristjáns-
dóttur frá Álfsnesi á
Kjalamesi, f. 22.12.
1909, en hún lést í
Reyýavík 11.1. 1993.
Þau eignuðust þijú
börn, þau eru: 1)
Baldur, bygginga-
fræðingur, f. 26.5. 1938, kvæntur
Selmu Jónsdóttur. Eiga þau þijú
börn: Jón Gunnar, f. 2.6. 1962.
Fanneyju Dagmar f. 25.5. 1969,
og Baldur Gaut, f. 22.11. 1971. 2)
Sigurður Kristján Friðriksson,
viðskiptafræðingur, f. 4.1. 1945.
Elsku Friðrik afi er dáinn. Hann
var góður afi og góður vinur, og
það verður ekki fyllt í það skarð
sem hann skilur eftir sig. Við
systkinin söknum hans sárt, og það
er af hreinni sjálfselsku sem maður
vildi halda afa hérna lengur. Hann
var orðinn aldraður og leið ekki
vel, og hefur því sjálfsagt orðið
hvfldinni feginn. Við tróum að afi
sé farinn á betri stað, og að nú líði
honum betur.
Því miður eru það ekki margir
sem fá að njóta þess að hafa afa
sinn svona lengi og eiga hann
einnig að sem vin. Eftir því sem ár-
in liðu lærði maðui- að meta þessa
vináttu betur. Hann fylgdist vel
með því sem við vorum að gera, og
þó oft væri langt á milli heimsókna
mundi hann eftir því sem við höfð-
um talað um seinast, forvitnaðist
um framgang mála og var alltaf
áhugasamur um það sem við höfð-
um fyrir stafni. Hann var alltaf til-
búinn að gefa okkur góð ráð og þau
vru vel þegin.
Þær eru ómetanlegar stundirnar
þegar hann sagði okkur frá árun-
um sínum á Breiðafirði, en sá stað-
ur var honum mikils virði. Hann
dreymdi um að fara vestur í sumar
með okkur. Þó hann vissi að hann
kæmist ekki með í þá ferð, var
hann búinn að skipuleggja ferðina
útí minnstu atriði; hvert ætti að
fara, hvað hann vildi sýna okkur og
hveiju hann ætlaði að segja okkur
frá og hverja ætti að heimsækja.
Þegar rætt var um ferðina var ekki
hægt að sjá að hann væri veikur.
Það var mikils virði að fá kveðju
frá honum, hvort sem maður sat
heima eða bjó í útlöndum, vitandi
það að hann hugsaði til okkar og
saknaði okkar kannski eitthvað
álíka mikið og við söknuðum hans.
Við þökkum afa umhyggju hans
fyrir okkar systkinunum. Við eig-
um eftir að sakna hans og þess
fólks sem við höfum kvatt á lífsleið-
inni, það skilur eftir sig. mikil
skörð, en mikið af góðum minning-
um, já minningum sem ekki munu
gleymast.
Jón Gunnar og
Fanney Dagmar.
Sorg og gleði auður er
öllum þeim sem vilja.
Ég á margt að þakka þér
þegar leiðir skilja.
(Hulda)
MARGRÉT
KJARTANSDÓTTIR
+ Margrét fæddist
í Þverárhlíð,
Borgarfirði, 18.
september 1899.
Foreldrar hennar
voru Kjai-tan
Bjarnason og Krist-
ín Áraadóttir. Mar-
grét giftist Magnúsi
Þorkelssyni bakara-
meistara en hann
lést 1958. Þau eign-
uðust tvo syni: 1)
Ingi Guðmundur
Magnússon, f. 20.7.
1930, maki Þórunn
Eiríksdóttir. Þau
ólu upp tvo drengi: Magnús S.
Jónsson, maki Þórhildur Gunn-
arsdóttir og eiga þau tvö börn,
Valgeir og Valgerði. Sigríkur
Smári Ragnarsson, maki Krist-
ín Svavarsdóttir og eiga þau
þrjá syni, Svein ív-
ar, Andra Sævar og
Einar Sindra.
2) Kjart an Magnús-
son, f. 11.8. 1938,
maki Hallfríður
Birna Skúladóttir.
Þau eiga tvö börn:
Auðun Kjartansson,
maki Inga Dóra
Krisljánsdóttir og
eiga þau þrjú börn,
Margrét Kjartans-
dóttir, maki Þröstur
Sievertsen og eiga
þau tvö börn.
Margrét hóf ung
störf í Borgarnesi, en fluttist
síðan til Reykjavíkur. Síðast
starfaði hún hjá íslenskum aðal-
verktökum.
Útför Margrétar hefur farið
fram í kyrrþey að hennar ósk.
Látin er ein af perlum landsins,
hún Margi-ét vinkona mín. Perla í
þeirri merkingu að látleysi og innri
fegurð var það sem einkenndi hana
alla tíð. Margrét var móðir tengda-
fóður míns, langamma bama okkar
Magnúsar, langa-langamma barna-
bama okkar. Kona sem við öll bár-
um mikla virðingu fyrir um leið og
við sóttum í félagsskap hennar.
Margrét var einstaklega greind
kona með mikla kímnigáfu. Kröfu-
hörkuna vantaði í fari hennar,
nema það væri til sjálfrar sín. Hún
var ávallt ánægð og sæl með lífið
og tilveruna. Þó vissum við öll að
hún hafði þurft að hafa mikið fyrir
lífinu, eins og svo margur hér áður
fyrr. En hún sá alltaf eitthvað já-
kvætt við hlutina sem gerðir voru.
Þegar eitthvað var gert fyrir hana
varð hún undrandi og efaðist um að
hún ætti greiðann skilið.
Stolt móðir var hún og fylgdist
vel með börnum sínum. Allt fram
til síðasta dags vissi hún vel hvað
hvert okkar var að gera. Hún
ráðskaðist aldrei með okkur, held-
ur hvatti til dáða og lét okkur vita
hve lífið væri mikilvægt og yndis-
Kvæntur Unni Færseth. Eiga
þau þijú börn: Huldu Sögu, f.
29.5. 1968. Friðrik Garðar, f.
16.3. 1972 og Eddu Sögu, f.
25.9. 1981. 3) Hildur Jóna, hús-
móðir, _f. 22.4. 1951, gift Sigfúsi
Erai Árnasyni. Þau eiga tvö
börn: Friðrik Fannar, f. 4.8.
1974, og Stefaníu, f. 26.3. 1979.
Langafabörnin eru átta.
Friðrik starfaði við landbún-
að á heimili foreldra sinna fram
undir tvítugt, en flutti þá til Gr-
indavíkur þar sem hann stund-
aði sjómennsku næstu íjögur
árin. Hann fluttist til Rcykjavík-
ur 1932. Stuttu síðar hóf hann
störf hjá Lögreglunni í Reykja-
vík, en þar starfaði Friðrik V
óslitið næstu 42 árin, fyrst í lög-
regluliði borgarinnar, siðan hjá
Sakadómi Reykjavíkur, en síð-
ast hjá Hæstarétti. Éftir að
Friðrik lét af störfum hjá lög-
reglunni starfaði hann sem hús-
vörður hjá Verzlunarbanka Is-
lands i nokkur ár.
títför Friðriks fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku afi okkar. Það er erfitt að
sætta sig við það að þú sért farinn
frá okkur. Við vitum að þú fórst á
góðan stað þar sem þú munt hitta
aftur hana ömmu. Nú ert þú búinn ^
að fá hvfldina og við vitum að þér
líður vel.
Þegar kemur að hinstu kveðju-
stund verður okkur litið yfir farinn
veg og minningarnar um góðan,
kátan og ástríkan afa streyma
fram. Afa sem alltaf var svo kátur,
það er alveg sama hvað á bjátaði,
aldrei var langt í gleðina.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur hug þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.“ (Kahlii Gibran)
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þ.S.)
Við kveðjum nú með söknuði,
elsku afi. Blessuð sé minning þín
sem mun ætíð lifa í hjarta okkar.
Friðrik Fannar og Stefanía.
legt að lifa og njóta. Aðeins einn
sólargeisli inn um glugga henna á
Grund gladdi hana mikið. I heil 18*-
ár dvaldi hún þar og á starfsfólk á
Grund miklar þakkir skildar fyrir
góða umönnun.
Þrátt fyrir mikinn aldursmun
okkar Margrétar, ræddum við alla
tíð saman sem jafnaldrar. Eftir-
minnilegustu samverustundir okk-
ar eru jólaboðin hennar tengda-
mömmu. Á þeim stundum áttum
við það til að gleyma okkur úti í
horni, skrafa um heima og geima.
Mér þótti sérlega gaman að hlusta
á hana segja frá æskuárum sínum,
frá lífinu í kring um hana á þeim
tíma. Og henni þótti líka skemmti-
legt að fá tækifæri til að segja frá.
Frásagnargleði hennar var mikilvj|.
og minnið frábært. Margrét hélt
minni og athygli allt fram á síðasta
dag. En sjónina missti hún reyndar
fyrir mörgum árum. Það var henni
mikill missir, en Margrét var aldrei
ráðalaus. Útvarpið og spólur frá
Blindrabókasafninu styttu henni
stundir, og notaði hún það í ríkum
mæli.
Horfin er mikil sæmdarkona,
sem sannaði það að löng skóla-
ganga og próf eru enginn mæli-
kvarði fyrir greind og gáfur. Um
leið og við öll söknum hennar mik-
ið, samgleðjumst við henni á þess-''
ari stundu. Hún var tilbúin að
kveðja þennan heim. Hún var
ánægð og sæl með öll árin með
okkur og þakklát fyrir það sem
henni hafði verið gefið í lífinu.
Um leið og við kveðjum merka
konu, þökkum við henni fyrir allt
sem hún kenndi okkur. Blessuð sé^
minning hennar.
Þórhildur Gunnarsdóttir.