Morgunblaðið - 04.03.1999, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 4. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær sambýlismaður minn, sonur, faðir,
fósturfaðir og afi,
HALLDÓR AXEL HALLDÓRSSON
verslunarstjóri,
Þórshöfn,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 2. mars.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigríður Árnadóttir,
Halldór Þorsteinsson,
Sigrún María Halldórsdóttir,
Anna María Gisladóttir, Ölver Arnarson,
Ragnhildur Gísladóttir,
Aníta Ósk Axelsdóttir, Anton Freyr Axelsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
BÁRA MAGNÚSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum aðfararnótt miðviku-
dagsins 3. mars.
Frímann Frímannsson,
Margrét Kristín Frímannsdóttir, Jón K. Friðgeirsson,
Elísabet Frímannsdóttir, Valdimar Leó Friðriksson,
Ingveldur Bára Frímannsdóttir, Ingvar Bjarnason
og barnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GÍSLASON
fyrrv. fulltrúi á Pósti og síma,
Skagfirðingabraut 33,
Sauðárkróki,
verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 6. mars kl. 11.00.
Guðrún Svanbergsdóttir.
Gísli Ólafsson, Ingibjörg Jónasdóttir,
Óli Ólafsson, Sesselja Einarsdóttir,
Hörður G. Ólafsson, Margrét Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Systir okkar, mágkona og frænka,
dr. GÚSTA INGIBJÖRG SIGURS
fyrrv. prófessor við Paul Valéry
háskólann í Montpellier,
lést á gjörgæsludeild St. Élois sjúkrahússins
í Montpellier föstudaginn 19. febrúar.
Útför hennar fór fram þar í borg mánudaginn
22. febrúar.
Þórólfur Sverrir Sigurðsson,
Kristján H. Sigurðsson,
og börn.
Veronica Li,
Hulda Snorradóttir
Ástkær dóttir okkar,
EIRÍKA ELFA AÐALSTEINSDÓTTIR,
andaðist föstudaginn 26. febrúar.
Fyrir hönd fjölskyldu okkar og aðstandenda,
Guðlaug Stefánsdóttir,
Aðalsteinn Jónsson.
Dóttir okkar og systir mín,
NÍNA SKÚLADÓTTIR,
verður jarðsungin frá Hallgrímskirkju á
morgun, föstudaginn 5. mars, kl. 13.30.
Skúli Þorvaldsson, Susann Schumacher,
Þorvaldur Skúlason.
JÓNÞ.
HARALDSSON
+ Jón Þ. Haralds-
son fæddist á
Lindargötu í
Reykjavík 6. ágúst
1917. Hann lést á
öldrunardeild
Landspítalans 24.
febrúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Haraldur
Jónsson og Hall-
dóra Sveinbjörns-
dóttir og var hann
einn af tíu systkin-
um. Þrjú þeirra eru
eftirlifandi, Hörð-
ur, Halldóra og
Karitas.
Jón kvæntist hinn
25.7. 1959 Fjólu
Helgadóttur, f. 4.
janúar 1920. Þau
eignuðust einn son,
Helga, f. 10.12.
1961. Hann er
kvæntur Ásdísi
Valdimarsdóttur og
eiga þau tvo syni,
Kristin, f. 8.9. 1988,
og Hafstein, f. 12.7.
1993.
títför Jóns fer
fram frá Langholts-
kirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Elsku afi, takk fyrir allar góðu
stundimar sem við áttum saman.
Það verður skrýtið að koma til
Reykjavíkur og þú stendur ekki við
hliðina á ömmu til þess að taka á
móti okkur með opinn faðminn. All-
ir bílamir okkar sem þú lagaðir aft-
ur og aftur af endalausri þolinmæði
fá ekki viðgerð lengur. Þú varst
okkur góður vinur afí minn og alltaf
til taks þegar við þurftum á þér að
halda. Þegar Hafsteinn var lítill og
þú smíðaðir rúm handa honum til
þess að sofa í hjá ykkur ömmu var
hann svo glaður og sagði öllum að
þetta rúm hefði hann afí prjónað.
Það fannst þér sniðugt og þetta var
alltaf kallað rúmið sem afí prjónaði.
I hjarta okkar geymum við
minningarnar um yndislegan afa,
afa eins og afar eiga að vera. Takk
fyrir allt elsku afi, Guð geymi þig.
Kristinn og Hafsteinn.
Já, hann Nonni frændi er ekki
lengur á meðal okkar. Þegar hann
fór í rannsókn í haust og fékk nið-
urstöðu um veikindi sín sagði hann
við mig: „Er þetta ekki allt í lagi
þótt ég fái að deyja, ég er þó orðinn
81 árs og kominn tími til að ég
kveðji.“
Jón var vel gefínn til alls sem
hann tók sér fyrir hendur. Hag-
yrðingur, listmálari, náttúm-
fræðingur og góður frændi.
Hann leiddi okkur fyrstu börn
bræðra sinna í mörg ævintýri.
Hann hefur eflaust vakið áhuga
minn á garðyrkju fyrstur manna,
sem varð ævistarf mitt síðar.
Nonni var fróður um allt og minni
hans ótrúlegt. Alltaf var hann til-
búinn að sinna okkur og segja frá
hvemig náttúran og mannlífið
gengu fyrir sig. Ofáar ljósmyndir
era til sem hann lét okkur fá,
stundum meira að segja í lit. Hann
var alltaf tilbúinn að hjálpa við að
teikna og skrifa fyrir mig og aðra.
Listamaður var hann í mörgum
skilningi. Málverk og útskurður
eftir Nonna er til um allt land. Nú
ert þú farinn kæri vinur.
Eg sendi Fjólu og einkasyninum
Helga ásamt fjölskyldu hans mínar
bestu kveðjur, þótt ég geti ekki
verið með þeim í dag.
Hafberg Þórisson.
Ég vil með örfáum orðum minn-
ast frænda míns Jóns Þorbergs
Haraldssonar. Hann lést á öldran-
ardeild Landspítalans 24. febrúar
sl. Fyrstu árin átti hann heima í
Langholti í Laugardal, en flutti síð-
an að Laugavegi 155, þá var hann
12 ára.
Fyrstu minningar mína af Jóni
era að ég átti heima í sama húsi á
holtinu, þar sem nú er DAS, dval-
arheimili aldraðra sjómanna. Hann
hafði reist þar lítið hús og fengu
foreldrar mínir þar inni í einu her-
bergi kringum 1953. Foreldrar
mínir reistu sér svo hús ekki langt
frá og kom Jón oft í heimsókn til
okkar. Honum var margt til lista
lagt, að mála myndir og skera í tré
ásamt fróðleik um flóra íslands.
Seinna er foreldrar mínir reistu
hús við Langholtsveg þá vora Jón
og Fjóla tíðir gestir á heimilinu.
Það hefur verið stutt á milli
bræðranna, faðir minn lést 1995,
Helgi 1998 og nú Jón. Það er ekki
mitt að þakka þá umönnun sem
hann naut á öldrunardeild Land-
spítalans þar sem var virkilega vel
hugsað um hann af því frábæra
fólki sem þar starfar.
Ég votta Fjólu og Helga syni
þeirra mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Jóns Þ. Haraldssonar.
Ásmundur I. Þórisson.
Vináttan er skrítin skepna, það
er stofnað til hennar einhvern tí-
mann í árdaga, raunveraleg sam-
skipti eiga sér stað í fáein ár og síð-
an getur liðið heil ævi - og samt
varir vináttan.
Eiginlega kynntist ég málverk-
um Jóns Haraldssonar á undan
manninum. Þannig var mál með
vexti að þar sem ég var í sveit í
Flóanum héngu uppi myndir með
útsýni til Heklu og stóð strókurinn
upp úr fjallinu - þetta mun hafa
verið frá sumrinu 1947. Tólf sumr-
um síðar var sjálfur málarinn
mættur í heimsókn með konuefnið
sitt, sem reyndar var fyrrverandi
heimasæta á bænum og systir
bóndans: Fjóla Helgadóttir. Á
þeim hveitibrauðsdögum bar fund-
um okkar Jóns fyrst saman.
Jón og Fjóla eignuðust síðan
soninn Helga og heimili á Unnar-
stíg, snertispöl frá æskuheimili
mínu. Fór ég að fínna þessi
skemmtilegu hjón oft og karpa við
þau um hvað eina, milli þess sem
ég úðaði í mig kaffí og kleinum.
Um þessar mundir starfaði Jón við
sandblástur á litlu verkstæði sem
hann hafði komið sér upp efst í
Grjótaþorpi. Þangað lá oft mín leið
og aldrei var hann svo önnum kaf-
inn að hann tæki unglingnum ekki
með virktum og oft hef ég hugsað
um það síðar, hvað það var dýr-
mætt að eignast hann að
viðmælanda á þessum óvissuárum
þegar flest er í þoku og deiglu.
Hann hafði þennan sjaldgæfa hæfí-
leika að gera sér ekki mannamun
og talaði við börn og unglinga eins
og fúllgilt fólk.
Jón Haraldsson hlaut að vekja
eftirtekt hvers sem honum kynnt-
ist. Svipurinn heiður og hreinn,
framkoman fumlaus og sama gilti
um viðhorf hans og skoðanir sem
hann hélt fram af einurð og festu.
Hann orkaði á mig eins og fjöl-
fræðingur, virtist alls staðar
heima, en þó bar mest á hvað allt
lék í höndunum á honum, völundur
á hvers konar smíðar og merkileg-
ur málari. Ekkert af þessu held ég
að hann hafí sótt í neina skóla,
hann var ungur að áram þegar
móðir hans lést af fæðingu síns
tíunda barns, heimilið flosnaði upp
og lífsbaráttan hremmdi hann
snemma. Ótalinn er þá heilsubrest-
ur sem hann átti löngum við að
stríða, jafnvel svo að oft held ég að
það hafí kostað hann átak að
standa uppréttur.
Hann kom mér fyrir sjónir sem
ákaflega óveraldlegur maður, ekki
nóg með að hann sæktist ekki eftir
þessu sem mölur og ryð fá
grandað, heldur skynjaði hann, að
ég held mjög sterkt, veröld á bak
við þessa og birtist í sumum mál-
verka hans: tveir heimar hvor inn-
an um annan, þessi og svo annar
bjartari, oft kenndur við álfa. Blóm
og jurtir vora alveg sérstakir vinir
hans og nutu sín enda vel í návist
hans. Ekki svo að skilja að hann
hafí sýnt amstri mannanna tóm-
læti, þvert á móti stakk hann oft
niður penna og skrifaði stutta
pistla í blöð um það sem betur
mátti fara í mannlífinu, gjarnan í
Velvakanda Morgunblaðsins.
Titlaði hann sig þá einatt verka-
mann, það var sæmdarheitið sem
hann valdi sér.
Samfundir við þau góðu hjón
strjáluðust með áranum, þar komu
til fjarvistir í útlöndum við nám og
störf og svo það uppátæki þeirra að
flytja út í ysta jaðar borgarlands-
ins, upp við Vatnsenda. En jafnan
þegar fundum bar saman var
vináttan ósnert á sínum stað og tók
til fjölskyldu minnar allrar.
Það var dæmigert fyrir örlæti
Jóns að þegar hann varð fímmtug-
ur gaf hann mér tímaritið Birting,
komplett, sem hann hafði eignast
jafnóðum en taldi tímabært að
handlanga áfram. Nú þrjátíu áram
síðar á ég enn eftir að þakka hon-
um fyrir þá gjöf - en þó fyrst og
síðast fyrir að hafa átt hann að vini.
Fjólu og Helga og aðstandend-
um öllum sendum við Hrafnhildur
samúðai’kveðjur.
Pétur Gunnarsson.
Genginn er heiðursmaðurinn
Jón Þorbergur Haraldsson. Jón
var á margan hátt sérstakur mað-
ur. Viðvarandi heilsuleysi náði ekki
að brjóta hann eins og oft vill verða
með fólk sem þjakað er af vanlíðan
langtímum saman. Þessi duli og
hæggerði alþýðulistamaður
kvartaði aldrei og hældi sér ekki af
þeirri list sem hann skóp. Með
skurðarjámið að vopni varð fánýt-
ur trébútur að aski eða styttu, með
penslum og litum breytti hann
strigaræmu í málverk. Jón hafði
einstakt lag á að laða að sér ung-
viðið, hafði ávallt tíma til að hlusta
og rökræða. Væra fullorðnir al-
mennt eins skilningsríkir og þolin-
móðir við böm og unglinga og Jón
Haraldsson var þá væri hugtakið
unglingavandamál sennilega ekki
til. Ég gisti ófáar nætur á Unnar-
stígnum þar sem Jón og Fjóla
bjuggu fyrstu búskaparár sín.
Sjaldnast var haft fyrir því að gera
boð á undan sér. „Hefurðu nokkuð
borðað Helgi minn?“ var það fyrsta
sem „gesturinn" var spurður um
þegar hann, oft um miðja nótt,
vakti húsráðendur og beiddist gist-
ingar. Breytti þá engu hvort hjón-
anna kom til dyra. Samheldni
þeirra hjóna Jóns og Fjólu frænku
minnar var einstök. Frá því að þau
rugluðu saman reytum sínum hafa
nöfn þeirra verið jafn nátengd í
hugum fjölskyldumeðlima og dag-
ur er nóttu. Nafn Jóns var aldrei
nefnt án þess að nafn Fjólu fylgdi
með og öfugt.
Jón var ekki skoðanalaus maður
og hafði sérstakan frásagnarstíl.
Sagði aldrei sögur af óförum ann-
arra. Skoðanir hanns og sam-
borgaranna fóra ekki alltaf saman.
En Jón var ávallt trúr sinni sann-
færingu og notaði aldrei stóiyrði
máli sínu til stuðnings. Menntun
sína og þroska sótti Jón ekki til
hefðbundinna skóla. Hann fékk í
vöggugjöf hæfíleika sem hann nýtti
svo einstaklega vel að við sem nut-
um þeirra forréttinda að kynnast
honum teljum samfélagið fátækara
að honum gengnum. Fjóla mín, við
Lydía og strákarnir sendum þér,
Helga, Ásdísi, Kristni og Hafsteini
okkar innilegustu samúðarkveðjur
við fráfall manns sem var fyrst og
síðast einstakt ljúfmenni.
Ég bið þig að fyrirgefa mér
þessar línur Jón, ég veit að þú tel-
ur ekki tilefni til að um þig sé skrif-
að þótt þú skiptir um tilverastig.
Helgi Kristinsson.