Morgunblaðið - 04.03.1999, Síða 48
48 FIMMTUDAGUR 4. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GISLI
JÓNSSON
+ Gísli Jónsson
fæddist í
Reykjavík 6. júní
1929. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 22. febrúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Víðistaðakirkju 2.
Að heilsast ogkveðj-
^ ast er gangur lífsins og
nú þegar sól hækkar á
lofti, daginn er farið að
lengja, kveðjum við
kæran vin sem með dugnaði og
ótrúlegum hetjuskap varð að lokum
að lúta fyrir honum sem síðasta orð-
ið hefur.
Minningar um Gísla eru margar
og fagrar, hann var ávallt reiðubú-
inn að veita alla þá aðstoð og hjálp
sem í hans valdi stóð, þegar til hans
var leitað, oftar en ekki var hann
búinn að bjóða hana áður.
Þegar hann fársjúkur lá á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur leið varla það
kvöld að hann ekki hringdi í mág-
». 9 konu sína til að spyrjast fyrir um líð-
an hennar, hvetja hana til dáða með
trú og vissu um góðan bata.
Fyrir þetta er þakkað með bljúg-
um hug og virðinu.
Gísli var mikill starfsmaður og
féll aldrei verk úr hendi, því til stað-
festu mætti telja upp öll þau fjöl-
mörgu trúnaðarstörf sem honum
voru falin um dagana, bæði opinber,
í hinum ýmsu félögum og samtök-
um.
Öllu þessu var sinnt af mikilli trú-
mennsku og nákvæmni, og jafnvel
■J* þegar kennslu var lokið í Háskóla
Islands var í nógu að snúast, verk-
efnin voru fjölþætt og mikilvæg eins
og áður.
Það var ekki að sjá að hér færi
maður sem væri að verða sjötugur,
þvert á móti, lífsgleðin var mikil,
áhugamálin mörg og margt ógert
enn þá, hin ýmsu mál þjóðfélagsins
áttu hug hans allan og að þeim var
unnið af kappi, eins og ávallt áður.
Þess er skemmst að minnast að
hann lét sitt stóra áhugamál, sem
var ljósmyndun verða að veruleika
er hann lauk prófl frá þekktum
skóla í New York árið 1995.
Þetta litla dæmi sýnir að ávallt
var horft fram á veginn, markmiðin
* voru háleit og allt þaulskipulagt,
það var ekki hans eðli að láta deigan
síga.
Heimilið að Brekkuhvammi er
myndarlegt, gott að koma þar í
heimsókn, þar finnur maður sig
ávllt velkominn. Gísli var hrókur
alls fagnaðar hvar sem hann var,
viðmótið hlýlegt og notalegt og eftir
því var tekið hversu einlægur hann
var í allri framkomu. Við þau þátta-
skil sem nú hafa orðið er horft til
baka, með þakklæti fyrir ánægju-
lega og gefandi samfylgd um leið og
við vottum eiginkonu, börnum og
öðrum ástvinum dýpstu samúð á ef-
iðri stundu.
Megi Guð gefa ykkur sinn styrk.
& Þuríður Guðnadóttir,
Páll Hjartarson.
Fallinn er fyrir aldur fram félagi í
Rótarýklúbbi Hafnarfjarðar, Gísli
Jónsson prófessor, eftir stutt en
hörð veikindi. Gísli hafði verið
rótarýfélagi í hartnær 37 ár og jafn-
an sýnt mikinn áhuga og alúð í
störfum sínum fyrir félagsskapinn.
Hann var forseti klúbbsins starfsár-
ið 1975-1976 og útnefndur Paul
Harris-félagi árið 1988.
Gísli lagði sérstaka rækt við
••ystarfshópaskipti á vegum rótarý-
hreyfingarinnar, var formaður
nefndar íslenska rótarýumdæmisins
um árabil sem undirbýr og kostar
starfshópaskipti milli landa á ungu
fólki starfandi í ýmsum greinum.
Hann var fararstjóri fýrir hópi Is-
lendinga sem fóru í kynnisferðir til
Bandaríkjanna og var jafnan í for-
"kiystu hér heima í móttöku á erlend-
um starfshópum.
Starfsgrein Gísla var
háskólakennsla en
hann var rafmagns-
verkfræðingm- að
mennt og prófessor í
rafmagnsverkfræði.
Hann var mjög áhuga-
samur um alls konar
nýtingu rafmagns og
landskunnur fyrir bar-
áttu sína fyrir notkun
rafknúinna bfla.
Rótarýfélagamir í
Hafnarfirði sakna
mjög Gísla Jónssonar,
enda var hann mjög
áhugasamur um starf-
semi klúbbsins, sótti vel fundi og
var virkur í öllum umræðum og bar
velferð klúbbsins og hreyfingarinn-
ar allrar mjög fyrir brjósti. Fjöl-
skylda Gísla er einnig mjög áhuga-
söm um rótarýhreyfinguna, Mar-
grét, eiginkona Gísla, var ein af
stofnendum og forsetum Inner
Wheel í Hafnarfirði og Guðni, sonur
Gísla, er einn af félögum í Rótarý-
klúbbi Hafnarfjarðar.
Félagar í Rótarýklúbbi Hafnar-
fjarðar þakka Gísla langa og
ánægjulega samfylgd og flytja Mar-
gréti, börnum þeirra og fjölskyld-
unni allri hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Rótarýklúbbur Hafnarfjarðar,
Guðmundur Friðrik Sigurðsson,
forseti.
Mig setti hljóðan þegar ég var
látinn vita af láti Gísla Jónssonar.
Það var eins og eitthvert tóm mynd-
aðist innra með mér, tóm sem mér
fannst að aldrei yrði fyllt. Ég fann
fyrir sárum söknuði, aldrei framar
myndi ég hitta Gísla, hitta hann eins
og ég mun alltaf sjá hann íyrir mér:
í góðu skapi með bros sem náði til
augnanna og gamanyrði á vörum.
Hugurinn reikaði til baka og minn-
ingamar tóku að streyma að, minn-
ingar um góðan dreng. Og það var
eins og þær streymdu inn í tómið
sem hafði myndast þó aldrei geti
þær komið í stað Gísla sjálfs. Engu
að síður eru þær óendanlega dýr-
mætar og munu fylgja mér alla ævi.
Fyrst minnist ég Gísla þegar ég
var bam að aldri og hann giftist fóð-
ursystur minni Margréti Guðna-
dóttur. Kynni okkar Gísla hófust þó
fyrst fyrir alvöru þegar ég, sem
ungur maður, fór að heiman úr
sveitinni og fór að leita mér að
vinnu á höfuðborgarsvæðinu. Þá var
Gísli ávallt boðinn og búinn við að
hjálpa mér við leit að atvinnu.
Dvaldi ég þá oft um lengri eða
skemmri tíma hjá Gísla og Möggu
og hafði þar bæði fæði og húsaskjól
og umhyggju þeirra beggja. Þótt ég
hefði verið sonur þeirra hefðu þau
ekki reynst mér betur. Tvisvar á
þessu tímabili hafði ég þá ánægju
að hafa Gísla sem æðsta yfirmann
en það var þegar ég vann hjá Raf-
veitu Hafnarfjarðar og Gísli var þar
rafveitustjóri.
Ýmislegt brölluðum við Gísli sam-
an á þessum árum og svolítið gat ég
launað honum alla hans hjálpsemi
með því að rétta honum stundum
örlitla hjálparhönd þegar hann var
að koma sér upp húsnæði, fyrst í
Garðabænum og síðar í Hafnarfirði,
við það hús sem hann bjó í alla tíð
síðan. Það var eitt sinn þegar ég var
að hjálpa Gísla við að stilla af milli-
vegg í húsinu í Hafnarfirði, en það
var mikið nákvæmnisverk því aldrei
hef ég kynnst nákvæmari og vand-
virkari manni en Gísla. Þar sem við
stöndum hvor á móti öðrum og lút-
um niður við verk okkar er eins og
veggurinn fái allt í einu sjálfstæðan
vilja því hann fer að vagga á ein-
hvern furðulegan hátt til og frá í
höndunum á okkur en það var
einmitt öfugt við það sem hann átti
að gera og um leið var eins og okk-
ur svimaði svolítið. Við litum báðir
upp og horfðum með furðusvip hvor
á annan. Fannstu eitthvað sagði
hvor um sig, já, báðir höfðu fundið
eitthvað. Við ræddum þetta eitthvað
án þess að komast að annarri niður-
stöðu en þeirri að við skyldum ekki
gera okkur að athlægi með því að
segja nokkrum manni frá þessu. En
mikið létti okkur þegar við daginn
eftir heyrðum það í útvarpi að
einmitt á þessum tíma hefði orðið
jarðskjálfti á Reykjanesskaganum.
Þegar ég seinna gifti mig var
Gísli okkur hjónum ávallt hjálpleg-
ur. Kom sér þá oft vel að Gísli var
vel heima í hinum ólíklegustu mál-
um og lét sér fátt mannlegt óvið-
komandi.
Við væntum þess að hitta Gísla
ásamt fleiri ástvinum á enn þá betri
stað en við búum á núna, á þeim
stað þar sem dauðinn aðskilur ekki
framar ástvini.
Guð blessi minninguna um góðan
vin og góðan dreng.
Drottinn blessi, styrki og styðji
þig og börnin ykkar, Magga mín.
Yngvi og Rebekka.
Vinur okkar hjóna, Gísli Jónsson
rafmagnsverkfræðingur og prófess-
or, verður jarðsettur í dag.
Þegar horft er yfir langan veg er
margs að minnast, t.d. þegar Gísli,
nýkominn heim frá verkfræðinámi,
byrjaði hjá raforkumálastjóra, en
undirritaður hafði þá unnið þar um
tíma. Þar hófust kynni okkar Gísla.
Einkenni Gísla hafa alla tíð verið
þau sömu, nákvæmni, sem maður
stríddi honum stundum með, skoð-
anafesta og óbilandi trú og dugnað-
ur við að fylgja eftir þeim málum
sem hann var sannfærður um að
væru rétt. Heilbrigður metnaður
sem ekki var vikið frá þótt á móti
blési.
Kynni okkar hin síðari ár hafa
einkum verið í gegnum störf Ljós-
tæknifélags íslands, sem Gísli tók
við formennsku í þegar ég hætti.
Gísli hefur rekið félagið af miklum
dugnaði og staðið fyrir utanlands-
ferðum tfl náms og kynningar á
ljóstækni. Ferðirnar til Philips, Os-
ram og Zumtobel verða okkur sem
þátt tókum í þeim ógleymanlegar,
bæði vegna þess sem við sáum og
svo vegna þeirra félags- og vináttu-
banda sem þarna urðu til, og vegna
þess að allar áætlanir um tíma og
uppákomur stóðust til fulls, en Gísli
var fararstjóri. Kjarkur og ákveðni
Gísla komu vel fram þegar hann
sannfærði ráðamenn Lux Evrópa
um að Island gæti hýst næstu Lux
Evrópa-ráðstefnu árið 2001, en þar
koma fulltrúar lýsingarbúnaðar og
ljóstæknisamtaka alls staðar að úr
heiminum og ræða sín fræði. A ráð-
stefnunni 1997 varð ofan á að sú
næsta yrði hér á landi. Og hvikaði
Gísli hvergi frá því að þetta væri
hægt og að við gætum gert þetta
svo að sómi yrði að fyrir félagið og
fyrir landið og var kominn á fulla
ferð með undirbúning þegar kallið
kom.
A erfiðum tímamótum fyrir fjöl-
skylduna færum við hjónin þakkir
fyrir góða kynningu og góðar minn-
ingar og vottum Margréti og börn-
unum einlæga samúð og biðjum
Guð að veita þeim styrk til þess að
mæta því sem framundan er.
Ólöf Elín Davíðsdóttir og
Egill Skúli Ingibergsson.
Kynni okkar Gísla hófust, þegai’
við komum í 3. bekk Menntaskólans
í Reykjavík haustið 1946. Síðar urð-
um við nágrannar á Laugavegi og
Grettisgötu og samgangur og ýmis-
konar samvinna í námi fór vaxandi,
einkum í fyrri hluta námi í verk-
fræðideild Háskóla íslands. Síðar
skildi leiðir í námi; Gísli fór í raf-
magnsverkfræði og ég í vélaverk-
fræði og lásum síðari hluta við
Polyteknisk Læreanstalt í Kaup-
mannahöfn. Ekki varð þó langt á
milli okkar. Gísli hafði kvænzt sinni
ágætu konu, Margréti Guðnadóttur,
áður en hann hélt utan til síðari
hluta náms og tóku þau íbúð á leigu
í Kaupmannahöfn svo stóra að tvö
herbergi voru til útleigu. Hjá þeim
leigði ég annað herbergið í eitt ár.
Nokkrum árum eftir að námi lauk
settumst við báðir að í Hafnarfirði
og höfum búið þar síðan. Við höfum
átt margt saman að sælda, m.a. ver-
ið félagar í Rótarýklúbbi Hafnar-
fjarðar lengst af verunni í Hafnar-
firði. Og með konum okkar tókst
ágætur vinskapur. Gísli var alla tíð
mjög grannvaxinn maður, í meðal-
lagi hár, kvikur í hreyfingum,
skarpleitur og langleitur, hýrlegur
til augna og hafði glaðlegt viðmót.
Hann var mikið snyrtimenni bæði í
klæðaburði og með öll sín gögn, -
bækur og skjöl, filmur og ljósmynd-
ir, smíðatól og efnivið. Gísli var
handlaginn mjög og ágætur smiður.
Hann hafði á barnsaldri verið hand-
genginn móðurafa sínum og nafna,
sem var smiður, og fengið að reyna
sig á verkstæði hans. Jón Guðna-
son, faðir Gísla, var einnig smiður
og starfaði lengi á glerverkstæðinu
hjá Agli Vilhjálmssyni. Þar vann
Gísli oft á sumrum og kynntist þar
bflaviðgerðum. Gísli var tryggur
vinur vina sinna og með afbrigðum
greiðvikinn.
Gísli var mjög félagslyndur mað-
ur, gestrisinn og góður heim að
sækja; duglegur félagsmálamaður
og með margvísleg áhugasvið og
mikill málafylgjumaður. Gísli fékk
stundum harða andstöðu við mála-
fylgju sína, en margir slíkir and-
stöðumenn urðu seinna vinir hans
og kunnu að meta einlægni hans og
sannfæringarkraft.
í prófessorsembætti við Háskóla
íslands var Gísli vafalaust þekktast-
ur fyrir rannsóknir sínar á notagildi
rafmagnsbfla og baráttu sína fyrir
að koma þeim í notkun hér á landi.
Þá starfaði hann mikið fyrir Ljós-
tæknifélagið og var um það bil að
taka við formennsku í samtökum
Ijóstæknifélaga í Evrópu þegar
hann féll frá. Gísli var um tíma í
stjórn Neytendasamtakanna og lét
til sín taka í neytendamálum æ síð-
an. Hann vann mikið fyrir Rótarý-
hreyfinguna og hafði forystu, um
námshópaskipti. Þá var Gísli for-
maður Krabbameinsfélags Hafnar-
fjarðar og hélt þar uppi öflugu fé-
lagsstarfí um margra ára bil.
Við Þorgerður og börn okkar
fæi-um Margréti, bömum hennar og
fjölskyldum, okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Helgi G. Þórðarson.
Þegar ég hóf afskipti af neyt-
endamálum og tók sæti í stjórn
Neytendasamtakanna á árinu 1978
tók þar jafnframt sæti Gísli Jónsson
prófessor, sem við kveðjum nú í
dag. Gísli sat í stjórn Neytendasam-
takanna í fjögur ár. Hann vakti
strax athygli mína og aðdáun. Gísli
var í neytendamálunum af hugsjón
og var óhræddur að taka á þeim
meinum sem taka þurfti á. Hann
vann að þessum málaflokki, eins og
raunar öllum öðrum verkefnum sem
hann tók að sér, af kostgæfni, vand-
virkni og alúð. Það var ekki síst
þess vegna sem Gísli náði árangri í
störfum sínum, þótt andstæðingur-
inn væri jafnvel voldugt einokunar-
fyi'irtæki. Gísli gat einfaldlega
aldrei sætt sig við að hinir sterku
gengju á hlut þeirra sem veikari
voru og hann sá fljótt hvemig sum
opinber fyrirtæki leyfðu sér að
ganga á réttindi viðskiptavina
sinna, oftar en ekki í skjóli einokun-
ar. Þó að Gísli hyrfi úr stjórn Neyt-
endasamtakanna gleymdi hann ekki
gömlu baráttumálunum sínum,
heldur hélt hann ótrauður áfram og
vann sína sigra, hvort sem um var
að ræða rafveitur eða hitaveitur
sem ekki virtu sjónarmið viðskipta-
vinanna. Þó að Gísli væri kominn á
þann aldur þar sem flestir aðrir
vilja taka lífinu með ró átti það ekki
við hann. Allt þangað til að Gísli
lagðist stutta sjúkralegu sem hann
átti ekki afturkvæmt úr barðist
hann fyrir hugsjónum sínum. Is-
lenskir neytendur eiga Gísla mai-gt
að þakka. Nú er komið að leiðarlok-
um. Ég kveð baráttumanninn Gísla
Jónsson með virðingu, um leið og ég
votta eiginkonu hans og afkomend-
um mína dýpstu samúð.
Jóhannes Gunnarsson, formað-
ur Neytendasamtakanna.
Nokkur kveðjuorð um mág minn.
Þegar systir mín hringdi í mig á
mánudagsmorguninn og sagði mér
frá láti hans kom það mér ekki á
óvart því hann var búinn að vera
svo veikur, svo við bjuggumst alltaf
við þessu hvem dag. Samt kemur
þetta eins og köld gusa yfir mann.
Það er margs að minnast og af
mörgu að taka. Ég ætla ekki að
telja það allt upp en allar minningar
um Gísla eru mér kærar, hann var
drengur góður og gott var til hans
að leita, þvi alltaf var hann boðinn
og búinn að gera allt fyrir okkur
sem við báðum hann um. Ég man
aldrei eftir því að hann neitaði okk-
ur þegar við báðum hann að gera
okkur greiða. Gísli var sérstakur á
margan hátt, það varð allt að vera
slétt og fellt í kringum hann, óheið-
arleika þoldi hann ekki neinum því
hann var að ég vil segja hundrað
prósent í öllum viðskiptum. Já, þær
eru ógleymanlegar útilegurnar sem
fórum oft í fjögur saman. En ein er
mér minnisstæðust það er Þórs-
merkurferð sem við fórum í sex
saman. Okkur varð á að taka ekki
nógan mat með okkur og fór það
mikið í taugamar á Gísla að við
skyldum vera svona hugsunarlaus-
ar, þetta kom mjög við hláturtaugar
mínar. Ég held að þetta sé í eina
skiptið sem fauk svolítið í Gísla við
mig því ég gat ekki setið á mér að
stríða honum svolítið með þessu.
Seinna átti hann eftir að hlæja að
þessu.
Það er sárt að kveðja góðan vin;
mér hefði ekki dottið í hug þegar
Bearne mágur minn dó fyrir tæpu
ári að Gísli yrði næstur úr fjölskyld-
unni. Dagar okkar eru afmarkaðir
hér á jörðu, þá er gott að vera búin
að gefa Jesú líf sitt svo við hittumst
öll á himni, þar verður gleði og eng-
in sorg.
Elsku systir mín, ég bið Guð að
gefa þér og börnum og bamabörn-
um og systur hans styrk á þessari
sorgarstund. Gísli minn, ég þakka
þér allt sem þú gerðir fyrir mig,
megi náð Drottins vera yfir þér. Ég
kveð þig með Davíðssálmi númer
23.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
A grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum.
Þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðirmigumréttavegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur huggar mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum
þú smyr höfúð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína.
Og hús Drottins bý ég
langa ævi.
Blessuð sé minning þín.
Oddný Guðnadóttir.
í fáeinum orðum langar mig að
minnast Gísla Jónssonar en Mar-
grét, eftirlifandi kona hans, er syst-
ir móður minnar.
Segja má að þó að ég hafi frá
bernsku þekkt Gísla þá hófust mín
persónuleg kynni af honum í raun
ekki fyrr en ég hóf nám við verk-
fræðideild Háskóla íslands en þá
gafst mér dýrmætt tækifæri til að
kynnast nánar hvaða mann hann
hafði að geyma. Fljótlega eftir að ég
hóf námið bauð hann mér afnot af
einkaskrifstofu, þar eð hann vissi að
lestraraðstaða í deildinni var þétt
setin og oftar en ekki ekkert sæti að
fá. Þetta boð þáði ég með miklum
þökkum enda um rausnarlegt boð
að ræða sem ekki var hægt að
hafna. Þegar leiðum okkar bar sam-
an annaðhvort á göngum skólans
eða á skriftstofunni gaf hann sér
alltaf tíma til að spjalla, annaðhvort
um námið, ljósmyndun sem var eitt
af hans aðaláhugamálum eða ein:
faldlega bara lífið og tilveruna. í
þeim umræðum skynjaði ég mikla
einlægni, sterka réttlætiskennd og
ekki síst mikla vinsemd af hans
hálfu sem ég vona að ég hafi að ein-
hverju leyti getað endurgoldið hon-
um. Síðasta skiptið sem ég hitti
Gísla var 17. júní síðastliðinn, í boði
hjá foreldrum mínum í tilefni braut-