Morgunblaðið - 04.03.1999, Page 52

4 52 FIMMTUDAGUR 4. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
ÓLAFSSON
+ Guðmundur
Ólafsson læknir
fæddist að Bíldsfelli,
Grafningi, 21. nóvem-
ber 1944. Hann lést á
Landspítalanum 24.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ólafur Tómasson við-
skiptafræðingur, f.
25.9. 1921, d. 11.10.
1996 og kona hans
Þóra Guðmundsdótt-
ir húsmóðir. Bróðir
Guðmundar er Ottó
Tómas Ólafsson, f.
4.9. 1953, hans kona
er Amheiður Bjöms-
dóttir, Ottó á eina dóttur, Þóm
Kristínu, og tvö fósturböm, 1) Brí-
eti Konráðsdóttur, sambýlismaður
hennar er Birgir Guðmundsson og
eiga þau eina dóttur, Birtu. 2)
Breka Konráðsson. Af fyrra
hjónabandi átti Guðmundur þijá
syni og eina fósturdóttur, 1) Olaf-
ur, f. 27.3.1966, hans kona er Lára
M. Jónsdóttir og eiga þau þijú
böm, Guðmund Andra, Stefaníu
Lám og Glódísi Erlu. 2) Þórarinn
Gísli, f. 13.6. 1968, hans kona er
Svanhvít Gunnarsdóttir og eiga
þau tvö böm, Sunnu Rún, og
Gunnar Tómas. 3) Guðmundur
Tómas, f. 8.5. 1971, d. 10.8. 1998.
4) Guðleif Þómnn Stefánsdóttir, f.
Kveðja frá eiginkonu
Hugsun mín öU, sem andvari þýður,
yfír þér vakir í nótt,
ljóð mitt er lækurinn silfurtæri,
og lindin sem gefur þér þrótt,
þorsta þinn seður, á sorg þína breiðir,
sefandi kyrrð sína rótt,
og gefur þann unað sem ástin þér vefur,
ogéghefíþögnina sótt.
Hönd mín þér stiýkur um herðar og vanga,
huggun þér veitir og skjól,
von þinni lyftir á vængjum til hæða,
úr veröld sem gleðina kól,
ást okkar lýsir um lífsbrautir allar,
ljós sem er bjartara sól,
í kærleika þínum er alsæla ofin,
í unaði þínum mig fól.
(Höf. Siguijón Ari Sigurjónsson.)
Birna Vilhjálmsdóttir
Mig langar til þess að kveðja
kæran tengdason minn með
nokkrum fátæklegum orðum.
Um þessar mundir eru tæp tíu ár
síðan ég fyrst kynntist Guðmundi
Ólafssyni lækni, en dóttir mín
Birna hafði kynnst honum á Spáni.
Þau komu í heimsókn til okkar
hjónanna og eins og feðra er eflaust
vani, þegar dætur þeirra eiga í hlut,
tók ég þessum unga manni með
nokkrum íyrirvara, en öll fram-
koma hans og fas varð til þess að
við hjónin buðum hann velkominn
inn í fjölskyldu okkar. Sýnilegt var
að þau höfðu ákveðið að rugla sam-
an reytum og í beinu framhaldi
festu þau kaup á íbúð í Stigahlíð 41
þar sem þau hófu sambúð og gengu
síðan í hjónaband 20. mars 1993.
Dugnaður Guðmundar kom vel í
ljós þann tíma sem verið var að
standsetja íbúðina og þrátt fyrir
erfíða daga í starfi sínu lagði hann
nótt við dag til að koma íbúðinni í
viðunandi ástand. Fljótlega komst
ég að því að hann átti sumarbústað
austur við Bíldsfell í Grafningi, en
þaðan var hann ættaður. Sé dugn-
aður rétta orðið á framlagi hans við
standsetningu íbúðarinnar þá verð-
ur að kallast að hann hafi farið
hamfórum þegar kom að breyting-
um og gróðursetningu í sumarbú-
■ staðalandinu. Næsta ómögulegt var
að koma í heimsókn til þeirra í
sumarbústaðinn og ætla sér að taka
lífinu með ró, því engin leið var að
vera bara áhorfandi að því sem var
að gerast og gera þurfti, maður
hreifst af framkvæmdagleði hans
og fann sig knúinn til að taka til
, hendi.
^ Þegar hér er komið sögu fara
1.3. 1963, hennar
maður er Kristján I.
Kristjánsson og eiga
þau þrjár dætur, Cilia
Marianne, Sunnu, og
Höllu. Eftirlifandi
maki Guðmundar er
Bima Þóra Vil-
hjálmsdóttir, f. 26.12.
1948. Hennar börn
eru: 1) Vilhjálmur
Sigurðsson, f. 11.8.
1971, hans kona er
Guðrún Benný Svans-
dóttir og eiga þau
einn son, Viktor
Frey. 2) Hjördís Sóley
Sigurðardóttir, f.
22.3. 1976, hennar sambýlismaður
er Kári Gminarsson.
Guðmundur ólst upp í Reykja-
vík og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1964, og prófi frá læknadeild Há-
skóla íslands 1972. Hann hlaut al-
mennt lækningaleyfi vorið 1977
og starfaði víða um land sem
læknir. Hann stundaði sérnám í
Svíþjóð frá 1977-1982 og kom þá
heim og starfaði um tíma á Akur-
eyri, en lengst af sein sjálfstætt
starfandi heimilislæknir í
Reykjavik.
Utför Guðmundar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
óheillaskýin að hrannast upp. Birna
greindist með illvígan gigtarsjúk-
dóm í október 1995. Faðir Guð-
mundar lést í október 1996 og um
svipað leyti greindist hann sjálfur
með krabbamein í lunga og fór í
framhaldi af því í aðgerð í janúar
1997. Aðgerðin virtist hafa borið ár-
angur, en greinilegt var að hann
var ekki sami maður þótt hann
sýndi ótrúlega hörku og vilja til að
sigrast á þessu böli. I apríl 1998
fórum við hjónin með Birnu og
Guðmundi í dásamlegt þriggja
vikna frí til Mallorka. Þar fór hann
á kostum og virtist hitinn og róleg-
heitin efla hann á allan hátt.
Stuttu eftir heimkomuna kom
enn eitt reiðarslagið, þegar hann
missti yngsta son sinn. Enn var
ekki öllu lokið því í júlíbyrjun 1998
greindist kona mín með krabba-
mein í vélinda, sem dró hana til
dauða í byrjun september. Aðstoð
hans við okkur Hjördísi meðan
hennar dauðastríð stóð yfir verður
aldrei nógsamlega þökkuð og sýndi
hann okkur einstaka ræktarsemi
og nutum við þekkingar hans og
kunnáttu. Hafa verður í huga að á
þessum tíma var hann orðinn fár-
sjúkur maður og tæplega aflögufær
að veita öðrum stuðning. Engu að
síður var hann eins og áður segir
ávallt tilbúinn að veita aðstoð sína.
Eg kveð með söknuði góðan vin
og tengdason.
Elsku Birna mín, ég vona að góð-
ur guð gefi þér, Þóru, Otto, Óla,
Badda og fjölskyldum þeirra, styrk
til að komast yfir þetta erfiða tíma-
bil.
Vilhjálmur Ólafsson.
Elsku Guðmundur minn. Þú
varst svo góður og hlýr og einstak-
ur maður að það er erfitt að finna
réttu orðin til að lýsa því. Eg veit
þú ert nú kominn á góðan stað og
laus við allar kvalir. Þú varst búinn
að standa í löngu stríði við erfið
veikindi og allan tímann varstu já-
kvæður, sterkur og ákveðinn í að
vinna þetta stríð. Þú kvartaðir
aldrei og þú varst alltaf hress og
kátur og með húmorinn og stríðn-
ina á sínum stað.
Þín er sárt saknað og það er
erfitt að sætta sig við blákaldan
raunveruleikann, en þegar æðri
máttarvöld taka við stjóm er lítið
hægt að gera annað en að hugga
sig við allar góðu minningarnar
sem við eigum og þær verða vel
geymdar.
Ég er svo þakklát fyrir að þið
mamma funduð hvort annað og átt-
uð saman yndisleg tíu ár. Þið vorað
svo ástfangin og góð hvort við ann-
að. Þið hafið áorkað ótrúlega miklu
á þessum tíu áram. Þið hafið eign-
ast glæsilegt heimili, ferðast út um
allan heim og notið dásamlegra
stunda í sumarhúsi ykkar við Sogið,
þar sem handverk þitt og smekk-
vísi nutu sín svo vel. Þar varst þú í
essinu þínu Guðmundur minn, ef þú
varst ekki að smíða eða vinna eitt-
hvað í bústaðnum varstu að gróður-
setja og vinna í garðinum.
Þú hafðir sérstaka hæfileika til
að hjálpa fólki. Fyrir utan að vera
frábær læknir gafstu líka svo mikið
af sjálfum þér. Þú elskaðir að
hjálpa öðram, enda tókst þér það
líka vel. Ég sá það nú bara best
sjálf þegar ég vann hjá þér um
tíma. Hvernig þú hugsaðir um sjúk-
lingana þína og sýndir þeim sér-
staka umhyggju. Síðustu mánuðina
kvalinn og handlama, eftir eyðandi
meðferð krabbameinslyfjanna,
reyndir þú meira af þrjósku en
getu að mæta á stofu þína.
Mig langar að þakka þér fyrir
allar góðu stundirnar, alla þá ást og
umhyggju sem þú hefur gefið mér
og allt sem þú hefur gert fyrir mig.
Ég elska þig alltaf og minningin um
þig, elsku fósturpabbi, verður ávallt
björt í huga mér.
Ég veit þú vakir yfir mömmu og
passar hana vel.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrii' liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Hjördís Sóley.
Elsku bróðir, með þessum ljóð-
línum kveð ég þig og þakka þér fyr-
ir allar samverastundirnar.
En þú hvarfst mér eins og draumur,
eins og sól í djúpin blá,
eins og blóm, sem bylgja og straumur
bera nauðugt landi frá.
Eins og svanur sólarfjalla,
er særður inn á heiðar fer,
með sumar mitt og sælu alla
syeifst burt frá mér.
Ur húminu ég hrópa og kalla
í himininn - á eftir þér.
(Davíð Stefánsson)
Minningin um þig lifir.
Þinn
Ottó.
Það var sumarið 1989 að Birna
systir mín fór í sólarlandaferð. Það
leyndi sér ekki þegar hún kom
heim að eitthvað hafði gerst í þess-
ari ferð. Hún var ástfangin upp fyr-
ir haus. Hver var hann þessi maður
sem átti ást hennar alla, jú það var
enginn annar en Guðmundur Ólafs-
son læknir, sá hinn sami og við
kveðjum í dag.
Mér verður hugsað til þeirrar
stundar þegar ég hitti Guðmund
fyrst. Ég horfði á hann gagnrýnum
augum og vó það og mat með sjálfri
mér hvort hann væri rétti maður-
inn fyrir hana systur mína. Mér
leist strax vel á Guðmund og fann
þá hlýju og þann kærleik sem hann
bjó yfir auk ómældrar ástar á henni
systur minni. Já, hugsaði ég, þetta
gengur upp.
Birna og Guðmundur hófu fljót-
lega sambúð. Þau gengu síðan í
hjónaband 20. mars 1993. Þau festu
kaup á íbúð að Stigahlíð 41, þar var
hafist handa að breyta og bæta svo
hægt væri að hýsa börn þeirra
beggja frá fyrri hjónaböndum. Þau
reistu sér og börnunum glæsilegt
heimili í Stigahlíðinni. Tíminn leið,
bömin urðu eldri og flugu að heim-
an eitt af öðra.
Guðmundur og Birna hafa ferð-
ast út um allan heim og eiga fjár-
sjóð minninga úr þeim ferðum.
Guðmundur átti sinn sælureit við
Bíldsfell í Grafningi. Þar hafði hann
reist sumarbústað og undi sér
hvergi betur en þar við smíðar og
gróðursetningu. Það var einstak-
lega ljúft að heimsækja Guðmund
og Birnu í sumarbústaðinn, maður
gat ekki annað en dáðst að allri
þeirri vinnu sem þau höfðu lagt í
bústaðinn og umhverfi hans. Þarna
áttum við hjónin og börnin okkar
með þeim dýrmætar stundir.
Eins og fyrr segir bjó Guðmund-
ur yfir einstakri hlýju og kærleik
sem hann auðsýndi öllum hvort
sem það vora fjölskyldumeðlimir,
vinir eða sjúklingarnir hans. Hann
var einstaklega bóngóður og það
var gott að eiga hann að sem lækni.
Þegar sumri tók að halla á síð-
asta ári fóra ósköpin að dynja yfir.
Guðmundur Tómas yngsti sonur
Guðmundar féll frá í ágústmánuði.
Móðir mín Hjördís féll frá í septem-
ber eftir mjög skammvinn veikindi.
Guðmundur minn, ég vil nota
þetta tækifæri og þakka þér fyrir
alla þá hlýju og umhyggju sem þú
sýndir henni í veikindunum. Stuðn-
ingur þinn var okkur öllum ómetan-
legur.
Guðmundur greindist með
krabbamein fyrir tveimur árum.
Hann barðist hetjulegri baráttu og
þvflíkt æðraleysi sem hann sýndi í
veikindum sínum. Birna var hans
stoð og stytta og vék ekki frá hon-
um, hann vildi helst alltaf hafa hana
í augsýn þó fársjúkur væri. Þrátt
fyrir hetjulega baráttu varð hann
að lokum að láta undan.
Blessuð sé minning Guðmundar
Ólafssonar.
Guð gefi Birnu, bömum ykkar,
móður, bróður og fjölskyldum
þeirra styrk til að takast á við erfið-
ar stundir.
Elsku mágur, það er með sáram
söknuði að ég kveð þig.
Þín mágkona,
Sigurlaug Vilhjálmsdóttir.
Nú er horfinn af sjónarsviðinu
kær vinur og frændi Guðmundur
Ólafsson læknir. Hann lést að
morgni hins 24. febrúar sl. á Land-
spítalanum eftir langa og harða
báráttu við þá veiki sem að lokum
varð honum ofjarl.
Guðmundur fæddist 21. nóvem-
ber 1944 að Bíldsfelli í Grímsnesi.
Foreldrar hans eru Ólafur Tómas-
son, sem nú er látinn og Þóra Guð-
mundsdóttir eftirlifandi kona hans.
Ólafur og Þóra áttu tvo syni, Guð-
mund og Ottó sem er rafvirki í
Reykjavík. Einnig ólu þau að mestu
upp elsta son Guðmundar: Ólaf
Guðmundsson.
Guðmundur var tvigiftur. Fyrri
kona hans var Kristín Þórarins-
dóttir. Og með henni átti hann syn-
ina Ólaf, Guðmund Tómas sem lést
á síðasta ári og Þórarin. Ólafur og
Þórarinn era fjölskyldumenn.
Seinni og eftirlifandi kona Guð-
mundar er Bima Vilhjálmsdóttir.
Guðmundur nam læknisfræði og
valdi sér sem sérgrein heimilis-
lækningar, en sem slíkur átti hann
sér fáa jafna.
Ég sem þessar fátæklegu línur
skrifa átti því láni að fagna að
kynnast Guðmundi í gegnum móð-
ur mína sem lést árið 1988, Guð-
jónu Jakobsdóttur, en þau störfuðu
saman um árabil á Læknavakt
Reykjavíkurborgar. Þessi kynni
okkar Guðmundar byrjuðu fyrir um
16 áram og hafa verið órofin síðan.
Hann var mér sá besti trúnaðarvin-
ur, læknir og einstakur frændi.
Guðmundur var einstakt prúð-
menni, framkoma hans einkenndist
af glaðværð og lífsgleði. Auk þess
var hann orðvar og gætinn og lagði
aldrei illt til nokkurs manns. Hann
var sannkallaður mannasættir og
ég hygg það vera mikla gæfu að
hafa fengið að eignast hann að vini.
Ég vil trúa því að við Guðmundur
eigum eftir að hittast handan þess-
ara landamæra sem skilja okkur nú
að. En þangað til vil ég biðja þann
sem öllu ræður, aldrei spyr og allt
skilur, að vera hans kæru ástvinum
styrk stoð í söknuði þeirra yfir
horfnum ástvini og að þeir megi
minnast þessa:
Þegar æfiröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér.
Hræðstu eigi.
Hel er fortjald.
Hinum megin birtan er.
(Sigurður Kr. Pétursson)
Guði geymi ykkur öll.
Kristján B. Þórarinsson.
Atakanlegt er að Guðmundur,
læknir, góðvinur minn og systm'-
sonur eiginkonu minnar, Þórdísar
Toddu Guðmundsdóttur, skyldi
veikjast af illvígum sjúkdómi og
deyja svo ungur. Hann syrgir svo
mikill fjöldi fólks að það liggur við
að segja megi að þjóðarsorg ríki.
Guðmundur hefur verið tæplega
árs gamall þegar ég hóf störf hér í
borg í sérgrein minni, háls-, nef- og
eyrnalækningum, og opnaði lækn-
ingastofu að Sóleyjargötu 5, þann 1.
september árið 1945. Nokkuð langt
er orðið síðan við sáumst fyrst, því
Þóra móðir hans kom fyrst með
hann til mín á stofuna þegar hann
var á þriðja ári. Síðan hafði ég hann
mjög oft til meðferðar vegna þrá-
láts eyrnasjúkdóms og þá einkum
fram til tíu ára aldurs. Mér vitan-
lega hefur hann og fjölskyldan ekki
oft leitað til annarra sérfræðinga í
minni grein og þykir mér mjög
vænt um það traust sem þau sýndu
mér. Arið 1985 hóf Guðmundur
heimilislækningastörf í Reykjavík
og opnaði þá lækningastofu að Há-
teigsvegi 1 í húsi Austurbæjarapó-
teks, sem ég geri ráð fyrir að flestir
borgarbúar þekki. Auðvitað vildu
allir vinir hans og vandamenn fá
hann sem heimilislækni, enda vissu
þeir og fjölmargir aðrir hvern
mann hann hafði að geyma. Hann
var þá þegar orðinn kunnur sem
framúrskarandi læknir og þeir sem
honum höfðu kynnst vissu hve
elskulegur, ljúfur, glaðvær og
hjálpsamur hann var. Marga sjúk-
linga sendi ég til hans og oft kom
ég sjálfur á stofuna hans og var þá
stundum nóg að sjá hann og hans
blíða bros til þess að bæta eða
lækna það sem að var. Fjölmargir,
kunnugir mér og ókunnugir, hafa
tjáð mér hryggð sína vegna láts
Guðmundar - hann dó svo langt um
aldur fram. Allir hafa einnig svip-
aða sögu að segja um hann sem
góðan lækni, glaðværan og ljúfan.
Allir þeir sem kynnst hafa Guð-
mundi Ólafssyni lækni sakna hans
mjög og harma lát hans - þar með
er svo sannarlega talinn undirritað-
ur og fjölskylda hans.
Við sendum ástvinum Guðmund-
ar innilegar samúðarkveðjur og
biðjum honum guðsblessunar á
þeim leiðum sem hann nú hefur
lagt út á.
Blessuð sé minning hans.
Erlingur Þorsteinsson.
Ég vil í byrjun þessarrar minn-
ingargreinar votta mína dýpstu
samúð ástvinum Guðmundar ðlafs-
sonar, sérstaklega eftirlifandi eig-
inkonu hans, móður, sonum, fóstur-
dóttur og barnabörnum.
Guðmundur Ólafsson frændi og
besti vinur mannsins míns er fall-
inn frá langt fyrir aldur fram. Hann
reyndist mér alla tíð sem besti
bróðir eða mágur.
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast þessum manni og
njóta nærvera hans og skapgerðar-
styrks sem aldrei brást. Hann var
læknir af guðs náð, þannig að lækn-
irinn og maðurinn bættu hvor ann-
an upp. Návist hans hafði læknandi
og sefandi áhrif á hvern þann sem
leitaði til hans.
Hann var alltaf hlýr og léttur á
manninn, þrátt fyrir þá miklu erfið-
leika sem hann varð sjálfur alla tíð
að takast á við í sínu einkalífi. En
hann æðraðist aldrei, kvartaði
aldrei, heldur var alltaf reiðubúinn
að rétta náunganum hjálparhönd
sem vinur og sem læknir. Það er
eitt enn sem ég verð að nefna í fari
Guðmundar, sem ég hef alltaf metið
mikils og það er hvað hann var ger-
samlega laus við hroka og hræsni,
en það ber eingöngu merki þess