Morgunblaðið - 07.03.1999, Qupperneq 42
>42 SUNNUDAGUR 7. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNHILDUR
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR
+ Ragnhildur
Guðrún Ólafs-
dóttir fæddist að
Oddhól í Vest-
mannaeyjum 8. apr-
íl 1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólafur Andrés Guð-
mundsson, f. 14.
október 1888, d. 20.
mars 1955 og Sigur-
björg Hjálmarsdótt-
ir, f. 7. september
1884, d. 15. ágúst
1937. Ragnhildur var elst fjög-
urra systkina. Þau eru Guð-
mundur Kristinn, f. 23. ágúst
1918, Þorsteina Sigurbjörg, f. 4.
september 1920 og Ásmunda
Ólafía, f. 16. júní 1922. Hinn 1.
maí 1938 giftist Ragnhildur
Magnúsi Jóhannssyni, vélstjóra
frá Akureyri, f. 20. desember
1910, d. 13. ágúst 1958. Foreldr-
ar Magnúsar voru Jóhann Hall-
grímsson, f. 24. júní 1884, d. 27.
febrúar 1969 og Tómasína Þor-
steinsdóttir, f. 29. október 1884,
d. 14. apríl 1937. Ragnhildur og
Magnús eignuðust 6 börn, þau
eru: 1) Reynir, vélstjóri, f. 4.
september 1937. Áður kvæntur
Kristbjörgu Sigurðardóttur. 2)
Erla, ritari, f. 3. febrúar 1939,
gift Kristjáni Péturssyni skip-
stjóra. 3) Sævar, sjómaður, f 27.
mars 1941, d. 26. ágúst 1998.
Áður kvæntur Önnu Sigurðar-
dóttur. Seinni kona hans var
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum - eins og þú.
(Davíð Stefánsson)
Elsku mamma,
það er erfitt að setjast niður og
skrifa til þín hinstu kveðju - þú sem
alltaf hefur verið svo sjálfsagður
hlutur í lífi okkar og þeirra sem
næst þér stóðu. Alltaf varstu til
staðar fyrir okkur þyrftum við á þér
^ að halda, hafðir skoðanir á málum,
vaktir yfir velferð bama þinna og
barnabarna og fylgdist grannt með
því sem þau tóku sér fyrir hendur.
Ofangreindar ljóðlínur eiga líka vel
við lífshlaup þitt. Þú, líkt og aðrir af
þinni kynslóð, vannst hörðum hönd-
um til að tryggja þér og þínum
framtíð - framtíð sem gerði bömum
þínum kleift að afla sér menntunar
og sér og sínum tryggrar lífsaf-
komu. Skyndilegt fráfall föður okk-
ar breytti engu þar um. Komu þá
vel í ljós mannkostir þínir - þú gafst
ekki upp, hélst áfram að sjá um þig
og þína með dyggri aðstoð þeirra
systkina minna sem mér eldri eru
að ógleymdri Ásu frænku. Á þess-
' um stundum, þegar lífsbaráttan var
hvað erfiðust, kom dugnaður þinn
og ósérhlífni sér vel og þannig fékk
maður veganesti út í lífið - þú sýnd-
ir fram á að allt er hægt ef viljinn er
fyrir hendi. Vissulega varstu kona
með mikið skap - þú þurftir þess
líka með. Sem sjómannskona varstu
ekki bara í hlutverki ástríkrar móð-
ur, heldur einnig sem húsbóndi á
heimili þínu. Það þurfti án efa bein í
nefinu og mikla búkonu til þess að
stýra stóru heimili ein síns liðs. Arið
1968 kynntist þú Jóni V. Jónssyni
og hófst með honum búskap
skömmu eftir það. Jón reyndist þér
og okkur systkinunum öllum afar
vel og þér sér í lagi er aldurinn
færðist yfir þig og þið tvö höfðuð
lokið ykkar starfsævi. Elsku
mamma, við þökkum þér allar sam-
verustundirnar og biðjum guð að
geyma þig og einkum að styrkja
'Jón á þessari stundu.
Tui Donjai. 4) Arn-
ar Þór, f. 4. júlí
1947, d. 31. janúar
1948. 5) Arnar Jó-
hann, vélvirki, f. 19.
desember 1948. Áð-
ur kvæntur Elínu
Björnsdóttur.
Seinni kona hans er
Jan Marie Magnús-
son, bankagjaid-
keri. 6) Ólafur Sig-
urbjörn, fram-
kvæmdastjóri, f. 3.
október 1955,
kvæntur Guðbjörgu
Maríu Hafsteins-
dóttur. Einnig ólst upp á heiinili
þeirra á Akureyri með móður
sinni Ásmundu systur Ragnhild-
ar, Erna Eiríksdóttir kaupmað-
ur, f. 31. mars 1947, gift Braga
Kristjánssyni kaupmanni.
Ömmubörn Ragnhildar eru 16
og langömmubörn 16. Sambýlis-
maður Ragnhildar síðari ár var
Jón Valdimar Jónsson, múrara-
meistari frá Keflavík, f. 10.
ágúst 1922. Hann á þrjú börn
frá fyrra hjónabandi.
Lengst af bjuggu Ragnhildur
og Magnús á Akureyri, eða til
ársins 1957 að þau fluttu til
Reyjavíkur og lést Magnús þar
hálfu öðru ári síðar. Ragnhildur
var heimavinnandi meðan eig-
inmaður hennar lifði. Eftir lát
hans vann hún ýmis störf,
lengst í Lyfjaverslun ríkisins.
Utför hennar fór fram í kyrr-
þey frá Fossvogskirkju 1. mars
síðastliðinn að ósk hinnar látnu.
Ég vil fyrir hönd okkar systkin-
anna þakka öllu starfsfólki á deild
4-B þá einstöku umönnun sem þú
hlaust þar. Fagmennsku þeirra og
hlýju voru engin takmörk sett.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.Briem)
Ólafur Magnússon.
Elsku amma.
Við systumar kveðjum þig með
söknuði og trega - stundir okkar
með þér koma aldrei aftur, en minn-
ingarnar lifa.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þ.S.)
Guð geymi þig elsku amma - þú
ert og munt alltaf vera með okkur.
Þínar
Margrét, Marta og María.
Amma okkar Ragna lést þriðju-
daginn 23. febrúar. Við minnumst
hennar sem umhyggjusamrar og
hlýrrar konu sem gott var að vera
nálægt. Reglulega kom hún í heim-
sókn upp á Skaga enda átti hún
lengi vel tíu barnaböm, á þremur
heimilum á Akranesi. Okkur er
minnisstætt hve hátíðleiki jóla og
páska var mun meiri í þau skipti
sem amma dvaldist hjá okkur.
Minnisstæðar eru líka allar heim-
sóknir okkar í Stóragerðið. Þar var
alltaf tekið á móti okkur með hlýju
og gleði. Á yngri árum okkar kom-
um við oft með foreldrum okkar og
gistum nótt og nótt. Þegar við urð-
um eldri og vildum skoða höfuð-
borgina upp á eigin spýtur þá áttum
við einnig húsaskjól víst hjá ömmu.
Seinni ár var gott að koma í kaffi-
sopa til ömmu og Jóns, fá fréttir af
ættingjum og langömmubömin
fengu að gramsa í dótakassanum
góða.
Amma var ekki ein af þeim sem
stöðugt var að setja okkur lífsregl-
urnar heldur tók hún okkur eins og
við vorum. Amma var hógvær kona
sem lét sér annt um sína nánustu.
Minning um góða ömmu lifir í hug-
um okkar.
Pétur Kristþór og Magn-
ús Ragnar Kristjánssynir.
Ragnhildur móðursystir mín, eða
Ragna frænka eins og ég kallaði
hana alltaf, er látin. Nú þegar leiðir
okkar skilja og ég horfi til liðinna
ára minnist ég hennar sem konunn-
ar sem átti stóran þátt í uppeldi
mínu. Ég fæddist á heimili hennar
og Magnúsar eiginmanns hennar á
Akureyri og bjó þar hjá þeim ásamt
móður minni þar til þau fluttu bú-
ferlum til Reykjavíkur árið 1957.
Rögnu frænku og Magnúsi varð sex
barna auðið og þrátt fyrir þennan
stóra barnahóp var alltaf pláss fyrir
okkur mömmu á þeirra heimili og
var framkoma þeirra í minn garð
alltaf með þeim hætti að mér leið
eins og ég væri eitt af börnum
þeirra.
Árið 1958 lést Magnús og
nokkrum mánuðum síðar fluttum ég
og móðir mín til Reykjavíkur inn á
heimili Rögnu frænku og héldu þær
systur heimili saman um tíma. Éin-
stakt samband var á milli móður
minnar og Rögnu frænku, alveg
fram á síðasta dag og einkenndist
samband þeirra af mikium kærleik
og væntumþykju. Móðir mín stofn-
aði heimili fyrir okkur mæðgurnar
eftir að ég komst á unglingsár.
Alltaf var ég þó með annan fótinn
hjá Rögnu frænku og krökkunum í
Barmahlíðinni því þar var mitt ann-
að heimili.
Elsku Ragna frænka, ég vil
þakka þér allar góðu stundimar
sem ég átti með þér og fjölskyldu
þinni. Minningin um þig verður
alltaf björt og hlý. Ég og fjölskylda
mín sendum Jóni sambýlismanni
Rögnu frænku og börnum hennar
og fjölskyldum þeirra samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning henn-
ar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
inargs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Briem)
Erna Eiríksdóttir.
Mig langar að skrifa örfá orð í
minningu hennar Rögnu frænku.
Ragnhildur Guðrún, föðursystir
mín, var fædd í Vestmannaeyjum 8.
apríl 1917, elst fjöguma systkina
sem kennd voni við Oddhól, þar í
bæ. Frá ungdómsárum átti hún
lengst af heima á Akureyri og
seinna í Reykjavík og þar bjó hún,
nánar tiltekið í Barmahlíð 14, þegar
ég man fyrst eftir henni.
I bernskuminningunni er ævin-
týraljómi yfir Reykjavík og Rögnu
frænku. Hjá henni áttu allir í fjöl-
skyldunni víst skjól, væru þeir á
ferð í borginni, og það skjól átti ég
eftir að þiggja oft og iðulega - fyrst
6 ára gamall þegar pabbi fór með
mig til að láta taka úr mér háls-
kirtla, en lengst árið 1973 þegar
HILDUR
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Hildur Halldórs-
dóttir fæddist að
Hallsstöðum á Fells-
strönd í Dalasýslu 1.
janúar 1915. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur að
morgni 24. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðlaug Jónsdóttir
og Halldór Guð-
brandsson. Börn
Hildar eru Agnar
Breiðfjörð Krist-
jánsson, f. 7.8. 1939,
og María Kristjáns-
dóttir, f. 22.9. 1942.
Árið 1959 giftist Hildur Sig-
urði Kristjánssyni, f. 3.11. 1929,
d. í mars 1993.
Útför Hildar fór fram frá Bú-
staðakirkju 5. mars.
Hildur frænka er látin eða
„Stói-veldið“, eins og Siggi kallaði
hana alltaf, er farin til Sigga síns
eða þannig hugsa ég það. Þegar ég
var lítil stelpa komu þau hjón oft í
heimsókn í Kópavoginn til okkar
og við fórum oft í Hafnarfjörðinn
til þeirra og man ég það að ef við
komum í kaffi vildu þau oftast að
við væmm lengur og borðuðum hjá
þeim. Það vantaði ekki gestrisnina
á þeim bæ enda var oft gestkvæmt
hjá þeim. Hildur varð snemma
léleg til heilsunnar þannig að hún
hætti að vinna úti og sá eingöngu
um heimilið og gerði hún það með
miklum sóma. Allt frá því að ég var
lítil stelpa var innanhúsbrandari
hjá okkur Hildi og Sigga að bjóða
mér ís eða að spyrja mig hvort ég
vildi fara út í búð til að kaupa ís,
meira að segja, að þegar ég taldi
mig nú vera orðna fullorðna og var
farin að vinna í Búnaðarbankanum
eins og Siggi kom hann alltaf til
mín öðm hvom og spurði mig
hvort ég vildi ekki fara út í sjoppu
og kaupa ís og svo hló hann eins og
honum var einum lagið. Árið 1985
fluttu þau úr Hafnarfirðinum og
vestur í bæ á Víðimelinn. Þar
keyptu þau sér íbúð
sem þurfti að taka alla
í gegn og reyndum við
við hjónin að hjálpa
þeim eftir fremsta
megni. Þvílíkum
handverkshjónum hef
eg aldrei áður kynnst,
hann var alveg með á
hreinu hvað hann
ætlaði að gera og hún
vissi alltaf hvernig
hann ætlaði að
frmkvæma hlutina og
hvaða verkfæri hann
þurfti til þess og öll
nöfnin á verkfærunum hans kunni
hún og til hvers ætti að nota þau.
Hann var þvílíkur snillingur að
smíða hvað sem var að ef hann átti
ekki verkfærið sem hann þurfti á
að halda bjó hann það bara til.
Þessi sómahjón voru einstaklega
samhent hvort sem það var á
ferðalögum sér til skemmtunar eða
þegar Hildur fór með Sigga út á
land til að huga að
sumarbústöðunum á vegum
Búnaðarbankans sem Siggi sá um
viðhald á allt frá því að það var
farið að byggja þá og þangað til
hann lést. Ferðalög voru þeirra
helsta áhugamál og ferðuðust þau
víða meðan heilsa Hildar leyfði.
Eftir að Siggi lést fékk ég Hildi til
að selja íbúðina á Víðimelnum og
flytja á Sléttuveginn. Þar bjuggu
foreldrar mínir líka og gat hún þá
haft meira samband við þau og
naut hún góðs af því þar sem
systkini mín komu líka oftar til
hennar en ella því það var stutt að
fara frá mömmu til hennar. Móðir
mín var fastagestur hjá Hildi. Þær
hittust a.m.k. tvisvar á dag og oftar
eftir að faðir minn lést á síðasta
ári.
Við Hildur áttum mjög gott
samband, ég reyndi að aðstoða
hana eins og ég gat og leit ég
eiginlega á hana sem mína aðra
móður og veit ég að henni fannst
hún eiga stóran part af mér og
minni fjölskyldu, ef eitthvað þurfti
að gera innanhúss hjá henni leitaði
Heimaey blessunin tók að ræskja
sig og hrista og upp af henni spratt
Eldfell.
Lífið hennar Rögnu var ekki
alltaf dans á rósum frekar en
margra annarra á þeim árum sem
hún var að alast upp. En Ragna
varð snemma ákveðin stelpa og víl-
aði ekki smámunina fyrir sér, t.d. að
skríða út um glugga í Oddhól og
kýla strákóféti sem var að stríða
henni með því að syngja um hana
níðvísu. Hún kenndi mér vísuna -
en ég sleppi því að rifja hana upp
hér.
Ragna varð ekkja rúmlega fertug
og þá tóku við, að ég hygg, erfið ár.
Að halda saman heimili fyrir börnin
sín fimm, í íbúðinni sem þau Maggi
heitinn höfðu nýlega fest kaup á. En
hún stóð ekki alveg ein, því þau
elstu reyndu að létta undir með
henni eins og þau gátu og eins kom
inn á heimilið Ása - yngsta systir
hennar - ásamt Ernu dóttur sinni
og saman studdu þær hvor aðra,
stelpurnar frá Oddhól.
Síðustu 20 árin hélt hún heimili
með honum Nonna sínum, honum
Jóni V. Jónssyni. Það, að þau
kynntust, tel ég að hafi verið beggja
gæfa.
Hvað er það ljós, sem lýsir fyrir mér
þá leið, hvar sjón mín enga birtu sér?
Hvað er það ljós, sem ljósið gjörir bjart
og lífgar þessu tákni rúmið svart?
Hvað málar „ást“ á æskubrosin smá
og „eilíft líf ‘ í feiga skörungs brá?
Hvað er þitt ljós, þú varma hjartans von,
sem vefur faðmi sérhvern tímans son?
Guð er það ljós.
(M. Joch.)
Blessuð sé minning hennar
Rögnu frænku.
Sigurjón Guðmundsson.
hún oftast til Skúla eða Kjartans
þar sem henni þótti vinnubrögðin
bera þess helst merki að nálgast
hann Sigga sinn. Hún var manni
afskaplega þakklát iyrir hjálpina
og lét mann óspart heyra það að
hún vissi nú ekki hvar hún væri
stödd í lífinu ef hún ætti okkur ekki
að.
Þegar Hildur lenti á spítala í
þetta síðasta skipti, heimsótti ég
hana nánast á hverjum degi, suma
daga tvisvar á dag, síðasta daginn
kom ég til hennar í hádeginu áður
en ég fór í vinnuna og svo aftur eftir
vinnu því að ég sá að þess yrði nú
ekki langt að bíða að þetta yrði búið
sem reyndist rétt því að hún lést
morguninn eftir og var ég þá búin
að sitja hjá henni um nóttina. Ég
veit að hún var orðin ansi þreytt og
hvfldinni fegin. Vil ég þakka Hildi
okkar samverustundir og veit ég að
það hefur verið tekið vel á móti
henni. Ég bað hana fyrir kveðju
sem hún hefur ábyggilega skilað frá
mér því ég trúi á líf efth- dauðann og
að við eigum eftir að hittast á ný.
Með þessum orðum kveð ég þig,
Hildur mín, með þökk fyiir allt.
Þín
Fríða.
Nú hefur Hildur lokið sínu
ævistarfi. Ég var náið tengd henni
um langt árabil, og get ekki látið
hjá líða að þakka henni og manni
hennar, Sigurði mági mínum sem
lést fyrir sex árum, fyrir alla
hjálpina sem við nutum hjá þeim.
Við Ingólfur áttum öruggt, hlýtt
og traust athvarf á heimili þeirra í
hvert sinn sem við komum suður.
Þegar veikindi urðu í okkar
fjölskyldu var heimili þeirra
trausta höfnin sem leitað var til.
Einnig eigum við margar bjartar
og góðar minningar, þegar þau
hjónin komu norður í Ystafell, þá
var hér hátíð og gleði. Við
ferðuðumst oft saman, um
hálendið fórum við á stórum
fjallabíl, sem við eigum og yfirleitt
var sólin með í för, þetta voru
okkar sumarfrí. Nú eigum við
ljúfar minningar eftir í söknuði
horfinna daga.
Með kæru þakklæti fyrir allt.
Kristbjörg Jónsdóttir, Ystafelli.