Morgunblaðið - 11.11.1999, Blaðsíða 46

tJ*i6 FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristján Einar
Þorvarðarson
fæddist á Hvamms-
tanga, V-Hún. 23.
nóvember 1957.
Hann lést á Land-
spítalanuin 2. nóv-
ember siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Þorvarður Júlíus-
son, bóndi að Sönd-
um í Miðfírði, f. 30.
, júlí 1913, d. 20. nóv-
ember 1991 og kona
hans Sigrún Kristín
Jónsdóttir bóndi, f.
3. ágúst 1917, d. 29.
október 1996. Systkini Kristjáns
Einars eru: 1) Sólrún Kristín Þor-
varðardóttir f. 28. nóvember
1938, maki Börkur Benediktsson,
f. 15. nóvember 1925. 2) Valgerð-
Kær tengdasonur minn er látinn
langt um aldur fram.
Það var árið 1981 sem Guðrún
Lára dóttir mín kynnti okkur fyrir
Kristjáni Einari. Þar var kominn
glæsilegur ungur maður, bjartur
yflrlitum, sterkur og traustur. Það
fór strax vel á með okkur öllum og
Kristjáni og fyrr en varði voni þau
flutt á Hjónagarða Háskólans. Guð-
rún heldur svo áfram í hárgreiðslu-
námi og Kristján í guðfræðideild-
inni. Þau eru þrjú í þessari nýju
fjölskyldu því Guðrún átti ungan
son fyrir sem Kristján gengur í íoð-
urstað. Þar gengu þau í gegnum
sína manndómsvígslu, rötuðu rétta
leið, þroskuðust saman í ást og
virðingu hvort fyrir öðru. Svo einn
fagran dag eru þau bæði komin
með sína menntun, Tómas að missa
framtennurnar og lífíð og starfið
bíður þeirra.
Eg er svo þakklát fyrir að hafa
átt þess kost að vera amman á
heimilinu. Andrúmsloftið, hlýtt og
bjart, foreldramir og börnin fjögur
gerðu mér svo gott, veittu mér svo
mikla hamingju. Ég trúi því sem
gamalt máltæki segir, lengi býr að
fyrstu gerð - þá á ég við að bömin
hafa haft svo gott atlæti hjá for-
eldrum sínum og hvert hjá öðra að
þau búa að því um framtíð alla. Mér
finnst samlíf þessarar fjölskyldu
vera dæmi um virkt trúarlíf í kær-
leika - og hverju það fær áorkað.
Þau byrjuðu og enduðu daginn með
. Tþæn, fólu sig valdi Drottins með
auðmýkt og æðmleysi.
Og nú er Ástrós að missa fram-
tennurnar. Þau sátu þrjú við eld-
húsborðið, og amman að hella upp á
könnuna, við að leysa heimavinnu
fyrir skólann. Tómas kom inn í
vinnufötum því hann er farinn að
starfa sem kranamaður! Kristrún
leysti móðurmálsverkefni, Þor-
varður var með stærðfræðina fyrir
framan sig en hugsaði upphátt um
það að þroskast, Astrós stafaði það
sem hún átti að skrifa frjálst heima.
Og svona var það komið í ritmál:
Sólin kom upp
þegar pabbi dó.
^ , Eitt sinn nýlega, þegar ég sem
'oftar spjallaði við Kristján, sagðist
hann viðurkenna að hann væri það
eigingjam að sig langaði að lifa og
fylgja börnunum og Guðrúnu sinni
eftir - en svo fór hann með þetta er-
indi Hallgríms Péturssonar:
Églifi’íJesúnafni,
í Jesú nafni’ eg dey,
Pó heilsa og líf mér hafni,
hræðistégdauðannei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
I Kristí krafti’ eg segi:
^ Kom þú sæll, þá þú vilt.
Mig langar að endingu að færa
öllu starfsfólki á deild 11E á Lands-
spítalanum, enginn nefndur, en
enginn gleymdur, hugheilar þakk-
ir. Það er ólýsanlegt þekkingar- og
kærleiksstarf sem þama er unnið
við erfiðar aðstæður.
Hjartans kveðjur og þakkir.
a*- Ásta Gunnarsdóttir.
ur Þorvarðardóttir, f.
13. febrúar 1940,
maki Sigfús Jónsson,
f. 3. nóvember 1938.
3) Halldóra Þorvarð-
ardóttir, f. 13. októ-
ber 1942, maki Þórð-
ur Jónsson, f. 15. maí
1940. 4) Stefán Egill
Þorvarðarson, f. 19.
júní 1948.
Hinn 14. septem-
ber 1986 kvæntist
Kristján Einar, Guð-
rúnu Láru Magnús-
dóttur húsmóður, f.
12. apríl 1964, dóttur
Magnúsar Guðmundssonar, f. 12.
desember _ 1934, kjötiðnaðar-
manns og Ástu Gunnarsdóttur f.
3. febrúar 1944, snyrtifræðings.
Börn Kristjáns Einars og Guð-
Skín guðdómssól á hugarhimni mínum,
sem hjúpar allt í kærleiksgeislum þínum.
Þú, Drottinn Jesús, lífsins ljósið bjarta,
ó, lýs nú mínu trúarveika hjarta.
(0. Andrésd.)
Elsku bróðir. Tíminn sem þér
var ætlaður í jarðvist þinni er lið-
inn, yndislegur tími, en allt of stutt-
ur. Við tökum okkur í munn orð,
sem faðir okkar hafði yfir, er hon-
um þótti við eiga: „Mennirnir
áætla, en Guð ræður.“ Við ráðum
ekki tímanum sem okkur er ætlað-
ur, tökum aðeins örlögum okkar.
Að vera langyngstur í systkina-
hópi er sjálfsagt ekki einfalt, ekki
barstu merki þess að hafa beðið
tjón af, varst okkur öllum sannur
sólargeisli frá fyrstu tíð. Guð vand-
aði vel til verksins við sköpun þína.
Þú, þessi litli ljóshærði strákur,
sýndir snemma kæti og gáska í
samskiptum við okkur systkinin.
Ungir drengir eru oft athafna-
samir og fullir af hugmyndum. Þeg-
ar þú varst um fjögurra ára fékkstu
þríhjól, þetta var góður gripur
hannaður tO ferðalaga, og þú fullur
af útþrá. Faðir okkar brá sér stund-
um af bæ. Eitt sinn var þér misboð-
ið að fá ekki að fara með, þá voru
góð ráð dýr, til hvers var þríhjólið
ef ekki til að nota það? Það er
drjúgur spölur frá Söndum til
næsta bæjar, u.þ.b. 3 km, en það
mátti reyna farkostinn. Vegurinn
var malarvegur, engin hraðbraut,
en ekkert lá á. Bóndinn á Barði var
úti við og hafði oft auga með
mannaferðum. Þarna var óvenju-
legt farartæki á ferð, hann lagði
leið sína í veg fyrir litla ferðamann-
inn og tók hann tali. Eftir nokkrar
samræður hélduð þið heim að
Barði, enda vel kunnugir. Heim-
ferðina tók fyrr af, enda ekki farin á
þríhjóli. Æskuár þín liðu við leik og
störf, leiki með börnum og ungling-
um, sem voru langdvölum á heimili
foreldra okkar. Þar naut sín þín
létta lund og smástríðni, spaugs-
yrði og græskulaust gaman, þetta
kunnu þeir fullorðnu, sem vom þér
samtíða, vel að meta.
Verkefni í sveitinni, á þessum
tíma, voru óþrjótandi fyrir alla ald-
urshópa og mikill viskubrunnur
hverjum og einum, sem þess gat
notið. Sveitin býður upp á margt og
gerir líka kröfur, þær kröfur upp-
fylltir þú með gleði. Þú varst nátt-
úrubarnið í hringiðu þessa lífs,
hafðir yndi af hestamennsku, veiði-
skap og hvers kyns útiveru. Sauð-
burðurinn á vorin, heiðamekstrar á
sumrin, þar sem ungir og aidnir
lögðu sig fram um að vel tækist til,
stundir þar sem þú og samferða-
mennirnir nutuð ykkar.
Skólaárin þín liðu hratt, þú
stundaðir þá sumarvinnu af ýmsu
tagi.
Það var þér mikið gæfuspor er
þú kvæntist yndislegri stúlku, Guð-
rúnu Lám Magnúsdóttur. Hún hef-
ur staðið við hlið þér sem klettur í
hinum miklu veikindum þínum,
þrautseigja hennar og kærleikur
em einstök.
Vorið 1998 reistuð þið hjón ykk-
ur sumarhús á Gömlu Söndum, en
MINNINGAR
rúnar Láru eru: 1) Þorvarður
Kristjánsson, f. 16. nóvember
1989. 2) Kristrún Kristjánsdóttir,
f. 28. október 1991. 3) Ástrós
Kristjánsdóttir, f. 14. júní 1993.
Sonur Guðrúnar Láru 4) Tómas
Amarson, f. 3. apríl 1981.
Krislján Einar varð stúdent frá
Flensborg 1978. Búfræðingur frá
Bændaskólanum á Hvanneyri í
maí 1979. Cand. theol. frá Há-
skóla íslands 25. okt. 1986. Ráð-
inn farprestur þjóðkirkjunnar
frá 1. okt. 1986 og vígður í sama
mánuði í Dómkirkjunni í Reykja-
vík. Þjónaði sem slíkur Eskifjarð-
arprestakalli í fjarveni sóknar-
prests frá 1. okt. 1986 til 1. ágúst
1987. Kosinn fyrstur presta sam-
kvæmt nýjum lögum um veiting-
ar prestakalla, sóknarprestur í
Hjallaprestakalli í Kópavogi 28.
júlí 1987 og skipaður frá 1. ágúst
sama ár og þjónaði til æviloka.
Utför Kristjáns Einars verður
gerð frá Hjallakirkju í Kópavogi í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
þar höfðu bæjarhús á Söndum stað-
ið fram á síðustu öld. Þarna hafið
þið átt yndislegt athvarf nærri
sjónum og Sandalæknum. Þarna er
friður og frelsi, sem manninum er
svo nauðsynlegt. Börnin ykkar
finna sér þarna næg viðfangsefni,
en það skortir víða í okkar alls-
nægtaþjóðfélagi.
Elsku Einar, þetta eru nokkur
þakkarorð til þín fyrir allt sem þú
varst okkur. Þú þessi trausti maður
fullur af ábyrgðartilfinningu og
kærleika, sem alltaf var hægt að
leita til ef vandi steðjaði að. Um-
hyggja ykkar hjóna fyrir móður
okkar var einstök, fyrir það þökk-
um við af heilum hug.
Hjartans þakkir frá Halldóra og
hennar fjölskyldu fyrir samverana
á skólaárum í Flensborg.
Elsku Guðrún, Tómas, Þorvarð-
ur, Kristrún og Astrós, ykkar miss-
ir er mestur. Guð geymi ykkur öll
og styrki. Minningin um elskulegan
eiginmann og föður verði ykkur ljós
á veginum framundan. Geymum
birtuna og gleðina í lífi hans í hjarta
okkar.
Far þú í Guðs friði vinur.
Þín systkin,
Sólrún, Valgerður,
Halldóra og Stefán.
Kveðja
í morgun saztu hér
undir meiði sólarinnar
og hlustaðir á fuglana
háttuppigeislunum
minngamlivinur
enveiztnú.íkvöld
hvemigvegimirenda
hvemig orðin nema staðar
og stjörnumar slokkna
(Hannes Pétursson.)
Svili minn, Kristján Einar Þor-
varðarson, er látinn aðeins 41 árs
að aldri eftir erfið veikindi. Ég
kynntist Kristjáni fyrir rúmum 15
árum þegar ég hóf sambúð með El-
ínu Bára, systur Guðránar Láru.
Tókst með okkur góður vinskapur
sem varað hefur æ síðan.
Kristján var bóndasonur norðan
úr Miðfirði og maður skynjaði fljótt
að rætur hans lágu djúpt í norð-
lenskri jörð. Hann fótaði sig vel á
„mölinni“v lauk guðfræðiprófi frá
Háskóla Islands, þjónaði um eins
árs skeið á Eskifirði og var síðan
ráðinn prestur nýrrar sóknar í
Kópavogi. Það kom því í hlut Krist-
jáns að byggja upp öflugt safnaðar-
starf þar. Hann helgaði líka líf sitt
þeirri uppbyggingu, var vakinn og
sofinn yfir sóknarbörnum sínum og
alltaf tilbúinn að styðja vel við þá
hluti sem gatu orðið til þess að efla
kirkjuna. Arangur erfiðis síns sá
Kristján svo fyrir nokkram áram
þegar ný og glæsileg kirkja var
vígð í Hjallasókn, sem rámaði alla
hina umfangsmiklu safnaðarstarf-
semi.
Það fór ekki framhjá manni að
preststarfið er mikið álagsstarf og
er raunai' undranarefni hversu
mikið var lagt á ungan og þá ór-
eyndan prest í mannmargri sókn.
En Kristján óx við hverja raun og
aðdáunarvert var að sjá hversu
miklu hann afkastaði miðað við þau
mörgu og ströngu verkefni sem
hann þurfti að fást við og leysa.
Þetta hefði áreiðanlega verið erfið-
ara hefði hann ekki haft gott fólk í
kringum sig sem studdi hann með
ráðum og dáð. Og ekki má gleyma
hlutverki Guðrúnar Láru sem einn-
ig var óþreytandi við að vinna
kirkjunni gagn og studdi mann sinn
dyggilega.
Kristján var heilsteyptur pers-
ónuleiki og hafði marga fína drætti
til að bera. Hann var einlægur og
hreinskiptinn, gat sýnt af sér hörku
þar sem það átti við, en var einnig
manna mildilegastur og glaðastur á
góðum stundum. Það var gott að
leita til hans með allskyns mál,
hann var vel inni í flestum hlutum
og hafði traustar lausnir á hrað-
bergi. Hann var pólitískur í besta
skilningi þess orðs og gat gefið inn
bæði til hægri og vinstri ef honum
fannst stjórnmálamenn fara með
staðlausa stafi. Kristján var líka
mikið náttúrabarn og hafði lært vel
til verka í sveitinni. Skipti þá engu
hvort hann átti við hálfhrundar
girðingar, reið lítt tömdum og ólm-
um hestum í skafla eða sótti fang úr
sjó, allt lá þetta jafnvel fyrir hon-
um. í þessu sambandi vil ég einkum
minnast þeirra ferða sem við fórum
saman út á land. Fyrir hugskots-
sjónum stendur veiðiferð, ásamt
fleira fólki, norður í Miðfjörð á hans
heimatún fyrir um áratug. Veðrið
var nú ekki upp á það besta, ís-
kaldur norðanvindurinn fram fjörð-
inn svo nísti merg og bein, við norp-
andi úti við ána frá morgni til
kvölds eins og skjálfandi lítil grös,
kastandi á líklega og ólíklega staði,
og gott ef ekki fraus á línunum. Þá
kvað Kristján uppúr með það, með
kímnisvip sem var honum einum
lagið, að það væri nú meira vit fyrir
okkur að draga bara á heldur en að
standa í þessu basli. Og þótt þetta
væri allt í gríni gert, lýsti þetta
Kristjáni vel, hann var meira fyrir
lausnir sem bára árangur, en
minna fyrir dútlið, og allt hans lif
markaðist af því. Hérna var
náttúrubamið í essinu sínu og þó
aflinn væri ef tO vill ekki í frásögur
færandi var þeim mun meira spjall-
að. Og betri fylgdarmann um norð-
lenskar sveitir var ekki hægt að
hugsa sér.
Þau Guðrún og Kristján heim-
sóttu okkur Elínu hingað til
Björgvinjar í júlí á síðastliðnu ári.
Var það mjög ánægjulegur og eftir-
minnilegur tími og oft glatt á hjalla.
Þó bar skugga á. Undir lok þeirrar
dvalar vora veikindi Kristjáns farin
að gera vart við sig. Síst grunaði
okkur þá að um krabbamein væri
að ræða. Og auðvitað var sjúk-
dómsgreiningin mikið áfall, einkum
vegna þess að uppi voru um tíma
aðrar og ekki eins alvarlegar grein-
ingar. Eftir það tóku við erfið tíma-
bil og auðveldari, meðferðir og upp-
bygging á víxl. Við lifðum alltaf í
þeirri von að Kristján myndi rífa
sig upp úr þessu enda með afbrigð-
um hraustur. Sú von rættist því
miður ekki og frá hausti varð smám
saman ljóst að hverju stefndi. Það
finnast vart grimmilegri örlög en
að deyja frá ungum börnum, sjá
þau ekki vaxa úr grasi, verða að
mönnum og takast á við þau verk-
efni sem lífið leggur þeim í hendur.
Þessi örlög minna okkur á að lífið
er dýrmætt og að við eigum að lifa
því í dag en ekki fresta því til morg-
uns.
Fátækleg orð hef ég sett á blað
til minningar um svila minn Krist-
ján Einar Þorvarðarson og komið
að kveðjustund. Góður vinur er
genginn alltof snemma, hann átti
að fá að lifa lengur. Við Elín Bára
sendum Guðránu Lára, Tómasi,
Þorvarði, Kristránu og Astrós, sem
og öðram aðstandendum og vinum,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi þau hafa til þess styrk að tak-
ast á við sorgina sem nú hefur yfir
þau dunið og er allt um kring.
Þorsteinn G. Indriðason.
Elsku stóri sterki frændinn
minn. Þú ert svo fallegur þar sem
KRISTJÁN EINAR
< ÞORVARÐARSON
þú liggur og sefur, með tveggja
daga skeggbrodda og litlu prjóna-
kolluna á höfðinu. Þjáningin sem
markaði andlitsdrættina síðustu
mánuðina er horfin úr andlitinu og
svipurinn þinn er kominn í staðinn.
Ég horfi á þig og trái þessu varla,
því þú ert farinn, en samt er nær-
vera þín svo sterk, eins og þú viljir
umlykja litlu fjölskylduna þína sem
stendur við höfðalagið. Stóri
klumpurinn í maganum stækkar,
tárin renna og hugurinn syrgir þær
samverastundir sem aldrei urðu en
þakkar þær minningar sem eru til
og enginn fær tekið.
Ég sé þig íýrir mér brosandi og
stríðinn í ógleymanlegri utanlands-
ferð til Noregs, nokkru seinna í ár-
legu jólaboði þar sem þú tókst litlu
frænku þína á eintal og sagðir
henni í tránaði að þú værir orðinn
ástfanginn af yndislegri konu, Guð-
ránu Lára, og að þetta væri konan
sem þú ætlaðir að eignast. Stoltið
yfir trúnaðartraustinu var mikið,
við áttum dálítið saman sem enginn
vissi um. Sama stolt og gleði fyllti
hugann þegar þú, mörgum árum
seinna, baðst mig um að vera guð-
móðir litlu dóttur þinnar. Ein sú
fallegasta upplifun á mannsævinni
var að horfa á þig skíra börnin þín.
Kærleikurinn og ástin sem þú lagð-
ir í athöfnina var einstök - þú hafðir
svo mikið að gefa og þú gafst þig
allan. Þú varst huggarinn okkar
þegar á móti blés, þessi hlekkur
sem tengdi tvær kynslóðir saman í
einni fjölskyldu. Þú varst stoltur
maður og ákveðinn en samt svo
óendanlega blíður, alltaf til staðar,
alltaf hlæjandi, alltaf hlýr.
Ég drýp höfði í vanmáttarkennd
minni og bið Guð almáttugan að
veita Guðrúnu Láru og bömunum
þínum styrk.
Sofðu rótt, frændi minn, við sjá-
umst síðar.
Bogey.
Elsku Einar frændi, þessa sorg-
arfrétt um andlát þitt fékk ég sím-
leiðis þar sem ég var staddur á
Kúbu. Sem betur fer var ferðin á
enda því hugur minn lá annað eftir
þessa frétt. Fyrstu alvöra kynni
mín af þér voru þegar þú fluttir til
okkar á Blómvanginn, þar var
ýmislegt brallað. Ég var aðeins átta
ára gamall en þú varst sautján ára
en þrátt fyrir það hafðir þú alltaf
tima fýrir mig. Það er margs að
minnast, oft settum við plötu á fón-
inn og sungum hástöfum með þó
báðir værum laglausir í þá daga,
það breyttist þó hjá þér en ég er
laglaus ennþá. Ég man líka þegar
þú byrjaðir að æfa karate og eftir
nokkrar vikur var ég orðinn aðal-
æfingapúðinn þinn (þess vegna
varstu svona góður). Þegar þú
fékkst fyrsta bílinn þinn og síðan
stóra mótorhjólið, alltaf tókstu litla
frænda með á rúntinn, oft á tíðum
héldu margir að við væram bræður
og við vorum ekkert alltaf að leið-
rétta það. Þú laukst þínu stúdents-
prófi frá Flensborg og þá fluttist þú
frá okkur, þá lá leið þín norður áður
en þú fórst í bændaskólann. Ég
man hvað það myndaðist mikið
tómarám þegar þú fluttir og lengi
vel stóð herbergið þitt á Blómvang-
inum autt. Eftir að þú varðst prest-
ur varð ég þess aðnjótandi að fá þig
til að skíra dóttur mína í stofunni
hjá mömmu og pabba, það er
ógleymanlegt. Ég vil þakka þér allt
sem við áttum saman, elsku frændi.
Elsku Guðrún, Tómas, Þorvarð-
ur, Kristrún og Ástrós, ég og fjöl-
skylda mín biðjum algóðan guð að
veita ykkur styrk á þessari erfiðu
stund.
Jón (Jóndi) frændi.
Hugurinn reikar um liðnar
stundir nú á þessum sorgartíma, ég
man ekki eftir mér öðruvísi en þú,
Einar minn, værir partur af minni
tilveru ýmist meira eða minna í
gegnum árin enda vorum við elstu
systkinabörnin þín nær þér í aldri.
Æskuárin hjá ömmu og afa á Sönd-
um á sumrin og unglingsárin þegar
þú fluttir til okkar í Hafnarfjörð á
veturna til þess að stunda nám við
Flensborgarskóla. Minningarnar
hrannast upp um margt sem brall-