Morgunblaðið - 11.11.1999, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1999 51 H
heldur heilt fræðasvið sem er ís-
lensk myndlist. Þú bjóst yfir mikl-
um fróðleik um myndlist almennt
og sem áhugamaður hafðir þú ein-
staka yfirsýn.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Kristínu, Ársæli, Ásdísi og fjöl-
skyldum þeirra.
Rakel Pétursdóttir.
í okkar huga hafa Jalli og
Kiddý alltaf verið eitt. Það er
erfitt að hugsa sér að þau skuli
ekki vera það lengur. Áratugum
saman hafa þau verið hluti af vina-
hópi sem hefur átt ógleymanlegar
gleðistundir og nú kveður sorgin
dyra hjá þessum samheldna hópi.
Jarl Jónsson var sérstakur
maður. Hann valdi sér endurskoð-
un sem lífsstarf og vissulega
gegndi hann því með prýði. En
hann var fyrst og fremst fagur-
keri, lífskúnstner, eins og sagt
hefur verið. Hann minnti á suð-
rænan aðalsmann í framgöngu,
háttvísi var honum í blóð borin.
Fyrir kom að hann var ávarpaður
á erlendum tungumálum á veit-
ingastöðum höfuðborgarinnar.
Hann ólst upp á miklu menningar-
heimili þar sem margir helstu
listamenn þjóðarinnar gengu um
stofur og hann drakk í sig viðhorf
þeirra. Þótt hann fetaði ekki í fót-
spor föður síns í myndlistinni
leyndi sér ekki að hann hafði erft
listfengi foreldranna, um það bera
til dæmis vott allar fallegu bæk-
urnar sem hann batt inn og sem
prýða heimilið, og þeir fjölmörgu
listmunir sem þau hjón eignuðust.
Jarl var stoltur af uppruna sínum,
og mátti vera það. Jón Þorleifsson
var einn af okkar fremstu málur-
um og móðir hans, Rakel Péturs-
dóttir, sat ekki auðum höndum á
meðan bóndi hennar skóp lista-
verkin. Meðal annars ræktaði hún
lín á Bessastaðatúni. Ég minnist
þess hve stoltur Jarl var að geta
gefið Vigdísi forseta á góðri
stundu dúk sem var ofínn úr þessu
líni.
Heimsóknir til Jalla og Kiddýar
voru hátíðastundir. Það var hægt
að gleyma sér tímunum saman og
spjalla við þau, hlusta á sögur
þeirra úr borginni sem var. Þau
kunnu ógrynni af slíkum sögum og
sögðu þær á græskulausan hátt.
En listir og menningarmál voru
þeim svo hugleikin að ávallt barst
talið að slíkum hlutum.
Nú er hann horfinn. Eftir er
skarð sem ekki verður fyllt. Að
leiðarlokum viljum við þakka fyrir
að hafa kynnst honum og átt hann
að vini. Kiddý og öðrum ástvinum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðrún Árnadóttir og
Magnús Bjarnfreðsson.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. f mið-
vikudags-, fimmtudags-, fóstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyiir
birtingardag. Berist grein eft-
ir að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan
hins tiltekna skilafrests.
ÁRMANN
ÁRNASON
tÁrmann Árna-
son fæddist á
Breiðumýri í
Vopnafírði 2. júlí
1910. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Sundabúð 14. októ-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Vopnafjarðar-
kirkju 23. október.
__ Afi minn og nafni
Armann Amason er
lagður upp í sína loka-
ferð tæplega níræður
að aldri. Eg átti því
láni að fagna að vera hjá honum og
ömmu í Vopnafirði nokkur sumur
þegar ég var að alast upp. Þá voru
þau flutt inn í þorp en höfðu búið
mestan sinn búskap eða um 30 ár á
Leifsstöðum þar sem afi byggði
upp. Það er mjög sterkt í minning-
unni hvað hugur afa var alltaf
bundinn Leifsstöðum og oft talaði
hann um sveitina við mig sem mér
kom einkennilega fyrir sjónir því
mér fannst ég vera í sveitinni þeg-
ar ég var kominn í þorpið. Lengst
af var afi með kindur og var ég
með honum við sauðburð og hey-
skap. Afi vann líka í sláturhúsinu
og fékk ég oft að fylgja honum eftir
þar. Ég fann til mín og vék varla
frá hlið hans enda fannst mér ég
vera hans hægri hönd á þeim víg-
stöðvum. Þetta voru spennandi
tímar fyrir ungan strák og alltaf
eitthvað nýtt að sjá og fræðast. Afa
var það eðlilegur hlutur að ég fengi
innsýn í sem flesta þætti þess sam-
félags sem hann átti rætur sínar í
og fyrir það er ég þakklátur.
Afi var stór og myndarlegur
maður, alltaf snyrtilegur og vel til
hafður. Ég man ekki þann dag á
meðan ég dvaldi hjá þeim afa og
ömmu að ég heyrði ekki suðið í
rakvélinni hans. Hann var rólynd-
ur og skapgóður og aldrei hastaði
hann á mig þó oft hafi verið ástæða
til heldur ræddi hann málin og lét
mér finnast ég vera
jafningi hans. Þetta
voru góðir tímar fyrir
fyrirferðarmikinn
strák sem gat fengið
útrás við almenn störf,
fékk að gera sín mis-
tök og læra af þeim.
Afi og amma voru
góð saman. Hún glað-
vær og ræðin, hann
rólegur og jafnlyndur.
Það var enda oft gest-
kvæmt hjá afa og
ömmu. Ég man eftir
einstæðingum sem oft
sátu við matborðið
með okkur og þótti það svo sjálf-
sagt að um það var aldrei talað.
Einum manni man ég sérstaklega
vel eftir sem oft kom til afa og
ömmu enda fylgdi komu hans mikil
spenna. Það var Runólfur sem fór
um sveitina með strigapoka og
seldi sælgæti. Afi og amma voru
fastir viðskiptavinir sem ég og
fleiri barnabörn sem voru hjá þeim
um lengri eða skemmri tíma nutum
góðs af í ríkum mæli.
Fjarlægð og erill dagsins undan-
farin ár ollu því að heimsóknirnar
til afa og ömmu urðu strjálli en ég
hefði kosið. Ég fór og heimsótti
þau síðastliðið vor og átti mínar
síðustu samverustundir með afa.
Hann var þá orðinn lasinn og
þreyttur eftir langan og farsælan
vinnudag.
Elsku amma, ég og fjölskylda
mín hugsum til þín. Afa minn kveð
ég með þakklæti og virðingu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hinjjúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
isteigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingbj. Sig.)
Minningin um góðan mann lifir.
Ármann Þór Sigurvinsson.
BJARNIH.
GUÐMUNDSSON
Bjarni H. Guð-
mundsson var
fæddur í Örnólfsdal
í Þverárhlíð í Borg-
arfírði 18. júlí 1916.
Hann lést á Land-
spítalanum 27.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ingveldur
Kristjánsdóttir og
Guðmundur Hall-
grímsson.
Eiginkona Bjarna
var Hulda María
Karlsdóttir, f. 14.
mars 1919, d. 1.
mars 1992. Börn Bjarna og
Huldu Maríu eru Ingveldur
Lilja, Fríða og Guðbjörn Bjarni.
Hann átti einn son fyrir, Inga
Þór.
Útför Bjarna fór fram frá
Keflavíkurkirkju 5. nóvember.
Elsku afi.
Það er svo margs að minnast
þegar ég hugsa til þín. Þú hefur
alltaf verið svo stór þáttur í lífi
mínu og þess vegna er svo sárt að
missa þig.
En öll þurfum við að deyja að
lokum og þú varst orðinn svo
þreyttur.
Það var alltaf gaman að koma til
afa og ömmu. Þið tókuð alltaf jafn
vel á móti manni. Ég man þegar ég
var stelpa og þið áttuð hjólhýsið á
Laugarvatni. Þá fékk maður oft að
koma með. Þá fórum við öll saman
í stóra „græna drekann“ því yfir-
leitt tókuð þið nokkur barnabörn
með og við keyrðum
austur fyrir fjall
syngjandi og trallandi.
Þegar þangað var
komið var tekið til við
að spila, elda góðan
mat og bara hafa það
gott. Já, manni leið
alltaf svo vel í kring-
um þig og hana
ömmu, þið höfðuð
alltaf tíma fyrir mann.
Þess vegna var svo
gott að koma í heim-
sókn til ykkar. Svo
eftir að amma dó þá
komst þú á hverjum morgni í kaffi
til mín. Þú hafðir nú gaman af því
þegar yngri sonur minn, þá ekki
nema eins árs gamall, fór að
heimta kaffibolla eins og langafi,
og þarna sátuð þið tveir á morgn-
ana, hann með nokkra dropa í sín-
um bolla, og þið sötruðuð kaffi og
spjölluðuð saman um heima og
geima.
Svo kom að því að þú gast ekki
lengur farið ferða þinna sjálfur.
Það var þér erfitt að geta ekki
lengur farið bryggjurúntinn á vol-
vóinum þínum.
Elsku afi minn, mig langar að
þakka þér allar skemmtilegu
stundirnar sem við áttum saman,
það eru ákveðin forréttindi að eiga
svona náinn og góðan afa eins og
þig, en nú hugga ég mig við það að
þú sért kominn til hennar ömmu
og ég veit að þér líður vel.
Þín
Hulda María.
RÓSA KARITAS
EYJÓLFSDÓTTIR
%
+ Rósa Karitas
Eyjólfsdóttir
var fædd í Berg-
mannshúsi í Hafn-
arfirði 18. júní
1919. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 28. oktþber
síðastliðinn. Utför
Rósu fór fram frá
Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði fimmtu-
daginn 4. nóvember
sl.
Elsku amma, ekki
hefði okkur dottið í
hug í sumar þegar þú hélst upp á
áttræðisafmælið þitt að það ætti
eftir að vera þinn síðasti afmælis-
dagur. Þú varst svo glöð og ánægð
með hvemig tekist hafði til með allt
saman og hversu margir höfðu
mætt. Veikindin sem tóku þig komu
frekar snögglega og unnu hratt á
þér en maður getur huggað sig við
það að þér líður betur núna og ert
örugglega búin að hitta afa þama
hinumegin. Nú líður senn að jólum
og þá á maður eftir að sakna þess
að fara ekld til ömmu á Brekkó á
jóladag og fá góða matinn hennar
og hitta allt fólkið. Þetta hefur verið
fastur liður á jólunum svo lengi sem
við munum eftir okkur utan ein jól
þegar við fluttumst til Danmerkur
en þá komu þú og afi bara til okkar
og hélduð upp á jólin með okkur
þar. Annars var sama hvenær mað-
ur kom á Brekkustíginn, alltaf var
verið að reyna að láta mann borða
eitthvað. Þér þótti við lengi vel
grennri en góðu hófi gegndi, þó að
sum okkar séu nú vaxin upp úr því í
dag, og varst endalaust að reyna að
freista okkar með einhverjum kræs-
ingum. Það era margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann sem
ekki gefst pláss til að telja upp allar
saman en við viljum kveðja þig með
þessu ljóði.
Svo er því farið:
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Guðrún Helga, Lilja Björg og
Sigurður Árni Þórðarbörn.
Mig langar til að
kveðja þig, kæra vin-
kona, með örfáum orð-
um. Kynni okkar hófust
fyrir fimmtíu árum þeg-
ar þú og dóttir þín, hún
Sísí, komuð fyrst til
Djúpuvíkur að heim-
sæþja Inga, eiginmann
þinn, sem þá var starf-
andi við síldarverk-
smiðjuna á staðnum.
Verksmiðjan var þá að
verða verkefnalaus því
síldin var að hverfa úr
flóanum án þess svo
mikið sem að kveðja.
Þetta mannvirki sem reist hafði verið
af stórhuga mönnum átti sér enga
framtíð, en það vissum við ekki þá,
heldur trúðum því að silfur hafsins
birtist á ný. Ingi og Sveinn, maðurinn
minn, höfðu orðið ágætis vinir og því
þótti sjálfsagt að ég hefði ykkur
mæðgumar í fæði þar sem engin
greiðasala var á staðnum. Þannig
hófust okkar kynni sem hafa staðið æ
síðan með smá hléum, en alltaf höf-
um við vitað hvor af annarri. Þú þessi
stórglæsilega borgardama settir svip
þinn á þennan litla stað, sem okkur
fannst í þá daga vera nafli alheims-
ins. Ef við þurftum seinna meir að
bregða okkur til erinda í höfuðborg-
inni eftir að þið voruð farin suður,
stóð heimili ykkar að Karlagötu okk-
ur alltaf opið og móttökumar vora
konunglegar.
Eftir að við urðum svo einar varð
vinskapurinn traustari og við fundum
huggun og gleði í félagsskap hvor
annarrar. Það kom oftar í þinn hlut
að heimsækja mig, enda driftin og
dugnaðurinn alltaf tíl staðar hjá þér
og heilsan betri. Þú settir það ekki t
fyrir þig að koma í öllum veðrum í
strætisvagni þótt þú þyrftir að taka
tvo, ávallt færandi hendi með bakk-
elsi úr bakaríinu eða annað góðgæti.
Er þú birtist sópaði af þér, glæsilega
klædd í eitthvert fíneríið sem þú
hafðir keypt á erlendri grund, en þú
áttir því láni að fagna að geta ferðast.
En vegna heilsu minnar hin síðari ár
kom oft í þinn hlut að sjá um kaffið
eða elda matinn og vaska síðan upp
eftir okkur og stundum fleiri. Þessar
heimsóknir þínar vora mér ákaflega
mikils virði og báru vott um um-
hyggju þína og vináttu.
Nú er komið að kveðjustund í bili,
hver veit hvenær við hittumst á ný.
Hvíl í friði, mín kæra.
Fjölskyldu Rósu votta ég innilega
samúð mína.
Emma Magnúsdóttir.
JÚLÍUS
SIGURÐSSON
+ Júlíus Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 5. ágúst
1946. Hann lést 25.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Háteigs-
kirkju 2. nóvember.
Júlíus Sigurðsson er
látinn langt um aldur
fram eftir árslanga
baráttu við illvígan
sjúkdóm. Mér finnst
eins og stórt skarð sé
höggvið í raðir okkar
starfsmanna hjá
Sindra.
Svo skipaðist að er ég hóf störf
hjá Sindra árið 1996 var Júlíus minn
yfirmaður og vil ég nú í nokkram
orðum þakka honum vegferðina síð-
an.
Sem nýjum starfsmanni Sindra
var mér vel tekið. Júlíus sýndi strax
einstakt viðmót. Viðskipti með
málma og stál þekkti Júlíus vel.
Hann var réttnefndur viskubrunnur
þekkingar um hvaðeina sem viðkom
málm- og stáliðnaði jafnt innanlands
sem utan. Eiginleikar og hæfni hans
við samningagerð vora einstakir
hvort sem um var að
ræða viðskipti eða
deilumál vegna þeirra.
Hann fylgdist með því
sem gerðist hjá okkur
hinum á annarri hæð-
inni, leiðbeindi og
hvatti. Hann gaf sér -
tíma til að ræða mál
sem brannu á okkur,
gaf okkur heilræði og
leiðbeindi.
Hvatning og áræði
voru einkunnarorð
hans. Það var einmitt
hvatningin sem vakti
okkur hina til dáða
þannig að við leituðumst við að gera
okkar besta. Fyrir mig sem nýjan
starfsmann var Júlíus dyggur stuðn-
ingur og hef ég á þessum stutta tíma
lært mikið af honum. ,
Júlíus hafði skapfestu en réttsýni 1
að leiðarljósi. I samskiptum gat
hann verið ákveðinn og fastur á
sínu.
Ég vil þakka Júlíusi gott samstarf
og leiðsögn á þeim stutta tíma sem
þess naut við. Fjölskyldu hans sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Einar Þór Jónsson. T