Morgunblaðið - 11.11.1999, Blaðsíða 52

.52 FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KRISTIN
BJÖRNSDÓTTIR
RÓSINKRANS
Björns-
Rósin-
fædd í
14. nóv-
+ Kristín
dóttir
krans var
Reykjavík
ember 1911. Kristín
lést 3. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gestína Margrét
Kristjánsdóttir frá
Isafirði og Björn
Ólafsson Rósin-
krans, kaupmaður í
Reykjavík, f. 3. júlí
1874, d. 13. júní
1935. Kristín giftist
11. okt. 1930 Ólafl
Hólm Theódórssyni, f. 4. sept.
1906 í Arnarbæli á Fellsströnd,
d. 1. júlí 1972 í Reykjavík. Hann
vann í ijöldamörg ár hjá Eim-
skipafélagi Islands sem hús-
vörður. Þau skildu. Sonur
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
f. við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegra en sól
unun og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgr. Pétursson.)
Þótt ljóst hefði verið um nokkra
hríð hvert stefndi, kom andlát ömmu
minnar, Kristínar Björnsdóttur,
samt á óvart. Það er alltaf erfítt að
horfa á eftir ástvinum sínum og frá-
fallið, þegar það kemur, verður óhjá-
kvæmilega nokkurt högg.
Þegar við kvöddumst á liðnu
sumri höfum við sjálfsagt báðar
verið að hugsa það sama: að við ætt-
um sennilega ekki eftir að hittast
aftur í þessu lífí. Það var erfíð
kveðjustund, sér í lagi vegna þess
að fjarveru foreldra minna, sem
voru henni afar kærir, bar upp á
sama tíma. Þau reyndust henni ein-
staklega vel alla tíð, ekki síst síð-
ustu árin þegar hún var orðin ein og
heilsan farin að gefa sig.
Við fráfall ömmu minnar elsku-
legrar rifjast margt upp. Ég man
eftir mér heima hjá henni þar sem
þau Garðar heitinn Gíslason, síðari
maður hennar, bjuggu í bragga
vestur í bæ. Óskaplega þótti mér
alltaf fint hjá henni ömmu, hún
hafði lag á því að hafa dálítið „el-
egant“ heima hjá sér. Ömmu þótti
að vísu ekki skemmtilegt að tala um
braggabúskapinn, frekar en mörgu
öðru fólki sem mátti gera sér slík
hýbýli að góðu á sínum tíma, svo ég
veit ekki hvort hún myndi kunna
mér þakkir fyrir að geta þessa hér!
Síðasta árið var ömmu minni
erfitt, hún var farin að heilsu og
kröftum og gat ekki lengur annast
um sig sjálf. Stoltið var sært þegar
hún þurfti að þiggja alla hjálp frá
öðru fólki og hún var óskaplega
pirruð á „öllum þessum pillum" sem
þeirra er Agnar, f.
29. nóv. 1930. Ann-
ar maki, Kristinn
Jónsson, símamað-
ur, f. 7. febrúar
1898, d. 20. septem-
ber 1949. Dóttir
þeirra er Svala, f.
14. október 1940,
búsett í Flórída.
Þriðji maki, sambýl-
ismaður Kristínar
til margra ára,
Garðar Gíslason, f.
16. ágúst 1906, d.
1.3. 1994, var lengi
leigubílstjóri og
vann einnig í Ofnasmiðjunni í
Reykjavík. Dóttir þeirra er Kol-
brún, f. 5. des. 1951 í Reykjavík,
búsett í Danmörku.
Utför Kristínar fór fram í
kyrrþey.
hún þurfti að taka á Grund. Hún
hafði aldrei þurft að taka pillur,
alltaf verið stálhraust. Ábendingar
okkar um að þetta væri allt henni
fyrir bestu; hún þyrfti að taka bæði
vítamín og hjartalyf, fóru fyrir ofan
garð og neðan.
Fætumir voru búnir að gefa sig
og þá gat hún ekki lengur farið allra
sinna ferða fótgangandi, í mesta
lagi staulast um gangana á Grund í
göngugrind eða látið aka sér í hjóla-
stól. Henni þótti því óskaplega gam-
an að fara í bíltúr og kaupa ís þegar
sá gállinn var á henni. Én hún gat
líka verið treg í taumi, hún amma
mín. Stundum harðneitaði hún að
hreyfa sig og sagðist ekkert erindi
eiga út í svona veðri!
Amma mín var sérlega dugleg
kona og sterk. Hún lét sig ekki
muna um að ganga bæinn þveran og
endilangan ef því var að skipta. Og
allt þurfti hún að gera sjálf og eng-
inn mátti rétta henni hjálparhönd
sem óneitanlega gat sett mann í
bobba. Ef hún kom til dæmis í
heimsókn óforvarandis, þá mátti allt
eins reikna með að ekki væri við
það komandi að fá að keyra hana
heim aftur! En rausnarleg var hún
ef henni líkaði vel við fólk. Hún var
t.d. sífellt að velta fyrm sér hvað
hún gæti keypt handa dætrum sín-
um og barnabömum erlendis. Hún
saknaði þeirra óendanlega mikið,
einkum síðustu árin, og talaði um
það í mai-ga daga þegar þær höfðu
hringt eða sent henni bréf.
Þótt hún væri ekki allra, gat
amma verið afar skemmtileg kona
með lúmskan húmor og glettnisblik
í auga, jafnvel þegar hún þóttist
vera að hugsa um allt annað. Og
mikið get verið gaman í kringum
eldhúsborðið þegar hún fékkst til að
kíkja í bolla fyrir okkur systurnar,
þá ætlaði hlátrarsköllunum seint að
linna. En furðu oft gekk eftir það
sem amma sá í bollanum. Þó sagðist
hún ekkert kunna fyrir sér, þetta
væri bara tóm vitleysa - og auk
þess væri Kristín systir miklu betri
í „svona löguðu“.
Nú verður ekki lesið í fleiri bolla
og ekki sagðar fleiri sögur. Það
heyrir allt minningunni til og við
minninguna yljum við okkur fram-
vegis. Af nógu er að taka. Hafðu
þökk fyrir allt og allt, amma mín.
í Guðs friði.
Dagmar og fjölskylda,
Kuala Lumpur.
ANNA GUÐRUN
ÁRNADÓTTIR
+ Anna Guðrún
Árnadóttir
fæddist á Akureyri
29. maí 1941. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 8.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Kópavogs-
kirkju 21. október.
Drottinn er minn hirðir mig
mun ekkert bresta,
á grænum grundum lætur
hann mig hvflast,
leiðir mig að vötnum þar
sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um réttan
veg
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast ég
ekkert fllt,
því þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(Ur Davíðssálmum.)
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga.
Nú hefur Anna systir og mág-
kona kvatt þetta líf. AJltof ung að
árum, en samt södd lífdaga, miðað
við heilsu hennar mörg undanfarin
ár. Hún lést á afmælisdegi móður
sinnar, Guðrúnar Hrefnu Jakobs-
dóttur. Faðir hennar var Sigurður
Ámi Amason. Era þau bæði látin.
Anna var ein af tólf bömum
þeirra er fæddust, en tíu komust
upp. Hún var ein af litlu stelpunum,
eins og þær vora kallaðar, þær Óla,
Anna og Hulda. Þegar undirrituð
kom inn í þessa fjölskyldu, fyrir um
það bil fímmtíu áram, voru þær litl-
ar stelpur. Þær vora miklir fjörkálf-
ar. Sigga og Lilla voru svo miklu
fullorðnari, að manni fannst. Svo og
bræðumir fímm, orðnir fullorðnir
menn.
Anna var fallegt bam, með stór
brún augu og þykkar ljósar fléttur.
Hún var tápmikil og hraust. Upp-
komin var hún glæsileg stúlka, kát
og glaðvær og heilmikill grallari.
Þessum eiginleikum hélt hún fram á
síðasta dag, tel ég. En auðvitað átti
hún mjög erfiða tíma og fjölskyldan
öH. Ung fékk Anna
sykursýki, er lék hana
grátt með tímanum.
Þrátt fyrir það tel ég
að hún hafi átt gott líf.
Hún átti góða fjöl-
skyldu, eiginmanninn
Guðmund og bömin
þrjú, Þóranni Huld,
Aðalheiði og Jón Viðar.
Hún var myndarleg
húsmóðir og saman
bjuggu þau sér fallegt
heimili, hún og Guð-
mundur. Seinna komu
bamabörnin til sög-
unnar og veittu þau
ömmu og afa mikla gleði. Öragglega
var Anna eins aðrar ömmur, að
finnast sín barnaböm bestu og fal-
legustu börn í heimi.
Þegar fór að síga á ógæfuhliðina,
hvað veikindin varðaði, stóð fjöl-
skyldan saman og veitti ást og um-
hyggju. Allt var gert til að hjálpa og
létta henni lífið.
Um það bil hálfum mánuð áður
en Anna lést fékk hún þá ósk upp-
fyllta að koma á æskustöðvamar í
ólerárhverfi á Akureyri, þorpinu
sem áður var. Þá hitti hún ættingja
og tengdafólk og vitjaði leiða for-
eldra sinna og bróður í kirkjugarði
Lögmannshlíðar. Var hún þá ótrú-
lega hress og leit vel út. Ef til vill
hefur hún vitað að hverju stefndi.
En nú er baráttunni lokið og er
það mikil lausn. Þrátt fyrir það er
Anna mörgum harmdauði, því hún
var vinsæl og glataði aldrei sinum
persónutöfram.
Þessi kveðja er skrifuð á
Benidorm á Spáni, en við komumst
ekki heim til að vera við útförina,
því miður.
Við þökkum margar góðar sam-
verastundir, einkum fyrr á áram,
þegar við voram öll ung. Einnig in-
dælar stundir er við áttum saman á
Italíu, þegar Anna var þrjátíu og
ellefu ára!
Kæri Gummi, Þórunn, Heiða, Jón
Viðar og fjölskyldur, við vottum
ykkur innilega samúð.
Guð geymi ykkur.
Gunnþóra (Dúlla) og Óðinn.
MARÍA
ÞOR VALDSDÓTTIR
BRADWELL
+ María Þorvalds-
dóttir Bradwell
fæddist 16.
1928. Hún lést í
Washington-ríki í
Bandaríkjunum 25.
október sl. Minning-
arathöfn um Maríu
var haldin í Árbæj-
arkirkju miðviku-
daginn 3. nóvember
sl.
María móðursystir
stendur við gluggann í
eldhúsi ömmu minnar í
blágrænni kápu með
hálfsíðum ermum og kjól í sama lit
innanundir. Skórnir era líka blá-
grænir og hællinn hár og mjór. Hún
er sólbrún og falleg og eitthvað svo
framandi í framkomu. Það er eins
og hún sé alltaf kát. Amma er að
taka til kaffi og meðlæti, og allt í
einu finnst mér hún eitthvað svo
hversdagsleg og lítil, - hún nær
dóttur sinni rétt í axlir.
María hlær og segir svo með
áberandi amerískum hreim: „Svei
mér þá, þeir era enn að byggja
þessa kirkju, þama efst á holtinu,
þetta er búið að taka áratugi - af
hverju gerist allt svona hægt á Is-
landi?“ Amma svarar engu, hún
raular við iðju sína, kannski heyrði
hún ekki spuminguna, eða fannst
hún ekki svara verð. Amma hafði
lagt sitt af mörkum svo minningar-
kirkja Hallgríms gæti risið, það
vissi ég vegna þess að hún borgaði
reglulega í byggingarsjóðinn,
fannst það skylda sín sem sóknar-
bams, - svo ekki var við hana að
sakast.
Ég skoða Maríu forvitnum bams-
augum og reyni að gera mér í hug-
arlund hvernig þessi staður, Amer-
íka, sé í raun og veru. Kannski þar
sé allt eins og í teiknimyndunum,
allt gangi fyrir sig á ógnarhraða,
eins og þegar Mikki mús, lærlingur
galdrameistarans, reynir í örvænt-
ingu að stöðva vatnsflauminn sem
hann hafði sjálfur komið af stað
með því að vera að fikta við galdra-
staf meistara síns.
Kannski lífið í Ameríku
sé ein samfelld
Fantasía. Eða, af
hverju var María ein-
hvern veginn svona
ólík mömmu minni og
hinum systranum?
Hún hlaut að hafa ver-
ið eins og þær sem
barn, - en Ameríka síð-
an breytt henni.
Upp frá þessari
stundu, að ég sá Maríu
móðursystm- mína
íyrst, varð ég forvitin
um hana og sá líf henn-
ar í Ameríku í hillingum. Af og til
bárast myndir og bréf. Hún bjó í
húsi með sundlaug í garðinum, hún
var með risastórt gullskreytt jólatré
á jólunum, hún ók um á hvítri dross-
íu, - og hún sendi ömmu litríka
kjóla á hverju ári fyrir árshátíð
„oddfellowanna", sem amma kveið
alltaf jafn mikið fyrir, enda sat hún
þar í heiðurssæti við hlið bróður
síns og vildi ekki verða honum til
skammar.
Seinna, þegar ég var sjálf orðin
fullorðin og við hjónin áttum erindi
til Ameríku, gerðum við okkur sér-
staka ferð til að heimsækja Maríu,
þar sem hún bjó í Kalifomíu, rétt
norðan við landamæri Mexíkó.
Glæsileikinn á ytra borðinu var ekki
eins mikill og ég hafði gert mér í
hugarlund sem barn, en hjarta
hennar var stórt og opið og geislaði
af lífsgleði. Á örfáum dögum kynnt-
ist ég Maríu og leið í návist hennar
eins og ég hefði alltaf þekkt hana.
Hún var stórkostleg kona, gædd
miklum hæfileikum í allar áttir, og
kunni þá list að miðla hlýju og gleði
í kringum sig. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt Maríu að sem ættingja í
fjarlægri heimsálfu og ég er þakklát
fyrir að hafa fengið tækifæri til að
kynnast henni persónulega.
Systkinum og öðram aðstandend-
um hér heima og í Ameríku votta ég
samúð mína og virðingu fyrir hinni
látnu.
Tinna Gunnlaugsdóttir.
SIGRÍÐUR
ÁSGEIRSDÓTTIR
+ Sigríður Ás-
geirsdóttir var
fædd í Reykjavík
19. janúar 1925.
Hún lést 20. októ-
ber síðastliðinn. tít-
för Sigríðar fór
fram í kyrrþey.
Nú þegar amma
Sigga er dáin koma
margar minningar upp
í hugann. Öllum að-
fangadagskvöldum
eyddum við hjá þeim
Jóa afa og ömmu Siggu
á Vesturgötunni. Og þó
mamma og pabbi skildu var hún
alltaf hin eina og sanna amma Sigga.
Björtustu minningar okkar tengjast
boðunum hjá þeim. Þar var hátíða-
matur, allt sem okkur þótti best,
steik og ís í eftirmat. Við voram
einskonar heiðursgestir, að minnsta
kosti fékk enginn sér af ísnum fyrr
en við voram búnar að fá okkar
skerf. Bestu jóla - og afmælisgjaf-
imar fengum við líka frá ömmu
Siggu. Þær voru alltaf bæði fallegar
og gagnlegar og komu jafnan í góð-
ar þarfir. Hún var mikil húsmóðir og
allt var hreint og snyrtilegt í húsinu
þegar við komum í heimsókn og hún
var búin að fága krist-
alinn, sem hún átti svo
mikið af og okkur þótti
svo flottur, enda þótt
Jói afi væri á allt öðra
máli.
Nú þegar amma er
öll, þá finnst manni
sem heimsóknirnar til
hennar hefðu mátt
vera fleiri í seinni tíð,
þegar heilsan var farin
og sjúkrahúsið var orð-
ið hennar annað heim-
ili. En það er huggun
að við vissum að hún
var óbuguð til hinstu
stundar þó heilsan væri farin, þá
hafði hún svo sterka skapgerð og
mikinn kjark, að hún hélt alltaf
reisn sinni. Hún fylgdist með okkur,
öllum sínum bamabörnum, og
heimsótti okkur á hátíðastundum ef
heilsan leyfði. Gladdist með okkur
er við eignuðumst heimili og börn.
Akveðin, sterk og hlý.
Um leið og við kveðjum þig, elsku
amma, þökkum við þér samveru-
stundirnar sem við fengum að njóta.
Hvíl þú í friði. Við munum sakna
þín.
Sigríður Ása Ásgeirsdóttir
Ástríður Elín Ásgeirsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.