Morgunblaðið - 25.01.2000, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 ÞRIÐJUDAGUR 25. JANÚAR 2000
MINNINGAR
+ Guðrún Þor-
björg Svans-
dóttir fæddist í
Reykjavík 3. októ-
ber 1950. Hún lést á
Iíknardeild Land-
spitalans 17. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Álfhildur Kristjáns-
dóttir, f. 19.10.
1919, og Sigur-
steinn Þórðarson, f.
i 28.11. 1903, d. 14.5.
1989. Þau slitu sam-
vistir. Seinni maður
Álfhildar, Svanur
Ingi Kristjánsson, f. 9.2. 1922,
gekk Guðrúnu í föðurstað frá
Mágkona mín, litla systir Ingu
konu minnar, hefur nú gengið
þann veg til enda sem hún fékk að
vita fyrir ári að væri framundan.
Erfiður var síðasti kaflinn og
langtum lengri en búist var við.
Baráttuviljinn var óbilandi allt til
enda, löngu eftir að allt þrek var
þrotið. Guðrún ætlaði ekki að
deyja. Ég verð allra kerlinga elst
sagði hún á 49. afmælisdegi sínum
- skömmu áður en hún dó.
Þær systur hafa frá fyrstu tíð
staðið nærri hvor annarri og þegar
fram á fullorðinsár kom og aldurs-
munurinn sagði minna til sín
þróaðist með þeim náin vinátta
sem varð dýpri með hverju árinu
sem leið og meiri tími gafst til
samvista. Það er áfall sem erfitt er
að yfirstíga þegar sjúkdómur bind-
ur enda á svo ánægjuleg samskipti
sem þeirra, en minningin um góða
systur mun lifa.
Ég kynntist Guðrúnu fyrst sem
\íu ára fjörmikilli telpu sem óneit-
anlega tókst að gefa lífinu lit með
uppátækjum sínum og hugmynda-
flugi. A þeim árum dró hún að sér
athygli nágranna sinna sem foringi
barnanna í götunni og reyndi dálít-
ið á unglinginn í stóru systur með
glettni sinni og gáskafullri fram-
komu. Sá drífandi og kraftmikli
götuforsprakki sem ég sá þá var
gjörólíkur þeirri hægu og frekar
alvörugefnu fíngerðu konu sem
hún síðar átti eftir að verða þegar
hún hafði eignast og tók að ala upp
sín eigin börn, drengina sem hún
helgaði líf sitt.
En þótt framkoman yrði hæg og
yfirveguð með árunum kom í ljós
vvið erfið veikindi að viljastyrkur-
inn og kjarkurinn var hinn sami og
áður. Hún ætlaði sér að berjast.
Hún ætlaði að vinna og trúði því
að hún gæti gert hið ómögulega
eða a.m.k. ætlaði hún að reyna
það.
Guðrún var góðum gáfum gædd
og lagði mikla áherslu á menntun
barna sinna. Listræn var hún og
öll vinna lék í höndum hennar.
Sjálf gældi hún við þá hugsun að
sinna betur eigin þörfum á
menntasviðinu þegar hún fengi
meiri tíma fyrir sjálfa sig. Þau
áform voru meðal þeirra hug-
mynda sem þær systur ræddu sín
á milli og Guðrún hafði vaxandi
*. áhuga á. Þegar þær svo skyndilega
sátu saman í litlu herbergi á
sjúkrahúsi og fengu að heyra að
tíminn væri líklega liðinn tók Guð-
rún þeim tíðindum með ró þess
manns sem trúir að það sé annar
en læknirinn sem ákveður slíkt.
Guðrúnar verður sárt saknað af
unga aldri. Systkini
hennar eru Inga
Rósa, húsmóðir, f.
8.12. 1942, gift Þor-
varði Eiíassyni skóla-
stjóra, f. 9.7. 1940;
Kristján Rúnar, full-
trúi,' f. 27.2. 1947,
kvæntur Eddu
Bachmann, verslun-
armanni, f. 7.4. 1949.
Hálfbróðir Guðrúnar
er Skarphéðinn, raf-
virki, f. 16.6. 1934,
kvæntur Ragnhciði
Hinriksdóttur, af-
greiðslumanni, f.
18.7. 1936.
Guðrún giftist hinn 28.3. 1970
okkur öllum sem næst henni stóðu.
Eiginmanni, sonum og foreldr-
um hennar bið ég guðs blessunar á
erfiðri stundu.
Þorvarður Elíasson.
Það var angan af saltfiski og
tjöru í loftinu flesta daga þar sem
lítill snáði sté sín fyrstu spor.
Þetta var á Framnesveginum í
vesturbæ Reykjavikur á sögusviði
þeirrar góðu bókar Grandavegur 7,
þar sem mávarnir görguðu frá
morgni til kvölds.
Lifandi og skemmtileg var hún
þessi veröld sem þar blasti við
ungum augum en dálítið ógnvæn-
leg stundum fyrir lítinn dreng og
þess vegna gott að geta haldið í
höndina á góðri frænku sem var
stundum kölluð til ábyrgðar á litl-
um frænda sínum og uppeldisbróð-
ur.
Síðar fluttist sögusvið þessara
björtu bernskuára inni í Laugar-
neshverfi og þar var ekki síður
gott að eiga Guðrúnu að eða
Gunnsu eins og ég var víst einn
um að kalla hana. Þótt aldursmun-
urinn væri átta ár átti hún auðvelt
með að ræða við mig um mín hugð-
arefni. Afdráttarlaus var hún í
skoðunum og stundum dálítið
stjórnsöm fannst mér þá en um-
fram allt hafði hún ríka þörf fyrir
það að gefa og gleðja og gerði
þannig dagana bjarta og góða.
Gunnsa var á þessum árum hálf-
gerð ævintýrapersóna í mínum
huga, sífellt á ferð og flugi m.a. til
starfa erlendis. Allt sem hún tók
sér fyrir hendur varð uppspretta
skemmtilegra og litríkra frásagna
og er óhætt að segja að Gunnsa
hafi jafnan verið í essinu sínu við
eldhúsborðið á Silfurteignum er
hún sagði frá því sem á dagana
dreif. Hún sagði skemmtilega frá
og eflaust færði hún örlítið í stílinn
á stundum til þess að krydda sög-
una og gera hana skemmtilegri
eins og hæfir góðum sögumönnum.
Lífsgleði Guðrúnar og ævintýra-
þrá virtust engin takmörk sett
enda var hún fjörmikil stúlka sem
elskaði lífið og átti sér fallega
drauma.
Hennar draumar rættust öðru
fremur í mannvænlegum sonum
þeirra Daníels, þeim Árna Svan og
Davíð Má. Þeir voru hennar stolt
og gleði.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka Gunnsu fyrir þann
ævintýraljóma sem hún færði yfir
mín bernskuár. Nærvera hennar á
þessum árum var dýrmæt gjöf því
hún kenndi mér öðru fremur að
eftirlifandi eiginmanni sinum,
Daníel Árnasyni, fasteignasala
og sölumanni, f. 16.3. 1948. Móð-
ir hans er Heiðbjört Lilja Hall-
dórsdóttir, húsmóðir og verka-
kona, f. 23.8. 1918. Faðir hans
var Árni Davíð Daníelsson,
bóndi, f. 16.5. 1911, d. 28.6. 1970.
Börn _ Guðrúnar og Daníels
eru: 1) Árni Svanur, guðfræðing-
ur, f. 15.4. 1973, kvæntur Guð-
rúnu Harðardóttur, sagnfræð-
ingi, f. 5.3. 1966. 2) Davíð Már,
nemi, f. 19.6. 1979, unnusta hans
er Tinna María Emilsdóttir,
skrifstofumaður, f. 11.12. 1980.
Guðrún ólst upp í Reykjavík.
Hún starfaði lengst af á skrif-
stofu Rannsóknaráðs ríkisins,
síðar Rannsóknarráðs íslands.
Síðustu ár var hún þar
skrifstofustjóri.
Guðrún verður jarðsungin frá
Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
mæta hverjum degi sem nýjum
þætti í skemmtilegu ævintýri.
Um leið og ég votta Daníel,
Arna Svan, Davíð Má, Guðrúnu og
Tinnu dýpstu samúð mína bið ég
þess að Guð gefi að allir þeir
draumar sem Gunnsa batt við
framtíð sona sinna megi halda
áfram að rætast. Hún hvíli í Guðs
friði.
Einar Eyjólfsson.
Mig langar að kveðja þig með
örfáum orðum elsku Guðrún og
þakka þér af öllu hjarta fyrir
hversu góð þú og Daníel hafið
ávallt verið Tinnu Maríu dóttur
minni. „Ég hefði ekki getað eign-
ast betri tengdaforeldra en Guð-
rúnu og Daníel,“ segir hún. Alveg
frá því þau kynntust fyrir fjórum
árum hafið þið tekið henni opnum
örmum, hún alltaf verið velkomin
inn á heimili ykkar, sama hvenær
sólarhringsins henni datt í hug að
heimsækja Dabba sinn! Tinna mat
þig mikils og þótti ákaflega vænt
um þig og saknar þín sárt! Við vit-
um þó, að nú líður þér vel, ert laus
úr viðjum þessa hræðilega sjúk-
dóms sem þú barðist við af öllum
mætti.
Megi góður Guð styrkja þá sem
þig nú syrgja.
Geirlaug.
Kær starfsfélagi og vinkona til
margra ára er látin, langt um al-
dur fram. Það er sárt að horfa upp
á sjúkdóm leggja svo lífsglaða og
dugmikla konu að velli á skömm-
um tíma, en eftir lifa minningarnar
um allar góðu samverustundirnar.
Við áttum báðar langa starfsævi að
baki hjá Rannsóknarráði íslands
og gengum í gegnum mikla breyt-
ingatíma hjá þeirri stofnun. Oft
töluðum við um góðu gömlu dag-
ana þegar hlutimir voru hespaðir
af og ekki þurfti að treysta í einu
og öllu á nútíma tækni. Aldrei lá
betur á Guðrúnu en þegar mikið
var að gera og tíminn naumur, og
hún sá til þess að dæmið gengi upp
fljótt og vel. Hún var öðrum fljót-
ari að tileinka sér nýja tækni; tölv-
urnar og forritin léku í höndunum
á henni. Þetta kom sér afskaplega
vel fyrir okkur hin og var oft níðst
á kunnáttu hennar og hjálpsemi.
Oft var glatt á hjalla á kaffistof-
unni, enda var mikil samkennd á
vinnustaðnum og margs að minn-
ast. Guðrún var greind kona, hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum og hafði mikla réttlætis-
kennd. Hún var fljót að sjá hið
skoplega í hversdagsleikanum. Við
ræddum mikið saman um okkar
hagi, fjölskyldur og framtíðar-
drauma, og voru synir hennar
tveir í aðalhlutverki þar. Hún
fylgdist af áhuga með námi þeirra
og starfi og átti sér sjálf þann
draum að mennta sig betur og
sótti margs konar námskeið. En
örlögin gripu í taumana og verður
þessi draumur eflaust uppfylltur á
öðru tilverustigi.
Ég færi Guðrúnu hjartans þökk
fyrir vináttuna öll þessi ár og alla
þá daga sem við áttum saman.
Daníel, sem sjálfur á við alvarleg
veikindi að stríða, og sonunum
Árna Svani og Davíð Má vottum
við Ingvi okkar dýpstu samúð.
Inga Lára Guðmundsdóttir.
Við fráfall kærrar frænku leita
minningar á huga okkar systra.
Strax á barnsaldri sýndi hún
Gunna Tobb mikinn skörungsskap
í leik og öllum öðrum samskiptum
við okkur frænkurnar.
Fjölskyldur okkar voru sam-
heldnar og mikill samgangur milli
systkinabarna. I hópi þeirra okkar
sem voru yngri en hún var hún
sjálfskipaður leiðtogi og þótti okk-
ur stundum nóg um hugdirfsku
hennar. Þá þegar var ljóst að þar
fór kona með sterkan persónu-
leika, fjörugt ímyndunarafl og
góða kímnigáfu.
Þegar Gunna Tobb var rétt tæp-
lega tvítug, kynnist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum, Daníel Árnasyni
sem nú sér á eftir góðum félaga.
Þau hjónin voru alla tíð samstiga
í lífinu sem og í ferðum sínum, en
þau ferðuðust mikið ásamt sonum
sínum, Árna Svani og Davíð Má.
Þau höfðu til dæmis þann
skemmtilega sið, að merkja inn á
kort, alla þá vegaspotta sem þau
fóru um landið. Síðast þegar við
vissum, voru ekki margir slóðar
ófarnir.
Á seinni árum hefur það hvílt á
okkar kynslóð, að halda hópinn og
styrkja fjölskylduböndin. Þar fór
hún fremst í flokki og lét sig
hvergi vanta. Má þar telja nokkrar
ógleymanlegar ferðir um landið,
svo sem ferðir í Þjórsárdal og til
Grundarfjarðar, ekki síst vegna at-
vika sem ekki voru á dagskrá. Ár-
um saman höfum við stórfjölskyld-
an rætt um að fara pílagrímsferð
til Dýrafjarðar, en þaðan erum við
ættuð. Sú ferð var aldrei farin, ef
til vill sökum þess að Gunnu Tobb
var ekki falin framkvæmdin. Ferð-
irnar sem hún skipulagði voru
farnar, svo sem ferðin til Grundar-
fjarðar. Auk ferðanna minnumst
við fjörugra samkvæma sem haldin
voru á heimilum okkar frænd-
systkina til skiptis. Stundum voru
tilefni, en oftast voru þær að til-
efnislausu.
Þótt líf hennar hafi verið allt of
stutt, er Ijóst að hún nýtti tíma
sinn vel, tókst óhrædd á við ný
verkefni, sem leyst voru af mynd-
arskap, Mátti þá einu gilda hvort
um var að ræða hannyrðir, barna-
uppeldi eða á starfsvettvangi.
Sárt er að þurfa að sjá á eftir
henni, einni af okkur. Ennþá sár-
ara því okkur finnst svo stutt síðan
við þurftum að sjá á eftir annarri
frænku sem dó úr sama sjúkdómi.
Skarðið hennar Gunnu Tobb verð-
ur aldrei fyllt. Synir hennar og
ástkær eiginmaður eiga eftir frá-
fall hennar, eins og fjölskyldan öll,
góðar minningar sem aldrei verða
frá okkur teknar.
Við vottum eiginmanni, sonum,
foreldrum, systkinum og fjölskyld-
um þeirra, samúð okkar.
Guðrún, Birna og Auð-
ur Einarsdætur.
Sjá, dagar koma, ár og aldir líða,
og enginn stöðvar tímans þunga nið.
I djúpi andans duldir kraftar bíða.
Hin dýpsta speki boðar líf og frið.
I þúsund ár bjó þjóð við nyrstu voga.
Mót þrautum sínum gekk hún,
djörf og sterk.
í hennar kirkju helgar stjörnur loga
og hennar líf er eilíft kraftaverk.
(Davíð Stef.)
Þessar ljóðlínur koma í hug þeg-
ar litið er til baka er við bundust
fjölskylduböndum og minningar
frá þriggja áratuga samleið rifjast
upp. Fyrstu samfundir með fjöl-
skyldu hennar voru þegar okkur
var boðið heim til foreldra hennar
og systkina á Silfurteignum þegar
þau Daníel höfðu opinberað trúlof-
un sína. Áttum við góða og eftir-
minnilega stund þar sem gestrisni
og glaðværð var í fyrirrúmi. Þar
með urðu til sterk bönd og tengsl
sem á síðustu misserum hafa
hjálpað okkur 1 veikindastríði Guð-
rúnar.
Minnisstæð eru orð Einars móð-
urbróður hennar á brúðkaupsdegi
þeirra Daníels; „fyrstu tvö árin eru
erfiðust“. Þetta fannst okkur um-
hugsunarefni á stund þar sem ást
og rómantík var allsráðandi. Oft
síðan minntumst við þessara orða
og vorum sammála um að þau
hefðu verið mikil og góð hvatning
til framtíðar. Mikil var hamingjan
og eftirvæntingin þegar Árni
Svanur, eldri sonurinn, fæddist.
Ógleymanleg minning er heimsókn
á Fæðingarheimili Reykjavíkur
þar sem hún hélt á Davfð Má ný-
fæddum, stolt móðir. Hún var stolt
af sonunum, og bar hag þeirra fyr-
ir brjósti. Hvatti þá til náms og
góðra starfa eins og henni einni
var lagið. Svo komu tengdadæt-
urnar Guðrún og Tinna. Hún talaði
oft um systkinabörn sín og fylgd-
umst við með þeim vaxa og stofna
sínar fjölskyldur.
Guðrún var mikill dýravinur,
naut hún þess sérstaklega þegar
þau Daníel bjuggu um tíma á
æskuheimili hans. Þau hafa nánast
alltaf haft á heimili sínu kisu, síð-
ari ár tvær. Skotta, sem þau Hall-
dór áttu saman, annaðist Guðrúnu
í veikindunum eins og mannleg
hönd og var unun að sjá hve dýrið
sýndi mikla alúð og nærgætni.
Guðrún hafði sérstaklega fagra
rithönd, svo eftir var tekið, og var
hún sjálfskipaður ritari þegar eitt-
hvað stóð til hjá okkur. Við fórum
saman í ferðalög á sumrin með
strákana okkar, útilegur' og nátt-
úruskoðanir eru ógleymanlegar
stundir og auður í minningabanka
okkar. Töluðum við oft um að við
ætluðum að njóta þeirra í ellinni.
Oft var farið norður eða í næsta
nágrenni borgarinnar með nesti og
voru þá gjarnan teknar myndir,
sem Guðrún raðaði í albúm af ein-
stakri smekkvísi og snyrtimennsku
og skrifaði við texta og viðeigandi
upplýsingar. Fallegri og vandaðri
myndabækur höfum við tæpast séð
og munu komandi kynslóðir njóta
þeirra sem listaverka og til fróð-
leiks.
Guðrún gekk til starfa af áhuga
og kappi, vinsæl af samstarfsfólki.
Ekki óraði okkur fyrir því í lok
október 1998 þegar við ókum þeim
hjónum til nokkurra vikna dvalar í
Heilsustofnun NLFÍ í Hveragerði
að öðruvísi færi en ætlað var. Mikil
eftirvænting ríkti um góða tíma til
heilsubótar. Þau fengu gott her-
bergi, vel staðsett, allt á besta
máta. Bókataskan var þung, „þetta
endist eitthvað" sagði hún. Þegar
við kvöddum var einhver óútskýr-
anlegur tregi og tilfinningar sem
bærðust, var eitthvað að gerast?
Viku síðar fórum við austur og
kom þá í Ijós að eitthvað amaði að
heilsu Guðrúnar. Tveim dögum
síðar var hún flutt á Sjúkrahús
Reykjavíkur til rannsóknar,
greindist þá illkynja óviðráðanleg-
ur sjúkdómur, stríð og barátta
hófst sem hún var viss um að sigra
í. Hún var æðrulaus og bjartsýn,
svo af mátti læra. „Mót þrautum
sínum gekk hún djörf og sterk.“
Hennar líf var kraftaverk, lækna-
vísindin undruðust kraftinn, er það
lýsandi fyrir hve Guðrún var sterk,
og trúuð á mátt Guðs. Á kveðju-
stund er margs að minnast og
þakka. Hæst ber að hafa verið
samferða öll árin og alltaf geta séð
það besta í aðstæðunum hverju
sinni. Þakklæti fyrir hlýhug og
traust í okkar garð. Síðustu mán-
uðir á líknardeild Landspítalans
hafa verið erfiðir, en þar ríkir and-
rúmsloft gott og viðmót svo og öll
umgjörð sem auðveldaði og veitti
styrk til ástvina hennar og eiga
allir þar alúðarþakkir fyrir allt, af
þeirra fundi var gott að fara. Öll-
um aðstandendum sendum við ein-
lægar samúðarkveðjur.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla Eyjólfsdóttir.)
Guðrún Jónsdóttir og
Halldór H. Árnason.
Hratt flýgur stund í lífi og starfi
9g dagar verða ár og árin áratugir.
í dagsins önn er ekki horft um öxl
GUÐRÚN ÞORBJÖRG
> SVANSDÓTTIR