Morgunblaðið - 25.01.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐ JUDAGUR 25. JANÚAR 2000 51
ógleymdri vikulangri siglingu um
Karabíska hafið. Ferðir okkar inn-
anlands voru ekki síður minnisstæð-
ar, þar sem Magnús sat oftar en
ekki við stjómvölinn í Saab-bílnum
sínum, sem hann var svo hreykinn
af. Hann átti aldrei aðra gerð af bíl
en Saab og lagði metnað sinn í að
halda honum gljábónuðum og hrein-
um, þannig að eftir var tekið, hvar
sem hann fór. Þar komu skýrt fram
aðrir eiginleikar Magnúsar, þrifnað-
ur og snyrtimennska, sem ein-
kenndu öll hans störf og framkomu.
Magnús var félagslyndur og með
afbrigðum trygglyndur gagnvart
sínum félögum. Hann gekk ungur í
raðir KR, enda borinn og barnfædd-
ur í Vesturbænum. Hann var alla tíð
KR-ingur í þess orðs fyllstu merk-
ingu, stundaði frjálsar íþróttir með
góðum árangri á yngri árum, sér-
staklega hlaup. Síðan sneri hann sér
að handbolta og var í meistara-
flokksliði félagsins, sem vann Is-
landsmeistaratitil eitt árið. Þá sat
hann í fjölda ára í stjórn handbolta-
deildar og í aðalstjórn félagsins.
Alla tíð fylgdist hann náið með
frammistöðu félagsins, ekki síst í
knattspymunni, og var á síðari ár-
um ekki alltaf sáttur við gang mála.
A síðasta ári, 100. afmælisárinu,
gleymdist hins vegar allt mótlæti
fyrri ára og gleði hans var innileg
og fölskvalaus yfir frækilegri fram-
göngu félagsins á knattspymuvell-
inum.
Hjá okkur félögum í Kiwanis-
klúbbnum Nesi er nú skarð fyrir
skildi, því Magnús var að öðmm
ólöstuðum okkar félagi númer 1.
Hann mætti á alla fundi, ef kostur
var, og ég er ekki í vafa um, að eng-
inn okkar félaga var honum fremri í
mætingum. Sæti hans verður erfitt
að fylla.
Kveðjustundin er mnnin upp. Við
Svala sendum Bíu, bömum þeirra,
tengdabörnum og barnabömum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Þorbjöm Karlsson.
í dag kveðjum við góðan vin,
Magnús J. Georgsson.
Kynni okkar hófust fyrir u.þ.b. 60
ámm og allan þann tíma hefiir ekki
skugga borið á vináttu okkar, held-
ur hefur hún styrkst með ámnum.
Leiðir okkar hafa legið mjög saman,
í handboltanum í KR í gamla daga,
síðan vegna búsetu okkar og fjöl-
skyldna beggja á Seltjamarnesi.
Magnús var gæfumaður, hann
átti góða og samstillta fjölskyldu og
honum farnaðist vel í leik og starfi.
Allt sem hann tók að sér vann hann
af stakri samviskusemi og dugnaði.
Greiðvikni Magnúsar var viðbmgð-
ið, alltaf var hægt að leita til hans
og fá aðstoð, enda laginn með af-
brigðum.
Osérhlífni, kjarkur, heiðarleiki og
ákveðni vora eiginleikar sem hann
átti í ríkum mæli. Allt þetta og létt
lund öfluðu honum vinsælda hvar
sem hann fór. Félagslyndur var
hann einnig og var hann því virkur
félagi víða og valdist oft til trúnað-
arstarfa, t.d. í stjórn hand-
knattleiksdeildar KR og í aðalstjórn
félagsins, þar sem hann var lengi
varaformaður.
Kiwanishreyfingin naut einnig
starfskrafta hans. Sótti hann með
félögum sínum þar mörg alþjóða-
þing.
Magnús var alla tíð áhugasamur
um íþróttir. Byrjaði ungur drengur
að æfa frjálsar íþróttir, aðallega
hlaup, varð m.a. drengjameistari í
víðavangshlaupi Ármanns. En hans
grein var handboltinn. Lék hann um
árabil með meistaraflokki KR og
vann þar til meistaratitla. Eftir að
beinni þátttöku lauk hefur Magnús
unnið af alhug fyrir KR og vildi sjá
hag þess sem bestan. Mætti hann á
völlinn hvenær sem tækifæri gafst
og hvatti félaga sína og að sjálf-
sögðu var fögnuður hans mikill og
innilegur nú sl. ár yfir velgengni
okkar á knattspyrnuvellinum. Einn-
ig að sjá nýtt hús rísa og taka þátt í
100 ára afmælisfagnaði félagsins
okkar. En handboltinn var hans
íþróttagrein og hafði hann þess
vegna ómælda ánægju af því að
fylgjast með dóttursyni sínum og
nafna, en hann er leikmaður Aftur-
eldingar, og er nú að leika fyrir land
sitt á Evrópumótinu í Króatíu.
Síðastliðið ár barðist Magnús við
illvígan sjúkdóm af miklum hetju-
skap.
Þriðjudaginn 18. janúar var
kveðjustundin mnnin upp. Með
fullri sæmd kvaddi hann þessa jarð-
vist. Baráttunni var lokið, aldrei var
kvartað og alltaf hafði hann það fint.
Mikill er söknuður okkar, en
minningin um góðan dreng mun á-
vallt lifa.
Við Ella vottum Bíu, bömum,
tengdabömum, barnabömum,
systkinum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Magnúsar J.
Georgssonar.
Guðmundur Ámason.
Mig langar að minnast hans
Magga Georgs, pabba Pálu vinkonu
minnar. Ég kynntist honum fyrst
þegar ég var smábarn á Skólabraut
9, þar sem við bjuggum öll í sama
húsi. Maggi og Bía bjuggu uppi í
risi með börnin sín þrjú en við niðri
í kjallara. Einhvem tíma, ég hef
sennilega verið á fjórða ári, ætlaði
ég að gista hjá Pálu uppi í risi en
guggnaði þegar átti að fara að sofa.
Maggi fylgdi mér þá niður og allar
götur síðan hefur hann minnt mig á
þetta, af og til. Hann hafði óskap-
lega gaman af því að stríða mér og
sérstaklega að kitla mig, en þá öskr-
aði ég eins og stunginn grís, það
fannst honum skemmtilegast. Eftir
að ég gifti mig sagði hann alltaf að
það væri ekkert gaman að kitla mig
lengur, ég væri alveg hætt að
skrækja, Gústi minn væri greinilega
búinn að kitla úr mér alla skrækina.
Maggi, Bía og Pála komu í mörg
ár alltaf heim til mömmu og pabba á
gamlárskvöld og vom fram yfir mið-
nætti. Það tilheyrði alltaf að Maggi
fengi uppáhaldsvínartertuna sína
hjá mömmu sem var bara bökuð
fyrir jólin. Mér hefur alltaf fundist
að fjölskyldan hennar Pálu væri lika
að hluta mín fjölskylda, svo lengi
höfum við þekkst og þekkjumst svo
vel.
Ég horfí yfir farinn veg og minn-
ist hörkuduglegs manns sem þrátt
fyrir mikil veikindi lét engan bilbug
á sér finna. Elsku Bía, Pála, Goggi
og Nína, tengdabörn og bamaböm,
ég og fjölskylda mín vottum ykkur
innilega samúð.
Sigrún Jónsdóttir.
Andlát Magnúsar kom okkur fé-
lögum hans og vinum ekki á óvart
því við höfðum fylgst náið með
hetjulegri baráttu hans við erfiðan
sjúkdóm sem hann að lokum hlaut
að lúta í lægra haldi fyrir. Það vissi
bara enginn hvenær yfir lyki og allir
vonuðu að sem lengstur og sárs-
aukaminnstur frestur yrði þar á en
höggið kom og það var okkur mjög
sárt.
Magnús var einn af stofnendum
Kiwanisklúbbsins Ness og starfaði
þar alla tíð af miklum áhuga og ein-
skærri ósérhlífni eins og að öllu
öðra sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann gegndi mörgum trúnaðar-
störfum fyrir klúbbinn og var m.a.
forseti hans í eitt ár, einnig var
hann ljósmyndari okkar um árabil
og á stærstan þátt í ágætu mynda-
safni er við eigum. Hann var um
tíma handhafi afreksbikars klúbbs-
ins sem veittur er fyrir framúrskar-
andi störf í þágu félagsins og þar
með samfélagsins.
Það sem einkenndi Magnús ef til
vill framar öðra var einstök snyrti-
mennska sem fram kom í öllum
störfum hans og ég sá Magnús að-
eins skipta skapi þegar hann varð
var við sóðalega umgengni um það
er hann bar ábyrgð á. Aldrei var þó
reiði hans varanleg heldur sættist
hann fljótt og reyndi að leiða við-
komandi fyrir sónir að breytni hans
væri ekki sem skyldi og það gerði
hann af mikilli hlýju blandaðri ljúfri
kímni.
Magnús starfaði við íþróttahús
Seltjarnarness frá og með byggingu
þess og átti verulegan þátt í upp-
byggingu íþróttamiðstöðvarinnar og
gaf henni alla sína orku og krafta
fram á hinstu stund. Hann setti
mark sitt á hana með snyrti-
mennsku sinni og reglusemi og mun
hún lengi bera starfi hans verðugan
vitnisburð.
Við félagar Magnúsar söknum
vinar og góðs félaga og gemm okk-
ur ljóst að skarð hans verður seint
fyllt en við geram okkur líka Ijóst að
enn sárar mun hans saknað af þeim
er stóðu honum næst. Hann var
þeim bæði vinur og einstakur félagi.
Við sendum Sveinbjörgu, börnum
þeirra og öðram ættingjum innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum þann
er öllu ræður að vera þeim styrkur í
sorg þeirra.
Fyrir hönd félaga í Kiwanis-
klúbbnum Nesi.
Páll Guðmundsson.
Kveðja frá Knattspyrnufélagi
Reykjavíkur
Síðustu mánuði hafa nokkrir KR-
ingar fallið frá og nú síðast lést
Magnús Georgsson. Hann hóf sem
ungur drengur að leika handknatt-
leik með KR. Hans ganga í gegnum
flokka félagsins var eins og annarra
ungra drengja fyrir miðja öldina, að
æfa og keppa við mjög framstæðar
aðstæður. Magnús lék handknatt-
leik með flokkum félagsins upp í
meistaraflokk við góðan orðstír.
Hann var drenglundaður en harður
spilari ef því var að skipta. Hann
náði því að verða Reykjavíkurmeist-
ari í innanhússhandbolta og íslands-
meistari í handknattleik utanhúss.
Hann varð að hætta keppni á besta
aldri vegna veikinda í baki. Sneri
hann sér þá að þjálfun og félags-
störfum og var formaður hand-
knattleiksdeildarinnar í nokkur ár.
Einnig var Magnús í aðalstjórn KR,
þar af varaformaður um skeið.
Hann var mikill KR-ingur sem vann
að framgangi félagsins af alúð og
trúmennsku alla tíð.
Á100 ára afmæli KR á síðastliðnu
ári tók Magnús þátt í sigrum félags-
ins og var á árshátíðinni í nóvem-
ber. Þrátt fyrir að hann væri orðinn
helsjúkur lét hann sig ekki vanta, og
gladdist innilega meðal vina sinna.
KR-ingar fylgdust vel með veik-
indum Magnúsar og dáðust að
þrautseigju hans. Á hveijum laug-
ardegi koma félagsmenn saman úti í
KR-heimili, drekka kaffi og spjalla,
þar var hann mættur nú síðast
þremur dögum fyrir andlát sitt.
Sjáum við nú á eftir góðum félaga
sem verður sárt saknað.
KR-ingar senda eiginkonu hans,
Sveinbjörgu, og öðram ættingjum
innilegar samúðarkveðjur.
Kristinn Jónsson,
formaður KR.
Mikill félagi minn Magnús
Georgsson er fallinn frá langt um
aldur fram eftir erfið veikindi.
Magnús starfaði mestan sinn
starfsaldur sem framkvæmdastjóri
Iþróttamiðstöðvar Seltjarnamess.
Hann var einn samviskusamasti
maður sem ég hef kynnst. Ef eitt-
hvað var að tækjum og tólum hvort
sem var í íþróttamiðstöðinni eða
heima hjá okkur starfsfólki hans var
Magnús ávallt boðinn og búinn til að
aðstoðar við viðgerðir, enda þúsund-
þjalasmiður hinn mesti. Hjálpsemi
Magnúsar var einstök.
Eg starfaði um árabil hjá Magn-
úsi í íþróttamiðstöð Seltjarnarness.
Vinnan var hans ær og kýr og var
hann vakinn og sofinn yfir velferð
íþróttamiðstövarinnar og íþrótta-
starfi yfirleitt í vestm-hluta Reykja-
víkur, og umfram allt á Seltjamar-
nesi.
Er ég minnist Magga kemur allt-
af upp sú alúð sem hann bar fyrir
starfi sínu við íþróttamiðstöðina.
Hann var alltaf að dytta að hinu og
þessu á hinum ýmsu tímum sólar-
hringsins.
Magnús var ákveðinn og fylginn
sér. Samt var ávallt stutt í brosið og
húmorinn hjá Magga enda var hann
gæddur ágætri kímnigáfu.
Ég tel mig að mörgu leyti auðugri
mann eftir að hafa kynnst Magnúsi
og hef mikið af honum lært sem ég
mun nýta mér í framtíðinni.
Ég votta Bíu og fjölskyldu Magn-
úsar mína dýpstu samúð.
Megi minningin um góðan mann
lifa.
Þór Sigurgeirsson.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
SIGURÐUR KRISTJÁNSSON,
Árskógum 6,
Reykjavík,
lést á heimili sínu aðfaranótt laugardagsins
22. janúar.
Guðrún Sveinsdóttir,
Ólöf Sveinbjörg Sigurðardóttir, Hilmar Adólfsson,
Sigurður Sigurðsson, Hjördís Rósantsdóttir,
Sigríður Kristín Sigurðardóttir, Ólafur Valsson,
Ingibjörg Sigurlín Sigurðardóttir
og barnabörn.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF ÞÓRA ÓLAFSDÓTTIR,
áður til heimilis
í Hafnarstræti 47,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli miðvikudaginn
19. janúar.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju miðvikudaginn 26. janúar
kl. 13.30.
Ólafur Haukur Arnarson, Siguriaug Aida Þorvaldsdóttir,
Hjördís Arnardóttir, Jón Grétar Ingvason,
ömmubörn og langömmubörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og amma,
ÁSTDÍS GUÐMANNSDÓTTIR,
Grettisgötu 19a,
Reykjavík,
varð bráðkvödd á heimili sínu að kvöldi
laugardagsins 22. janúar.
Jóhann Kr. Hannesson,
Einar Gunnarsson,
Guðni Magnússon
og fjölskyldur.
+
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS DANÍELSSON
húsgagnasmíðameistari,
Sólheimum 23,
lést á öldrunardeild Sjúkrahúss Reykjavíkur,
Landakoti, föstudaginn 21. janúar.
Margrét Kristinsdóttir,
Ólöf Guðrún Magnúsdóttir, Örlygur Þórðarson,
Katrín Arnbjörg Magnúsdóttir, Bragi Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sendu
samúðarkveðjur og sýndu samhug með
margvíslegu móti við andlát
LYDIU PÁLSDÓTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki L-3 á
Landakoti.
Fyrir hönd aðstandenda,
Einar Guðmundsson,
Ingvi Guðmundsson,
Auður Guðmundsdóttir,
Ari Trausti Guðmundsson,
Egill Guðmundsson.
Lokað
Skrifstofa Rannsóknarráös Islands verður lokuö eftir hádegi í
dag, þriðiudaginn 25. janúar, vegna jarðarfarar GUÐRÚNAR
SVANSDÓTTUR.
Skrifstofa Rannsóknarráðs ísiands.